Προφυλάκιση Άκη: Να τελειώνουμε με το σύστημα του κέρδους και της διαφθοράς

Η έναρξη της επίσημης προεκλογικής περιόδου συνέπεσε με τη σύλληψη  Τσοχατζόπουλου για τις περίφημες μίζες την περίοδο που ήταν υπουργός Άμυνας (κατά όνομα βέβαια «άμυνας», εφόσον πρόκειται για ένα γραφείο αγοράς τεράστιων εξοπλιστικών προγραμμάτων και ενίσχυσης των πολεμικών ανταγωνισμών στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου). Λίγες ώρες πριν ο Παπαδήμος πάει στον Παπούλια για να διαλύσει τη βουλή, ο άλλοτε πανίσχυρος και λαοπρόβλητος Άκης των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, οδηγούνταν συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων, από το «αμαρτωλό» σπίτι της Δ. Αρεοπαγίτου στη ΓΑΔΑ και τελικά στον Κορυδαλλό. Συγχρόνως, εξελίσσεται ένα πολυήμερο μπαράζ «αποκαλύψεων» ενός πολυδαίδαλου πλέγματος προσώπων, off shore εταιριών, τραπεζικών λογαριασμών και αγοροπωλησίας ακινήτων, που βοηθούσε τον πρώην υπουργό να ξεπλένει τις παράνομες αμοιβές που εισέπραττε ώστε να εγκρίνει συμβάσεις προμήθειας οπλικών συστημάτων.  

Ακόμα και ο πιο αφελής κατανοεί ότι η δίωξη ενάντια στον Τσοχατζόπουλο είναι επιχείρηση αποπροσανατολισμού από τη δανειακή σύμβαση της φτώχειας και της ανεργίας και φυσικά εμπεριέχει στοιχεία «ανθρωποθυσίας». Μπροστά στην κατάρρευση ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, που εξυπηρέτησε και συνεχίζει να εξυπηρετεί απροκάλυπτα την κυρίαρχη τάξη, ένας από τους κάποτε επιφανέστερους εκπροσώπους του (και εν πολλοίς «τελειωμένος») οδηγείται στη φυλακή, με σκοπό την αναπαλαίωση των αστικών κομμάτων, τα οποία απειλούνται με εκλογική συντριβή σε περίπου 20 μέρες. Στο πρόσωπο του προφυλακισμένου θα γίνει προσπάθεια να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα που θέλει «τα λαμόγια φυλακή» και κάποια γενικώς «νέα» και γενικώς «άφθαρτα» πρόσωπα να έρθουν να μας σώσουν από τους «κλέφτες». Ακόμα και με το ρίσκο ο Άκης, να «κελαηδήσει» και για άλλα πρόσωπα που άσκησαν ή ασκούν κυβερνητική εξουσία και έκαναν τα ίδια ή χειρότερα.

Υποκρισία

Το σύστημα τρίζει και στην προσπάθειά του να σταθεροποιηθεί «τρώει» ακόμα και τα δικά του παιδιά, ώστε να δώσει το μήνυμα στην κοινωνία ότι «το πάρτι τελείωσε», ότι δεν θα υπάρχει καμιά ανοχή από εδώ και πέρα. Από τον Βενιζέλο και το Σαμαρά, έως τον Καμμένο και τον Καρατζαφέρη, όλοι ευαγγελίζονται την πάταξη της διαφθοράς.

Είναι το λιγότερο υποκριτές, κυρίως όμως είναι επικίνδυνοι. Ο Βενιζέλος που σήμερα θέλει να «σταυρωθεί» ο Άκης, έφτιαξε το νόμο περί ευθύνης υπουργών για να κουκουλώσει αυτές ακριβώς τις παλιές αμαρτίες, με αποτέλεσμα το αδίκημα της δωροδοκίας να έχει παραγραφεί. Ο Σαμαράς μια εβδομάδα πριν υπερψήφιζε στη βουλή τη σύμβαση με τη Siemens, απαλλάσσοντάς την από κάθε αξίωση  του δημοσίου σε σχέση με το γνωστό σκάνδαλο. Και όλα αυτά δεν αποτελούν βέβαια ελληνική ιδιαιτερότητα.

Στην Ιταλία η ακροδεξιά Λέγκα του Βορρά έχτισε την επιρροή της σαν πολιτική δύναμη η οποία κατήγγειλε την διαφθορά των Ιταλών πολιτικών και τις υπεξαιρέσεις της κεντρικής εξουσίας της Ρώμης. Σήμερα στη γειτονική χώρα αποκαλύπτεται ότι ο γραμματέας της Λέγκας, Ουμπέρτο Μπόσι, χρησιμοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ κρατικών χρηματοδοτήσεων που προορίζονταν για εκλογικές δαπάνες για να πληρωθούν έξοδα διακοπών, ενοίκια σπιτιών, σχολεία, τα πανεπιστήμια, ακόμη και ο οδοντογιατρός των παιδιών του. Μια επίκαιρη προειδοποίηση για όσους προπαγανδίζουν την ψήφο στη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής, δήθεν «για να ξεβρομίσει ο τόπος».  Στη Γερμανία, πολύ πρόσφατα αναγκάστηκε να παραιτηθεί ο πρόεδρος της χώρας Κρίστιαν Βούλφ, ο οποίος διατηρούσε «ύποπτες σχέσεις» με επιχειρηματίες που του διασφάλιζαν προνομιακά δάνεια και πολυτελείς διακοπές με αντάλλαγμα την ευνοϊκή μεταχείριση των επιχειρήσεών τους από τις αρχές.

Διαφθορά και καπιταλισμός

Προφανώς και δεν πρέπει να νιώθουμε καμιά λύπη για τα μπλεξίματα του Τζοχατζόπουλου. Το αντίθετο μάλιστα. Υπογραφές σαν αυτές του Άκη στις παραγγελίες των πυραύλων ή των υποβρυχίων δημιούργησαν το τερατώδες χρέος που σήμερα φορτώνεται στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων, για να διασφαλίζουν υψηλά κέρδη επιχειρηματικοί όμιλοι. Το πρόβλημα όμως δεν βρίσκεται μόνο στους διεφθαρμένους πολιτικούς, αλλά κυρίως στην ασκούμενη πολιτική και στον τρόπο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Σε τελική ανάλυση, στον ίδιο τον καπιταλισμό, δομικό χαρακτηριστικό του οποίου, εκτός από την καταπίεση, την εκμετάλλευση, τους ρατσιστικούς διαχωρισμούς είναι και η διαφθορά.

Οι νόμοι που ψηφίζει το κοινοβούλιο, οι υπουργικές αποφάσεις όλων των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, η δικαστική ασυλία των ισχυρών, αποδεικνύουν ότι τους μόνους που ευνοούν τα αστικά κόμματα ήταν και είναι οι έμποροι όπλων, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές. Και δεν γίνεται να είναι διαφορετικά, εφόσον η οικονομική εξουσία, το ίδιο το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του, βρίσκονται στα χέρια του κεφαλαίου.

Παράλληλα, δυσκολεύονται να δώσουν έστω και κάποιες παροχές σε τμήματα του πληθυσμού, που θα «έχτιζαν» τις απαραίτητες συναινέσεις για να καταλαγιάσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, όπως π.χ. η διακυβέρνηση της πρώτης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ (1981-85). Αφήνοντας στο απυρόβλητο τα αφεντικά του (που πρωτίστως ευεργετήθηκαν και έγιναν πανίσχυρα με τα δώρα του «κυκλώματος ΠΑΣΟΚ») ο Πρετεντέρης ξεσπαθώνει στο Βήμα για μια «εποχή που συνδικαλιστές, πολιτευτές, «αυτοδιοικητικοί», κομματικά στελέχη, φοιτητοπατέρες, παρατρεχάμενοι υπουργών, κρατικοδίαιτοι μάνατζερ και απλοί νταραβερτζήδες συγκρότησαν ένα αυτόνομο κοινωνικό κύκλωμα, το οποίο επιβιβάστηκε στην εξουσία για να τη γλεντήσει». Είναι φανερό ότι θέλει να χρεώσει όλη αυτή τη σαπίλα στο εργατικό κίνημα και στην Αριστερά (που έστω και λανθασμένα για πολύ κόσμο περιελάμβανε και το ΠΑΣΟΚ).

Μπροστά στην ανάγκη εξυπηρέτησης των καπιταλιστών μικρά και μεγάλα στελέχη του δικομματισμού (υπουργοί, βουλευτές, διοικητές νοσοκομείων, διευθυντές οικονομικών υπηρεσιών, δήμαρχοι κλπ) συνειδητά και σχεδόν αναπόφευκτα ζημίωσαν το δημόσιο και πλούτισαν. Δεν είναι ούτε «προδότες», ούτε «ανίκανοι». Είναι σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό εκτελεστικά όργανα μιας συγκεκριμένης πολιτικής, που υπηρετεί το κοινωνικό σύστημα της κερδοφορίας των λίγων, σε βάρος των αναγκών της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου. Οι μίζες είναι το αντάλλαγμα για να μπορεί η άρχουσα τάξη να διατηρεί την εξουσία της και να λεηλατεί ανενόχλητη τους λαούς σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Είναι δημιούργημα των κυρίαρχων ιδεολογικών μηχανισμών, που καλλιεργούν εδώ και δεκαετίες το όνειρο της προσωπικής ευημερίας, πατώντας επί πτωμάτων.

Σήμερα, που αρκετοί-ες δεν ξεγελιούνται από τα παχιά λόγια αστών πολιτικάντηδων, που παίρνουν μέρος ενεργά στους συλλογικούς αγώνες και στρέφονται πολιτικά προς την Αριστερά, αρχίζουν να κατανοούν την άδικη λειτουργία του συστήματος. Αντιλαμβάνονται ότι η διαφθορά, η παραβίαση ακόμα και του αστικού Συντάγματος, η εξαπάτηση των ψηφοφόρων, οι προκλητικές φοροαπαλλαγές του πλούτου, τα πανάκριβα εξοπλιστικά προγράμματα σε μια χώρα χιλιάδων αστέγων, δεν είναι ζήτημα «ανικανότητας», «εθνικής μειοδοσίας», καλής ή κακής διαχείρισης, αλλά ότι το πρόβλημα είναι το ίδιο το σύστημα του κέρδους που παράγει ανισότητες, καταστροφή του περιβάλλοντος και διεφθαρμένους κρατικούς λειτουργούς.