Συνεχίζουν για τρίτο μήνα τον ανυποχώρητο αγώνα τους οι 400 εργαζόμενοι της Ελληνικής Χαλυβουργίας. Αυτή ήταν η απόφαση της γενικής τους συνέλευσης μετά τις άκαρπες επαφές με την εργοδοσία, η οποία στην τελευταία τριμερή συνάντηση με το υπουργείο Εργασίας εμφανίστηκε ολοκληρωτικά ανένδοτη στο να παρθούν πίσω οι απολύσεις (άλλες 13 ανακοίνωσε την Δευτέρα 9/1 η διοίκηση, ανεβάζοντας τον αριθμό στις 63), οι μειώσεις μισθών και τα εξευτελιστικά ωράρια.
Φωτογραφία
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι εκπρόσωποι του Μάνεση, όχι μόνο υπαναχώρησαν από την προηγούμενη «ελεημοσύνη» τους για ανάκληση ορισμένων απολύσεων και διατήρηση του πενθήμερου - οκτάωρου, τουλάχιστον για τον Φλεβάρη, αλλά επικαλούμενοι την κρίση (ο τζίρος του ομίλου το 2010 ήταν 227 εκατομμύρια ευρώ) ζήτησαν από το υπουργείο μειωμένα τιμολόγια ρεύματος και φυσικού αερίου κατά 50%! Ταυτόχρονα, διάφορα τσιράκια (διευθυντικά στελέχη κ.α.) της εργοδοσίας επανεμφανίστηκαν στο εργοστάσιο, απειλώντας τους απεργούς. Ο υφυπουργός Εργασίας Κουτσίκος προφανώς και έδειξε κατανόηση στα αιτήματα των αφεντικών. Το σωματείο των εργαζομένων και οι συγκεντρωμένοι στην Πειραιώς απάντησαν με το σύνθημα «Απόκριες θα κάνουμε στη Χαλυβουργία».
Απεργία
Οι πολύμορφες κινητοποιήσεις, που έχουν ξεπεράσει τις 70 μέρες, κλιμακώνονται με την 24ωρη παναττική απεργία στις 17/1 (βλ. διπλανή στήλη) που κάλεσαν τα εργατικά κέντρα της Αττικής, κάτω από την πίεση του πρωτοφανούς κινήματος αλληλεγγύης στον συγκλονιστικό αγώνα των απεργών και της εργοδοτικής επίθεσης σε κάθε κλάδο. Πολυπληθής και δυναμική πορεία έγινε και στο Βόλο στις 5/1 με τη συμμετοχή αντιπροσωπείας των χαλυβουργών, σωματείων της περιοχής, του Συνδικάτου Μετάλλου (ΠΑΜΕ), του Δικτύου Συνδικαλιστών ΣΥΡΙΖΑ, φοιτητικών συλλόγων κ.ά. Σε Βόλο και Βελεστίνο εδρεύουν τα άλλα δύο εργοστάσια του Μάνεση. Εκεί δυστυχώς οι εργαζόμενοι δέχτηκαν τις απαιτήσεις του βιομηχάνου, με την παραγωγή να συνεχίζεται κανονικά. Ακόμα και τώρα είναι απαραίτητο οι συνάδελφοι του Βόλου να κατεβάσουν το διακόπτη και να σταθούν δίπλα στα αδέλφια τους στον Ασπρόπυργο, τσακίζοντας τις μεθοδεύσεις της εργοδοσίας. Προς το παρόν κηρύχτηκε 24ωρη απεργία συμπαράστασης για όλο τον κλάδο του μετάλλου στην περιοχή στις 12/1.
Ταξική αλληλεγγύη
Την ίδια στιγμή το κύμα αλληλεγγύης που απλώνεται στην απεργία της Χαλυβουργίας δεν έχει προηγούμενο τις τελευταίες δεκαετίες, παρά τη σιωπή των ΜΜΕ. Πάρτι και γλέντια οικονομικής ενίσχυσης των απεργών διοργανώνονται σε όλη τη χώρα από συνδικαλιστικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους. Δεκάδες σωματεία έχουν βγάλει ψηφίσματα συμπαράστασης και γίνεται προσπάθεια συντονισμού με εργαζομένους (Alter, Λουκίσα) που βρίσκονται και αυτοί σε κινητοποιήσεις. Εκατοντάδες απλού κόσμου, φοιτητές, μαθητές, άνεργοι επισκέπτονται το περιφρουρημένο εργοστάσιο για να συμπαρασταθούν στους εργάτες και να αφήσουν τρόφιμα ή χρήματα, ενώ δεν λείπουν θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες στήριξης του αγώνα τους. Αρκετοί αγωνιστές απ’ όλο το φάσμα της Αριστεράς βρέθηκαν το βράδυ της παραμονής στον Ασπρόπυργο και γιόρτασαν την αλλαγή του χρόνου μαζί με τους απεργούς.
Φυσικά η πιο έμπρακτη μορφή αλληλεγγύης είναι η πάλη μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς και το άπλωμα της φωτιάς που καίει στη Χαλυβουργία σε κάθε εργοστάσιο και γραφείο. Οπως δήλωσε πρόσφατα και ο πρόεδρος του σωματείου Γ. Σιφωνιός, «τη μεγαλύτερη βοήθεια στον αγώνα μας, τη μεγαλύτερη πίεση σε εργοδοσία και κυβέρνηση μπορεί να την κάνει η εργατική τάξη, μέσα στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις. Καλές οι ευχές, η συμπάθεια και τα μεγάλα λόγια, αλλά αν η εργοδοσία και η κυβέρνηση δεν νιώσουν την ανάσα μας σε κάθε εργοστάσιο και επιχείρηση, δεν πρόκειται να κάνουν πίσω».
Εργατική μαχητικότητα
Ο αγώνας της Χαλυβουργίας αρχίζει να θυμίζει τους εργατικούς αγώνες της Μεταπολίτευσης: πολυήμερη απεργία, αποφασιστικότητα, συλλογικότητα και ενότητα, συμπαράσταση από άλλους εργασιακούς χώρους και την κοινωνία και μια αξιοσημείωτη μαχητικότητα που μόνο οι αγώνες της εργατικής τάξης μπορούν να αναδείξουν. Οταν ήδη από το 2010 σχεδόν 3 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ελλάδα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας (ΕΛΣΤΑΤ), όταν καλούμαστε να πληρώσουμε με την ανεργία μας τα αποτελέσματα της κερδοσκοπίας ντόπιων και ξένων τραπεζιτών, εφοπλιστών και βιομηχάνων, όταν μας στερούν κάθε κοινωνική παροχή και μας τρομοκρατούν με μειώσεις μισθών, ελαστική και ανασφάλιστη εργασία, στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» των αφεντικών, είναι φανερό ότι το κεφάλαιο έχει κηρύξει τον πόλεμο στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Μόνο με αγώνες όπως αυτός των χαλυβουργών μπορούμε να αντισταθούμε αποτελεσματικά. Ούτε με διαλόγους, ούτε με παρακάλια, ούτε με ατομικές λύσεις.
Γι’ αυτό και οι χαλυβουργοί, στο τελευταίο τους ψήφισμα-κάλεσμα για την απεργία στις 17/1, σημειώνουν: «Στις 17 Γενάρη δεν απεργείς μόνο για μας αλλά και για τον εαυτό σου, για ολόκληρη την τάξη μας, ενάντια και στο δικό σου εργοδότη, ενάντια συνολικά στην τάξη των εργοδοτών. (…) Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι πριν απ’ όλα νίκη όλων των εργατών!»