Τα συνδικάτα μετά τη ΔΕΘ

Πώς θα συνεχιστεί δηλαδή η προσπάθεια να στηθούν αντιστάσεις στις επιθέσεις που θα δεχθούν οι εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα την επόμενη περίοδο.
Παράλυση ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ
Ο κόσμος της εργασίας έδειξε και στη διαδήλωση της ΔΕΘ ότι δεν εμπιστεύεται τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και καλά κάνει. Η συγκέντρωση, που καλούσαν οι δύο συνομοσπονδίες, δεν ξεπέρασε σε συμμετοχή ανθρώπων τον αριθμό 500. Ένας αριθμός πολύ πίσω από το τι έχουν να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι το επόμενο διάστημα. Το νούμερο είναι απόλυτα λογικό, αν αναλογιστεί κανείς το πώς προσπαθούν εδώ και χρόνια να παραλύσουν το εργατικό κίνημα όχι μόνο οι μνημονιακές κυβερνήσεις με τους νόμους τους από το 2010 μέχρι και σήμερα, αλλά και οι πολιτικοί εκφραστές τους στα συνδικάτα (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ από το Σεπτέμβρη του 2015 κι έπειτα). Και βέβαια από τις αδυναμίες που έχουν δείξει οι παρατάξεις της Αριστεράς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι για τη διαδήλωση της ΔΕΘ, με συγκατάθεση και συναυτουργία, η ΔΑΚΕ και η ΠΑΣΚΕ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποδυναμώσουν τη συγκέντρωση. Έτσι είχαμε Εργατικά Κέντρα, όπως της Κομοτηνής, που αρνήθηκαν να βάλλουν λεωφορεία για τη διαδήλωση, και πολύ χειρότερα την ηγεσία της δημοσιοϋπαλληλικής συνομοσπονδίας, της ΑΔΕΔΥ, που έκανε ό,τι μπορούσε για να μην υπάρξει συλλογικό ανέβασμα κόσμου στη ΔΕΘ. Και παρότι δεν έχει οικονομικό πρόβλημα, φόρτωσε τα βάρη των εξόδων για τα λεωφορεία στις Ομοσπονδίες του Δημοσίου και προσπάθησε να στήσει μέχρι και κύκλωμα παρακολούθησης του ποιος θα ανέβαινε με τα λεωφορεία στη ΔΕΘ, ζητώντας, εκτός από τα ονόματα, να δηλωθούν μέιλ, τηλέφωνα υπηρεσιών και άλλα στοιχεία των εργαζομένων και όσων θα μετακινούνταν με τα λεωφορεία. Προχώρησε δηλαδή σε φακέλωμα κανονικό και προσπάθεια αποκλεισμού των εργαζομένων εκτός του δημοσίου και της νεολαίας που ήθελε να ανέβει στη διαδήλωση και δεν είχε άλλο τρόπο.
Η εικόνα αυτή είναι δείγμα των μεγάλων δυσκολιών που θα υπάρξουν το επόμενο διάστημα για το εργατικό κίνημα, αλλά και επακόλουθο του λάθους της μη συνεργασίας των δυνάμεων της Αριστεράς και στην ΑΔΕΔΥ, αλλά σχεδόν σε όλους τους εργασιακούς χώρους με ελάχιστες θετικές εξαιρέσεις.
Ανάγκη συντονισμού
Στη διαδήλωση της ΔΕΘ, στις άλλες προσυγκεντρώσεις συμμετείχαν δεκάδες ανένταχτοι συνδικαλιστές και δυνάμεις από το χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, τα βήματα των οποίων χρειάζεται να συντονιστούν την επόμενη περίοδο. Χρειάζεται όλοι αυτοί να συμβάλουν στην κοινή δράση των συνδικάτων το επόμενο διάστημα, για να ξεπεραστούν οι αγκυλώσεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας εργοδοτικής και κυβερνητικής. Προτάσεις και αφορμές υπάρχουν και οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς στους χώρους οφείλουν να πρωτοστατήσουν το επόμενο διάστημα προς αυτές τις κατευθύνσεις, με στόχο να δημιουργηθεί ένα κέντρο αγώνα που δεν θα πηγαίνει στη λογική προκηρύσσω μόνος μου απεργίες, αλλά στη λογική κινούμαι και συγκροτώ τα υπάρχοντα σωματεία, φτιάχνω νέα όπου δεν υπάρχουν, ενημερώνω με κοινές περιοδείες τους εργαζόμενους και οργανώνω όσο πιο συλλογικές διαδικασίες βάσης γίνεται, με στόχο να ασκηθούν όσο το δυνατό μεγαλύτερες πιέσεις στην ΑΔΕΔΥ και στη ΓΣΕΕ. Αλλιώς θα χαθεί πολύτιμος χρόνος προετοιμασίας των εργαζομένων και θα πηγαίνουμε σε λογικές σύγκρουσης της τελευταίας ώρας, που δεν θα έχουν αποτελέσματα, όπως έχει φανεί τα τελευταία χρόνια.
Είναι χαρακτηριστικό ότι και στο τελευταίο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ αποφασίστηκε με τις ψήφους ΔΑΚΕ, ΠΑΜΕ και ΔΗΣΥ (πρώην ΠΑΣΚΕ) να εξουσιοδοτηθεί η Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ να προχωρήσει σε απεργιακές κινητοποιήσεις, αν και όταν έρθουν τα αντεργατικά μέτρα στη βουλή. Στάση που δεν απαντάει στην αδράνεια των συνδικάτων, στην αδυναμία που νιώθει ο κόσμος να αντιπαρατεθεί στα μέτρα, μετά τη διάψευση των προσδοκιών που είχε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του ΤΙΝΑ. Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς οφείλουν να παλέψουν για να υπάρξουν πρωτοβουλίες σε σχέση με το τελειωτικό τσάκισμα του νόμου 1264, τα χτυπήματα στο ασφαλιστικό, τις ιδιωτικοποιήσεις της ΔΕΗ κλπ., την ανάγκη στελέχωσης με προσωπικό σχολείων, νοσοκομείων και δήμων. Πρωτοβουλίες που δεν θα καταλήγουν σε απεργίες τουφεκιές, αλλά σε αρκετά καλά οργανωμένες κινητοποιήσεις, που μπορεί με κόπο και προσπάθεια να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή κόσμου. 
Στο δημόσιο χρειάζεται πολύ σύντομα μια τέτοια πρωτοβουλία, καθώς είναι πιθανό στις αρχές Οκτώβρη να υπάρξουν στη βουλή οι διαδικασίες για την ψήφιση των νέων βάρβαρων μέτρων για το συνδικαλιστικό νόμο και την επικουρική ασφάλιση. Στον ιδιωτικό τομέα υπάρχουν πρωτοβουλίες για να υπάρξει μια διακλαδική απεργία την άνοιξη του 2020. Πρωτοβουλίες που χρειάζονται στήριξη.

Πρωτοβουλία για διακλαδική απεργία

Ε πτά σωματεία του ιδιωτικού τομέα καλούν σε σύσκεψη για την κήρυξη διακλαδικής απεργίας. Πρόκειται για το Σύλλογο Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών (ΣΕΦΚ), το Σύλλογο Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών (ΣΜΕΔ), το Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου- Χάρτου-Ψηφιακών Μέσων Αττικής (ΣΥΒΧΨΑ), το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΣΒΕΜΚΟ), το Σωματείο Εργαζομένων στα Public, το Σωματείο Εργαζομένων στη Nokia Ελλάδος και το Σωματείο Εργαζομένων στην εταιρεία Πλαίσιο Νομού Αττικής.
Η σύσκεψη θα γίνει τη Δευτέρα 23 Σεπτέμβρη, στις 7.30 στα γραφεία των ΣΥΒΧΨΑ, ΣΒΕΜΚΟ και ΣΕΦΚ στα Εξάρχεια. Στη σύσκεψη αυτή θα αποφασιστεί η ακριβής ημερομηνία της απεργίας. Στις συσκέψεις που προηγήθηκαν το καλοκαίρι είχε αποφασιστεί να υπάρξει απεργία οργανωμένη από τα κάτω, που να πραγματοποιηθεί την άνοιξη του 2020. Στόχος των σωματείων είναι να ξαναβγούν στο προσκήνιο με δυναμικό τρόπο τα αιτήματα των συνδικάτων και ανά κλάδο και συνολικά του εργατικού κινήματος.
Παρότι γενικά είναι σωστό ότι δεν είναι εύκολο και εφικτό να οργανωθεί σήμερα μια γενική απεργία σε σύντομη ημερομηνία, στις συσκέψεις θα πρέπει να γίνει πιο ξεκάθαρο ποιοι θα είναι οι τρόποι οργάνωσης που θα προκριθούν ανά χώρο για την ανασυγκρότηση του καθένα και κυρίως επειδή οι πραγματικές δυνάμεις των επτά σωματείων είναι μικρές, τι πρωτοβουλίες κοινής δράσης θα παρθούν με άλλα σωματεία και Ομοσπονδίες όχι μόνο του ιδιωτικού, αλλά και του δημόσιου τομέα. Κι αυτό γιατί αν έχουν ψηφιστεί οι αλλαγές στην εργατική νομοθεσία που διαλαλεί η κυβέρνηση της ΝΔ, ως συνέχεια της ανατροπής του νόμου 1264 που ξεκίνησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα χρειαστεί κάθε προσπάθεια να είναι πραγματικά πλατιά και ενωτική, για να είναι πετυχημένη μια διακλαδική απεργία και να εμπνεύσει τους εργαζόμενους να ξαναβγούν μαζικά στο δρόμο.