«Με τη συσπείρωση και την αλληλεγγύη πετυχαίνουμε νίκες»
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Τον προηγούμενο μήνα έγινε το 32ο συνέδριο του ΕΚΑ, στο οποίο ήσουν αντιπρόσωπος με τις δυνάμεις της ΜΑΧΗς. Είδαμε πολλούς νέους ηλικιακά και συνδικαλιστικά εργαζόμενους και περισσότερες γυναίκες από ό,τι σε προηγούμενα συνέδρια. Πόσο ελπιδοφόρο είναι αυτό και πού οφείλεται κατά τη γνώμη σου;
Ο βασικός λόγος είναι η συστηματική και καθολική πίεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας από τη διαδοχή των μνημονιακών κυβερνήσεων που νομοθετούν πάντα υπέρ των ολιγαρχικών συμφερόντων και έχουν βουλιάξει τις ζωές μας σε πλήρη απαξία. Η μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων ζούμε με μισθούς πείνας, τους οποίους μάλιστα δεν έχουμε το δικαίωμα να διαπραγματευτούμε, καθώς εδώ και μια δεκαετία έχουν καταργηθεί οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Το ύψος του μισθού και οι όροι εργασίας καθορίζονται για εμάς χωρίς εμάς. Η μισθωτή εργασία βάλλεται και όλο και περισσότερες/οι εργαζόμενες/οι αμείβονται με μπλοκάκι χωρίς ωράριο, εκτός εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων και σε διαρκή επισφάλεια. Μεγαλύτερη πίεση έχουν δεχτεί οι νέες/οι εργαζόμενες/οι (χαρακτηριστικό παράδειγμα το όνειδος του υποκατώτατου μισθού) και ιδίως οι γυναίκες. Αυτό αποτυπώνεται σχετικά στη μεγαλύτερη συμμετοχή τους στο ΕΚΑ, πολύ περισσότερο όμως στη συνδικαλιστική και κινηματική δράση τους. Πρωταγωνιστούν στους δρόμους.
Θεωρώ ότι ένας συνδικαλισμός ακηδεμόνευτος είναι ρεαλιστικός, έχει δυναμική και είναι το ζητούμενο για να δούμε ακόμη μεγαλύτερη αλλά κυρίως πιο αντιπροσωπευτική συμμετοχή όλων των ηλικιών, όλων των φύλων και των κινημάτων στο Ε.Κ.Α. Δεν εννοώ απολιτίκ μόρφωμα, εννοώ έναν συνδικαλισμό με ταξικό προσανατολισμό, με πρόταγμα τα αιτήματα, και τις συνεργασίες στη βάση της συσπείρωσης της εργατικής τάξης και της οργάνωσης του ταξικού πολέμου, γιατί περί αυτού πρόκειται, πρόκειται για την βιαιότερη ανακατανομή πλούτου εις βάρος μας. Στη βάση αυτή, και προερχόμενος από ένα σωματείο, στο οποίο συνεργαζόμαστε συνδικαλιστές από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, στην πρώτη μου συμμετοχή στο Ε.Κ.Α. συμμετείχα με τις δυνάμεις της ΜΑΧΗς.
Το τελευταίο διάστημα ολο και περισσότερα σωματεία σε διαφορετικούς κλάδους διεκδικούν την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς. Σε ποιο σημείο βρίσκεται ο αγώνας του σωματείου για την υπογραφή ΣΣΕ, μετά από τον αγώνα για τη μετατροπή των τρίμηνων συμβάσεων σε συμβάσεις αορίστου χρόνου για όλους;
Μετά το νικηφόρο αγώνα του Σεπτέμβρη του ‘21 και την υπογραφή συμβάσεων αορίστου χρόνου για όλους, αναδύθηκαν αρκετά ζητήματα εργοδοτικής ασυδοσίας που ωρίμασαν την αναγκαιότητα για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας. Εκτός της δεδομένης ανάγκης για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς που αφορά το σύνολο του κόσμου της εργασίας, υπάρχει ανάγκη για τον καθορισμό των όρων εργασίας.
Αυτό το διάστημα λοιπόν βρισκόμαστε στη φάση της επεξεργασίας σχεδίων και προτάσεων για την επιχειρησιακή σύμβαση καθώς και της ενημέρωσης των συναδέλφων στις πιάτσες. Τα ζητήματα που πρέπει να διευθετηθούν είναι αρκετά καθώς ούτε κανονισμός εργασίας υπάρχει ούτε αξιόπιστο σύστημα οικονομικών συναλλαγών μεταξύ της εταιρείας και των εργαζομένων. Η αλγοριθμική διαχείριση είναι ανεξέλεγκτη και η εντατικοποίηση ποικιλόμορφη. Τα δρομολόγια των εξοντωτικών αποστάσεων σε δίκυκλα με επικίνδυνα τεράστια κουτιά και περιεχόμενο χωρίς όρια βάρους και είδους έχουν δημιουργήσει ιδιαίτερα επικίνδυνες συνθήκες εργασίας. Όλα αυτά γίνονται με την εγκληματική αδιαφορία των υπουργείων για την υγιεινή κι ασφάλεια, τα πραγματικά μέσα ατομικής προστασίας, την ασφάλεια των μεταφορών ακόμα και για τη δημόσια υγεία. Το περιβάλλον της εντατικοποίησης το αντιμετωπίζουν και οι συνάδελφοί/ισσες μας στα γραφεία με τον διαρκή κίνδυνο των κακών αξιολογήσεων και με μισθούς πείνας. Μόνη λύση είναι να πιέσουμε εμείς οι εργαζόμενες/οι την εργοδοσία για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας με απεργιακές κινητοποιήσεις και διάφορες άλλες κινηματικές δράσεις.
Ενάμιση χρόνο μετά τις νικηφόρες κινητοποιήσεις στην e-food, τι είναι αυτό που πρέπει να θυμόμαστε; Πώς πιστεύεις ότι πρέπει να κινηθούν αποτελεσματικά τα σωματεία και τα συνδικάτα υπερασπιζόμενα τα εργατικά συμφέροντα μέσα στην προεκλογική περίοδο χωρίς να εγκλωβιστούν στα «όρια» που θέτουν τα συστημικά κόμματα;
Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε μετά το νικηφόρο αγώνα των εργαζομένων στην e-food είναι πως με τη συσπείρωση και την αλληλεγγύη πετυχαίνουμε νίκες. Ήταν καθοριστικά μεγέθη για τον αγώνα μας, η σχεδόν καθολική συμμετοχή των εργαζομένων και η αλληλεγγύη του συνδικαλιστικού κόσμου και της κοινωνίας. Στην οργάνωση αυτής της αλληλεγγύης μεταξύ σωματείων είναι κρίσιμος ο ρόλος των κλαδικών και διακλαδικών συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Οι αγώνες και οι απεργίες είναι το κυρίαρχο όπλο μας, η δύναμή μας, αλλά ο πόλεμος είναι πολυεπίπεδος και ο δρόμος μακρύς, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να αξιοποιούμε όλα τα διαθέσιμα εργαλεία και τα κανάλια πίεσης παράλληλα με την κινηματική δράση. Δημιουργεί ελπίδα η αυθόρμητη κινητοποίηση αλλά για να έχουμε περισσότερες αυθόρμητες κινητοποιήσεις και συσπείρωση του εργατικού κόσμου χρειάζεται επίσης συντονισμός και στρατηγική.
Επί παραδείγματι, το ζήτημα της Υγιεινής και της Ασφάλειας στην εργασία τόσο για τους εργαζόμενους όσο και για τους πολίτες. Ζήτημα που αναδεικνύεται σχεδόν καθημερινά με τον πιο τραγικό τρόπο με απώλειες ανθρώπινων ζωών. Ζήτημα στο οποίο η αδιαφορία των εργοδοτών και των κυβερνήσεων είναι εγκληματική και διαχρονική. Η αποτελεσματική αντιμετώπισή του απαιτεί συντονισμό για την έρευνα, την ενημέρωση, την οργάνωση των παρεμβάσεων. Στο κομμάτι της Υγιεινής κι Ασφάλειας θα μπορούσε το Εργατικό Κέντρο να συντονίσει δράσεις ενημέρωσης και παροχή εξειδικευμένης βοήθειας σε σωματεία εργαζομένων με έμφαση στα επικίνδυνα επαγγέλματα.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τη διαδοχή στη διακυβέρνηση της χώρας που θα φέρουν οι προσεχείς εκλογές. Έχουμε μόνο τους αγώνες μας, τους συντρόφους μας και προτάσσουμε τα δίκαια αιτήματά μας.