Στην Ελλάδα κατεξοχήν, και σε μικρότερο βαθμό στις άλλες χώρες της νότιας Ευρώπης, οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες, προσεγγίζουν τώρα ένα κρίσιμο κατώφλι έντασης.
Ημερ.Δημοσίευσης
Στην Ελλάδα κατεξοχήν, και σε μικρότερο βαθμό στις άλλες χώρες της νότιας Ευρώπης, οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες, προσεγγίζουν τώρα ένα κρίσιμο κατώφλι έντασης. Το κατώφλι αυτό είναι ένα σημείο θραύσης ή μετασχηματισμού της νομισματικής ένωσης της Ευρώπης, και θα το διαβούμε με τον σχηματισμό κυβέρνησης της Αριστεράς. Το ευρώ θα δοκιμαστεί τότε αδυσώπητα από τις χρηματοπιστωτικές αγορές και θα κριθεί το μέλλον της Νομισματικής Ένωσης της Ευρώπης. Σε ένα τέτοιο σημείο θραύσης ανοίγονται δύο δυνατότητες. Η πρώτη δυνατότητα είναι η γερμανική αστική τάξη και οι σύμμαχοί της να κάνουν την μεγάλη πολιτική στροφή: να χρηματοδοτήσουν με μεγάλα ποσά το σύστημα, να δεχθούν την άνοδο του πληθωρισμού στον βορρά ώστε να βελτιωσθεί η ανταγωνιστικότητα του ευρωπαϊκού νότου, και να μετατρέψουν τελικά την ευρωζώνη σε “Βέλτιστη Οικονομική Περιοχή” με τα χαρακτηριστικά ομοσπονδιακού κράτους. Η δεύτερη δυνατότητα είναι η διάλυση της Νομισματικής Ένωσης της Ευρώπης.
Μερικά πολιτικά συμπεράσματα είναι αναπόφευκτα:
Πρώτον, η ιστορική σημασία αυτού που επιχειρεί ο Σϋριζα είναι πρώτου μεγέθους: Απειλεί την συνοχή της ευρωζώνης και αμφισβητεί την ταξική αξία του ευρώ προκειμένου να επιτύχει τον μετασχηματισμό της ή άθελά του την διάλυσή της, που είναι εξίσου ενδιαφέρον για εμάς αποτέλεσμα --κι’ ας είναι παράπλευρο το όφελος.
Δεύτερον, το εγχείρημα χαράσσει μια σαφή διαχωριστική ταξική γραμμή ανάμεσα σε αυτούς, τις δυνάμεις του αστισμού, από τον εμφυλιοπολεμικό Λυκουρέντζο μέχρι τους ολοκληρωτικούς νεοφιλελεύθερους του Protagon και του Μάνου, και εμάς, τις δυνάμεις της εργασίας, από τους “εξασφαλισμένους” μέχρι τους πρεκάριους. Θέσεις μάχης υπάρχουν ένθεν κακείθεν της γραμμής αυτής. Όποιος δεν τοποθετείται μέσα σε αυτό το πεδίο της μεγάλης ταξικής, ιστορικής σημασίας σύγκρουση, τοποθετεί τον εαυτό του στο περιθώριο. Αυτό αφορά όχι μόνο τους αριστεριστές του ΚΚΕ και της Ανταρσύα που δεν καταλαβαίνουν τίποτα, αλλά και όσους από τους α/α νομίζουν ακόμη ότι η κεντρική πολιτική σκηνή δεν είναι πεδίο ταξικών συγκρούσεων.
Τρίτον, το εγχείρημα είναι τόσο μεγάλο, και οι στιγμές τόσο ιστορικές που πρέπει να βλέπουμε το δάσος αντί για το δέντρο, να βλέπουμε τη συνολική μάχη αντί για ορισμένα μεμονωμένα σημαίνοντα με δυσάρεστο πρόσημο.
Τέταρτον, έχει έρθει η ώρα να δηλώσει ο Σύριζα, όπως το δήλωσε ήδη ο Γλέζος, ότι το ευρώ δεν αποτελεί εσωτερικό όριο των διεκδικήσεών μας. Έχει έρθει η ώρα να δηλώσει, δια του ηγέτη του, ότι εάν χρειαστεί να διαλέξει μεταξύ του ευρώ και των αναγκών του κόσμου δεν θα διαλέξει το ευρώ. Αυτό εξάλλου αντιστοιχεί και στα αισθήματα της πλειονότητας των πολιτών που δεν θέλουν ευρώ “πάσει θυσία”. Έχει έρθει η ώρα να δηλώσει ότι εάν η ιστορία δεν ακολουθήσει αναγκαστικά το μονοπάτι που έχει προεξοφλήσει η ηγεσία του Σύριζα (δηλαδή ότι η ευρωζώνη “δεν θέλει να αυτοκτονήσει” και επομένως θα δεχθεί αλλαγές στην ασκούμενη πολιτική), ο Σϋριζα παρόλα αυτά θα παραμείνει προσηλωμένος στους στόχους για τον οποίο τον ψηφίζουμε και τον στηρίζουμε.
πηγή: ioakimoglou.netfirms.com