Βρέθηκε τελικά ο άνθρωπος που θα σηκώσει το ανάστημά του στο γαλλογερμανικό άξονα. Δεν είναι κάποιος αριστερός ούτε κάποιος σοσιαλιστής ηγέτης. Δεν είναι κάποιος «δημοκράτης» αστός. Ούτε κάποιος δημαγωγός πατριώτης.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Στη σύνοδο των Βρυξελλών το μόνο «όχι» που ακούστηκε είναι από τον δεξιό πρωθυπουργό της Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον, εκλεκτό παιδί των τραπεζών και του Σίτι του Λονδίνου. Ο Κάμερον άσκησε βέτο στις αποφάσεις των Βρυξελλών για αλλαγή της Συνθήκης της Λισαβόνας, δηλ. για περισσότερη χρηματοπιστωτική ενοποίηση, και ευχήθηκε στην Ευρώπη καλό ταξίδι.
Δεν ήταν εύκολη απόφαση για τον Κάμερον. Στη Βρετανία, ακόμη και στο εσωτερικό του κόμματός του, υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν στην αναγκαιότητα καθολικής συμμετοχής της χώρας στην ιμπεριαλιστική συμμαχία της ΕΕ. Γι’ αυτό και, εκτός από τα γερμανικά ΜΜΕ, ο Κάμερον δέχθηκε επίθεση και στο εσωτερικό της Βρετανίας για αυτή τη στάση του. Ένα μέρος του αγγλικού πολιτικού συστήματος τον επικρίνει θεωρώντας ότι με την ενέργειά του αυτή όχι μόνον υπονόμευσε τη φιλοδοξία του Λονδίνου να παίξει ηγετικό ρόλο στην ΕΕ, αλλά οδήγησε και τη χώρα σε απομόνωση. Εναντίον του Κάμερον στράφηκε και ο ηγέτης των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, Νικ Κλεγκ, με τον οποίο ο Κάμερον συγκυβερνά.
Όμως ο Κάμερον μπορεί προς το παρόν να αγνοεί τις φωνές του συμμάχου κόμματος, καθώς αν πάψει η συνεργασία, η χώρα θα οδηγηθεί σε εκλογές και τότε είναι πιθανόν οι Φιλελεύθεροι να γνωρίσουν τη συντριβή εξαιτίας της λαϊκής οργής για τα προεκλογικά τους ψέματα.
Το βέτο του Κάμερον είχε υποστήριξη. Σύμφωνα με δημοσκόπηση των «Τάιμς» το 57% των ερωτηθέντων συμφωνούσε με το βέτο και μόνον το 14% διαφωνούσε. Ταυτόχρονα τα ποσοστά των Τόρηδων εκτινάχθηκαν κατά 7 μονάδες, φτάνοντας στο 41%, την ώρα που οι Εργατικοί έχαναν δύο μονάδες πέφτοντας στο 39%.
Ταξικά συμφέροντα
Η περίπτωση Κάμερον αποδεικνύει το πόσο μακριά από τα λαϊκά συμφέροντα είναι η πατριωτική λογική. Μιλώντας ενώπιον του βρετανικού κοινοβουλίου ο Κάμερον είπε: «Πήγα στις Βρυξέλλες έχοντας έναν στόχο: να προστατεύσω τα εθνικά συμφέροντα της Βρετανίας. Και αυτό ακριβώς έκανα». Όμως το «όχι» στους Μερκοζί δεν σημαίνει τίποτε για το βρετανικό λαό, όσον κι αν αυτός χαίρεται για την «περήφανη» στάση του πρωθυπουργού του. Για τους αστούς πολιτικούς (είτε είναι ο Κάμερον, είτε ο Παπανδρέου, είτε ο Καραμανλής) προστασία των εθνικών συμφερόντων σημαίνει προστασία των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Και στην περίπτωση αυτή ο Κάμερον είχε να προστατεύσει το Σίτι, αυτό το κέντρο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που ενισχύθηκε επί Θάτσερ και οικοδομήθηκε περαιτέρω από τις κυβερνήσεις των Εργατικών. Σήμερα στο Λονδίνο εδρεύουν 260 ξένες τράπεζες, οι περισσότερες από κάθε άλλη χώρα, ενώ το Σίτι είναι η μεγαλύτερη αγορά παραγώγων με καθημερινές συναλλαγές ύψους 1,4 τρισ. δολ. ή το 46% του παγκόσμιου τζίρου. Γι’ αυτό, αν επιβαλλόταν και στο Σίτι η φορολόγηση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών που σχεδιάζουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, τότε αυτό θα πλήρωνε το 80% αυτού του φόρου πανευρωπαϊκά. Γιατί όμως να δώσουν στην Ευρώπη τα λεφτά τους, αφού μπορούν να τα… δώσουν αλλού: Φέτος, για παράδειγμα, την ώρα που ο παγκόσμιος καπιταλισμός συγκλονίζεται από κρίση, οι τραπεζίτες του Σίτι έδωσαν στον εαυτό τους αύξηση ύψους 49%!
Ο Κάμερον, συνεπώς, το μόνον που ήθελε ήταν να αποτρέψει την επιβολή ελέγχου εκ μέρους των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης σε αυτό το σύστημα, πολλώ δε μάλλον να υπάρξει φορολόγηση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών του αγαπημένου του Σίτι. Η αγγλική άρχουσα τάξη κατανόησε ότι ο Κάμερον υπεράσπισε τα συμφέροντά της στις Βρυξέλλες: πρωτεύουσα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου θα παραμείνει το Σίτι –και όχι η Φρανκφούρτη, η έδρα της ΕΚΤ. Γι’ αυτό εξάλλου έπεσαν στο κενό τα ψελλίσματα τόσο των Φιλελεύθερων όσο και του ηγέτη των Εργατικών, Μίλιμπαντ, που υποστήριξε ότι ο Κάμερον γύρισε πίσω έχοντας στα χέρια του ένα πολύ κακό αποτέλεσμα για τη χώρα.
Το αληθινό βέτο
Αντίθετα με το Σίτι, ο Κάμερον είναι ασυμφιλίωτος εχθρός με τα συμφέροντα των εργαζομένων: Η κυβέρνησή του εφαρμόζει την πιο άγρια λιτότητα που έχει γνωρίσει η χώρα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με το ποσοστό της ανεργίας να βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 17 ετών. Στόχος του Κάμερον υπήρξε και η νεολαία από την οποία ζητάει να πληρώσει πανάκριβα δίδακτρα αν θέλει να συνεχίσει να σπουδάζει. Γι’ αυτό πρώτη η φοιτητική νεολαία ήταν αυτή που βγήκε στους δρόμους για να αντισταθεί στον πατριώτη Κάμερον. Λίγο αργότερα εξεγέρθηκε και η «άγρια νεολαία» πυρπολώντας ολόκληρη τη χώρα μέσα σε ένα απελπισμένο ξέσπασμα ενάντια στην εξαθλίωση που της επιβάλλεται την ώρα που από την άλλη πλευρά συσσωρεύονται αμύθητα πλούτη.
Κορύφωση της αντίστασης του λαού ενάντια στη δεξιά ήταν η πρόσφατη μεγαλειώδης απεργία, η μεγαλύτερη εδώ και τριάντα χρόνια, που έβγαλε στους δρόμους πάνω από δύο εκατομμύρια διαδηλωτές που ήθελαν να βάλουν το δικό τους βέτο στην πολιτική Κάμερον. Ένα βέτο που θα χρειαστεί να βάλουμε κι εμείς στην Ελλάδα σε αστούς πολιτικούς που ίσως προκρίνουν ότι τα εθνικά συμφέροντα (δηλ. τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης) βρίσκονται εκτός ευρώ. Γιατί αυτά τα εθνικά συμφέροντα θα επιβάλλουν επίσης ακόμη σκληρότερη λιτότητα, ακόμη χαμηλότερους μισθούς για το καλό της ανταγωνιστικότητας.