Κι όμως γυρίζει...

Γαλλία
Η καταδίκη της Μαρίν Λεπέν για υπεξαίρεση εκατομμυρίων ευρώ πόρων του ευρωκοινοβουλίου για να «βολέψει» συγγενείς και φίλους, ώθησε την ηγέτιδα της γαλλικής ακροδεξιάς να επιστρέψει σε «αντισυστημικό» προφίλ, καταγγέλοντας «δικαστικό πραξικόπημα». Οι αντιδράσεις του RN δείχνουν τις δυνάμεις και τις αδυναμίες της γαλλικής ακροδεξιάς. Η γαλλική ακροδεξιά έχει συγκροτήσει ένα συμπαγές εκλογικό ρεύμα στήριξης που δεν κλονίστηκε από την αποκάλυψη της βαθιάς διαφθοράς της Λεπέν. Το 31% που θεωρεί (στις δημοσκοπήσεις) άδικη την απόφαση, είναι πολύ κοντά στο 31-34% που συγκεντρώνει ο Μπαρντελά ως υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας, στην περίπτωση που η Λεπέν χάσει την έφεση. Αλλά δεν έχει μετατρέψει την παθητική μάζα ψηφοφόρων σε πολιτική δύναμη. Από αυτό τον μεγάλο όγκο υποστηρικτών, ελάχιστες χιλιάδες ανταποκρίθηκαν στην «πανεθνική» συγκέντρωση που κάλεσε η Λεπέν, η οποία ήταν εμφανώς μικρότερη από την αντισυγκέντρωση 15.000 ανθρώπων που οργάνωσαν αντιρατσιστικές οργανώσεις, η Ανυπότακτη Γαλλία και οι Πράσινοι. Λίγο νωρίτερα, στις 22 Μάρτη, αντιρατσιστικές διαδηλώσεις έγιναν σε 200 πόλεις, με τη μεγαλύτερη στο Παρίσι (100.000 άνθρωποι) και με στήριξη από την CGT, τα Solidaires, την Ανυπότακτη Γαλλία, η οποία ανακοίνωσε ότι η συμμετοχή έδειξε την «λαϊκή ενότητα στους δρόμους», ως «νίκη ενάντια σε αυτούς που θέλουν να μας διαιρέσουν».  

Βόρεια Αμερική

Το Γενάρη του 2025, το κυβερνητικό Φιλελεύθερο Κόμμα στον Καναδά βυθιζόταν στις δημοσκοπήσεις (20%) με τους Συντηρητικούς να βρίσκονται σε υπερδιπλάσια ποσοστά (44%). Στις εκλογές του Απρίλη, συνέβη μια από τις μεγαλύτερες εκλογικές ανατροπές που έχουμε δει. Το Φιλελεύθερο Κόμμα κέρδισε 43,7% και επικράτησε των Συντηρητικών (41,3%). Όπως μαρτυρά το διάστημα της αντιστροφής της δημοσκοπικής τάσης που αποκρυσταλλώθηκε το βράδυ των εκλογών, πρόκειται για «επίτευγμα» του… Ντόναλντ Τραμπ. Οι Συντηρητικοί που είχαν κάνει μια σκληρή δεξιά στροφή, ταύτισης με τον «τραμπισμό», βρέθηκαν ξαφνικά απέναντι στη μαζική αντισυσπείρωση που προκάλεσαν οι δηλώσεις και τα πεπραγμένα του Αμερικανού Προέδρου (γενικά και ειδικά απέναντι στον Καναδά). Όμως η εκλογική αντεπίθεση των Φιλελεύθερων έγινε αποδυναμώνοντας τις δυνάμεις στα αριστερά του (Νέο Δημοκρατικό Κόμμα, Πράσινοι, Μπλοκ Κεμπέκ), λόγω και του μονοεδρικού συστήματος αγγλικού τύπου, που ενισχύει δραματικά την πίεση της «τακτικής ψήφου». Το χειρότερο είναι ότι οι Φιλελεύθεροι θα εκφράσουν έναν «πατριωτικό» αντι-τραμπισμό, που λογικά θα περιλαμβάνει «θυσίες» της εργατικής τάξης. Γι’ αυτό και τα καλύτερα νέα ως προς την μαζική απόρριψη του τραμπισμού έρχονται μέσα από τις ίδιες τις ΗΠΑ. Όπου η αναθέρμανση της αντίστασης (αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, δίκτυα στήριξης των μεταναστών απέναντι στις απελάσεις, ενωτικές διαδηλώσεις «Κάτω τα Χέρια» με γενικευμένη ατζέντα) οδήγησε σε μαζικές κινητοποιήσεις την Εργατική Πρωτομαγιά, που συνέδεαν την υπεράσπιση των μεταναστών με την υπεράσπιση των συνδικάτων, ενώ έδιναν «χώρο» σε όλα τα κοινωνικά κινήματα. Τους πρώτους μήνες, η τακτική «Σοκ και Δέος» πέτυχε να παραλύσει τους αντιπάλους, όπως ήταν σχεδιασμένη από τον Στίβεν Μπάνον. Αλλά φαίνεται ότι είχε μια παράπλευρη συνέπεια, που ανέδειξε μια διαδηλώτρια της 1ης Μάη: «Ανοίγοντας όλα τα μέτωπα ταυτόχρονα, εξαπολύοντας επιθέσεις κατά πάντων, μας διευκόλυνε να ενωθούμε». Με αυτά και με κείνα, η Tesla συνεχίζει να είναι σε ελεύθερη πτώση, οι εγκαταστάσεις της αποτελούν πεδίο διαρκών ακτιβισμών, ενώ ο Τραμπ έχει την μεγαλύτερη αντιδημοφιλία που έχει καταγραφεί ποτέ για Αμερικανό Πρόεδρο στις πρώτες 100 μέρες της θητείας του…

Κασμίρ

Μια ένοπλη επίθεση αυτονομιστών ανταρτών στο κατεχόμενο Κασμίρ προκάλεσε σοκ με την εκτέλεση 26 τουριστών. Ήταν η πρώτη τέτοιου τύπου επίθεση τις τελευταίες δεκαετίες ένοπλης δράσης, η οποία τίναξε στον αέρα την εικόνα «κανονικότητας» που προωθούσε η ακροδεξιά κυβέρνηση Μόντι, η οποία τα τελευταία χρόνια πιέζει ακόμα πιο ασφυκτικά τον λαό του Κασμίρ, καταργώντας το καθεστώς ημι-αυτονομίας, διαμελίζοντας το διοικητικά, σκληραίνοντας τις συνθήκες στρατιωτικής κατοχής, ανακοινώνοντας ότι θα επιτρέψει τη μεταφορά-εγκατάσταση Ινδουϊστικού πληθυσμού. Απείρως πιο τρομακτική από την ένοπλη ενέργεια ήταν η αντίδραση της ινδικής ακροδεξιάς. Στο εσωτερικό, χρόνια υποκίνησης μίσους κατά των μουσουλμάνων ξέσπασαν σε εκδηλώσεις ακραίου σωβινισμού που απαιτούν «δυναμική απάντηση». Ο αντιμουσουλμανικός ρατσισμός απογειώνεται καθώς συνδέεται με τον μεγάλο εξωτερικό εχθρό -το Πακιστάν. Καθώς ο Μόντι έσπευσε αμέσως να «χρεώσει» στο πακιστανικό κράτος την επίθεση των ενόπλων, οι εντάσεις ανάμεσα στα δύο (πυρηνικά…) κράτη έχουν χτυπήσει κόκκινο. Η Ινδία ανακοίνωσε την αναστολή της συμφωνίας για τα νερά του Ινδού ποταμού. Αν και δεν την καταργεί (κόβοντας πρακτικά το νερό από το οποίο εξαρτώνται εκατομμύρια Πακιστανοί αγρότες), θέτει σε αμφισβήτηση μια συμφωνία που είχε αντέξει ακόμα και σε προηγούμενους πολέμους μεταξύ των δύο κρατών. Το Πακιστάν χαρακτηρίζει «πράξη πολέμου» τυχόν διακοπή της υδροδότησης, ζητά να γίνει διεθνής έρευνα για να αποδειχθεί η μη-εμπλοκή του, ενώ απειλεί με αναστολή τη συμφωνία της Σίμλα του 1972 (υπογράφηκε μετά τον τρίτο πόλεμο και ορίζει τις σχέσεις, τη γραμμή επαφής κλπ μεταξύ των δύο δυνάμεων). Ο Μόντι ανακοίνωσε ότι «έδωσε το ελεύθερο» στις ένοπλες δυνάμεις κατά την αντίδρασή τους στην ένοπλη επίθεση ενώ έχουν σημειωθεί ανταλλαγές πυρών μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων των δύο κρατών. Η ταχύτητα με την οποία ο Μόντι μετέτρεψε την ένοπλη επίθεση σε διμερή κρίση και η ένταση με την οποία απαντά δεν προμηνύουν τίποτε καλό. Είτε η ινδική κυβέρνηση επιδιώκει μια αναμέτρηση, είτε ο Μόντι δημαγωγεί για να «καλύψει» την έξαλλη κοινωνική του βάση, ανοίγοντας όμως ένα δρόμο από τον οποίο θα είναι δύσκολο να υποχωρήσει. Αν φτάσουμε σε πόλεμο, οι κίνδυνοι είναι τεράστιοι για όλους. Αν αυτό αποφευχθεί, οι κίνδυνοι θα παραμένουν για τους Μουσουλμάνους πολίτες της Ινδίας, τα θύματα ενός ανελέητου «πολέμου στο εσωτερικό» που σίγουρα θα παροξυνθεί. Ελάχιστες είναι οι φωνές που υποστηρίζουν τον τρόπο να απενεργοποιηθεί αυτή η εστία διαρκούς έντασης: Ο τερματισμός της κατοχής του Κασμίρ…

Αργεντινή
Η «Μέρα Αντιφασιστικής Υπερηφάνειας» (αντιφασιστική κινητοποίηση ΛΟΑΤΚΙ και φεμινιστικών οργανώσεων), η μαζική κινητοποίηση των οργανωμένων οπαδών ποδοσφαίρου στο πλευρό των συνταξιούχων και η συγκλονιστική κινητοποίηση κατά την ημέρα μνήμης για τα εγκλήματα της δικτατορίας, είχαν σημάνει τη μαζική επανεμφάνιση της κοινωνικής αντιπολίτευσης στον ακροδεξιό Μιλέι. Τη σκυτάλη πήρε το συνδικαλιστικό κίνημα, που είχε υποχωρήσει μετά τις κινητοποιήσεις που οργάνωσε τους πρώτους μήνες της θητείας του Αργεντίνου προέδρου. Τα συνδικάτα της χώρας οργάνωσαν ένα 36ώρο κύμα απεργιακής δράσης με μαζικές διαδηλώσεις. Τα συνδικάτα απαίτησαν υψηλότερους μισθούς, το τέλος της καταστολής, δικαιώματα για τις καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες και μεγαλύτερες ελευθερίες για τα συνδικάτα. Ο Μιλέι έχει αποδυναμωθεί ακριβώς τη στιγμή που έκλεισε μια νέα συμφωνία δανεισμού με το ΔΝΤ που έρχεται ως «επιβεβαίωση» της έξαλλης νεοφιλελεύθερης επίθεσης και ενθάρρυνση να την συνεχίσει…