Αγωνιζόμαστε για την ζωή μας
Ημερ.Δημοσίευσης
Μόλις μία βδομάδα πριν την 8η Μάρτη το πολύνεκρο έγκλημα στα Τέμπη ήρθε να μας θυμίσει ξανά, με τον πιο τραγικό τρόπο, ότι σε αυτό το σύστημα οι ζωές μας κοστολογούνται πολύ φθηνά. Αυτό είναι κάτι το οποίο έχει γίνει κατανοητό από το φεμινιστικό κίνημα εδώ και χρόνια: από εκείνες που πέθαναν γιατί έφυγαν, έως εκείνους που πέθαναν για μια τζαμαρία και από εκείνες που πέθαναν περιμένοντας να μπούνε στις ΜΕΘ έως εκείνους που σκοτώθηκαν σε εργατικά ατυχήματα, οι νεκρές μας και οι νεκροί μας αυξάνονται συνεχώς. Η φτώχεια που έχει εξαπλώσει η νεοφιλελεύθερη πολιτική σε όλο τον πλανήτη οδηγεί σε καταστροφή υποδομών και ζωών την ίδια ώρα που η καθημερινότητα των περισσότερων ανθρώπων έχει καταντήσει διαρκής αλλά όχι πάντα επιτυχής, αγώνας για την επιβίωση.
Τον προηγούμενο μήνα πραγματοποιήθηκαν πολύμορφες καμπάνιες για την 8η Μάρτη με συνθήματα που πλέον μοιάζουν τραγικά πιο επίκαιρα από ποτέ: «Συλλογικά Διεκδικούμε-Κερδίζουμε την ζωή μας» από την Συνέλευση 8 Μάρτη στην Αθήνα και «Παλεύουμε Μαζί για την Ζωή» από την Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη στην Θεσσαλονίκη. Και στις δύο περιπτώσεις η επιλογή δεν έγινε τυχαία: έγινε ακριβώς γιατί και πριν το έγκλημα στα Τέμπη, ήταν φανερό πως οι ζωές (των γυναικών και όχι μόνο) βρίσκονται σε έναν συνεχή κίνδυνο.
Γιατί είναι οι συγκριμένες πολιτικές, αυτές που δίνουν εκατομμύρια για εξοπλισμούς αλλά στερούν από τα θύματα βίας εξόδους διαφυγής, αφήνοντάς τα ευάλωτα στους μελλοντικούς δολοφόνους τους. Είναι οι συγκεκριμένες πολιτικές που διαλύουν το σύστημα υγείας στερώντας ευκαιρία για ζωή σε αρρώστους και τραυματίες, ενώ φορτώνουν τα βάρη τις φροντίδας στις πλάτες των γυναικών. Είναι αυτές οι πολιτικές, της ιδιωτικοποίησης που στην πραγματικότητα στερούν το δικαίωμα σε δωρεάν και δημόσια έκτρωση. Είναι οι ίδιες πολιτικές που αποδυναμώνουν τα σωματεία και τα συνδικάτα, εργαλεία των εργαζομένων που ξέρουν καλύτερα τι μέτρα ασφαλείας χρειάζονται σε κάθε χώρο. Είναι οι ίδιες πολιτικές με αυτές που φέρουν ευθύνη για τους/τις νεκρές και τραυματίες στα Τέμπη.
Η 24ωρη απεργία που καλέστηκε για τις 8 Μάρτη από την ΑΔΕΔΥ και Εργατικά Κέντρα σε όλη την χώρα με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη πρέπει να γίνει ευκαιρία σύνδεσης του φεμινιστικού κινήματος με το εργατικό αλλά και με όλο τον κόσμο που βιώνει το δυστύχημα ως «την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι». Χωρίς να χαθούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχει η 8 Μάρτη ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, δίνεται η δυνατότητα να γίνει φανερό αυτό που το φεμινιστικό κίνημα φωνάζει σε όλη την καμπάνια μέχρι τώρα: ότι η πάλη ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση των γυναικών είναι μία πάλη απέναντι σε ένα σύστημα που υποβαθμίζει τις ζωές όλων μας.
Οι νίκες στην Ισπανία να γίνουν έμπνευση
για το φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα
Μετά από χρόνια φεμινιστικών αγώνων και την ανάδειξη του μεγαλειώδους κινήματος της φεμινιστικής απεργίας (Huelga Feminista) η Ισπανία γίνεται η πρώτη χώρα στην Ευρώπη και μία από τις ελάχιστες παγκοσμίως που δίνουν την δυνατότητα σε όσες πάσχουν από επίπονες περιόδους να λαμβάνουν άδεια από την δουλειά τους. Συνδυαστικά με αυτό, σχολεία και φυλακές υποχρεούνται πλέον να παρέχουν δωρεάν είδη προσωπικής υγιεινής για την περίοδο (σερβιέτες, ταμπόν) ενώ ταυτόχρονα η παροχή ορμονικών αντισυλληπτικών και του χαπιού της επόμενης μέρας θα γίνεται πλέον δωρεάν σε όλα τα κρατικά κέντρα υγείας. Επίσης, δίνεται η δυνατότητα του αυτοπροσδιορισμού φύλου για τα τρανς άτομα άνω των 16 χωρίς δικαστική πράξη, και με γονεϊκή συναίνεση και δικαστική πράξη για τα άτομα μικρότερης ηλικίας. Όμως, μία από τις πιο σπουδαίες κινήσεις αυτού του νομοθετήματος είναι η επέκταση του δικαιώματος στην άμβλωση. Πλέον, οι έφηβες ηλικίας 16 χρονών και άνω μπορούν να προβούν σε έκτρωση χωρίς την γονεϊκή άδεια, ενώ όλα τα δημόσια νοσοκομεία υποχρεούνται να πραγματοποιούν την επέμβαση. Αυτό, έχει ιδιαίτερη σημασία αν λάβουμε υπ’ όψιν το γεγονός ότι στην Ισπανία λόγω του καθολικισμού πολλοί γιατροί δεν δεχόντουσαν να συμμετέχουν σε εκτρώσεις, με αποτέλεσμα λιγότερο των 15% των αμβλώσεων να πραγματοποιούνται σε δημόσια νοσοκομεία.
Οι νίκες αυτές έρχονται στην Ελλάδα σαν έμπνευση για τους δικούς μας αγώνες. Οι νίκες αυτές αναδεικνύουν την ανάγκη να υπάρχει ένα δυνατό κράτος πρόνοιας και ένα δημόσιο σύστημα υγείας για την στήριξη των γυναικών. Στην Ελλάδα, όπου είναι ελάχιστα τα δημόσια νοσοκομεία στα οποία πραγματοποιούνται αμβλώσεις μην αφήνοντας άλλη επιλογή πέραν του ιδιωτικού τομέα, δεν μπορεί να υπάρξει κίνημα για τα αναπαραγωγικά δικαιώματα αποκομμένο από ένα κίνημα για την δημόσια υγεία. Ένα κίνημα που θα θέσει ως αιχμή του δόρατος την στήριξη των δημόσιων νοσοκομείων ώστε να είναι πραγματικά σε όλες προσβάσιμο το δικαίωμα στην άμβλωση. Γίνεται και πάλι εμφανές ότι ακόμα και με την κατάλληλη νομοθεσία, πρέπει να υπάρχει ουσιαστική οικονομική στήριξη του κοινωνικού κράτους για να είναι εφαρμόσιμα τα δικαιώματα των γυναικών. Αντίστοιχα, πως μπορεί να τεθεί ως αίτημα η άδεια περιόδου όταν ο νόμος Χατζιδάκη έχει διαλύσει κάθε εργασιακό δικαίωμα; Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται καθήκον τόσο η σύνδεση του φεμινιστικού κινήματος με το εργατικό και το κίνημα για δημόσια και δωρεάν υγεία όσο και η ανάγκη τα φεμινιστικά αιτήματα να γίνουν κομμάτι κάθε κοινωνικής διεκδίκησης.