Και όμως γυρίζει...

Πακιστάν

Τον Απρίλη του 2022, ο Πακιστανός πρωθυπουργός Ιμράν Καν έχασε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και η κυβέρνησή του έπεσε. Ήταν τότε εμφανές ότι –για να συμβεί κάτι τέτοιο– είχε χάσει την υποστήριξη του στρατού, που είχε στηρίξει την άνοδό του στην εξουσία το 2018. Με την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης (διαδηλώσεις ενάντια στην απομάκρυνσή του) ο Ιμράν Καν φυλακίστηκε τον Αύγουστο του 2023 και του απαγορεύτηκε η συμμετοχή σε εκλογές. Στις εκλογές του περασμένου Φλεβάρη, το Ανώτατο Δικαστήριο απαγόρευσε το σύμβολο και το όνομα του κόμματός του (PTI), υποχρεώνοντας τους κομματικούς υποψήφιους να κατέβουν ως ανεξάρτητοι –ένα σημαντικό πλήγμα σε μια χώρα όπου το 40% του πληθυσμού είναι αναλφάβητο. Η επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού Ναουάζ Σαρίφ από την αυτοεξορία του και -κυρίως- η άμεση απόσυρση όλων των δικαστικών υποθέσεων εις βάρος του, υποδήλωνε ποιος ήταν ο νέος εκλεκτός των στρατηγών: ο Πακιστανικός Μουσουλμανικός Σύνδεσμος –Ναουάζ (PMLN), που στο παρελθόν είχε επίσης πέσει θύμα των στρατηγών, αλλά τώρα έπρεπε να ενεργοποιηθεί εκλογικά η βάση του. Το «σενάριο» δεν υπολόγιζε δύο πράγματα. Την διάθεση πολλών ανθρώπων να ψηφίσουν ενάντια στον κρατικό αυταρχισμό –που σε αυτή τη συγκυρία μεταφράστηκε σε στήριξη στο PTI που είχε βρεθεί στο στόχαστρο. Και την αποδοκιμασία των μέτρων του ΔΝΤ, τα οποία υλοποίησε η «μεταβατική κυβέρνηση» που ήταν στην εξουσία τους τελευταίους 16 μήνες και στην οποία συμμετείχε το PMLN. Με μια προεκλογική καμπάνια ενάντια σε μεγάλες δυσκολίες, το PTI εξέλεξε 93 έδρες από τις 336 και αναδείχθηκε πρώτη δύναμη. Το προωθούμενο από τους στρατηγούς PLMN πήρε 75, ενώ το άλλο μεγάλο κόμμα της χώρας, το PPP (Λαϊκό Κόμμα Πακιστάν) πήρε 54. Ασφαλώς, το PMNL και το PPP (με μικρότερους συμμάχους) θα συγκροτήσουν την νέα κυβέρνηση, αλλά το σχέδιο ισχυρής-αυτοδύναμης κυβέρνησης του PMLN και εξαφάνισης του PTI ακυρώθηκε και το αποτέλεσμα της κάλπης κάθε άλλο παρά «έκλεισε» την πολιτική κρίση, όπως προοριζόταν αρχικά. Το PTI είναι απλά μια λαϊκιστική εκδοχή (πρώην αστέρας του κρίκετ ο Καν) της αστικής πολιτικής στο Πακιστάν, που εκφραζόταν ως το 2018 από τα δύο μεγάλα κόμματα των δύο μεγάλων οικογενειών (Ναουάζ και Μπούτο), και ήταν εξίσου συνένοχο σε συνεργασίες με το στρατό, εξίσου καπιταλιστικό στην οικονομική πολιτική. Αλλά η ψήφος που το έσωσε το Φλεβάρη, ήταν μια ψήφος ενάντια στους στρατηγούς και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο…

ΗΠΑ
Στις προκριματικές εκλογές του Δημοκρατικού Κόμματος στο Μίσιγκαν (με τη μεγάλη αραβική κοινότητα), μια φιλοπαλαιστινιακή καμπάνια ζητούσε από τους ανθρώπους να ψηφίσουν «αδέσμευτος», δηλαδή ότι αρνούνται να δηλώσουν ρητή υποστήριξη σε κάποιον υποψήφιο. Στόχος ήταν να βρεθούν 10.000 τέτοιοι ψηφοφόροι, δηλαδή μια υπενθύμιση στον Τζο Μπάιντεν, της διαφοράς με την οποία ο Τραμπ κέρδισε την Κλίντον το 2016 σε εκείνη την κρίσιμη Πολιτεία. Τελικά οι «αδέσμευτοι» ήταν 100.000, ενώ άλλες 42.000 ψήφισαν κάποιες περιθωριακές, καταδικασμένες να χάσουν, υποψηφιότητες, φτάνοντας αθροιστικά κοντά στις 150.000, δηλαδή στον αριθμό ψήφων με τις οποίες ο Μπάιντεν είχε επικρατήσει του Τραμπ στο Μίσιγκαν το 2020. Ο Αμερικανός Πρόεδρος, πήρε 623.000 ψήφους, δηλαδή το 80% σε μια εκλογή που έτρεχε μόνος του, σε ένα εκλογικό σώμα φιλικό στο κόμμα του. Ο κόσμος της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη δεν πρόκειται να ψηφίσει Τραμπ, αλλά πολλοί δεν πρόκειται να ψηφίσουν Μπάιντεν, ενώ άλλοι περιμένουν να δουν τουλάχιστον κάποιες πράξεις (κατά του Ισραήλ και του πολέμου του) που θα «διεκδικούν» την ψήφο τους. Αν οι Δημοκρατικοί χάσουν το Μίσιγκαν, ξέρουμε ήδη την αιτία. Το «μικρότερο κακό» έχει φτάσει πλέον να είναι η έμπρακτη συνενοχή σε μια γενοκτονία. Ο Αιγύπτιος κωμικός Μπασέμ Γιουσέφ, που ζει πλέον στις ΗΠΑ, συνόψισε γλαφυρά την κατάσταση: «Όταν ήρθα στις ΗΠΑ, στήριξα με ελπίδα τον Σάντερς. Μετά αποδέχτηκα να ψηφίσω τον Μπάιντεν γιατί “όποιος και να είναι, ας παραμείνουμε με τους Δημοκρατικούς”. Δεν θα ψηφίσω Τραμπ ποτέ, αλλά θέλω να δω τον Μπάιντεν να χάνει. Δηλαδή, μέσα σε μόλις 4 χρόνια, το πολιτικό σας σύστημα κατάφερε να με απομακρύνει από την συμμετοχή στις κάλπες».

Αίγυπτος
Την Πέμπτη 22 Φλεβάρη, οι εργάτριες στα ενδύματα, σε ένα από τα κτίρια της μεγαλύτερης υφαντουργίας της Αιγύπτου, στην Μαχάλα ελ Κούμπρα, άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα. Τα συνθήματα άρχισαν να εξαπλώνονται από το ένα κτίριο στο άλλο και πολλές εργάτριες σταμάτησαν να δουλεύουν. Το προσωπικό ασφαλείας έκλεισε τις πόρτες για να μη ξεχυθούν οι γυναίκες στην κεντρική πλατεία του μεγάλου βιομηχανικού συμπλέγματος, αλλά υποχρεώθηκε να τις ξεκλειδώσει καθώς ο όγκος των εργατριών που σταμάτησε να δουλεύει αυξανόταν μέσα στο εργοστάσιο. Οι εργάτριες κατέλαβαν την «πλατεία» του εργοστασίου και παρέσυραν και τους άντρες που δουλεύουν στα υφαντήρια και τα κλωστήρια. Το Σάββατο 24 Φλεβάρη, 7.000 εργαζόμενες-οι έκαναν μαζική συνέλευση στην «πλατεία» και αποφάσισαν να συνεχίσουν τον αγώνα τους για αυξήσεις στους μισθούς. Είχε προηγηθεί η ανακοίνωση του δικτάτορα Σίσι για αύξηση του κατώτατου μισθού στους δημόσιους υπαλλήλους. Οι εργάτριες και οι εργάτες που απεργούν, βγάζουν πολύ λιγότερα και  απαιτούν (τουλάχιστον) αντίστοιχες αυξήσεις. Η διοίκηση επιχειρεί να σπάσει την απεργία, αρνούμενη να καταβάλει τους (χρωστούμενους) μισθούς του περασμένου μήνα, αλλά ως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, η απεργία συνεχιζόταν, ενώ μια αντίστοιχη ξεκινούσε από τους εργάτες στα πετρέλαια στην πόλη Ασιούτ. Όπως το έθεσε μια εργάτρια, «Η μάχη μας είναι η μάχη όλων όσων εργάζονται στον επιχειρηματικό τομέα και μπορούμε να νικήσουμε μόνο αν ενωθούν μαζί μας κι από άλλες επιχειρήσεις, όπως έκαναν στην πετρελαϊκή στην Ασιούτ». Αξίζει να σημειώσουμε ότι η Μαχάλα υπήρξε το μέρος που είχε γεννήσει  ένα μεγάλο κύμα απεργιών, το οποίο -μαζί με τις δράσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη- είχε καταφέρει τις πρώτες ρωγμές στον «γύψο» του καθεστώτος Μουμπάρακ. Σε εκείνες τις απεργίες στη Μαχάλα και στις τότε κινητοποιήσεις για την Παλαιστίνη εντοπίζονται οι απαρχές μιας διαδικασίας που μερικά χρόνια αργότερα κορυφώθηκε στο ξέσπασμα της εξέγερσης του 2011 που ανέτρεψε τον δικτάτορα, χαρίζοντας στην Μαχάλα τον τιμητικό τίτλο του «λίκνου της επανάστασης». Ένα πολύ ενοχλητικό αίσθημα «ντεζα-βου» πρέπει να βασανίζει τον Αμπντέλ Φατάχ ελ Σίσι αυτές τις μέρες…