Κι όμως γυρίζει...

ΗΠΑ
Οι ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο στις ΗΠΑ, αποτελούν ένα σημαντικό μέτρημα. Η δύναμη που θα καταγράψει το Δημοκρατικό Κόμμα και το αν θα διατηρήσει την οριακή πλειοψηφία του ή θα την χάσει, αποτελεί το στοίχημα του Τζο Μπάιντεν. Δύο χρόνια πριν η εκλογή του συνοδεύτηκε από διθυράμβους -είτε από όσους κρατούσαν χαμηλά τον πήχη («να επιστρέψει η κοινή λογική μετά την περίοδο Τραμπ»), είτε από όσους περίμεναν μια θητεία «μεγάλων μετασχηματισμών». Τα μεγάλα σχέδια βρήκαν τοίχο, ιδιαίτερα όσα είχαν όψεις κοινωνικής πολιτικής. Από τον «ιμπεριαλιστικό κεϊνσιανισμό» του Μπάιντεν, έχουμε μπόλικο ιμπεριαλισμό αλλά πολύ χλωμό κεϊνσιανισμό. Μένει να φανεί αν θα λειτουργήσουν ευεργετικά για τους Δημοκρατικούς κάποια πρόσφατα μέτρα «αντιμετώπισης του πληθωρισμού», που μαζί με τον προσανατολισμό προστατευτισμού («Αγοράστε Αμερικάνικα») έχουν και κάποια κοινωνική ανακούφιση (πχ φοιτητικά δάνεια), αλλά και η αγριότητα των αντιπάλων τους (με την επίθεση στις εκτρώσεις από τη χριστιανική Δεξιά να αξιοποιείται εκλογικά από τον Μπάιντεν). Αλλά πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον θα έχει το μέτρημα των Ρεπουμπλικάνων. Στο φόντο συγκλονιστικών αποκαλύψεων για το πόσο σοβαρή και βαθιά ήταν η απόπειρα «βελούδινου πραξικοπήματος» από τον Ντόναλντ Τραμπ, προκαλεί σοκ το γεγονός ότι δεν του έχει κοστίσει εσωκομματικά. Αντίθετα, οι εκλεκτοί του (όσοι επιμένουν στο μύθο της «κλεμμένης νίκης») ενισχύονται στις προκριματικές, ενώ όσοι κινούνται σε γραμμή «υπεράσπισης της δημοκρατίας» τους τρώει το μαύρο φίδι. Ο ακροδεξιός κατήφορος των Ρεπουμπλικάνων θεωρείται δεδομένος. Το ερώτημα είναι τί θα καταγράψει αυτό το αντιδραστικό ρεύμα στην πανεθνική κάλπη. Σε κάποιους Δημοκρατικούς -ιδιαίτερα όσους εισηγούνται μια στρατηγική απεύθυνσης στο ακροατήριο της μετριοπαθούς κεντροδεξιάς- επικρατεί η βεβαιότητα ότι ο τραμπισμός εκφράζει «περιθωριακές ακραίες ιδέες» που δεν έχουν καμία τύχη. Μάλιστα κάποιοι… πριμοδοτούν τους ακροδεξιούς υποψήφιους στις προκριματικές του αντίπαλου κόμματος, θεωρώντας ότι «επιλέγουν τον ευκολότερο αντίπαλο». Από την έκβαση αυτής της κάλπης θα κριθούν πτυχές και της αμερικανικής πολιτικής για το υπόλοιπο της θητείας Μπάιντεν, όπως το ουκρανικό, όπου κάποιοι Ρεπουμπλικάνοι δυσφορούν που «γινόμαστε το ΑΤΜ της Ουκρανίας», ή η Μέση Ανατολή, όπου αρκετοί πιστεύουν ότι ο Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν, μειώνοντας την παραγωγή πετρελαίου κι ανεβάζοντας τις τιμές, «ψήφισε» στην ουσία Τραμπ.

Παλαιστίνη

Μετά από πολλά χρόνια, η Δυτική Όχθη έχει γίνει το επίκεντρο της παλαιστινιακής αντίστασης -και των ισραηλινών επιθέσεων. Η μακροπρόθεσμη αιτία είναι προφανής: Συμπληρώνονται σχεδόν 30 χρόνια λειτουργίας της Παλαιστινιακής Αρχής, και η κατοχή και η καταπίεση συνεχίζονται. Στη Δυτική Όχθη μεσολάβησε κι ένας μεσοπρόθεσμος παράγοντας. Είναι σε ηλικία δράσης μια γενιά που δεν βίωσε ως ήττα την κατάληξη της Δεύτερης Ιντιφάντα. Μια γενιά που δεν κουβαλά τα τραύματα της «Μάχης της Τζενίν», αλλά μεγάλωσε με τη μνήμη αυτής και των μαρτύρων της. Αυτά εκφράστηκαν και στο μαζικό λαϊκό ξέσπασμα της παλαιστινιακής αντίστασης τον Μάη του 2021. Η Δυτική Όχθη μπήκε σε κίνηση, μαζί με τη Γάζα, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τους Παλαιστίνιους του Ισραήλ. Την ίδια περίοδο, η ματαίωση των παλαιστινιακών εκλογών έφραζε αυτόν τον δρόμο έκφρασης της αποδοκιμασίας της ηγεσίας της Παλαιστινιακής Αρχής. Στον απόηχο αυτών των γεγονότων, εμφανίστηκε και η αύξηση των επιθέσεων κατά Ισραηλινών. Αυτές αντιμετωπίστηκαν από ισραηλινές επιδρομές στα στρατόπεδα προσφύγων, που όλο και συχνότερα αντιμετώπιζαν αντίσταση που δεν περιοριζόταν σε πέτρες. Σε αυτή τη στήλη γράφαμε ότι πυκνώνουν οι ντε φάκτο ένοπλες ομάδες, που δεν συνδέονται με τα παραδοσιακά κόμματα κι έχουν αμιγώς γεωγραφικό τίτλο: Οι «Ταξιαρχίες της Τζενίν» κι έπειτα «οι Ταξιαρχίες της Ναμπλούς» κι ύστερα «οι Ταξιαρχίες της Τουμπάς». Πλέον αρχίζουν να οργανώνονται. Ο διεθνής Τύπος μαθαίνει νέα ονόματα όπως «Η Φωλιά της Σφήκας» και το «Άντρο των Λιονταριών», για να περιγράψει ένοπλες ομάδες που αποτελούνται από 20άρηδες, που είτε δεν ανήκουν στις υπάρχουσες παρατάξεις είτε ανήκουν αλλά δεν δεσμεύονται στην πολιτική τους, που υποστηρίζουν την ενότητα «στο έδαφος», στάζουν χολή για την συνεργασία της Παλαιστινιακής Αρχής με τις δυνάμεις κατοχής -και απολαμβάνουν τεράστιο σεβασμό στα προσφυγικά στρατόπεδα. Το Ισραήλ έχει απαντήσει με ένταση των επιδρομών. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, το 2022 ήταν η χρονιά με τις μεγαλύτερες Παλαιστινιακές απώλειες στη Δυτική Όχθη εδώ και 16 χρόνια. Η Ναμπλούς βρίσκεται επί βδομάδες σε κατάσταση πολιορκίας από τον ισραηλινό στρατό. Μετά από μια ισραηλινή επιδρομή που κόστισε τις ζωές 5 Παλαιστινίων, η Ναμπλούς ξεσηκώθηκε. Ένας κάτοικος περιέγραφε ότι «το σημερινό ήταν εξωπραγματικό. Στην κηδεία, οι άνθρωποι έκλαιγαν υστερικά… εκατοντάδες έσπευσαν στο… νοσοκομείο όπου μεταφέρονταν οι μάρτυρες… ήρθαν άνθρωποι με μοτοσυκλέτες από την Τζενίν για να αποχαιρετήσουν τους μάρτυρες και να βοηθήσουν τις οικογένειες». Ένας δημοσιογράφος στη Ναμπλούς περιέγραφε «μια εντυπωσιακά τεράστια κηδεία… Υπάρχουν μεγάλοι αριθμοί ένοπλων ανδρών στους δρόμους να πυροβολάνε ασταμάτητα στον αέρα… Ο άνεμος οργής είναι πολύ εμφανής. Όλοι είναι σε απεργία. Τα πάντα είναι κλειστά». Όχι τυχαία, ο πόλεμος που έχει εξαπολύσει το Κράτος του Ισραήλ στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη ονομάζεται «Επιχείρηση Συντριβή του Κύματος». Η σιωνιστική ηγεσία καταλαβαίνει ότι πασχίζει με την καταστολή να αποτρέψει ένα «κύμα»… 

Αϊτή
Η πολύπαθη Αϊτή αντιμετωπίζει μια ακόμα βαθιά κρίση. Ένας ντε φάκτο πρωθυπουργός (Αριέλ Ανρί), που θεωρείται συνένοχος στη δολοφονία του πρώην προέδρου, κυβερνά με διατάγματα εδώ και πάνω από ένα χρόνο και χωρίς ημερομηνία λήξης της θητείας του, χωρίς κοινοβούλιο ή ανώτατο δικαστήριο (των οποίων οι θητείες έληξαν αλλά δεν ανανεώθηκαν). Ο πληθωρισμός τσακίζει τον φτωχό πληθυσμό. Ένοπλες συμμορίες καταλαμβάνουν στρατηγικές οικονομίες ζώνες (κυρίως πετρέλαια) που κάνουν την καθημερινότητα ακόμα πιο δύσκολη. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, ο λαός της Αϊτής διαδηλώνει εδώ και πάνω από ένα μήνα. Ο Ανρί ζήτησε «από τους διεθνείς φίλους της Αϊτής βοήθεια μέσα από την άμεσα ανάπτυξη μια ειδικής στρατιωτικής δύναμης». Αυτή μπορεί να μοιάζει ότι αφορά τις ένοπλες συμμορίες, αλλά βασικά θα σταθεροποιήσει το καθεστώς Ανρί. Διαδοχικές αποστολές του ΟΗΕ έχουν συμπεριφερθεί ως δύναμη κατοχής, διαπράττοντας ουκ ολίγα εγκλήματα. Μια μεγάλη διαδήλωση των λαϊκών οργανώσεων της αντιπολίτευσης ζητά λύση «από τους Αϊτινούς για τους Αϊτινούς», καταγγέλοντας κάθε πιθανή ξένη επέμβαση….