Η αστυνομοκρατία στο απυρόβλητο

Οι εικόνες αστυνομικής βίας, καταστολής και αυθαιρεσίας αλλά και συστηματικής καταπάτησης δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών είναι πλέον μία πολιτική σταθερά της κυβερνητικής πολιτικής. Η διακυβέρνηση Μητσοτάκη έχει βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της στην πολιτική της καταστολής και του αυταρχισμού. Και μόνο η επιλογή να δώσει τόσους πόρους για προσλήψεις νέων αστυνομικών και αγορά νέων περιπολικών τα τελευταία χρόνια, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Και σα να μην ήταν αυτό αρκετό, σε κάθε περίπτωση που η αστυνομική αυθαιρεσία καταλήγει σε τραγικές δολοφονίες, πάντα αντιμετωπίζονται με εξοργιστικά ευνοϊκό τρόπο από τη δικαιοσύνη.
Όταν η πανδημία βρισκόταν σε έξαρση, η κυβέρνηση αντί να προσλάβει γιατρούς, νοσηλευτές και να φτιάξει νέες ΜΕΘ, αγόραζε νέα περιπολικά και αύξανε τις περιπολίες αστυνομικών για να ελέγχουν τα μέτρα της απαγόρευσης κυκλοφορίας. Τη στιγμή που η υποχρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχει δημιουργήσει τεράστιες ελλείψεις σε υλικοτεχνικές υποδομές και εκπαιδευτικό-διδακτικό προσωπικό (κάτι που δηλώνει ακόμα και η Σύνοδος Πρυτάνεων!), η κυβέρνηση επιλέγει να δώσει πενήντα εκατομμύρια ευρώ για την πανεπιστημιακή αστυνομία, επιδιώκοντας τη μόνιμη αστυνομική παρουσία στα πανεπιστήμια, ξυλοκοπώντας φοιτητές/τριες που αντιδρούν. Απέναντι σε κάθε κοινωνικό αίτημα η κυβέρνηση επιλέγει να ενισχύσει την αστυνομία και την καταστολή, επιχειρώντας να καταστείλει τα ίδια τα κοινωνικά αιτήματα και τις κοινωνικές διεκδικήσεις.
Συνέπειες
Το γεγονός ότι η αστυνομική αυθαιρεσία και η κυβερνητική πλειοδοσία στην κυβερνητική καταστολή είναι πλεόν μία πολιτική σταθερά έχει σημαντικές συνέπειες. Κάθε έκφραση κοινωνικής αντίστασης και διεκδίκησης αντιμετωπίζεται με γκλοπ και δακρυγόνα, αξιοποιώντας και το νόμο Χρυσοχοΐδη που περιορίζει-καταστέλλει το δικαίωμα της διαδήλωσης. Να το πούμε διαφορετικά: κάθε πολιτική επιλογή της κυβέρνησης που προκαλεί δυσαρέσκεια στον κόσμο, οργή και ενδεχόμενα κινητοποιήσεις, συνοδεύεται απαραίτητα από ισχυρή κινητοποίηση των δυνάμεων καταστολής. «Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος» λέει το ρητό και η κυβέρνηση το ακολουθεί τόσο πιστά που τις περισσότερες φορές δεν περνάει ούτε τυπικά από τη βάσανο του δημόσιου διαλόγου.
Χαρακτηριστικότερη περίπτωση αυτής της πρακτικής είναι η αστυνομοκρατία στην πλατεία Εξαρχείων και στο Λόφο του Στρέφη, για τη διασφάλιση έργων «ανάπτυξης», του μετρό από τη μία και μιας ανάπλασης από την άλλη, με απευθείας ανάθεση σε εταιρεία real estate από το δήμο Αθηναίων. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ έχουν στρατοπεδεύσει μόνιμα στη γειτονιά των Εξαρχείων, βάζοντας απέναντι μια ολόκληρη γειτονιά που διεκδικεί και αντιστέκεται διεκδικώντας το αυτονόητο: να έχουν λόγο οι κάτοικοι μιας περιοχής για το τι γίνεται εκεί που ζουν και εργάζονται. Ακόμα χειρότερα, απολαμβάνουν μία εξοργιστική ασυδοσία καθώς πλήθος καταγγελιών έχουν δημοσιοποιηθεί για σεξιστικές-παραβιαστικές συμπεριφορές σε γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ άτομα, αναίτιες προσαγωγές και συλλήψεις, αναίτιους ξυλοδαρμούς κατοίκων, ακόμα και εφήβων που ήθελαν να παίξουν μπάσκετ στο λόφο του Στρέφη. Παρά τις καταγγελίες, παρά τα διαβήματα δικηγόρων, προς το παρόν δεν έχει διαταχθεί ούτε μία ΕΔΕ, στέλνοντας σαφές μήνυμα ατιμωρησίας στους ένοπλους τραμπούκους. Την ίδια στιγμή η διακίνηση ναρκωτικών κυριολεκτικά δίπλα από τις διμοιρίες των ΜΑΤ, συνεχίζεται απρόσκοπτη.
Δολοφονική ατιμωρησία
Αυτή η ατιμωρησία και η ελευθερία που απολαμβάνουν τα ένοπλα σώματα της αστυνομίας, έχει φτάσει να κοστίσει ανθρώπινες ζωές. Ο ξυλοδαρμός μέχρι θανάτου του/της Ζακ Κωστόπουλου/ Zackie πριν τέσσερα χρόνια, η δολοφονία του Βασίλη Μάγγου ο οποίος ξυλοκοπήθηκε τόσο άγρια που προκλήθηκαν ανεπανόρθωτες και θανατηφόρες βλάβες, η δολοφονία του Ρομά Νίκου Σαμπάνη που δολοφονήθηκε με δεκάδες πυροβολισμούς από τους σερίφηδες της ομάδας ΔΙΑΣ, επειδή οδηγούσε κλεμμένο αυτοκίνητο. 
Η ατιμωρησία σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι εξοργιστική. Οι ένστολοι κρατικοί δολοφόνοι του Ζακ αθωώθηκαν πανηγυρικά, παρά τα αδιάσειστα στοιχεία για τη δολοφονική τους δράση κατά τη διάρκεια της δίκης. Εάν κρίνουμε από τη μέχρι τώρα αντιμετώπιση των δύο άλλων υποθέσεων, δεν μπορεί κανείς να περιμένει μια πραγματική καταδίκη. Πόσο μάλλον όταν στην προηγούμενη δικάσιμο για τη δολοφονία του Βασίλη Μάγγου, οι δυνάμεις της αστυνομίας τραμπούκιζαν φίλους, συγγενείς και αλληλέγγυους/ες εμποδίζοντάς τους την είσοδο στη δικαστική αίθουσα.
Οι δυο αστυνομικοί που βίασαν τη δεκαεννιάχρονη κοπέλα στο ΑΤ Ομόνοιας, ήδη βρίσκονται ελεύθεροι, σε μία προοικονομία της δικαστικής τους αντιμετώπισης. Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΑΤ Ομόνοιας απασχολεί το δημόσιο διάλογο. Είναι γνωστό κολαστήριο αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, με βασανισμούς και κακοποιήσεις μεταναστών/τριών που οδήγησαν στη δολοφονία του Εμπουκά, νιγηριανού μετανάστη το 2019. Για άλλη μία φορά, ουδείς τιμωρήθηκε για αυτή τη δολοφονία.
Ο κατάλογος των περιστατικών αστυνομικής βίας, αυθαιρεσίας και ατιμωρησίας είναι μακρύς. Δεν είναι μια ιδιαιτερότητα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη αλλά θεμέλιος λίθος του συστήματος και της αστικής εξουσίας. Έχουμε εισέλθει σε μία περίοδο, όπου η οξυμένη αστυνομική βία γίνεται κανόνας. Μία «νέα» πιο αυταρχική διαχείριση του καπιταλισμού κάνει την εμφάνισή της διεθνώς και προετοιμάζει τον τρόπο διαχείρισης και αντιμετώπισης των κοινωνικών αντιδράσεων απέναντι στις συνέπειες του διεθνούς κύματος ακρίβειας και φτώχειας, της ενεργειακής κρίσης. Κεκτημένα δημοκρατικά δικαιώματα τίθενται διαρκώς σε αμφισβήτηση.
Οχύρωση του κράτους
Μπροστά σε μία νέα οικονομική κρίση, που μπορεί να έχει σφοδρότερες επιπτώσεις από την κρίση της προηγούμενης δεκαετίας και ενώ οι πρώτες διαδηλώσεις ενάντια στην ακρίβεια και τη φτώχεια κάνουν την εμφάνισή τους σε όλη την Ευρώπη, ο καπιταλισμός οχυρώνεται κατασταλτικά. Πάντα σε στιγμές κρίσης, ο νόμος των ισχυρών θα επιχειρηθεί να επιβληθεί από τον σκληρό πυρήνα του κράτους, από την αστυνομία και το στρατό.
Οφείλουμε να διεκδικούμε την καταδίκη -και την ανάδειξη- όλων των αστυνομικών αυθαιρεσιών και των κρατικών δολοφονιών, ακόμα και από τα αστικά δικαστήρια που προκλητικά επιδιώκουν την αθώωση των δραστών, σε συνδυασμό με την άνευ όρων αλληλεγγύη στα θύματα της αστυνομικής βίας. Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί να αποκαλυφθεί μαζικά ο ρόλος της αστυνομίας, ενάντια στην προπαγάνδα κράτους και ΜΜΕ. 
Οι μειοψηφικές μιλιταριστικού τύπου αντιπαραθέσεις με τις δυνάμεις καταστολής, δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στο μαζικό κίνημα ενώ είναι σχεδόν πάντα καταδικασμένες να χάνουν, χωρίς να διεκδικούν μεταβατικά αιτήματα, όπως αυτό του αφοπλισμού των σωμάτων της αστυνομίας ή της κατάργησης όλων των ειδικών σωμάτων. Απέναντι στην ισχύ των ένοπλων κρατικών σωμάτων, οι κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες έχουν να αντιτάξουν την αλληλεγγύη, τη μαζικότητα των διαδηλώσεων και το δίκιο των δικών τους αναγκών. 

(σκίτσο του Πέτρου Ζερβού για την «Εφ.Συν.»)