Τι ΣΥΡΙΖΑ θέλουμε - συνεντεύξεις με νέους των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ

 

Τις προηγούμενες εβδομάδες ξεκινήσαμε, μέσα από τις σελίδες της «Εποχής», μια συζήτηση για τον ΣΥΡΙΖΑ που θέλουμε.  Αυτή την εβδομάδα οι νέοι έχουν την τιμητική τους, αφού διοργάνωσαν και πραγματοποιούν το 1ο Φεστιβάλ Νέων ΣΥΡΙΖΑ, και αποφασίσαμε, σε δύο συνέχειες, να καλέσουμε τους νέους να συμμετάσχουν στο διάλογο για τον ΣΥΡΙΖΑ που θέλουμε, αλλά και για τα χαρακτηριστικά που επιδιώκουμε να έχουν οι Νέοι του ΣΥΡΙΖΑ, για τους οποίους η διοργάνωση του Φεστιβάλ ήταν η αφετηρία μιας πορείας. Καλέσαμε, λοιπόν, τον Αδάμο Ζαχαριάδη από την Ομάδα Ρόζα, τον Δημήτρη Καραμάνη, μέλος της Γραμματείας του ΚΣ της Νεολαίας Συνασπισμού, τον Βασίλη Καφετζόπουλο από τους νέους της ΚΟΕ και την Κατερίνα Σεργίδου, από τη νεολαία της ΔΕΑ, να απαντήσουν σε τρεις ερωτήσεις:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1. Η διά­λυ­ση των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των εί­ναι το νού­με­ρο έ­να πρό­βλη­μα των νέων σή­με­ρα. Με ό­πλο την α­νερ­γία και τη μαύ­ρη ερ­γα­σία, ρί­χνουν τους μι­σθούς ο­δη­γώ­ντας μας στην ε­ξα­θλίω­ση και τον α­ντα­γω­νι­σμό. Οι τυ­χε­ροί θα παίρ­νουν έ­να χαρτ­ζι­λί­κι α­ντί για μι­σθό και θα λέ­νε και ευ­χα­ρι­στώ, ε­νώ οι ά­τυ­χοι θα μέ­νουν ά­νερ­γοι και α­πο­μο­νω­μέ­νοι. Σε αυ­τή την κα­τά­στα­ση το α­πο­λυ­τή­ριο ή πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο το πτυ­χίο δεν έ­χουν κα­νέ­να ερ­γα­σια­κό α­ντί­κρυ­σμα. Το δεύ­τε­ρο βα­σι­κό ζή­τη­μα εί­ναι η ι­διω­τι­κο­ποίη­ση της παι­δείας με πιο ά­με­σες συ­νέ­πειες τα δί­δακ­τρα στα πα­νε­πι­στή­μια, την κα­τάρ­γη­ση του σχο­λι­κού βι­βλίου αλ­λά και τη σύν­δε­ση σχο­λείων και σχο­λών με χο­ρη­γούς-ε­ται­ρείες. Η α­που­σία δη­μό­σιων και ε­λεύ­θε­ρων χώ­ρων εί­ναι έ­να α­κό­μα θέ­μα. Οι νέ­οι ό­χι μό­νο δεν έ­χουν γή­πε­δα, χώ­ρους πο­λι­τι­σμού και α­να­ψυ­χής αλ­λά έ­χουν να α­ντι­με­τω­πί­σουν την κα­θη­με­ρι­νή πα­ρου­σία της α­στυ­νο­μίας στην πό­λη, την κα­τα­στο­λή κ.ά. Ως ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ χρειά­ζε­ται ε­δώ και τώ­ρα να ορ­γα­νώ­σου­με την α­ντί­στα­ση στους χώ­ρους νε­ο­λαίας, να χτί­σου­με σω­μα­τεία, ο­μά­δες στα πα­νε­πι­στή­μια και ι­διαί­τε­ρα στα σχο­λεία, που το φαι­νό­με­νο του φα­σι­σμού παίρ­νει α­νη­συ­χη­τι­κές δια­στά­σεις. Ταυ­τό­χρο­να, να συμ­βά­λου­με έ­τσι ώ­στε η δυ­σα­ρέ­σκεια α­πέ­να­ντι στο μνη­μό­νιο να γί­νει πο­λι­τι­κός α­γώ­νας ε­νά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση, ε­νά­ντια στο σύ­στη­μα ο­λό­κλη­ρο που γεν­νά­ει την κα­τα­πίε­ση και την εκ­με­τάλ­λευ­ση.

 

 

2. Ο τρό­πος ορ­γά­νω­σης της νε­ο­λαίας μπο­ρεί να δια­φέ­ρει α­πό χώ­ρο σε χώ­ρο. Στα πα­νε­πι­στή­μια γί­νο­νται ή­δη προ­σπά­θειες για τη συ­γκρό­τη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε κοι­νές συ­νε­λεύ­σεις με τους ερ­γα­ζό­με­νους. Πα­ράλ­λη­λα χρειά­ζε­ται και η εν­δυ­νά­μω­ση των πρω­το­βου­λιών α­γώ­να ό­που συ­να­ντιού­νται κα­θη­γη­τές, διοι­κη­τι­κοί, φοι­τη­τές αλ­λά και η α­ρι­στε­ρά. Στις γει­το­νιές εί­ναι κομ­βι­κής ση­μα­σίας η συμ­με­το­χή των νέων στις το­πι­κές συ­νε­λεύ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ό­χι η ξε­χω­ρι­στή συ­γκρό­τη­σή τους. Η πα­ρου­σία και η δρά­ση τους θα προ­σφέ­ρουν ζω­ντά­νια και μα­ζι­κό­τη­τα στις το­πι­κές, θα συν­δέ­σουν τα αι­τή­μα­τα και τις α­ντι­στά­σεις μας με τις γε­νι­κό­τε­ρες διεκ­δι­κή­σεις του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος. Η ε­να­σχό­λη­ση με τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα των νέων εί­ναι αυ­τή που θα κα­θο­ρί­σει και τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά μας.

 

 

3. H ε­νό­τη­τα στη δρά­ση εί­ναι το μέ­σο για να φτά­σου­με στον ά­με­σο στό­χο της ε­πο­χής μας, που εί­ναι σε πρώ­το ε­πί­πε­δο η α­να­τρο­πή των μνη­μο­νίων, της κυ­βέρ­νη­σης και της πο­λι­τι­κής της. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ε­πι­βάλ­λε­ται να προ­χω­ρή­σει σε α­κό­μα πιο ε­νιαίες δια­δι­κα­σίες που θα δί­νουν χώ­ρο, λό­γο και κυ­ρίως πε­δίο για δρά­ση σε ό­λο τον κό­σμο. Οι ι­δε­ο­λο­γι­κές α­να­φο­ρές της κά­θε συ­νι­στώ­σας και συλ­λο­γι­κό­τη­τας εί­ναι πο­λύ­τι­μες σε αυ­τή τη δια­δι­κα­σία για­τί, α­πό τη μία, ρί­χνουν φως στο στρα­τη­γι­κό στό­χο, που δεν εί­ναι άλ­λος α­πό το σο­σια­λι­σμό, και, α­πό την άλ­λη, κα­θο­ρί­ζουν το αν η πο­λι­τι­κή μας ε­ντός και ε­κτός βου­λής συμ­βα­δί­ζει με αυ­τόν το στό­χο. Η δρά­ση μας μπο­ρεί να εί­ναι ε­νιαία αλ­λά σί­γου­ρα η α­ντί­λη­ψη για το ό­ρα­μα και το πώς θα φτά­σου­με σε αυ­τό δεν εί­ναι. Για μέ­να, η δι­πλή έ­ντα­ξη στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και στις συ­νι­στώ­σες του εί­ναι ο πιο δη­μο­κρα­τι­κός, ει­λι­κρι­νής και κυ­ρίως α­πο­τε­λε­σμα­τι­κός τρό­πος για να α­ντι­με­τω­πί­σου­με τις προ­κλή­σεις της ε­πο­χής. Οι προ­σπά­θειες μας να α­να­τρέ­ψου­με το μνη­μό­νιο θα μας φέρ­νουν συ­νε­χώς α­ντι­μέ­τω­πους με νέα πιο δύ­σκο­λα κα­θή­κο­ντα, την α­να­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης, το χτί­σι­μο μιας κυ­βέρ­νη­σης της α­ρι­στε­ράς, τη διεκ­δί­κη­ση μιας άλ­λης κοι­νω­νίας. Η ι­στο­ρία και η ε­μπει­ρία των ρευ­μά­των εί­ναι πλού­τος και ό­χι ε­μπό­διο στην πο­ρεία συ­γκρό­τη­σης του ε­νιαίου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με την προϋπό­θε­ση ό­τι θα βρού­με τους τρό­πους να γί­νει α­κό­μα πιο λει­τουρ­γι­κό το εγ­χεί­ρη­μά μας. Κα­τά τη γνώ­μη μου, η ε­νιαιο­ποίη­ση δεν μπο­ρεί να γί­νει με τε­χνη­τούς τρό­πους. Θα προ­χω­ρά­με πα­λεύο­ντας και ξε­κα­θα­ρί­ζο­ντας σε κά­θε χώ­ρο, σε κά­θε μά­χη, κα­θη­με­ρι­νά.

 

 

 

 

 

1. Μι­λώ­ντας για τα προ­βλή­μα­τα τις νε­ο­λαίας, έ­να εί­ναι σί­γου­ρο: ό­τι έ­χει στε­ρη­θεί α­πό τους νέ­ους αν­θρώ­πους η δυ­να­τό­τη­τα να ο­νει­ρευ­τούν και να εκ­πλη­ρώ­σουν τα ό­νει­ρά τους.

Όπου και να κοι­τά­ξει κα­νείς, α­πό τα στα­τι­στι­κά για την α­νερ­γία και τις ου­ρές στον Ο­Α­ΕΔ έως τις χι­λιά­δες που α­να­γκά­ζο­νται να με­τα­να­στεύ­σουν, θα βρει προ­βλή­μα­τα που α­παι­τούν λύ­σεις. Θα βρει μια σα­πί­λα και μια πα­ρακ­μή που κα­τα­πνί­γει κά­θε ελ­πί­δα.

Όταν έ­νας στους δύο αν­θρώ­πους κά­τω των 25 εί­ναι ά­νερ­γος, δεν α­ντι­κρί­ζου­με α­πλά μια πα­ρα­φω­νία, αλ­λά μια γε­νο­κτο­νία. Όταν α­να­γκά­ζε­ται η νέα γε­νιά να με­τα­να­στεύ­σει, μι­λά­με για τη δο­λο­φο­νία μιας χώ­ρας. Όταν σπου­δά­ζεις χω­ρίς να ξέ­ρεις για­τί και αν τε­λι­κά θα σου χρη­σι­μεύ­σουν οι σπου­δές σου. Όταν δεν σπου­δά­ζεις, για­τί δεν μπο­ρείς. Όταν ζεις για να πεις «τη βγά­λα­με και σή­με­ρα», ε­νώ θα έ­πρε­πε να σχε­διά­ζεις τη ζωή σου. Όταν λι­πο­θυ­μάς στο σχο­λείο σου α­π’ την πεί­να. Να σε προο­ρί­ζουν για κα­τα­στρο­φή, ε­σέ­να και τη χώ­ρα σου. Και άλ­λα πολ­λά, που σε ε­ξορ­γί­σουν ή σε θλί­βουν.

 

 

2. Μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει μια νε­ο­λαία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που δεν θα έ­χει σχέ­ση με αυ­τά τα προ­βλή­μα­τα; Που δεν θα θέ­λει να λύ­σει κα­ταρ­χήν αυ­τά; Η α­πά­ντη­ση εί­ναι πι­θα­νώς αρ­νη­τι­κή.

Εάν θε­λή­σου­με να εί­μα­στε αυ­τοί που θα ορ­γα­νώ­σουν τη νε­ο­λαία και τους α­γώ­νες της για να μπο­ρέ­σει να λύ­σει τα προ­βλή­μα­τά της και να ο­νει­ρευ­τεί ξα­νά, πρέ­πει να φτιά­ξου­με και τους ε­αυ­τούς μας, τη νε­ο­λαία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έ­τσι ώ­στε να μπο­ρούν να δει ο κα­θέ­νας που α­γω­νί­ζε­ται τον ε­αυ­τό του ως μέ­ρος της.

Πώς αλ­λιώς θα μπο­ρέ­σει να χει­ρα­φε­τη­θεί ο νέ­ος άν­θρω­πος, πα­ρά μέ­σα α­πό τους α­γώ­νες του; Να πά­με προς και να φέ­ρου­με τους νέ­ους προς τη νε­ο­λαία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αυ­τή τη στιγ­μή, εί­ναι πο­λύ εμ­φα­νής η α­νά­γκη και οι ε­πι­θυ­μία πολ­λών νέων να διεκ­δι­κή­σουν μια πιο α­ξιο­πρε­πή ζωή στην πα­τρί­δα τους. Πρέ­πει να συ­νυ­πάρ­ξου­με μα­ζί τους για το «ποιος» και το «με ποιο τρό­πο».

Μέ­σα στα πα­νε­πι­στή­μια, μέ­σα στα σχο­λεία, μέ­σα στις γει­το­νιές να μπο­ρέ­σουν να ε­νω­θούν. Για να συ­νει­σφέ­ρου­με μέ­σα α­πό μι­κρούς και με­γά­λους α­γώ­νες με α­πο­κα­λυ­πτι­κό και χει­ρα­φε­τη­τι­κό τρό­πο στο σκο­πό μας, σε μια με­γά­λη αλ­λα­γή. Να οι­κο­δο­μή­σου­με το νέο.

 

 

3. Και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ε­ξάλ­λου, βρί­σκε­ται στη γέν­να. Μια γέν­να που δεν εί­ναι εύ­κο­λη ή χω­ρίς πό­νους. Πρέ­πει μέ­σα α­πό τον ε­αυ­τό του να φτιά­ξει κά­τι και­νούρ­γιο, πιο χρή­σι­μο, πιο ε­πί­και­ρο. Αλλά δεν εί­ναι μό­νος του. Έχει α­πό πί­σω του μια με­γά­λη ώ­θη­ση που τον σπρώ­χνει προς τα μπρο­στά. Άρα και να μεί­νει ί­διος και να αλ­λά­ξει. Και με τα δι­κά του μέ­σα, και με τη θέ­λη­ση των ε­κα­το­ντά­δων χι­λιά­δων που τον στή­ρι­ξαν ή ελ­πί­ζουν σε αυ­τόν.

Όπως πά­ντα, και αυ­τό εί­ναι μια θε­τι­κή πα­ρα­κα­τα­θή­κη της δι­κιάς μας α­ρι­στε­ράς, έ­χου­με έ­να βα­σι­κό στό­χο και έ­να βα­σι­κό α­ντί­πα­λο. Και πά­νω σε αυ­τόν ε­νω­νό­μα­στε. Και σε αυ­τόν προ­σκα­λού­με και τους γύ­ρω μας να α­γω­νι­στούν μα­ζί μας.

Σή­με­ρα, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεί­χνει να α­ντι­λαμ­βά­νε­ται τη κρι­σι­μό­τη­τα της στιγ­μής και την α­νά­γκη, ζω­τι­κή α­νά­γκη, να στα­μα­τή­σει ο κα­τή­φο­ρος. Να α­παλ­λα­γού­με α­πό τις «λί­στες» αυ­τού του τό­που. Και να οι­κο­δο­μή­σου­με μια και­νούρ­για χώ­ρα, με δη­μο­κρα­τία και χει­ρα­φέ­τη­ση. Να φτιά­ξου­με και να προ­βά­λου­με το ό­ρα­μά μας για το σή­με­ρα.

Δεν θα εί­ναι εύ­κο­λο, ού­τε μπο­ρού­με μό­νοι μας. Αλλά μπο­ρού­με να δια­μορ­φώ­σου­με έ­τσι τους ε­αυ­τούς μας, ώ­στε να βο­η­θή­σου­με σε μια με­γά­λη πο­λι­τι­κή αλ­λα­γή, μια με­τά­βα­ση με πρω­τα­γω­νι­στή το λαό, έ­ναν ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ φο­ρέα αυ­τής της με­τά­βα­σης.

 

 

 

 

 

1. Οι πο­λι­τι­κές του μνη­μο­νίου, ό­πως αυ­τές εκ­πο­ρεύο­νται α­πό την τρόι­κα και υ­λο­ποιού­νται α­πό την τρι­κομ­μα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση, εί­ναι πο­λι­τι­κές που βά­ζουν στο στό­χα­στρο κυ­ρίως τη δι­κή μας γε­νιά. Για πολ­λά χρό­νια, υ­πήρ­ξε η ψευ­δαί­σθη­ση της α­το­μι­κής α­νέ­λι­ξης, της α­νά­θε­σης και της «α­ντα­μοι­βής των κό­πων». Οι δρό­μοι αυ­τοί ό­χι μό­νο δεν υ­πάρ­χουν αλ­λά δεν μπο­ρεί να εί­ναι ε­πι­λο­γή για κα­νέ­να νέο σή­με­ρα. Εί­ναι γνω­στά τα νού­με­ρα α­νερ­γίας και α­να­σφά­λι­στης ερ­γα­σίας στους νέ­ους. Το χει­ρό­τε­ρο, ό­μως, εί­ναι ό­τι η πλειο­ψη­φία των νέων δεν βλέ­πει φως στην ά­κρη του τού­νε­λ, βιώ­νει έ­να συ­νο­λι­κό αί­σθη­μα α­διε­ξό­δου. Ει­δι­κά η η­λι­κία 25-30 εί­ναι μπρο­στά σε μια πρω­τό­γνω­ρη κα­τά­στα­ση. Όταν κα­λεί­σαι να πα­λεύεις κα­θη­με­ρι­νά για την ε­πι­βίω­σή σου, ο ο­ρί­ζο­ντας και οι δη­μιουρ­γι­κές δυ­να­τό­τη­τες έκ­φρα­σης μιας γε­νιάς εί­ναι σα­φώς πε­ριο­ρι­σμέ­νες. Μέ­σα σε αυ­τό το κλί­μα οι­κο­νο­μι­κής και υ­παρ­ξια­κής ε­πι­σφά­λειας, οι συλ­λο­γι­κοί τρό­ποι συ­νά­ντη­σης και ορ­γά­νω­σης εί­ναι α­να­γκαίοι, προ­κει­μέ­νου να ξα­να­ορ­γα­νώ­σου­με την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά μας και να ε­πα­νε­πι­νοή­σου­με τις α­ξίες μας.

 

 

2. Πρέ­πει να βρού­με τους τρό­πους ε­κεί­νους που θα μας ε­πι­τρέ­ψουν να ορ­γα­νώ­σου­με κα­λύ­τε­ρα την πα­ρέμ­βα­σή μας σε ό­λες τις «μά­χες» που δί­νο­νται σή­με­ρα. Η ορ­γα­νω­τι­κή δο­μή εί­ναι κά­τι που μπο­ρού­με να το βρού­με στην πο­ρεία. Κα­νείς δεν έ­χει έ­τοι­μες λύ­σεις και κα­νείς δεν πρέ­πει να ξε­κι­νά έ­χο­ντας στο μυα­λό του πα­λιά μο­ντέ­λα ορ­γά­νω­σης α­ρι­στε­ρών νε­ο­λαιών. Κα­τά τη γνώ­μη μου, ι­διαί­τε­ρη έμ­φα­ση πρέ­πει να δώ­σου­με στα θε­μα­τι­κά δί­κτυα και στην ορ­γά­νω­ση α­πό τα κά­τω. Να προ­κρί­νου­με τη δρά­ση μας σε ό­λα τα κι­νή­μα­τα χω­ρίς να μπαί­νου­με στον πει­ρα­σμό της υ­πο­κα­τά­στα­σης και του κα­πε­λώ­μα­τος. Να συμ­βά­λου­με, με ό­λες μας τις δυ­νά­μεις, στη δη­μιουρ­γία ο­ρι­ζό­ντιων δο­μών α­ντί­στα­σης και αλ­λη­λεγ­γύης. Να δού­με το­μείς πα­ρέμ­βα­σης που μέ­χρι τώ­ρα εί­τε α­γνοού­σα­με, εί­τε υ­πο­τι­μού­σα­με. Για πα­ρά­δειγ­μα ο χώ­ρος του πο­λι­τι­σμού. Εί­ναι α­δια­νό­η­το η πα­ρέμ­βα­ση των νέων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στον χώ­ρο του πο­λι­τι­σμού να ε­ξαν­τλεί­ται σε ό,τι γί­νε­ται μια φο­ρά το χρό­νο στο πλαί­σιο του Φε­στι­βάλ Νέων.

 

 

3. Πρώ­τα να πού­με ό­τι εί­ναι ι­διαί­τε­ρα θε­τι­κό το γε­γο­νός ό­τι εί­μα­στε, ε­πι­τέ­λους, στο ση­μείο ό­που κα­λού­μα­στε να μι­λή­σου­με για τον τρό­πο που ο­ρα­μα­τι­ζό­μα­στε τον ε­νιαίο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Τί­πο­τα, ό­μως, δεν εί­ναι γραμ­μέ­νο σε λευ­κό πί­να­κα. Έτσι, ο  «νέ­ος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ» δεν ξε­κι­νά­ει α­πό το μη­δέν αλ­λά δια­τη­ρεί τα βα­σι­κά πο­λι­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της προ­η­γού­με­νης πε­ριό­δου. Εί­ναι πο­λι­τι­κός φο­ρέ­ας της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, με ξε­κά­θα­ρα διε­θνι­στι­κά και κι­νη­μα­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Εί­ναι ε­πί­σης σα­φώς ο­ριο­θε­τη­μέ­νος τό­σο α­πό το στα­λι­νι­σμό ό­σο και α­πό τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία. Πα­λεύει για τα αι­τή­μα­τα  των «α­πό κά­τω» και βρί­σκε­ται α­πέ­να­ντι σε κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά πο­λι­τι­κά σχέ­δια. Έχει ε­πί­σης ξε­κά­θα­ρο στρα­τη­γι­κό στό­χο. Ανα­φέ­ρε­ται στον σο­σια­λι­σμό με ε­λευ­θε­ρία και δη­μο­κρα­τία. Ο ε­νιαίος πο­λι­τι­κός φο­ρέ­ας πρέ­πει να εί­ναι υ­πό­δειγ­μα δη­μο­κρα­τίας. Σε μια πε­ρίο­δο ό­που η δη­μο­κρα­τία δο­κι­μά­ζε­ται κα­θη­με­ρι­νά, η ορ­γα­νω­τι­κή δο­μή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να εί­ναι κα­θη­με­ρι­νό πα­ρά­δειγ­μα δη­μο­κρα­τίας και συμ­με­το­χής. Να έ­χου­με πά­ντα στο μυα­λό μας ό­τι για ε­μάς η δη­μο­κρα­τία εί­ναι αυ­τα­ξία και δεν την θυ­σιά­ζου­με προς ό­φε­λος της α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας.

 

 

 

 

1. Νο­μί­ζω πως οι κα­τα­στρο­φι­κές συ­νέ­πειες του μνη­μο­νίου στην εκ­παί­δευ­ση και στα ερ­γα­σια­κά εί­ναι το βα­σι­κό­τε­ρο πρό­βλη­μα για τη νέα γε­νιά. Οι χι­λιά­δες νέ­οι και νέες στις ου­ρές των το­πι­κών Ο­Α­ΕΔ ή ο κό­σμος που α­πο­φα­σί­ζει να με­τα­να­στεύ­σει μη έ­χο­ντας άλ­λη ελ­πί­δα για α­ξιο­πρε­πή ζωή στην Ελλά­δα εί­ναι η πλέ­ον α­πτή α­πό­δει­ξη της «ε­πι­τυ­χίας» των προ­γραμ­μά­των λι­τό­τη­τας.

Για την α­να­νεω­τι­κή και ρι­ζο­σπα­στι­κή α­ρι­στε­ρά, με την πλού­σια πα­ρά­δο­ση α­γώ­νων στο πλαί­σιο του νε­ο­λαιί­στι­κου κι­νή­μα­τος α­πο­τε­λεί προ­τε­ραιό­τη­τα η υ­πε­ρά­σπι­ση των δι­καιω­μά­των της νέ­ας γε­νιάς.

Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα πρέ­πει να α­πο­τε­λέ­σει έ­να ε­ξαι­ρε­τι­κά χρή­σι­μο πο­λι­τι­κό ερ­γα­λείο στα χέ­ρια των νέων που α­ντι­λαμ­βά­νο­νται ό­τι το μέλ­λον τους κα­ταρ­ρέει. Η δη­μιουρ­γία νέων και η στή­ρι­ξη υ­παρ­χό­ντων σω­μα­τείων, συλ­λο­γι­κο­τή­των και πρω­το­βου­λιών υ­πε­ρά­σπι­σης των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των σε κά­θε χώ­ρο δου­λειάς, η α­να­βάθ­μι­ση των δια­δι­κα­σιών των συλ­λο­γι­κών δο­μών του φοι­τη­τι­κού αλ­λά και του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος. Ακό­μα, η λει­τουρ­γία στε­κιών νε­ο­λαίας ως χώ­ρων συ­νά­ντη­σης, συ­ζή­τη­σης αλ­λά και εν­θάρ­ρυν­σης πο­λι­τι­στι­κών εγ­χει­ρη­μά­των, που ο­λοέ­να ξε­πη­δούν, κα­θώς και η λει­τουρ­γία δι­κτύων αλ­λη­λεγ­γύης που θα ε­μπλέ­κουν νέο κό­σμο, με στό­χο την κά­λυ­ψη, α­φε­νός, υ­λι­κών α­να­γκών και, α­φε­τέ­ρου, την καλ­λιέρ­γεια της κουλ­τού­ρας της αυ­τε­νέρ­γειας και της συλ­λο­γι­κό­τη­τας, α­πο­τε­λούν ταυ­το­τι­κά στοι­χεία για την κοι­νω­νία που ο­ρα­μα­τι­ζό­μα­στε.

 

 

2. Οι πρώ­τες δε­κα­ε­τίες της με­τα­πο­λί­τευ­σης χα­ρα­κτη­ρί­στη­καν α­πό τις μα­ζι­κές ορ­γα­νώ­σεις νε­ο­λαίας της Αρι­στε­ράς, σε ό­λα της τα ρεύ­μα­τα. Η ει­κό­να αυ­τή άλ­λα­ξε άρ­δην τη δε­κα­ε­τία του ’90 για να αρ­χί­σει να αλ­λά­ζει πά­λι μέ­σα α­πό τη φλό­γα των νέων κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των και του φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τος την πε­ρα­σμέ­νη δε­κα­ε­τία.

Σή­με­ρα, εί­ναι α­να­γκαία ό­σο πο­τέ η ύ­παρ­ξη μιας μα­ζι­κής ορ­γά­νω­σης νε­ο­λαίας που θα μπο­ρέ­σει να συμ­βά­λει στην ορ­γά­νω­ση των α­ντι­στά­σεων και φυ­σι­κά στη δη­μιουρ­γία μιας νέ­ας κουλ­τού­ρας προ­τύ­πων και α­ξιών πέ­ρα και έ­ξω α­πό τα πρό­τυ­πα του α­το­μι­σμού και της α­νά­θε­σης.

Στό­χος μας δεν μπο­ρεί να εί­ναι ε­π’ ου­δε­νί έ­να ά­θροι­σμα των νέων που συμ­με­τέ­χουν στις ή­δη υ­πάρ­χου­σες συ­νι­στώ­σες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η νέα ορ­γά­νω­ση που ο­ρα­μα­τι­ζό­μα­στε θέ­λου­με να ε­μπλέ­ξει στις γραμ­μές και στη δρά­ση της έ­να αρ­κε­τά με­γά­λο κομ­μά­τι κό­σμου, το ο­ποίο βρέ­θη­κε τα τε­λευ­ταία χρό­νια στις λαϊκές συ­νε­λεύ­σεις, στα εγ­χει­ρή­μα­τα αλ­λη­λεγ­γύης, στις πλα­τείες, στις α­περ­γίες και δώ­σα­με μι­κρές ή με­γά­λες μά­χες ο έ­νας στο πλάι του άλ­λου.

Η λο­γι­κή την ο­ποία υ­πη­ρε­τού­με εί­ναι η λο­γι­κή μιας ορ­γά­νω­σης η ο­ποία θα μπο­ρέ­σει να α­ντα­πο­κρι­θεί στις ση­με­ρι­νές α­νά­γκες με ό­ρους κοι­νω­νι­κής χρη­σι­μό­τη­τας. Μια ορ­γά­νω­ση νε­ο­λαίας που ως αυ­τό­νο­μη πο­λι­τι­κή ο­ντό­τη­τα θα ε­μπνέε­ται α­πό τα ο­ρά­μα­τα της κοι­νω­νι­κής χει­ρα­φέ­τη­σης και θα εί­ναι ση­μείο α­να­φο­ράς στις διεκ­δι­κή­σεις και τους α­γώ­νες του νε­ο­λαιί­στι­κου κι­νή­μα­τος για τις ε­πό­με­νες δε­κα­ε­τίες.

 

 

3. Η α­νά­γκη για την ύ­παρ­ξη ε­νός δια­κρι­τού πό­λου στα α­ρι­στε­ρά του πο­λι­τι­κού χάρ­τη που θα λει­τουρ­γεί α­να­σχε­τι­κά ως προς την ε­πέ­λα­ση του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, ο­δή­γη­σε στη συ­γκρό­τη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στα μέ­σα της πε­ρα­σμέ­νης δε­κα­ε­τίας.

Οι ση­με­ρι­νές συν­θή­κες, τό­σο σε ε­πί­πε­δο συ­νε­πειών της κρί­σης ό­σο και σε ε­πί­πε­δο α­πεύ­θυν­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μας βά­ζουν νέα κα­θή­κο­ντα. Μας βά­ζουν σε μια δια­δι­κα­σία να χτί­σου­με έ­να μα­ζι­κό, δη­μο­κρα­τι­κό, πο­λυ­συλ­λε­κτι­κό πο­λι­τι­κό φο­ρέα που ε­πι­διώ­κου­με να γί­νει η φω­νή και η έκ­φρα­ση των α­πό κά­τω και θα εί­ναι σε θέ­ση να βρε­θεί στην ε­ξου­σία, ό­χι για να α­να­πα­ρά­ξει έ­ναν νέο γα­λα­ζο­κόκ­κι­νο δι­κομ­μα­τι­σμό αλ­λά για να ε­μπνεύ­σει, να πα­λέ­ψει, να συ­γκρου­στεί προς ό­φε­λος του κό­σμου της ερ­γα­σίας και της νε­ο­λαίας.

Ο νέ­ος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν γεν­νιέ­ται α­πό το μη­δέν. Οι ταυ­το­τι­κές αρ­χές του διε­θνι­σμού, της αλ­λη­λεγ­γύης και του σο­σια­λι­σμού με δη­μο­κρα­τία και ε­λευ­θε­ρία θα εί­ναι η βά­ση πά­νω στην ο­ποία δο­μού­με το νέο πο­λι­τι­κό υ­πο­κεί­με­νο.

Στη νέα ε­πο­χή που μπαί­νου­με για την α­ρι­στε­ρά, η δου­λειά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα α­πο­τι­μη­θεί ό­χι σε ε­πί­πε­δο δια­τυ­πώ­σεων αλ­λά σε ε­πί­πε­δο συ­νε­πούς και ε­πί­μο­νης πα­ρέμ­βα­σης στο κοι­νω­νι­κό πε­δίο. Η ε­πι­τυ­χία του νέ­ου εγ­χει­ρή­μα­τος εί­ναι σε ά­με­ση σχέ­ση με την ε­ξέ­λι­ξη των κοι­νω­νι­κών α­γώ­νων. Ένας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που ε­πα­νι­δρύε­ται μέ­σα σε έ­ναν ορ­γα­σμό κι­νη­μα­τι­κών δια­δι­κα­σιών, εί­ναι ευ­χής έρ­γον για κά­θε α­ρι­στε­ρό και κά­θε α­ρι­στε­ρή.