Επαναδιαπραγμάτευση ή μονομερείς ενέργειες;

Δεν υπάρχει τίποτα παράξενο σε αυτό: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι συμμαχικό σχήμα ευρύτερων και ανομοιογενών δυνάμεων της Αριστεράς, με δεξιά, μεσαία και αριστερή πτέρυγα (έστω και αδιαμόρφωτες), δεν είναι ενιαίο κόμμα. Ακόμα και η μεγαλύτερη συνιστώσα του, ο ΣΥΝ, δεν αποτελεί ένα ομοιογενές πολιτικά και ιδεολογικά κόμμα αλλά έχει πτέρυγες με διαφορετικές απόψεις. Το τι κατεύθυνση θα πάρει κάθε φορά ο ΣΥΡΙΖΑ, καθορίζεται από την πολιτική αντιπαράθεση στο εσωτερικό του, τόσο στα όργανα όσο και κυρίως δημοσίως, μπροστά στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα, μπροστά σε όλο τον κόσμο που τον ψήφισε, ειδικά για πρώτη φορά. Μόνο ο κόσμος μπορεί να κρίνει και μόνο μέσα στον κόσμο μπορεί να κριθεί ποια είναι η σωστή άποψη, όχι στις εσωτερικές συζητήσεις των διάφορων πτερύγων μέσα στα γραφεία. Η δημόσια συζήτηση και αντιπαράθεση, είναι ο μόνος τρόπος να ξεκαθαρίσει αυτό το απολύτως κρίσιμο ζήτημα. Αντίθετα το κουκούλωμα των διαφορών, μόνο σύγχυση και απογοήτευση μπορεί να σπείρει στις μάζες προς όφελος των αντιπάλων μας, προς όφελος των υπηρετών του κεφαλαίου. Με άλλα λόγια αν χρειαζόμαστε «επαναδιαπραγμάτευση», αυτή αφορά την εσωτερική συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να βγει όσο το δυνατόν πιο ενωμένος και ξεκάθαρος, και πιο «μονομερώς» υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων και όχι γενικά και αόριστα της «χώρας».

1.       Τα κόμματα του μνημονίου, δηλαδή οι υπηρέτες της αστικής τάξης και των ευρωπαίων συμμάχων της, δεν ρώτησαν ποτέ την εργατική τάξη για τα μέτρα του μνημονίου. Μονομερώς αποφάσισαν την κοινωνική καταστροφή που έσπειραν και συνεχίζουν να σπέρνουν. Απέναντι στην οργή του κόσμου που στρέφεται και απαιτεί από την αριστερά να δείξει το δρόμο για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, η αριστερά δεν έχει κανένα δικαίωμα να ζητάει από τον κόσμο να δείξει τακτ, σαβουάρ βιβρ και υπομονή μέχρι να «επαναδιαπραγματευτούμε», δηλαδή μέχρι να μάθει ο απλός κόσμος να ζει χωρίς να τρώει σαν τον γάιδαρο του Χότζα. Η στοιχειώδης ανάγκη και απαίτηση των εργαζομένων να ζήσουν, απαιτεί άμεση και μονομερή ανατροπή (και όχι μετά από ατέρμονες διαπραγματεύσεις) αυτών των μέτρων που σκοτώνουν μεταφορικά και συχνά κυριολεκτικά τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας κάθε μέρα που περνά.

2.       Διαπραγμάτευση μπορείς να κάνεις μόνο όταν υπάρχει αντικείμενο προς διαπραγμάτευση. Σήμερα δεν υπάρχει κανένα τέτοιο περιθώριο. Η καπιταλιστική κρίση σημαίνει ότι τα κέρδη του κεφαλαίου απαιτούν τη συντριβή του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων. Και αντίστροφα, η υπεράσπιση της ζωής των λαϊκών στρωμάτων είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, όχι μόνο για τα κέρδη αλλά ακόμα και για την ίδια την οικονομική εξουσία των καπιταλιστών στην οικονομία. Δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε με τους τραπεζίτες για το αν θα τους κρατικοποιήσουμε, δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε με τους βιομήχανους για το αν θα αυξήσουμε τους μισθούς, δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε με τους εφοπλιστές για το αν θα τους φορολογήσουμε. Το ίδιο ισχύει και με τους διεθνείς δανειστές. Αυτοί θα απαιτούν συνεχώς μέτρα που να βγάζουν ακόμα και από τη μύγα ξύγκι ώστε να πάρουν όσα περισσότερα χρήματα μπορούν –δεν πρόκειται να λυπηθούν τους εργαζόμενους και να μας χαρίσουν ούτε ευρώ.

3.       Πράγματι αν σταματήσουν να χρηματοδοτούν το ελληνικό κράτος σήμερα ή αν δεν μπορέσουν να χρηματοδοτήσουν το ισπανικό κράτος αύριο, πράγματι αν έστω και μια χώρα (οποιαδήποτε χώρα και για οποιοδήποτε λόγο) υποχρεωθεί να βγει από την ευρωζώνη, τότε με την επίδραση ντόμινο αυτό θα σημάνει τη διάλυση όλης της ευρωζώνης και το τέλος του ευρώ.  Αλλά αυτό δεν είναι «διαπραγματευτικό χαρτί» της Αριστεράς και των εργαζομένων. Οι καπιταλιστές κάθε χώρας ακολουθούν αυτή την πολιτική μόνο στον βαθμό που  συμφέρει τους ίδιους, για να σώσουν τις δικές τους τράπεζες και τις δικές τους επιχειρήσεις. Αλλά δεν πρόκειται να δώσουν ούτε ευρώ, π.χ. τα αφεντικά της Φολκσβάγκεν για να επιδοτήσουν την Φίατ, ούτε οι γάλλοι τραπεζίτες θα χαρίσουν χρήματα στο ελληνικό κράτος για να μπορεί να συνεχίσει να επιδοτεί το αφορολόγητο των εφοπλιστών ώστε να αγοράζουν όλο και περισσότερα καράβια. Η Ε.Ε. δεν είναι λέσχη αλληλοβοήθειας μεταξύ των καπιταλιστών των διαφόρων χωρών, είναι μια ανταγωνιστική λυκοσυμμαχία που ενώνεται όταν κερδίζουν όλοι (στις καλές εποχές του ευρώ) και διασπάται όταν αρχίζει η οικονομική κρίση. Η πολιτική της λιτότητας που ακολουθεί η Ε.Ε., προκύπτει ακριβώς από αυτό: οι άρχουσες τάξεις των ευρωπαϊκών χωρών έχουν αποφασίσει ότι κάθε μια θα σώσει την κερδοφορία της μόνη της, τσακίζοντας η κάθε μια μέσα σε κάθε χώρα το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων που έχει υπό την εξουσία της (ντόπιων και μεταναστών). «Διαπραγματευτικό χαρτί» των εργαζομένων σε κάθε χώρα για να ανατρέψουν τη λιτότητα είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη των εργαζομένων των άλλων χωρών. Και αυτή η αλληλεγγύη δεν υπηρετείται με την (ουτοπική έτσι κι αλλιώς) απαίτηση από τη γερμανική κυβέρνηση να φορολογήσει τους γερμανούς εργαζόμενους για να επιδοτήσει δωρεάν τους έλληνες τραπεζίτες. Υπηρετείται από την μονομερή διακήρυξη ότι οι εργαζόμενοι της Ελλάδας, δεν θέλουν άλλα δάνεια και σταματούν ταυτόχρονα να πληρώνουν τα παλιά χρέη που δημιουργήθηκαν μόνο και μόνο για το καλό των τραπεζιτών και γενικότερα των καπιταλιστών, τόσο των Ελλήνων όσο και των ευρωπαίων.

4.       Τέλος χρειάζεται μια ξεκάθαρη και μονομερής απάντηση από την πλευρά των εργαζομένων στο δίλημμα ευρώ η δραχμή, στο δίλημμα ότι θα «μας πετάξουν έξω από το ευρώ αν κάνουμε μονομερείς ενέργειες». Και η απάντηση σε αυτό το δίλημμα έχει δύο σκέλη: α) το ευρώ οδηγείται στην διάλυση όχι από την απαίτηση των εργαζομένων στην Ελλάδα και σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες να ζήσουν ανατρέποντας την βάρβαρη λιτότητα, αλλά από την ανταγωνιστική φύση της λυκοσυμμαχίας που λέγεται Ε.Ε. Ο καπιταλισμός είναι από τη φύση του ανταγωνιστικό σύστημα και οι καπιταλιστές είναι ανίκανοι να ενώσουν τα διάφορα κράτη σε ένα ενιαίο κράτος στην Ευρώπη και πολύ περισσότερο στον κόσμο. Η κρίση του συστήματος σημαίνει ότι αυτοί οι ανταγωνισμοί οξύνονται και οδηγούν αργά ή γρήγορα στη διάλυση του ευρώ είτε οι εργαζόμενοι δεχτούν τις θυσίες είτε όχι. β) Η προοπτική διάλυσης του ευρώ δεν είναι αυτόματα καταστροφή, η σωτηρία των εργαζομένων στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα δεν εξαρτάται από το νόμισμα. Ούτε τα ευρώ τρώγονται, ούτε οι δραχμές ούτε κανένα άλλο νόμισμα. Αυτά που τρώγονται είναι οι πατάτες, τα κοτόπουλα, τα φασολάκια. Τα σπίτια δεν χτίζονται ούτε με ευρώ ούτε με δραχμές. Χτίζονται με τούβλα και λάσπη. Όλα τα αγαθά παράγονται από την ανθρώπινη εργασία, τόσο την «νεκρή», τα εργαλεία και τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας και τα παρήγαγαν κάποιοι εργαζόμενοι παλιότερα, όσο και την «ζωντανή», δηλαδή την ικανότητα των εργαζομένων να παράγουν νέο πλούτο με την εργασία τους αντί να σκουριάζουν τόσο τα μηχανήματα όσο και οι εργαζόμενοι στην ανεργία μόνο και μόνο επειδή οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες αυτών των μέσων δεν βγάζουν πια αρκετά κέρδη από την οικονομική δραστηριότητα. Ο πλούτος κάθε κοινωνίας είναι οι παραγωγικές της δυνατότητες και όχι από το πώς θα λέγονται τα νομίσματα που αντιστοιχούν στα αγαθά που παράγονται. Κρατικοποιώντας τις μεγάλες επιχειρήσεις και εντάσσοντας υπό εργατικό έλεγχο τα μέσα παραγωγής, μπορούμε να παράγουμε πολύ περισσότερα αγαθά άμεσα ώστε να ζούμε αξιοπρεπώς, αντί να αφήνουμε τους καπιταλιστές να συρρικνώνουν την οικονομία επειδή δεν βγάζουν αρκετά κέρδη.

Οι καπιταλιστές, ντόπιοι και ξένοι, δεν πρόκειται να μας χαριστούν αν είμαστε «μαλακοί» και «συζητήσιμοι» μαζί τους. Θέλουν το θάνατό μας για να σώσουν τα κέρδη και το σάπιο σύστημά τους που στηρίζεται στην κλοπή του κοινωνικού πλούτου από τους λίγους. Όσο πιο μονομερείς και αποφασιστικοί είμαστε οι εργαζόμενοι και η Αριστερά σαν ηγεσία, στο να βάλουμε χέρι σε αυτόν τον πλούτο και στις ζωές που μας κλέβουν, τόσο λιγότερο θα μπορούν να μας δαγκώσουν και να μας σαμποτάρουν. Ή αυτοί ή εμείς! Μέχρι την τελική νίκη!