Ενάντια στην επίσκεψη Μπλίνκεν στην Αθήνα

Ο Μπλίνκεν δεν πραγματοποιεί μια τυπική επίσκεψη σε μία ακόμα «σύμμαχο χώρα», έρχεται για τον «τέταρτο γύρο» ενός «στρατηγικού διαλόγου» -πράγματα που περιγράφουν το βάθος και την συστηματικότητα της ελληνοαμερικανικής συμμαχίας. Η Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA) –με τις διαρκείς «επικαιροποιήσεις» της– έχει ήδη παράξει τετελεσμένα: Ο εκσυγχρονισμός των στρατιωτικών υποδομών σε Λάρισα-Σούδα, η μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε κεντρική αρτηρία ανεφοδιασμού της ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, έχουν ήδη μετατρέψει την Ελλάδα σε φρούριο-ορμητήριο του «δυτικού» ιμπεριαλισμού. Στην ατζέντα των διμερών συζητήσεων, αναμένεται να τεθεί και η αμερικανική απάντηση στο ελληνικό αίτημα για τα F-35, με τον αμερικανικό Τύπο να σχολιάζει πρόσφατα ότι «οποιοδήποτε αίτημα της Αθήνας αναμένεται να γίνει δεκτό». Η πολιτική και στρατιωτική σημασία αυτής της συναλλαγής δεν μπορεί να υποτιμηθεί (βλ. σχετικό άρθρο σε δίπλα σελίδες). 
Η επίσκεψη Μπλίνκεν είναι μια «ευκαιρία» για το κίνημα και την Αριστερά να διαδηλώσουν την εναντίωσή τους σε αυτούς τους σχεδιασμούς: Την εξοπλιστική κούρσα, την επιδίωξη του ελληνικού κράτους να αναβαθμιστεί σε βασικό στήριγμα των ΗΠΑ στην περιοχή απέναντι στην «αμφίβολη» Τουρκία, επιδιώκοντας να υλοποιήσει το όνειρο των στρατοκρατών για αναβάθμιση του ελληνικού στρατού σε ρόλο «στρατηγικής παρουσίας στην Ανατολική Μεσόγειο». Η διαδήλωση ενάντια στον Μπλίνκεν είναι το καλύτερο μήνυμα που μπορούμε να στείλουμε στην άλλη πλευρά του Αιγαίου.
Η κινητοποίηση και η καταγγελία ενάντια στη στενή συμμαχία Ελλάδας-ΗΠΑ αποτελεί ωστόσο και μήνυμα διεθνούς σημασίας. Ένα χρόνο μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, είναι σε πλήρη εξέλιξη η «αναβάπτιση» του ΝΑΤΟ, που ανέκτησε τη συνοχή του και έναν –ιδεολογικό– «λόγο ύπαρξης», εξοπλίζει το ουκρανικό κράτος ως «αντιπρόσωπο» της προώθησης των δικών του σχεδίων στην Ανατολική Ευρώπη, ενώ αναβαθμίζει διαρκώς το οπλοστάσιό του, προετοιμαζόμενο για μεγάλες μελλοντικές συγκρούσεις. Η πάλη για τη διάλυση της πολεμικής Συμμαχίας γίνεται πολύ πιο ζωτική στον επικίνδυνο κόσμο που διαμορφώνει η όξυνση των ανταγωνισμών των μεγάλων δυνάμεων –και αυτός ο δρόμος μπορεί να ανοίξει μόνο από τα κινήματα στο εσωτερικό του κάθε κράτους-μέλους, για ρήξη και αποχώρηση από αυτήν την ιμπεριαλιστική Συμμαχία. 
Όμως η χρονική σύμπτωση της επίσκεψης Μπλίνκεν με τον ένα χρόνο από την 24η Φλεβάρη δημιουργεί επιπλέον καθήκοντα. Στην επέτειο της εισβολής του ρωσικού ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία και τη ρητή αμφισβήτηση του δικαιώματός της να υπάρχει από τον Πούτιν, θα ήταν εγκληματική «τύφλωση» να απουσιάζει η καταγγελία της εισβολής και του συνεχιζόμενου πολέμου. Το πλαίσιο, η συνθηματολογία, οι δράσεις των αντιπολεμικών-αντιιμπεριαλιστικών πρωτοβουλιών αυτές τις μέρες του Φλεβάρη, οφείλουν να σταθούν στο ύψος αυτού του αυτονόητου καθήκοντος, για να μην μετατραπεί η καταγγελία ενός ιμπεριαλιστικού πόλου σε «κλείσιμο του ματιού» στον άλλον. 
Το κείμενο-κάλεσμα αριστερών οργανώσεων-συλλογικοτήτων στη Θεσσαλονίκη, αποτελεί μια τέτοια ελάχιστη βάση, που αναδεικνύει όλες τις παραπάνω πτυχές του πολιτικού νοήματος των αντιπολεμικών δράσεων στα τέλη Φλεβάρη.