Οι εφεδρείες γίνονται απολύσεις

Να αναβαθμίσουμε τις αντιστάσεις μας

Ωστόσο, 30.000 άνθρωποι έφυγαν κλοτσηδόν από το δημόσιο με μειωμένες συντάξεις, προκειμένου να μην ενταχθούν στο ασαφές καθεστώς της εφεδρείας. Ατομικά και πανικόβλητοι προτίμησαν να συνταξιοδοτηθούν άμεσα, μήπως και γλιτώσουν κάτι από τις αποδοχές τους. Επίσης, όσοι μπορούσαν, δεν διευκόλυναν τις υπηρεσίες τους, αρνούμενοι να συμπληρώσουν οι ίδιοι τα έντυπα δήλωσης όλης της προϋπηρεσίας τους κι έμειναν στις θέσεις τους.
Από την άλλη, φορείς του δημοσίου που βρέθηκαν στο Συντονιστικό ενάντια στις εφεδρείες, μπλόκαραν τις εφεδρείες με καταλήψεις, απεργίες και κινητοποιήσεις διαρκείας, με συλλογικό κι οργανωμένο τρόπο κι έτσι εμπόδισαν συγχωνεύσεις ή σταμάτησαν τις λίστες εφέδρων και βρίσκονται σε αναμονή. Η κατάργηση φορέων, όπως του ΟΔΔΥ (Οργανισμός Διαχείρισης Δημόσιου Υλικού), θα σημάνει νέο πλιάτσικο στους φόρους μας από ιδιώτες-κοράκια. Για τους εργαζόμενούς του σήμανε μεταφορά στο στενό δημόσιο, με εκπληκτική μείωση των αποδοχών τους και χωρίς να είναι εξασφαλισμένοι. Γι’ αυτό μας βομβαρδίζουν με τη «μπαρούφα» της «αποτυχίας» της εφεδρείας. Ο Ρέππας ομολόγησε ότι η έννοια εισήχθη για να «συνηθίσουμε» την ιδέα της απόλυσης από το δημόσιο.
Η ατομική στάση δεν ωφέλησε τους αποχωρήσαντες συναδέλφους. Τώρα είναι σκληρότερα τα πράγματα. Κι επειδή παρήλθε η παγωμάρα της «νέας» κυβέρνησης των τραπεζιτών και η 48ωρη απεργία της 19-20 Οκτώβρη λειτούργησε αναζωογονητικά και διδακτικά σε συναδέλφους που μπαίνουν στο στίβο της πάλης, οι αγώνες, που θα πιεστούν τα συνδικάτα να προκηρύξουν, μπορούν να διεξαχθούν με καλύτερους όρους. Η Αριστερά χρειάζεται να οργανώσει και να στηρίξει αυτούς τους αγώνες.