Οι διεθνείς μεγάλες δυνάμεις επισείουν όλο και πιο συχνά την απειλή «σεχταριστικού εμφυλίου» στη Συρία, συντασσόμενες σε αυτό το ζήτημα με τους στόχους του Άσαντ, με απώτερο σκοπό να βρουν ευκαιρία να επέμβουν.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Η στρατιωτική επέμβαση δεν προκρίνεται από κανέναν και οι δυτικοί ηγέτες, πιθανά με τη συμφωνία της Ρωσίας, καταλήγουν στην «υεμενική λύση», δηλαδή την απομάκρυνση του Άσαντ με άθικτο το καθεστώς. Όμως στην ίδια τη Συρία διαμορφώνεται ένα σοβαρό αντίβαρο. Το «φιλο-επεμβατικό» αίσθημα υποχωρεί, καθώς η εξέγερση αντέχει και δείχνει ικανή να ανατρέψει το καθεστώς μόνη της. Η Χομς, προπύργιο της εξέγερσης, μετά από τρεις μήνες πολιορκίας αντέχει ακόμα. Πρόσφατα αυτομόλησε μια στρατιωτική μονάδα Αλαουϊτών, ένα μικρό δείγμα της διεύρυνσης της εξέγερσης που μπορεί να ανατρέψει τις προσπάθειες να εκτραπεί σε σεχταριστική βία. Αντίστοιχα, στις αντάρτικες μεραρχίες πυκνώνουν οι διακηρύξεις για την «ενότητα της χώρας» ενάντια στο σεχταριστικό μίσος. Το καθεστώς έχει στριμωχτεί στρατιωτικά (σε πολλές περιοχές οι φαντάροι μένουν στα στρατόπεδά τους, κλείνοντας τοπικές εκεχειρίες με τους αντάρτες) και πολιτικά. Τα αστικά κέντρα Αλέπο και Δαμασκός συνεχίζουν τις μαζικές διαδηλώσεις, στις οποίες συμμετέχει πλέον και τμήμα της εμπορικής τάξης της Δαμασκού. Αυτή η αλλαγή των εμπόρων αντικατοπτρίζει την αντίληψή τους ότι η «μπίλια» μπορεί να μην «κάτσει» στο καθεστώς…