Η Καταστροφή της Γάζας

Ένα ενδεικτικό απόσπασμα άρθρου του Ζιλμπέρ Ασκάρ (που μπορείτε να διαβάσετε στο Rproject.gr): 
«Τα εκρηκτικά που έχει ρίξει το Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας αποτελούν το ισοδύναμο δύο ατομικών βομβών σαν εκείνη που έριξαν οι ΗΠΑ στη Χιροσίμα το 1945. Αυτός ο μαζικός βομβαρδισμός έχει ως τώρα οδηγήσει στην καταστροφή του 70% των κτιρίων σε ολόκληρο τον θύλακα και του 85% ειδικά στο βόρειο μισό του. Κατά συνέπεια, 70.000 οικιστικές μονάδες έχουν καταστραφεί ολοσχερώς και 290.000 οικιστικές μονάδες έχουν καταστραφεί εν μέρει. Αν σε αυτά προσθέσουμε την καταστροφή των υποδομών υπηρεσιών όπως το νερό και ο ηλεκτρισμός, του συστήματος υγείας συμπεριλαμβανομένων των νοσοκομείων, του εκπαιδευτικού δικτύου (σχολεία και πανεπιστήμια), των τόπων λατρείας και πολιτισμού, και των ιστορικών κτιρίων, το αποτέλεσμα είναι μια σχεδόν πλήρης εξαφάνιση της Παλαιστινιακής Γάζας. Πρόκειται για κάτι αντίστοιχο με την εξαφάνιση σχεδόν κάθε ίχνους Παλαιστινιακής ζωής με την καταστροφή 400 πόλεων και χωριών στο 78% της γης της Παλαιστίνης ανάμεσα στο ποτάμι και τη θάλασσα, που άρπαξε το Σιωνιστικό Κράτος το 1948».
Αυτή η Καταστροφή της Γάζας, συνοδεύεται από την μαζική δολοφονία του πληθυσμού της. Οι νεκροί είχαν ξεπεράσει τους 30.000 όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές. Οι θάνατοι από πείνα και ασθένειες δεν είναι πια μια σκοτεινή προοπτική που επικρέμεται, αλλά μια πραγματικότητα σε εξέλιξη, με πρώτα θύματα τα πλέον ευάλωτα, τα μικρά παιδιά.   
Μαζί με την καταστροφή και την άμεση ή έμμεση εξόντωση, έχει συμβεί και ο μαζικός εκτοπισμός. Στην πόλη της Ράφα, και ευρύτερα στα σύνορα με την Αίγυπτο, έχουν βρει ύστατο καταφύγιο περίπου 2 εκατομμύρια άνθρωποι, το 85% του πληθυσμού της Λωρίδας. Για άλλη μια φορά στην παλαιστινιακή ιστορία, χιλιάδες άνθρωποι έχουν μείνει με μοναδική «περιουσία» τα κλειδιά των σπιτιών από τα οποία υποχρεώθηκαν να φύγουν, σπιτιών που ίσως δεν υπάρχουν πια. Για άλλη μια φορά στην παλαιστινιακή ιστορία, οι άνθρωποι κρατάνε με ζέση τα κλειδιά αυτά, ως σύμβολο δεσμού με τις εστίες από τις οποίες ξεριζώθηκαν, ως διατήρηση της ιστορικής μνήμης, ως έκφραση του πόθου για επιστροφή. 
Η «σφαγή του αλευριού» υπήρξε μια συμβολική σύνοψη της γενοκτονικής μορφής που έχει πάρει η Ισραηλινή εισβολή. Ένα φορτηγό κατορθώνει να περάσει σε συνθήκες γενικευμένης ένδειας, απελπισμένοι άνθρωποι συνωστίζονται για την ελάχιστη βοήθεια που μπορεί να σώσει τα παιδιά τους από τη λιμοκτονία, και οι Ισραηλινοί στρατιώτες ανοίγουν πυρ εναντίον τους. 
Μεταξύ εισβολής στη Ράφα και προσωρινής εκεχειρίας 
Τις τελευταίες εβδομάδες, όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στη Ράφα, μετά την διακήρυξη της πρόθεσης του Νετανιάχου για στρατιωτική έφοδο σε αυτήν την «χύτρα απελπισίας». Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, βαδίζαμε προς ένα σημείο καμπής: Την 10η Μάρτη και την έναρξη του Ραμαζανιού. Αυτήν έθεσε ο Μπένι Γκαντζ ως προθεσμία για μια χερσαία εισβολή, στο τελεσίγραφο στη Χαμάς να παραδώσει τους αιχμαλώτους. Σε αυτήν αναφέρονται ως ορόσημο οι διεθνείς διπλωματικές προσπάθειες, για «συμφωνία κατάπαυσης του πυρός πριν αρχίσει το Ραμαζάνι». Η πρόταση που έχει τεθεί στο τραπέζι, φαίνεται να αφορά ανταλλαγές αιχμαλώτων, μια προσωρινή εκεχειρία 6 εβδομάδων και διευκόλυνση της πρόσβασης της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα. Όταν η «Ε.Α.» πήγαινε στο τυπογραφείο, η ενημέρωση της αντιπροσωπείας της Χαμάς για το ακριβές περιεχόμενο και οι διαπραγματεύσεις στο Κάιρο παρέμεναν σε εξέλιξη. Εν τω μεταξύ, ο σιωνιστικός στρατός εξαπολύει ήδη χτυπήματα σε καταλύματα αμάχων  στη Ράφα, ενώ οι ισραηλινές κρατικές υπηρεσίες συνεχίζουν να επεξεργάζονται τα  στρατιωτικά σχέδια για μια χερσαία έφοδο και για τη «μεταφορά» (;) του άμαχου πληθυσμού. Ακόμα και αυτό το τάχα «ανθρωπιστικό» σενάριο -του οποίου η υλοποίηση έχει έτσι κι αλλιώς χαρακτηριστεί «αυταπάτη» από αξιωματούχους του ΟΗΕ- θα αποτελεί μια ακόμα πράξη απάνθρωπου μαρτυρίου, για να μην αναφερθούμε στην πιο σκοτεινή πιθανότητα για ένα λουτρό αίματος που θα επιδιώκει να εκβιάσει μια απελπισμένη πανικόβλητη έξοδο προς το Σινά, ολοκληρώνοντας την εθνοκάθαρση…
Ο πόλεμος είναι παντού 
Εν τω μεταξύ, με όλα τα βλέμματα -εύλογα- στραμμένα στη Ράφα, οι έποικοι έχουν ξεσαλώσει στη Δυτική Όχθη, με διαδοχικές επιθέσεις σε παλαιστινιακά χωριά και σπίτια, ενώ το σιωνιστικό κράτος κλιμακώνει τις κατεδαφίσεις σπιτιών, ανακοινώνει νέους εποικισμούς και έχει βάλει να δουλεύει «στα κόκκινα» η ασταμάτητη μηχανή συλλήψεων Παλαιστινίων (αυτή που «ξεχνούν» κάτι ψυχές που εξαντλούν την ευαισθησία τους στην τύχη των Ισραηλινών ομήρων): Μετά την 7η Οκτώβρη και στη διάρκεια της εισβολής στη Γάζα, ο Ισραηλινός Στρατός έχει συλλάβει πάνω από 7.300 Παλαιστίνιους/ες στη Δυτική Όχθη! Ταυτόχρονα το Κράτος του Ισραήλ ετοιμάζεται για «πόλεμο» και στην Ιερουσαλήμ, προαναγγέλοντας ισχυρά μέτρα «ασφαλείας» -δηλαδή περιορισμού του δικαιώματος στην πρόσβαση- στο Τέμενος Αλ Άκσα ενόψει του Ραμαζανιού…
 

Πισώπλατες (αραβικές) μαχαιριές...

Σε αυτό το έγκλημα, η δικτατορία του Σίσι της Αιγύπτου και η μοναρχία του Αμπντάλα της Ιορδανίας, έχουν τηρήσει μια στάση σκανδαλώδους συνενοχής. 
Ο Σίσι και η πολιορκία
Οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι το πέρασμα της Ράφα από και προς την Αίγυπτο δεν ελέγχεται από το Ισραήλ. Εδώ και χρόνια, και ιδιαίτερα μετά την άνοδο του Σίσι στην εξουσία, η πολιορκία της Γάζας έχει και αιγυπτιακό χνάρι. Αυτή η συνενοχή σήμερα παίρνει κραυγαλέα μορφή. Ακόμα χειρότερα, αν και οι αιγυπτιακές Αρχές το αρνούνται, πυκνώνουν οι φήμες (και τα πλάνα δορυφόρου) για την προετοιμασία του αιγυπτιακού καθεστώτος να αντιμετωπίσει μια πιθανή έξοδο των Παλαιστινίων: Ετοιμάζοντας μια νέα υπαίθρια φυλακή, υψώνοντας τσιμεντένια τείχη ύψους 9 μέτρων στην έρημο, μακριά από κατοικημένες περιοχές, για να στοιβάξει τους «πολιτικά επικίνδυνους» Γαζαίους. 
Διάδρομος Ντουμπάι-Χάιφα
Και ενώ ο διάδρομος που ενώνει την Γάζα με την Αίγυπτο παραμένει κλειστός, ένας άλλος -απόλυτα λειτουργικός- διάδρομος ήρθε στην επικαιρότητα και προκάλεσε αγανάκτηση: Ο «διάδρομος Ντουμπάι-Χάιφα». Όταν οι αντάρτες Χούθι της Υεμένης απέκλεισαν την Ερυθρά Θάλασσα (η ισραηλινή ΖΙΜ υποχρεώθηκε να πάψει να χρησιμοποιεί το πέρασμα), επιχειρώντας να κάνουν το Κράτος του Ισραήλ να πληρώσει τον αποκλεισμό της Γάζας με το ίδιο νόμισμα, γράφαμε ότι ταπεινώνουν τα αραβικά κράτη που αδρανούν. Τελικά, τα αραβικά κράτη δεν είναι ένοχα απλά αδράνειας, αλλά ένοχα ενεργής συνενοχής. Για να συνεχιστεί η τροφοδοσία του Ισραήλ, στήθηκε αυτή η «χερσαία γέφυρα» που ξεκινά από τα Εμιράτα, περνά από τη Σαουδική Αραβία και την Ιορδανία και καταλήγει στο Κράτος του Ισραήλ. Κάποιοι αναλυτές ισχυρίζονται ότι ο «διάδρομος» δεν έχει την σημασία που του αποδίδει η ισραηλινή προπαγάνδα (με το βλέμμα στο εσωτερικό μέτωπο και την αποτροπή ενός κλίματος «οικονομικού πανικού» από τις υπαρκτές πιέσεις στην ισραηλινή οικονομία). Αλλά σε κάθε περίπτωση, στα πλαίσια της συμφωνίας ειρήνης, παραμένει γεγονός ότι ένας εμπορικός διάδρομος υπάρχει, καθώς φορτηγά περνούν συνεχώς από την Ιορδανία προς το Ισραήλ, ενώ η Γάζα λιμοκτονεί. 
Το αραβικό πεζοδρόμιο
Αυτές οι προκλήσεις έχουν προκαλέσει αντιδράσεις. Οι διαδηλωτές στο Λίβανο έβαλαν στο στόχαστρό τους και την αιγυπτιακή πρεσβεία. Στην Ιορδανία γίνονται διαρκείς διαδηλώσεις και στήνονται ανθρώπινες αλυσίδες στη Γέφυρα Σεΐχ Χουσεΐν, καταγγέλοντας την «ντροπιαστική προδοσία» και φωνάζοντας «Χερσαία γέφυρα χρειάζεται η Γάζα, όχι οι Σιωνιστές!». Ποτέ άλλοτε το χάσμα ανάμεσα στην κίνηση των αραβικών κρατικών ηγεσιών και τις διαθέσεις του αραβικού πεζοδρομίου δεν ήταν μεγαλύτερο. Ενώ μια σειρά καθεστώτα κινούνται μεταξύ αδράνειας, εξομάλυνσης σχέσεων με το Ισραήλ και έμπρακτης συνενοχής, οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ιστορικά υψηλά ρεκόρ υπέρ της διακοπής κάθε σχέσης με το Ισραήλ, σε όλες τις αραβικές χώρες. Το ζητούμενο είναι αν, πώς και πότε θα «εκραγεί» αυτή η αντίφαση…
 

...και αμερικανική υποκρισία

Στην πίεση των διαδηλώσεων στην Ιορδανία, η μοναρχία επιχειρεί να απαντήσει με το «σόου» των αεροπορικών ρίψεων βοήθειας στη Γάζα. Από αυτή την ιδέα πιάστηκε και η αμερικανική κυβέρνηση, υπό την πίεση των διαδηλώσεων στις ΗΠΑ. Έμπειρα στελέχη ΜΚΟ δηλώνουν ότι οι αεροπορικές ρίψεις αποτελούν «σταγόνα στον ωκεανό» σε σχέση με τις δυνατότητες που έχουν τα φορτηγά και τα χερσαία περάσματα, ενώ δεν είναι και ασφαλείς: λόγω ανέμων, μέρος της βοήθειας ήδη έχει καταλήξει στη θάλασσα ή στο Ισραήλ, αφήνοντας στην άκρη τις δυνατότητες να μετακινηθούν οι άνθρωποι προς τα «τυφλά» σημεία ρίψης εν μέσω βομβαρδισμών και επιθέσεων. Ο Ντέιβ Χάρντεν, πρώην διευθυντής της (αμερικανικής, κρατικής) USAID στη Δυτική Όχθη, ήταν ειλικρινής: «Οι αεροπορικές ρίψεις είναι συμβολικές και έχουν σχεδιαστεί για να κατευναστεί η βάση [των Δημοκρατικών] στο εσωτερικό… Αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι να ανοίξουν περισσότερα περάσματα και να περνάνε περισσότερα φορτηγά καθημερινά… Οι ΗΠΑ έχουν την δυνατότητα να υποχρεώσουν το Ισραήλ να επιτρέψει να περάσει περισσότερη βοήθεια…».
Εξίσου εξοργιστικό είναι το ενδιαφέρον που εκφράζει πλέον η αμερικανική κυβέρνηση για κατάπαυση του πυρός, για προστασία των αμάχων της Ράφα κ.ο.κ. Γιατί αυτές οι (υπαρκτές) διπλωματικές προσπάθειες και οι (λιγότερο ή περισσότερο ειλικρινείς) παραινέσεις, συμβαίνουν παράλληλα με μια στρατιωτική διευκόλυνση του Ισραήλ, της οποίας το μέγεθος και η διάρκεια αναδεικνύει ότι αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για να συνεχίσει ο Ισραηλινός Στρατός να πολεμά/εγκληματεί. 
Οι ΗΠΑ ως 
εμπόλεμο μέρος
Σημειώνει σε άλλο άρθρο του ο Ζ. Ασκάρ, με τον ενδεικτικό τίτλο «Ο πρώτος κοινός πόλεμος ΗΠΑ-Ισραήλ»: 
«Ως τα τέλη Νοέμβρη, η Ουάσινγκτον είχε στείλει στο σύμμαχό της 57.000 οβίδες πυροβολικού και 15.000 βόμβες, μεταξύ των οποίων και περίπου 5.400 βόμβες BLU-117 και 100 βόμβες BLU-109, που η καθεμιά ζυγίζει σχεδόν ένα τόνο...Μέχρι τις 25 Δεκέμβρη, οι ΗΠΑ είχαν παραδώσει στο Ισραήλ 244 παρτίδες όπλων από αέρος κι άλλες 20 από θαλάσσης. Προκειμένου να παράσχει 45.000 οβίδες στα ισραηλινά τανκς Μερκάβα, αντί 500 εκατ. δολαριών, η κυβέρνηση Μπάιντεν παρέκαμψε το Κογκρέσο προωθώντας ένα μέτρο έκτακτης ανάγκης στις 9 Δεκέμβρη κι ένα πακέτο 14.000 οβίδων για 106,5 εκατομμύρια. Επανέλαβε αυτόν τον ελιγμό στις 30 Δεκέμβρη για άλλα 147,5 εκατομμύρια, προκαλώντας τον θυμό διάφορων Δημοκρατικών που ζητούν περισσότερο έλεγχο στα εξοπλιστικά πακέτα προς το Ισραήλ».
Αυτή είναι η υλική πραγματικότητα πίσω από τους «αυστηρούς τόνους» στις αμερικανικές δημόσιες παρεμβάσεις και την διαφωνία με τον Νετανιάχου για την «επόμενη μέρα» του πολέμου. Αυτή τη σκληρή συνενοχή κρύβει και το κουβεντολόι για «τη λύση δύο κρατών» ως… ορίζοντα.  

Επιμένει η διεθνής αλληλεγγύη, απλώνεται η διεθνής κατακραυγή

Στο βαθμό που οι κυβερνήσεις -συμπεριλαμβανομένης της αμερικανικής- μετατοπίζονται, αυτό αφορά τον φόβο τους για τους πολιτικούς κινδύνους, και την πίεση των κινητοποιήσεων. Στο Λονδίνο, η κυβέρνηση συζητά την ποινικοποίηση του BDS (ίσως γιατί είναι αποτελεσματικό;) ενώ πιέζει για (υποχρεωτική) αραίωση των διαδηλώσεων, επικαλούμενη την (ίσως υπαρκτή;) αδυναμία της Αστυνομίας να ανταπεξέλθει στους ρυθμούς και στα μεγέθη τους. Στις έκτακτες εκλογές στο Ρότσντεϊλ (για αναπλήρωση βουλευτικής έδρας), η καθαρή νίκη του Τζορτζ Γκάλογουεϊ απέναντι στα δύο μεγάλα κόμματα εξηγείται σε μεγάλο βαθμό από την στάση του υπέρ της Παλαιστίνης και κατά της γραμμής του Εργατικού Κόμματος του Στάρμερ. 
Στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση Μπάιντεν αντιμετωπίζει τεράστιο πολιτικό πρόβλημα με την βάση των Δημοκρατικών, σε προεκλογική χρονιά -και οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη παρενοχλούν συστηματικά κάθε σταθμό της προεκλογικής περιοδείας του «Γενοκτόνου Τζο». Σε αυτό το φόντο, η δραματική αυτοπυρπόληση του Άαρον Μπούσνελ υπήρξε η πλέον απελπισμένη έκφραση της αίσθησης του κατεπείγοντος που ταρακουνάει μαζικά τις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων στις ΗΠΑ, που διάβασαν το τελευταίο του μήνυμα στο facebook: «Σε πολλούς από εμάς αρέσει να αναρωτιόμαστε: “Τι θα έκανα άραγε αν ζούσα την εποχή της δουλοκτησίας; Ή στον Νότο του Τζιμ Κρόου; Ή επί Απαρτχάιντ; Τι θα έκανα αν η χώρα μου διέπραττε γενοκτονία;” Η απάντηση είναι ό,τι κάνετε τώρα. Αυτή τη στιγμή». 
Τα τελευταία του λόγια πριν βάλει τέλος στη ζωή του αποτέλεσαν ένα κατηγορώ στην αμερικανική άρχουσα τάξη: «Αρνούμαι να είναι πια συνένοχος σε γενοκτονία. Πρόκειται να προχωρήσω σε μια ακραία πράξη διαμαρτυρίας. Αλλά σε σύγκριση με αυτά που ζουν οι άνθρωποι στην Παλαιστίνη από τα χέρια των αποικιοκρατών τους, δεν είναι καθόλου ακραία. Αυτό αποφάσισε η άρχουσα τάξη μας ότι θα είναι το φυσιολογικό». Από τις συγκεντρώσεις τιμής και μνήμης σε διάφορες αμερικανικές πόλεις, ξεχώρισε εκείνη των βετεράνων στρατιωτών, που ένας-ένας έριχναν στη φωτιά τις στολές και τα παράσημά τους, υπό την ρυθμική επανάληψη του συνθήματος «Να θυμάστε τον Άαρον Μπούσνελ – Δεν είναι μόνος». 
Η κινητοποίηση των Αμερικανών Εβραίων συνεχίζεται, αναδεικνύοντας ότι η σύγκρουση είναι πολιτική (μεταξύ σιωνιστών και αντισιωνιστών) και όχι θρησκευτική ή εθνοφυλετική. Η τελευταία μαζική τους δράση υπήρξε η πιο εμβληματική της πολιτικής πόλωσης στο εσωτερικό της εβραϊκής κοινότητας: Μετά από κάλεσμα της JVP (Εβραϊκή Φωνή για την Ειρήνη), χιλιάδες Εβραίοι διαδήλωσαν  έξω από τα γραφεία της AIPAC (Αμερικανοϊσραηλινή Επιτροπή Δημοσίων Υποθέσεων), της ισχυρής ομάδας πίεσης που κάνει λόμπινγκ στο Κογκρέσο υπέρ των συμφερόντων του Κράτους του Ισραήλ. 
Μια επιστολή δεκάδων δημοσιογράφων από κορυφαία διεθνή (αστικά) Μέσα αναδεικνύει (επιτέλους!) τη συστηματική δολοφονία Παλαιστινίων συναδέλφων τους στη διάρκεια αυτού του πολέμου, ενώ μια άλλη πρωτοβουλία διεθνών ανταποκριτών, απαιτεί από το Ισραήλ και την Αίγυπτο «Αφήστε μας να μπούμε!», καταγγέλοντας τον μιντιακό αποκλεισμό της Γάζας και ζητώντας να τους επιτραπεί μπουν στη Λωρίδα και να καταγράψουν όσα συμβαίνουν. 
Στην Μπερλινάλε, το διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου, διαδοχικοί νικητές βραβείων έκαναν δηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης ή κάλεσαν σε κατάπαυση του πυρός, εισπράττοντας τα συντονισμένα πυρά ΜΜΕ και πολιτικών κομμάτων μέσα σε ένα υστερικό κλίμα που ζητά παραιτήσεις υπουργών, για διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης στο Φεστιβάλ (που ενώ τήρησε «ίσες αποστάσεις», δέχεται πυρά που «επέτρεψε να συμβεί αυτό το σκάνδαλο»). Ο Ισραηλινός Εβραίος ΓιουβάλΆμπραχαμ, που μαζί τον Παλαιστίνιο Μπάσελ Άντρα κέρδισαν βραβείο για το ντοκιμαντέρ «NoOtherLand» (για την αρπαγή παλαιστινιακής γης από εποίκους), δέχτηκε επίσης κριτική για… αντισημιτισμό επειδή περιέγραψε με (εξαιρετικά απλά και σαφή) λόγια το Ισραηλινό Απαρτχάιντ και κάλεσε στον τερματισμό του. Μετά το σάλο στα γερμανικά ΜΜΕ, ματαίωσε την επιστροφή του στο Ισραήλ, όπου δέχεται απειλές θανάτου, ενώ υπενθύμισε ότι ο Μπάσελ αντιμετωπίζει πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο, ζώντας περικυκλωμένος από ένοπλους εποίκους.  
Ενόψει της Μπιενάλε της Βενετίας, πάνω από 20.000 υπογραφές ζητούν την απόσυρση της συμμετοχής του Ισραήλ, θυμίζοντας τον επίσημο αποκλεισμό του καθεστώτος απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής από τη διοργάνωση από το 1968 μέχρι το 1993. 

Ισραήλ: «Ένα τσουνάμι φανατικού εθνικισμού» 

Το Κράτος του Ισραήλ αντιμετωπίζει τα οικονομικά προβλήματα που έχει φέρει ο ολοκληρωτικός πόλεμος (που θα ήταν μεγαλύτερα χωρίς τη χείρα βοηθείας των διεθνών συμμάχων) και τις απώλειες του στρατού του. Σύμφωνα με Ισραηλινές εφημερίδες, ο σιωνιστικός στρατός «έχει επείγουσα ανάγκη από 7.000 επιπλέον στρατιώτες, με τους μισούς να προορίζεται για μάχιμο ρόλο», ενώ τα ρεπορτάζ συμπληρώνουν ότι αυτή η ανάγκη είναι «πάνω και πέρα από τους στρατιώτες που είναι ήδη προγραμματισμένο να στρατολογηθούν στις επόμενες ΕΣΟ». Η κυβέρνηση Νετανιάχου αντιμετωπίζει και την ενίσχυση της οργής για την μοίρα των Ισραηλινών αιχμαλώτων, με μια μεγάλη πορεία 4 ημερών να καταλήγει στην Ιερουσαλήμ. Δεν πρόκειται για «αντιπολεμικό» κίνημα, επιλέγοντας να εστιάσει αποκλειστικά στο αίτημα «Κάντε ό,τι χρειάζεται για να τους φέρετε πίσω!», αλλά καθώς γίνεται σαφής η αδυναμία των IDF να τους ανακτήσουν με πολεμικά μέσα, το αίτημα πιέζει -εμμέσως- σε ανταλλαγές και δημιουργεί πολιτικό πρόβλημα στον Νετανιάχου, ενόψει μιας εισβολής στη Ράφα: Πρόσφατα ανακοινώθηκε ο θάνατος άλλων 7 Ισραηλινών ομήρων στη διάρκεια των Ισραηλινών βομβαρδισμών. Αυτό το κύμα αντι-Νετανιάχου δυσαρέσκειας επιχειρεί να καβαλήσει ο Γιαΐρ Λαπίντ για να γίνει αυτός ο ηγέτης της επόμενης μέρας, ανταγωνιζόμενος τον Μπένι Γκαντζ που επιχειρεί το δικό του πλασάρισμα παίζοντας το χαρτί της συμμετοχής στο Πολεμικό Συμβούλιο.  
Οι διαγκωνισμοί ανάμεσα στα διάφορα ρεύματα του σιωνισμού δεν αφορούν τη σύμπλευση στη μεγάλη εικόνα, αυτή που το μέλος της Κνεσέτ Οφέρ Κασίφ, περιέγραψε ως «ένα τσουνάμι φανατικού εθνικισμού». Ισχυριζόμενος ότι η ισραηλινή κοινωνία επιλέγει συνειδητά να αγνοεί τα εγκλήματα των τελευταίων 5 μηνών, έδωσε μια ψυχολογική περιγραφή του φαινομένου που είχε κάνει τον Γκιντεόν Λεβί να μιλήσει για το νοητό «Τείχος» (στα μυαλά) που χτίζεται μαζί με το πραγματικό: «Κανείς δεν θέλει να κοιτάξει στον καθρέφτη και να δει τον κακό της ιστορίας. Οπότε συχνά ο κακός της ιστορίας προτιμά να σπάσει τον καθρέφτη». 
Όπως είχε γράψει πρόσφατα ο Ισραηλινός αντισιωνιστής Μισέλ Βαρσάφσκι, εκτός από τους φανατικούς, τους εποίκους κ.ά. που επιδιώκουν ενεργά την ολοκλήρωση της Νάκμπα, η πιο σκληρή διαπίστωση αφορά το υπόλοιπο κομμάτι, αυτό που «αν ξύπναγε ένα πρωί κι ανακάλυπτε ότι δεν υπάρχουν πια Παλαιστίνιοι, δεν υπάρχουν πια Άραβες, ούτε στη Γάζα, ούτε στη Δυτική Όχθη, ούτε στο Ισραήλ, χωρίς να έχει χρειαστεί να κάνει το ίδιο κάτι λάθος, χωρίς να έχει λερώσει αυτό τα χέρια του, το αίσθημα που θα είχε θα ήταν ανακούφιση. Δεν είναι ενεργή επιθυμία, είναι ένα όνειρο: Αυτό είναι χειρότερο. Δεν είναι καν συγκεκριμένο σχέδιο, αλλά είναι η σκέψη “Αχ, τι καλά που θα ήταν”».
Στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, αν και οι «τοπικές ιδιαιτερότητες» επέτρεψαν σε όλες τις παρατάξεις (κεντρώοι, Λικούντ κλπ) να δηλώσουν νικήτριες, επικαλούμενες τοπικές επιτυχίες σε κάστρα τους, καταγράφηκε μια τάση υψηλότερης ενεργοποίησης (εκλογικής κι ευρύτερης) των ακροδεξιών, που οδήγησε σε σημαντική ενίσχυσή τους (ή και πλειοψηφίες) σε κάποιους δήμους με σημαντική παλαιστινιακή/αραβική μειονότητα, απειλώντας να παροξύνουν τις εντάσεις και την καταπίεση των Παλαιστίνιων πολιτών του Ισραήλ... 

Προοπτικές
Στην κρίσιμη καμπή προς τις 10 Μάρτη, το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης οφείλει να κλιμακώσει τη δράση του για να αποτρέψει μια έφοδο των σιωνιστικών δυνάμεων στη Ράφα. Αλλά αυτή η μάχη δεν θα είναι η τελευταία. Ενώ ακόμα και μια «εκεχειρία» δεν θα επιτρέπει εφησυχασμό. Ίσως αποδειχθεί απλό διάλειμμα, ιδιαίτερα καθώς ο Νετανιάχου επιμένει ότι μόνο με την κατάληψη της Ράφα θα γίνει εφικτή η «ολοκληρωτική νίκη» που επιζητά, η «εξάρθρωση της Χαμάς» και η «αποστρατιωτικοποίηση της Γάζας». Αλλά και συνολικότερα, τα γεγονότα που μπήκαν σε κίνηση μετά την «Επιχείρηση Αλ Άκσα» μπορούν να αποδειχθούν ιστορικής κλίμακας και απαιτούν μια διαρκή ενεργοποίηση και δράση, σε κάθε «στροφή» της συγκυρίας. 
Γυρνώντας στο κείμενο του Ζ. Ασκάρ που παραθέσαμε στην αρχή αυτού του άρθρου, όσα συμβαίνουν στη Γάζα «είναι μια Νάκμπα της οποίας ο πολιτικός αντίκτυπος στην ιστορία της περιοχής, ακόμα και του πλανήτη, δεν θα είναι μικρότερος από εκείνον της προηγούμενης Νάκμπα, όπως θα αποδείξει σίγουρα το μέλλον». Αυτή η πρόβλεψη μπορεί να αφορά τα πιο «σκοτεινά» σενάρια, αλλά και τις πιο μεγάλες ανατροπές. 
Ο Ίλαν Πάπε, ο Ισραηλινός αντισιωνιστής ιστορικός, συμφωνεί στην εκτίμηση ότι ακόμα και η Νάκμπα δεν συγκρίνεται με αυτό που βλέπουμε σήμερα. Αλλά κάνει λόγο για το «πιο βαθύ σκοτάδι πριν την αυγή», εκτιμώντας («όχι ως ευσεβή πόθο, όχι ως πολιτικός ακτιβιστής… [αλλά] ως μελετητής του Ισραήλ και της Παλαιστίνης») ότι πίσω από τη σημερινή αγριότητα βρίσκεται μια τελική κρίση του σιωνιστικού σχεδίου: «τα σχέδια εποικιστικής αποικιοκρατίας που καταρρέουν χρησιμοποιούν πάντα τα χειρότερα μέσα για να προσπαθήσουν να διασωθούν». Δεν συμμεριζόμαστε τη βεβαιότητα αυτής της αισιοδοξίας. Αλλά έχουμε να αγωνιστούμε, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, για την επιτάχυνση αυτής της προοπτικής…