Μαζική συμμετοχή – Ψήφος στην Αριστερά!
Ημερ.Δημοσίευσης
Το καλοκαίρι του 2015 και η προδοσία του δημοψηφίσματος από την κυβέρνηση Τσίπρα αποτελεί σημείο καμπής για την κατανόηση της σημερινής κατάστασης της νεολαίας, καθώς σκόρπισε την απογοήτευση σε πάρα πολλούς νέους ανθρώπους και γκρέμισε τις ελπίδες μιας γενιάς. Η αδυναμία της νεολαίας να ορθώσει αποφασιστικά το ανάστημά της στο δρόμο ενάντια στην κυβέρνηση και στα μέτρα του τρίτου μνημονίου έχει τη ρίζα της σ’ εκείνο το καλοκαίρι, ωστόσο, το τελευταίο διάστημα έχουν υπάρξει προσπάθειες είτε του μαθητικού και του φοιτητικού κινήματος, είτε του αντιρατσιστικού-αντιφασιστικου κινήματος, είτε σε κάποιους χώρους δουλειάς που δείχνουν ότι «κάτι κινείται», αν και σαφώς αυτό το «κάτι» είναι αναντίστοιχο των αναγκών της πραγματικότητας που βιώνουμε.
Παρά τις κυβερνητικές προεκλογικές εξαγγελίες, η πραγματικότητα για τους νέους και τις νέες είναι πολύ σκληρή. Υποτίθεται ότι αυξήθηκε ο κατώτατος μισθός και καταργήθηκε ο υποκατώτατος για όσους/ες είναι κάτω των 25 ετών, κάτι που στη δεύτερη περίπτωση μεταφράζεται σε πραγματική αύξηση κατώτερη των 50 ευρώ το μήνα και αυτό «βαπτίζεται» φιλεργατική πολιτική. Η αλήθεια πίσω από την κυβερνητική κοροϊδία είναι ότι η νεολαία βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα στην επισφάλεια, τη μερική απασχόληση και την ανεργία, αναγκαζόμενη να γίνεται βορά στα συμφέροντα της εκάστοτε εργοδοσίας, για να μπορέσει να επιβιώσει. Και σε πολλές περιπτώσεις αυτό αφορά ένα τμήμα νέων ανθρώπων που έχουν πανεπιστημιακή εκπαίδευση και υψηλή τεχνική ειδίκευση, που έχουν δηλαδή ένα «γνωσιακό κεφάλαιο» το οποίο δεν μπορούν να αξιοποιήσουν. Έτσι πολλοί και πολλές αναγκάζονται να μεταναστεύσουν, με την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον.
Υπάρχει και μια πιο «σκοτεινή» εκδοχή αυτής της πραγματικότητας, της απογοήτευσης και της αποστράτευσης από τους συλλογικούς αγώνες: αυτή του ραγδαία αυξανόμενου ατομισμού και του ανταγωνισμού, που πάνω στην υποχώρηση των ιδεών της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης γίνονται εργαλεία για να επιβιώσει κάποιος/κάποια στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, που έχουν διαμορφώσει τα μνημόνια μετά από σχεδόν μία δεκαετία. Άλλωστε, πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για «τις ευκαιρίες που δημιουργούνται για όσους/ες προσπαθήσουν», λες και το δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη εργασία, με αξιοπρεπή μισθό και εργασιακά δικαιώματα, είναι αντικείμενο ανταγωνισμού και όχι κοινωνική ανάγκη.
Ενάντια στην Ευρώπη της
λιτότητας, του ρατσισμού,
της ακροδεξιάς
Οι επερχόμενες ευρωεκλογές έχουν ένα διττό χαρακτήρα, διότι αφενός καλούμαστε να τοποθετηθούμε πολιτικά με την ψήφο μας για τα ζητήματα της ΕΕ, αλλά την ίδια στιγμή θα είναι και η πρώτη κεντρική πολιτική αναμέτρηση μετά το Σεπτέμβριο του 2015, όπου το σύνολο των αστικών κομμάτων συνέκλιναν στη στρατηγική των «μένουμε Ευρώπη», στη στρατηγική του με «πάση θυσία στο Ευρώ». Τα κυβερνητικά κελεύσματα διά στόματος πρωθυπουργού για να «αλλάξουμε το κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι», για να «παλέψουμε για μια Ευρώπη ισότητας και αλληλεγγύης», είναι κυριολεκτικά κούφια λόγια και αυτό αποδεικνύεται από τη στάση της κυβέρνησης Τσίπρα σε όλα τα ζητήματα σε επίπεδο ΕΕ.
Πρώτον, αυτή η κυβέρνηση αποδέχθηκε και υλοποίησε το τρίτο και πιο σκληρό μνημονιακο πρόγραμμα, ακολουθώντας την ευρωπαϊκή γραμμή σκληρής λιτότητας. Δεύτερον, αποδέχθηκε τη ρατσιστική συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, προσκαλώντας μάλιστα και τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ να έχουν μόνιμη παρουσία στο Αιγαίο, με αποτέλεσμα χιλιάδες πρόσφυγες να πνίγονται στην προσπάθειά τους να προσεγγίσουν την ευρωπαϊκή ήπειρο, ενώ όσοι τα καταφέρνουν, αναγκάζονται να ζουν στις άθλιες συνθήκες των hotspot και των camps.
Τρίτον, έχει υποταχθεί στον αυταρχικό κατήφορο της καταστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων απέναντι στους κοινωνικούς αγώνες, μη βρίσκοντας ούτε μισή λέξη αλληλεγγύης να πει για το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» στη Γαλλία, που συνεχίζει να αντιστέκεται στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης Μακρόν.
Τέταρτον, έχει υιοθετήσει όλη τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ (αλλά και της συνθήκης της Μπολόνια), έχοντας οργανώσει με απανωτά νομοσχέδια μια πολύ σκληρή επίθεση απέναντι στο δημόσιο πανεπιστήμιο (και τη δημόσια παιδεία εν γένει), τσακίζοντας τα συλλογικά εργασιακά δικαιώματα των αποφοίτων και υπονομεύοντας την εργασιακή μας προοπτική.
Πέμπτον, έχει υιοθετήσει τη φιλοπόλεμη-ιμπεριαλιστική πολιτική της ΕΕ στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, αναλαμβάνοντας μάλιστα αναβαθμισμένο ρόλο τοποτηρητή της ευρωατλαντικής συμμαχίας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Συμμετοχή, συλλογικότητα, αντίσταση
Απέναντι σε αυτή την «ευρωπαϊκή προοπτική» της λιτότητας, της επισφάλειας και του αυταρχισμού, οι νέοι και οι νέες οφείλουμε να δυναμώσουμε τη φωνή της ανυπότακτης ριζοσπαστικής Αριστεράς, τη φωνή μιας άλλης Ευρώπης που επιμένει να αντιστέκεται με όπλο της τους συλλογικούς αγώνες. Αυτή η προοπτική βρίσκεται στο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων που έχει τσαλακώσει αμετάκλητα την εικόνα του ισχυρού Μακρόν, στους αγώνες των γυναικών ενάντια στους βιασμούς και τη σεξιστική καταπίεση, στο κίνημα αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες που σηκώνει αποφασιστικά το κεφάλι απέναντι στην επικίνδυνη άνοδο της ακροδεξιάς, στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες. Αυτά αποτελούν την «πρώτη ύλη» για την οικοδόμηση ενός ριζοσπαστικού αγωνιστικού ρεύματος ενάντια στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, προτάσσοντας τις πραγματικές κοινωνικές μας ανάγκες.
Σε αυτές τις ευρωεκλογές καλούμαστε να μη μείνουμε αμέτοχοι/ες, ώστε να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα ενάντια στην κοροϊδία της κυβέρνησης Τσίπρα, αλλά και στην ακραία νεοφιλελεύθερη ΝΔ, που από κοινού δεσμεύονται για τη συνέχιση και εμπέδωση της μνημονιακής κανονικότητας. Εμείς παλεύουμε κόντρα στην «κανονικότητα» στην οποία θέλουν να μας εγκλωβίσουν, ώστε αυτή η εκλογική μάχη να μπορέσει να είναι μια σημαντική παρακαταθήκη για την ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αλλά και του νεολαιίστικου κινήματος.