Η ενωτική πρωτοβουλία που ξεκίνησε η Survie, «Για μια γρήγορη αποχώρηση του γαλλικού στρατού από την Αφρική», προσφέρει ουσιαστική υποστήριξη στο λαϊκό κύμα κατά της γαλλικής νέο-αποικιακής κυριαρχίας που σαρώνει αρκετές αφρικανικές χώρες.
Ημερ.Δημοσίευσης
Η ενωτική πρωτοβουλία που ξεκίνησε η Survie, «Για μια γρήγορη αποχώρηση του γαλλικού στρατού από την Αφρική», προσφέρει ουσιαστική υποστήριξη στο λαϊκό κύμα κατά της γαλλικής νέο-αποικιακής κυριαρχίας που σαρώνει αρκετές αφρικανικές χώρες.
Όπως δηλώνει το κάλεσμα, «η απόσυρση του γαλλικού στρατού από την Αφρική ασφαλώς δεν θα είναι αρκετή για να απελευθερωθεί η ήπειρος από τις πολλαπλές μορφές κυριαρχίας που της έχουν επιβληθεί από τη χώρα μας, από τη Δύση γενικότερα και από τους ιμπεριαλιστές ανταγωνιστές της», αλλά αυτή η στρατιωτική παρουσία θεωρείται δίκαια από πολλούς Αφρικανούς ως η έκφραση και το εργαλείο της κυριαρχίας πάνω τους.
Σε αντίθεση με τον μύθο -που επιβιώνει παρά τα πεπραγμένα και τα εγκλήματα (όπως η συνενοχή στη γενοκτονία στη Ρουάντα πριν 30 χρόνια)- ενός στρατού που είναι εκεί για να «πολεμά την τρομοκρατία» ή να διεξάγει «ανθρωπιστικές» ή ακόμα και «εκπολιτιστικές» επιχειρήσεις (να ειρηνεύει τους άγριους που είναι πάντα έτοιμοι να αλληλοσκοτωθούν!), ο ρόλος του είναι πιο πεζός: Να εξασφαλίζει τη λεηλασία στρατηγικής σημασίας πλούτου και πρώτων υλών (υδρογονάνθρακες, ουράνιο, λίθιο, κολτάνιο…), να υπερασπίζεται τις αγορές της Total και της Orano, να διατηρεί στη θέση τους τις δικτατορίες-πελάτες.
Πάλη ενάντια σε όλα τα εργαλεία νέο-αποικιακής κυριαρχίας
Ο αγώνας ενάντια σε αυτήν τη στρατιωτική παρουσία είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον αγώνα ενάντια σε όλα τα εργαλεία νέο-αποικιακής κυριαρχίας, ακόμα και τα λιγότερο ορατά: Τη Francophonie [ΣτΜ: ως Γαλλοφωνία αναφέρεται η θεσμική διακρατική σχέση μεταξύ χωρών που χρησιμοποιείται η γαλλική γλώσσα], το φράγκο CFA που επιβάλει τη νομισματική υποδούλωση προς όφελος του γαλλικού καπιταλισμού, τις «Συμφωνίες Οικονομικής Εταιρικής Σχέσης» που ευνοούν τις εξαγωγές και τις επενδύσεις γαλλικών και ευρωπαϊκών εταιριών, το συντριπτικό βάρος του χρέους η αποπληρωμή του οποίου εξαρτάται από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα υπερ-νεοφιλελεύθερα Προγράμματα Δομικών Αναπροσαρμογών που περιλαμβάνουν την ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων, την κατάργηση των επιδοτήσεων σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες, περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες και στη μισθοδοσία στο δημόσιο τομέα, την ανάπτυξη (σε βάρος των διατροφικών καλλιεργειών) περιβαλλοντικά καταστροφικών, εξαγωγικά προσανατολισμένων μονοκαλλιεργειών, κ.ο.κ.
Η Γαλλία και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν αποκτήσει ένα νέο ενδιαφέρον για την Αφρική. Αφού την χρησιμοποίησαν ως δεξαμενή δωρεάν και φτηνών εργατικών χεριών, σκλάβων και μισθωτών, προκειμένου να αναπτύξουν τις καπιταλιστικές τους οικονομίες, τώρα την χρησιμοποιούν ως συνοριοφύλακα που θα καταστέλλει και θα εμποδίζει τους κατοίκους της από το να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη.
Αλληλεγγύη με
τους λαούς της Αφρικής
Ο ανταγωνισμός από τη Ρωσία, από την Κίνα, αλλά και από τους δυτικούς συμμάχους της, στο φόντο της απόρριψης της γαλλικής παρουσίας και ανάμιξης (και τοπικές πολιτικο-στρατιωτικές «ελίτ» να επιχειρούν να αξιοποιήσουν αυτόν τον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για τα δικά τους συμφέροντα), ανησυχεί τη γαλλική αστική τάξη. Αυτές οι ανησυχίες εκφράστηκαν στην πρόσφατη κοινοβουλευτική έκθεση για τις Γαλλο-Αφρικανικές σχέσεις, όπου σημειώνεται ότι «η Γαλλία σήμερα κλονίζεται σε μια Αφρική που αλλάζει» και προτείνεται «μια νέα Αφρικανική στρατηγική, αυτή τη φορά σταθερά εδραιωμένη στον 21ό αιώνα». Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός, όλο και πιο αποδυναμωμένος, γίνεται για αυτόν το λόγο όλο και πιο επιβλαβής κι επικίνδυνος. Είτε νέα είτε όχι, η «στρατηγική» του έχει στόχο να περιφρουρήσει ή ακόμα και να διευρύνει με κάθε αναγκαίο μέσο την αφρικανική σφαίρα επιρροής του, η οποία του εξασφαλίζει τη θέση του ως οικονομική και πολιτική δύναμη στη διεθνή σκηνή.
Η αλληλεγγύη με τους λαούς της Αφρικής, η οποία ήταν μέχρι τώρα ανεπαρκής, είναι μια διεθνιστική επιτακτική ανάγκη. Ο εχθρός μας είναι κοινός: Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός.