Οι προκλήσεις της νέας χρονιάς στις σχολές

Το άνοιγμα των σχολών μετράει ήδη κάποιες εβδομάδες, κατά τις οποίες η φοιτητική ζωή μοιάζει να δέχεται το ένα χτύπημα μετά το άλλο, και πλήθος της ακαδημαϊκής κοινότητας μοιάζει να αναρωτιέται πώς θα βγει και η φετινή χρονιά. Είναι ήδη εξαρχής φανερά τα προβλήματα που πλαισιώνουν τη λειτουργία των πανεπιστημίων, με κυρίαρχα την υποχρηματοδότηση, την έλλειψη υποδομών, καθηγητικού προσωπικού, φοιτητικής μέριμνας σε στέγαση και σίτιση κ.ο.κ. Αυτά τα προβλήματα προκύπτουν από τις πολιτικές λιτότητας της κυβέρνησης που θεωρεί περιττό έξοδο την κάλυψη των φοιτητικών αναγκών και δέχεται να βλέπει φοιτητή της Νομικής Σχολής ΑΠΘ να πέφτει από παράθυρο 3ου ορόφου κτιρίου διότι δε χωράει στο αμφιθέατρο(!!) Την ίδια στιγμή υπεκφεύγει της πολιτικής ευθύνης για το περιστατικό και συνεχίζει να μην δίνει ούτε ένα ευρώ για να βελτιωθούν οι υποδομές ή να ανοίξουν αίθουσες οι οποίες υπάρχουν αλλά δεν χρησιμοποιούνται για την εκπαιδευτική διαδικασία.
Προβλήματα στις σχολές
Στο γενικότερο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο που τοποθετεί η κυβέρνηση την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, οι φοιτητές και φοιτήτριες επιστρέφουν ή ξεκινούν τις σχολές τους μέσα σε μία γενική επισφάλεια, χωρίς υποδομές και βασικές παροχές, με φόβο ότι δε θα τους δοθεί εστία, ότι δε θα έχουν πρόσβαση στη σίτιση, ότι θα είναι οι επόμενοι/ες που θα πέσουν από κάποιο παράθυρο ή που θα πέσουν κάτω από κάποιο χτύπημα της αστυνομίας. Η κυβέρνηση, φυσικά, επιλέγει να λύσει όποιο πρόβλημα ανακύπτει στο δημόσιο διάλογο με αστυνομική βία, δίνοντας παράλληλα εξωφρενικούς προϋπολογισμούς σε άλλους κερδοφόρους για εκείνη τομείς. 
Την ώρα που στην ΑΣΟΕΕ στοιβάζονται εκατοντάδες φοιτητές/τριες σε αμφιθέατρα, η κυβέρνηση επιλέγει να χτίσει ένα ολοκαίνουριο υπερασφαλές πολυτελές κτίριο μόνο για τα μεταπτυχιακά προγράμματα. Την ώρα που το θέμα της στέγασης για την συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών αποτελεί βασικό πρόβλημα και καθώς οι τιμές των ενοικίων έχουν εκτοξευθεί, η κάλυψη της βασικής αυτής ανάγκης ανατίθεται σε ΣΔΙΤ, μετατρέποντας σε εμπόρευμα το δικαίωμα της στέγης για φοιτητές/ριες. Την ώρα που η ακρίβεια και οι ανατιμήσεις βασικών αγαθών πλήττουν κάθε φοιτητή, οι φοιτητικές λέσχες βάζουν ακόμα πιο στενά οικονομικά κριτήρια στη δωρεάν σίτιση (αν υπάρχει καν αυτή η δυνατότητα). Την ώρα που ο αναβρασμός ενός πολέμου ένα βήμα μακριά από τα Βαλκάνια εντείνεται μέρα με τη μέρα, η κυβέρνηση όχι μόνο υπογράφει συμφωνίες θανάτου και ξοδεύει υπέρογκα ποσά σε εξοπλισμούς, αλλά προωθεί το αφήγημα της αναγκαιότητας των εξοπλισμών για την εθνική «άμυνα» μέσα στις ίδιες τις σχολές, μέσω της συνεργασίας του στρατού με κάποιες από αυτές.
Πανεπιστημιακή αστυνομία
Ταυτόχρονα, το διαβόητο κυβερνητικό σχέδιο της πανεπιστημιακής αστυνομίας φαίνεται να μη προχωράει σε εφαρμογή. Η εμπειρία έδειξε ότι η τοποθέτηση της ΟΠΠΙ στις σχολές χρειάστηκε την περιφρούρησή της από ΜΑΤ, που σε όλες τις περιπτώσεις και τα δύο σώματα ασφαλείας απομακρύνθηκαν από τις σχολές, με εξαίρεση την περίπτωση του ΑΠΘ, όπου τα ΜΑΤ εξακολουθούν μετά από τόσους μήνες να «προστατεύουν» τις εργασίες για τη βιβλιοθήκη στο Βιολογικό. Η μακροπρόθεσμη στόχευση αυτού του σχεδίου προσομοιάζει με ένα πλάνο εξοικείωσης με την παρουσία της αστυνομίας πέριξ έως και εντός των πανεπιστημίων, παρά με την πραγματική είσοδο και μόνιμη τοποθέτησή της σε αυτά. Άλλωστε, ούτε το αφήγημα περί ανομίας και παραβατικότητας και η αναγκαιότητα για αστυνομική φύλαξη και ασφάλεια στα πανεπιστήμια δεν έχει πλέον καμία κοινωνική αποδοχή. Σε ένα πανεπιστήμιο-επιχείρηση που στοχεύει να χτίσει η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη, στο πανεπιστήμιο του 2030, η ύπαρξη της αστυνομίας θέλει να εξυπηρετεί τη διασφάλιση της ομαλής λειτουργίας των σχολών, από τη σκοπιά της απουσίας (ή απαγόρευσης) πολιτικής δράσης. Το μέτρο αυτό του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη δεν προχωράει σε εφαρμογή. Οι προσπάθειες τοποθέτησης της ΟΠΠΙ σε ΕΚΠΑ και ΕΜΠ τον Σεπτέμβρη βρήκαν μπροστά τους τις αντανακλαστικές κινητοποιήσεις των φοιτητών και κάποιες αποφάσεις συλλόγων, με τη στήριξη και κάποιων σωματείων (ΕΛΜΕ, ΣΜΤ, ΣΕΡΕΤΕ, διοικητικοί του ΕΚΠΑ). Το ίδιο διάστημα, άρχισε περισσότερος κόσμος να κινητοποιείται και πραγματοποιήθηκαν δράσεις εντός των σχολών (π.χ. συναυλία στις πύλες του ΕΚΠΑ) που ανέδειξαν τη σημασία τους ως ζωντανοί κοινωνικοί χώροι. Η απάντηση της κυβέρνησης σε αυτές τις δράσεις ήταν για άλλη μια φορά η καταστολή και η βία, με τρανταχτό παράδειγμα τη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο ΑΠΘ. 
Απάντηση μέσα από 
ενωτικούς αγώνες
Σε αυτό το κλίμα, οι Γενικές Συνελεύσεις και οι φοιτητικές διαδηλώσεις, προς το παρόν, δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της συγκυρίας. Είναι γεγονός πως οι κινητοποιήσεις που συμπεριλαμβάνουν γειωμένα αιτήματα και λύσεις στα πραγματικά προβλήματα που πλήττουν τη φοιτητική ζωή μπορούν να κινητοποιήσουν μεγάλα τμήματα φοιτητών/τριών. Αντίστοιχα, διαδηλώσεις που προσπαθούν να είναι σε συντονισμό με σωματεία και συλλόγους που εμπίπτουν στα πανεπιστήμια έχουν ένα μεγαλύτερο πολιτικό αντίκτυπο από εκείνες που αναλώνονται σε μία μονότονη επανάληψη μικρών φοιτητικών διαδηλώσεων. Αυτή τη στιγμή, η φοιτητική αριστερά οφείλει να αποδεσμευτεί από μικροηγεμονισμούς και να δει τη μεγάλη εικόνα της συγκυρίας και τις αντίστοιχες μεγάλες προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει το φοιτητικό κίνημα. Προκειμένου αυτές να αντιμετωπιστούν με επιτυχία, η ενωτική-μετωπική πολιτική των δυνάμεων της φοιτητικής Αριστεράς δυνάμεων είναι μονόδρομος. Η ανάγκη για μαζική πολιτική είναι μεγαλύτερη από ποτέ και είναι χρέος της φοιτητικής αριστεράς να αναγνωρίσει τα προβλήματα που όντως απασχολούν τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, να ανοίξει συζητήσεις, να συνδέσει τα φοιτητικά αιτήματα με τις συνολικές διεκδικήσεις απέναντι στην κυβέρνηση και έτσι να προσπαθήσει να συμπεριλάβει στους αγώνες της τους εργαζόμενους και το εκπαιδευτικό προσωπικό των σχολών. 
Άλλωστε, μπροστά μας έχουμε δύο μεγάλα ραντεβού στους δρόμους. Η απεργία της 9ης Νοέμβρη μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ένα πρώτο βήμα για τη σύνδεση των φοιτητικών αιτημάτων με τους εργατικούς αγώνες. Είναι η πρώτη μεγάλη ευκαιρία για μαζική ενωτική αντίσταση και διαδήλωση ενάντια στην πολιτική της διάλυσης του δημόσιου πανεπιστημίου, της φτώχειας και της καταστολής. Με μία συντονισμένη και μαζική απεργία θα δοθούν οι πρώτες απαντήσεις που θα έρθουν να ενταθούν στις 17 Νοέμβρη, στη διαδήλωση για τα 49 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Εκεί, η φοιτητική αριστερά οφείλει να κλιμακώσει τον αγώνα της και να μαζικοποιήσει τις συλλογικές διαδικασίες που θα προηγηθούν, με μία δυναμική που θα αρμόζει πλέον στις περιστάσεις. Εξάλλου, ο μόνος τρόπος να αντισταθούμε και να υπερασπιστούμε τις ανάγκες μας και τη δημόσια παιδεία είναι οι μαζικοί ενωτικοί αγώνες, η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα.