Οσο κι αν είναι βέβαιο ότι η κρίση δημιουργεί κίνημα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το κίνημα αντιστρέφει την κρίση και την μετατρέπει σε κρίση πολιτική.
Ημερ.Δημοσίευσης
Οι εκλογές που έρχονται δεν έχουν να προσφέρουν στο κίνημα καμία κυβερνητική λύση. Μπορούν όμως και πρέπει να προσφέρουν μια συγκροτημένη πολιτική αντιπολίτευση. Οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, στην οποία ανήκω εδώ και 45 χρόνια, μπορούσαν και έπρεπε να ενωθούν. Γιατί αυτό αντιστοιχεί και στην κινηματική τους παρουσία και ιστορία, και στην διακριτότητα του χώρου της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Η άποψη «άλλο η κεντρική πολιτική, άλλο τα κοινωνικά σχήματα» είναι μεγάλο λάθος. Αν δεν υπήρχαν τα κοινωνικά σχήματα, αυτός ο χώρος δεν θα ήτανε ποτέ ούτε μια ανθυποσημείωση στον πολιτικό χάρτη. Το πρόσωπό του το έχει αποκτήσει στην κοινωνία με τους αγωνιστές του και με τις παρατάξεις του.
Ωστόσο και οι προσεχείς εκλογές ανάμεσα σε οτιδήποτε άλλο σηματοδοτούν μια ακόμα χαμένη ευκαιρία ενιαίας πολιτικής παρέμβασης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Η απόφαση της 5ης συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σεβαστή, αναμενόμενη και αναμφισβήτητη όσον αφορά το εύρος της πλειοψηφίας της, έδωσε στη ΛΑΕ (όχι χωρίς αντίθετες φωνές) το προσδοκώμενο άλλοθι να υλοποιήσει την προεπιλεγμένη συμπόρευσή της με το ΜΕΡΑ25. Παρόμοιοι προσανατολισμοί, παλιότερα προς τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ, πέρα από τον προφανή μικρομεγαλισμό και τον παραγοντισμό τους, απειλούν την αυτοτέλεια του χώρου της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς και οδηγούν το κίνημα στην διάσπαση και τους φορείς τους στην πολιτική εξαφάνιση και στην ανυποληψία.
Η συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το 2009 υπήρξε το μόνο βήμα που έδωσε πανελλαδική αναγνωρισιμότητα και ταυτότητα στον χώρο αυτό. Δυστυχώς όμως στη μεγάλη πολιτική κοσμογονία της μνημονιακής περιόδου αντί να δημιουργηθεί μια μεγάλη ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δημιουργήθηκε ένας μεγάλος ΣΥΡΙΖΑ. Τεράστια για την εξέλιξη αυτή στους συσχετισμούς υπήρξε η στήριξη του τελευταίου από οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που του έδωσαν το δικαίωμα να μιλάει εξ ονόματος των κινημάτων και τον κόσμο των κινημάτων να διατηρεί την αυταπάτη ότι θα αλλάξει “τα πράγματα από τα μέσα”. Οσο και αν είναι ειλικρινείς οι αυτοκριτικές τους η ιστορία δεν αλλάζει.
Σήμερα η κοινωνία αγωνίζεται, επιμένει, κινητοποιείται, αρνείται να υποτάξει τον αγώνα της σε εκλογικές αυταπάτες, έστω και αν κάτι θα ψηφίσει και αυτό το κάτι εύλογα προσανατολίζεται σε “ρεαλιστικές λύσεις”. Η πολιτική της ανάγκη είναι να αποκτήσει μια ταυτότητα, να εγκατασταθεί στην κεντρική πολιτική σκηνή, να διεκδικήσει την αλλαγή των συσχετισμών, να βάλει στη Βουλή τον κόσμο του αγώνα όχι για να τον δουλέψει με υποσχέσεις ότι θα σκίσει τα μνημόνια με ένα νόμο και να τον πουλήσει στην άρχουσα τάξη, αλλά για να γίνει η φωνή του μέσα στους θεσμούς και να ενισχύσει τη συνολική θέση του. Και όχι για να μινιμάρει τον αντικαπιταλιστικό της προσανατολισμό και τις αντίστοιχες διεκδικήσεις με προγράμματα άμεσης ανακούφισης και σύγχυση για το ρόλο της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, τον εθνικισμό, τον πόλεμο, τα ελληνοτουρκικά, τις ιδιωτικοποιήσεις, το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος κλπ Ενότητα, υπέρβαση, συγκρότηση, προοπτική, αυτά είναι τα βήματα που χρειαζόμαστε.
Χωρίς να παραγνωρίζουμε τα προβλήματα και να παραιτούμαστε από τα βήματα που αναφέρθηκαν, υπό τις δεδομένες συνθήκες, η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η μόνη που εγγράφεται στον παραπάνω στόχο. Και μακάρι έστω και την υστάτη στιγμή να υπάρξει κάθε δυνατή συνεργασία.