Τη συνταγματικότητα του νόμου 3838/2010 για την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν εδώ ή φοίτησαν σε ελληνικά σχολεία επί έξι χρόνια και για τη συμμετοχή μη κοινοτικών υπηκόων στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές θα κρίνει μετά τις 19 Ιανουαρίου η ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Ημερ.Δημοσίευσης
Τα δικαιώματα των μεταναστών στο στόχαστρο
Τη συνταγματικότητα του νόμου 3838/2010 για την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν εδώ ή φοίτησαν σε ελληνικά σχολεία επί έξι χρόνια και για τη συμμετοχή μη κοινοτικών υπηκόων στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές θα κρίνει μετά τις 19 Ιανουαρίου η ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας. Μετά από προσφυγή δικηγόρων του ακροδεξιού χώρου, το Δ΄ Τμήμα του ΣτΕ, με την 350/2011 απόφασή του έχει ήδη αποφανθεί για την «αντισυνταγματικότητα» του νόμου και τον έχει παραπέμψει στην ολομέλεια.
Ακροδεξιά επιχειρήματα
Τα επιχειρήματα των δικηγόρων, όσο και του Δ΄ Τμήματος, παρουσιάζουν εξαιρετική ταύτιση με τις κραυγές Καρατζαφέρη. Επιχειρούν να ακυρώσουν το Άρθρο 4 §3 του Συντάγματος, που ορίζει πως «Έλληνες είναι όσοι έχουν τα προσόντα που ορίζει ο νόμος» και παραπέμπει την αρμοδιότητα στη νομοθεσία, προσπαθώντας να αποδείξουν πως δεν δικαιούνται ιθαγένεια και πολιτικά δικαιώματα οι μετανάστες και τα παιδιά τους, διότι ποτέ δεν αποσύρθηκε η αρχική «παράνομη» κατάστασή τους, παρά τη νομιμοποίησή τους! Όσον αφορά τα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ, η «παρανομία» αυτή μάλλον αφορά την περίοδο που βρίσκονταν στην κοιλιά της «παράνομης» μάνας τους...
Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω τμήμα της απόφασης του Δ΄ Τμήματος του ΣτΕ: « Όσον αφορά τη διαμονή και την εργασία, ο νομοθέτης ναι μεν προέβλεψε σύστημα χορηγήσεως αδειών βάσει συγκεκριμένων προϋποθέσεων και διαδικασίας, το οποίο, όμως, κατά κανόνα, παραβιάσθηκε στην πράξη λόγω της παράνομης εισόδου μαζικών μεταναστευτικών ρευμάτων στη χώρα, και είχε ως περαιτέρω συνέπεια την θέσπιση αλλεπαλλήλων διατάξεων, οι οποίες «νομιμοποιούσαν» την παράνομη είσοδο, διαμονή και εργασία των αλλοδαπών. Η «νομιμοποίηση» αυτή είχε την έννοια ότι εθεωρήθησαν ως νομίμως εισελθόντες στη χώρα αλλοδαποί στερούμενοι ταξιδιωτικών εγγράφων και θεωρήσεως εισόδου, ως νομίμως παραμένοντες αλλοδαποί χωρίς άδεια παραμονής ή λήξασα άδεια παραμονής και, τέλος, ως νομίμως εργαζόμενοι αλλοδαποί χωρίς άδεια εργασίας και χωρίς νόμιμη ασφάλιση».
Με δυο λόγια, προτείνεται στο ΣτΕ να... διαγραφεί η σχετική νομοθεσία με βάση την οποία ως το 2005 χορηγήθηκαν άδειες παραμονής σε εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από τις οποίες περίπου 500.000 παραμένουν σε ισχύ.
Αντίστοιχα είναι τα «επιχειρήματα» με βάση τα οποία οι «νομιμοποιηθέντες» μη κοινοτικοί υπήκοοι μετανάστες δεν πρέπει να συμμετέχουν σε εκλογές (δηλαδή δεν μπορούν να έχουν πολιτικά δικαιώματα), αφού ακόμα και οι εκλογές των Δήμων έχουν «καθαρά πολιτικό χαρακτήρα εν όψει των αρμοδιοτήτων που ασκούν οι οργανισμοί αυτοί… αλλά και διότι η εκλογή αυτή ανάγεται στην πολιτική ζωή της Χώρας γενικώς”.
Κίνδυνος
Άμεση συνέπεια μιας τέτοιας «ερμηνείας» μπορεί να είναι αύριο η άρνηση του δικαιώματος των μεταναστών να συμμετέχουν και με οποιοδήποτε άλλο τρόπο στην «πολιτική ζωή» της χώρας: να ιδρύουν συλλόγους, να συμμετέχουν σε εργατικά συνδικάτα, να πραγματοποιούν οποιουδήποτε τύπου συγκεντρώσεις σε δημόσιους χώρους...
Δεν αποτελεί έκπληξη η σιωπή των κυβερνητικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που δεν βρήκαν μισή κουβέντα για να υπερασπιστούν το νόμο που ψήφισαν πριν ένα χρόνο. Οι προτεραιότητες «εθνικής συνεννόησης» των Λοβέρδων και των Βενιζέλων με τους θαυμαστές της χούντας είναι προφανείς.
Οι μόνες παρεμβάσεις που έγιναν απέναντι στον κίνδυνο να καταργηθεί ακόμα και ο ανεπαρκής νόμος περί ιθαγένειας και ψήφου σε περιορισμένες κατηγορίες μεταναστών ήταν από οργανώσεις της Αριστεράς, μεταναστευτικές κοινότητες και κινήσεις δικαιωμάτων. Όμως κι αυτές δεν ήταν όσο αποφασιστικές απαιτούν οι περιστάσεις.
«Έθνος» και δικαιώματα
Για τους εθνικιστές και τους φασίστες η απόκτηση –έστω και με το σταγονόμετρο– ιθαγένειας και δικαιώματος ψήφου από μετανάστες απειλεί τη φυλετική, ιστορική και πολιτισμική «συνέχεια» του έθνους. Για τους εργαζόμενους, το κίνημα και την Αριστερά, η απόδοση αυτών των δικαιωμάτων όπως και κάθε δημοκρατικού δικαιώματος είναι αυτονόητη για κάθε άνθρωπο που ζει στη χώρα και προϋπόθεση για την ισότιμη ένταξη και την κοινή πάλη όλων των εργαζόμενων.
Το σύστημα μας θεωρεί όλους «παράνομους», όταν παλεύουμε για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας, κάποιους από μας ακόμα και από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Την ώρα που η επίθεση των «από πάνω» δεν αφορά μόνο κάποιες «ειδικές κατηγορίες», αλλά τους πάντες και τα πάντα, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών, που βρίσκονται στο στόχαστρο, αποτελεί στοιχειώδη προϋπόθεση για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων όλων μας.