Κυβέρνηση-κίνδυνος για το περιβάλλον και τις ανθρώπινες ζωές

Τα τελευταία χρόνια, η κλιματική κρίση έχει καθορίσει πολλές το δημόσιο διάλογο, τα ακραία καιρικά φαινόμενα γίνονται πλέον κανόνας και στην πολιτική συζήτηση διαρκώς επανέρχονται τα ζητήματα της πράσινης ανάπτυξης, της βιωσιμότητας, της προστασίας του περιβάλλοντος. Ακόμα και η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, ομνύει στην πράσινη ανάπτυξη και τη βωσιμότητα, σε ένα ρεσιτάλ ασυμφωνίας λόγων και έργων, που θα μπορούσε να είναι αντικείμενο χιουμοριστικού σχολιασμού εάν δεν ήταν τόσο επικίνδυνο για το περιβάλλον και τις ζωές των ανθρώπων. 
Νομοσχέδιο για τον αιγιαλό
Το νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομίας για την εμπορική αξιοποίηση (πόσο  περισσότερο;) του αιγιαλού, είναι πλέον νόμος του κράτους, μετά την ψήφισή του από την κυβερνητική πλειοψηφία. Ο καινούργιος νόμος -παρά τις περσινές δυναμικές κινητοποιήσεις για ελεύθερες παραλίες πανελλαδικά- όχι μόνο δεν διορθώνει αλλά επιβαρύνει την ήδη καταχρηστική εκμετάλλευση παραλιών και αιγιαλών, διαιωνίζοντας ένα απειλητικό μοντέλο υπερτουρισμού σε βάρος των κοινών αγαθών και της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Η μείωση του ορίου ελάχιστου μήκους για τις παραλίες που θα παραχωρούνται για εκμετάλλευση, αλλά και η αύξηση της κάλυψης με ομπρέλες και ξαπλώστρες από 50% σε 60%, είναι χαρακτηριστικά δείγματα της «πράσινης» υποκρισίας που διαπερνά τη νομοθετική παρέμβαση, με «σημαία» τη διάταξη για τις «απάτητες παραλίες» (χωρίς ξαπλώστρες και ομπρέλες). 
Όπως σημειώνουν σε κοινή ανακοίνωσή τους 8 οικολογικές οργανώσεις, «το νομοσχέδιο εξαφανίζει επίσης την απαγόρευση παραχώρησης των «μικρών αιγιαλών» (μήκος ή πλάτος μικρότερο των 5 μέτρων, ή έκταση μικρότερη των 150 τετραγωνικών), καθιστώντας ακόμα και αυτά τα πολύτιμα οικοσυστήματα διαθέσιμα προς ενδεχόμενη εμπορική εκμετάλλευση. Ακόμα και αυτές οι μικρές, απομονωμένες παραλίες, τώρα θα μπορούν να παραχωρούνται σε ξενοδοχεία». Όλα για τους καταπατητές των παραλιών δηλαδή, ακόμα και πάνω στο κύμα!  
Αιολικά πάρκα στην Εύβοια
Χαριστική βολή έδωσε το Συμβούλιο της Επικρατείας στην Εύβοια, συμφωνώντας στην εγκατάσταση δύο φαραωνικών αιολικών πάρκων, στην κεντρική και νότια Εύβοια, τα οποία θα αποτελούνται από 51 και 35 ανεμογεννήτριες το καθένα. Οι ενστάσεις κατοίκων, περιβαλλοντικών οργανώσεων, ορειβατικών σωματείων, ΟΤΑ κατά της απόφασης έγκρισης των περιβαλλοντικών όρων απορρίφθηκαν από το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο της χώρας. 
Το αιολικό πάρκο στη νότια Εύβοια προβλέπεται να χωροθετηθεί σε μία ήδη κορεσμένη από ανεμογεννήτριες περιοχή, στην Καρυστία. Το αιολικό πάρκο στην κεντρική Εύβοια, πρόκειται να χωροθετηθεί στην περιοχή της Δίρφυος και του Ξεροβουνίου, περιοχές με παρθένα δάση που εντάσσονται στο δίκτυο natura 2000. Μάλιστα σύμφωνα με τις καταγγελίες του συντονιστικού αγώνα διάσωσης Εύβοιας και Σκύρου, στην περιοχή αυτή βρίσκεται το τελευταίο παρθένο δάσος που έχει διασωθεί από τις πυρκαγιές των τελευταίων χρόνων και μάλιστα υπάρχει το μοναδικό ελατόδασος που υπάρχει στο Αιγαίο. Τα εργά έχουν αναλάβει να εκτελέσουν οι εταιρείες MOTOROIL, ΕΛΛΑΚΤΩΡ και η Πορτογαλική EDPR. Τα τελευταία δάση της Εύβοιας καταστρέφονται για χάρη των επιχειρηματικών κερδών των πετρελαϊκών και των κατασκευαστικών εταιρειών, στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης και της αιολικής ενέργειας.
Οι φωτιές παραμονεύουν
Σε ρεπορτάζ του «Βήματος», συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων, αναδεικνύεται ο τεράστιος κίνδυνος που παραμονεύει και φέτος από τις πυρκαγιές. Δεδομένης της αύξησης της θερμοκρασίας (ο φετινός Χειμώνας ήταν από τους πιο ζεστούς των τελευταίων δεκαετιών) και με τις πυρκαγιές μόνο την προηγούμενη χρονιά να έχουν κατακάψει το 1.03% της έκτασης της χώρας, καμία ουσιαστική πολιτική κίνηση δεν έχει γίνει για την αναβάθμιση της πρόληψης και της πυροπροστασίας.
Παρά τη σχετική ενίσχυση της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, το αγκάθι παραμένει η ανυπαρξία πολιτικής πρόληψης, καθαρισμού των δασών, στελέχωση των φυλακίων σε δασικές περιοχές που μπορούν ναπρολάβουν μια φωτιά στο ξεκίνημά της. Χαρακτηριστικά, οι τελευταίοι διορισμοί στις δασικές υπηρεσίες έγιναν το 2001 και κάποιες το 2005, χωρίς να έχουν διοριστεί οι επιτυχόντες του ΑΣΕΠ του 2022. Πρακτικά, τα δάση έχουν αφεθεί στην τύχη τους, με ορατό τον κίνδυνο νέων μεγάλων καταστροφών που θα έχουν πολύ σοβαρές επιπτώσεις στο περιβάλλον, στο οικοσύστημα, στη θερμοκρασία. Ο κίνδυνος αφορά και τις αστικές περιοχές, όπως η Αττική, ιδιαίτερα τα τμήματα που συνορεύουν με δασικές εκτάσεις, καθώς η εγκατάλειψη των δασικών περιοχών σε συνδυασμό με την (αυθαίρετη ή μη) δόμηση δημιουργούν έναν εκρηκτικό συνδυασμό.
Ζήτημα ζωής ή θανάτου 
η ανατροπή
Αυτή η εγκληματική αδιαφορία για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και της ανθρώπινης ζωής από την κυβέρνηση, έχει κοστίσει ήδη ανθρώπινες ζωές και έχει επιτρέψει να συμβούν ανεπανόρθωτες περιβαλλοντικές καταστροφές. Τέτοιες καταστροφές προμηνύει και η επιμονή στις εξορύξεις υδρογονανθράκων, οι οποίες συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, τροφοδοτώντας διαρκώς και τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς. Ειδικά στην Κρήτη, οι έρευνες και οι δοκιμαστικές γεωτρήσεις θα περάσουν στο επόμενο στάδιο με τις πετρελαϊκές να πιέζουν την κυβέρνηση να νομοθετήσει την απρόσκοπτη πρόοδο των εργασιών, ζητώντας προκαταβολικά αποζημιώσεις σε περίπτωση που μπορούν να δημιουργηθούν καθυστερήσεις από πιθανές προσφυγές πολιτών και περιβαλλοντικών οργανώσεων. Η ζημιά που ήδη συντελείται στην ελληνική τάφρο (από τη βόρεια Κεφαλονιά μέχρι τη Ρόδο) με τις σεισμικές έρευνες στη νότια Κρήτη είναι ήδη πολύ σοβαρή για το θαλάσσιο οικοσύστημα, ενώ ένα πιθανό ατύχημα μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες για όλη την περιοχή της ΝΑ Μεσογείου.
Η «πράσινη ατζέντα» που «σερβίρει» ο Μητσοτάκης είναι «πράσινα κέρδη» για τις εταιρείες ενώ μυρίζει καταστροφή και θάνατο για τους ανθρώπους. Η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά οφείλει να ιεραρχήσει πολύ ψηλά στην ατζέντα της τα αιτήματα για τη διεκδίκηση ενός πλαισίου πραγματικής προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος ενάντια στον καταστροφικό παραλογισμό κράτους και κυβέρνησης, την εναντίωση στα φαραωνικά «πράσινα έργα» των ενεργειακών και κατασκευαστικών κολοσσών που θησαυρίζουν, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε. Δεν είναι ζήτημα «περιβαλλοντικών ευαισθησιών», ούτε μπορεί η λύση να έρθει μέσα από διαδικασίες lobbying στις οποίες αρέσκονται οι περισσότερες μεγάλες περιβαλλοντικές οργανώσεις. Ο αγώνας των πραγματικών ανθρώπων είναι η δύναμη που μπορεί να αντιστρέψει τη βέβαιη πορεία προς νέες καταστροφές.