Η απεργία που καλούν τα Εργατικά Κέντρα του νομού Αττικής μπορεί να γίνει αφετηρία αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος. Οι κινητοποιήσεις που γίνονται σε διάφορους εργασιακούς χώρους, με κορυφαίο παράδειγμα την απεργία στη Χαλυβουργία, μπορούν να γενικευτούν. Οι εργαζόμενοι, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μπορούν να ξεπεράσουν τους συμβιβασμούς της ΓΣΣΕ και της ΑΔΕΔΥ και να πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους.
Φωτογραφία
Το μαύρο κυβερνητικό μπλοκ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ συνεχίζει τη βάρβαρη αντεργατική πολιτική των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Με κέντρο την αξιολόγηση υπηρεσιών και υπαλλήλων στο δημόσιο έρχεται νέα μεγάλη σφαγή με απολύσεις. Τα χτυπήματα είναι ακόμη πιο σκληρά στον ιδιωτικό τομέα.
Μπορεί να μην καταργηθεί η Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους καρχαρίες του ΣΕΒ να απολύουν ασύστολα, να μειώνουν τους μισθούς κατά βούληση από 10-40%, να βρίσκουν καταφύγιο στο άρθρο 99 για να γλιτώσουν την καταβολή δεδουλευμένων, την καταβολή ασφαλιστικών εισφορών κ.ά. Με λίγα λόγια παρακρατούν ακόμη περισσότερο ποσοστό από τον πλούτο που τους δίνει η εργασία μας. Και επειδή είναι αχόρταγοι, ετοιμάζονται σε συνεργασία με την κυβέρνηση και την τρόικα να πετσοκόψουν τα δώρα και στον ιδιωτικό τομέα, να μειώσουν κι άλλο τις ασφαλιστικές τους εισφορές, αλλά και τη φορολογία των επιχειρήσεών τους, την ίδια ώρα που τα χαράτσια γίνονται όλο και περισσότερα για τους εργαζόμενους.
Ταξική απάντηση
Η ταξική επίθεση της κυβέρνησης χρειάζεται να πάρει και ταξική απάντηση. Σε αυτό το επίπεδο δείχνει να ξαναφουντώνει η αγανάκτηση του κόσμου και να δημιουργούνται όροι και προϋποθέσεις σαν αυτούς που οδήγησαν στην ανατροπή του ΓΑΠ. Στο δημόσιο τη συνέχεια από τις μεγάλες μάχες του Οκτώβρη με την 48ωρη γενική απεργία και τις καταλήψεις σε υπουργεία και οργανισμούς του δημοσίου δίνουν οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ και το ΙΓΜΕ. Ο αγώνας που συγκλονίζει και στάθηκε αφορμή να κηρυχθεί η απεργία στις 17 Γενάρη από τα Εργατικά Κέντρα της Αττικής, είναι αυτός των Χαλυβουργών. Η διάσταση που πήρε ο αγώνας τους, οδήγησε στο άπλωμα μιας σειράς κινητοποιήσεων διαρκείας στο ΑΛΤΕΡ, την «Ελευθεροτυπία», αλλά και σε μικρότερα εργοστάσια και επιχειρήσεις. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα έμαθαν πως, για να νικήσεις, χρειάζεται να παλέψεις σκληρά αυτή την περίοδο. Έμαθαν από τους εργαζόμενους στο δημόσιο ότι χρειάζεται να κάνουν καταλήψεις. Έμαθαν, μέσα από την αλληλεγγύη του αγώνα στη Χαλυβουργία, ότι χρειάζεται να στηρίζει ο ένας εργαζόμενος τον άλλο.
Αριστερά
Όλες αυτές οι κινητοποιήσεις γίνονται χωρίς ουσιαστική στήριξη από τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Η ΠΑΣΚΕ πιέζεται πολύ και έτσι υποχρεώθηκε στο ΕΚΑ να συμφωνήσει στην κήρυξη παναττικής απεργίας. Όμως ο Παναγόπουλος στη ΓΣΕΕ προτίμησε, αντί να οργανώσει αγώνες, να καθήσει για άλλη μια φορά στο ίδιο τραπέζι με τον Παπαδήμο και την τρόικα. Όσο για την ηγεσία της ΠΑΣΚΕ στην ΑΔΕΔΥ καλύπτεται πίσω από το γεγονός ότι οι αγώνες, που πραγματοποιούνται, γίνονται στον ιδιωτικό τομέα.
Η Αριστερά, που πρωτοστατεί στη στήριξη των τελευταίων κινητοποιήσεων, χρειάζεται να επιμείνει στους τρόπους που αυτοί έχουν αναδείξει. Απεργίες διαρκείας, καταλήψεις, ταξική αλληλεγγύη και ταυτόχρονα να προσπαθήσει να συνδράμει στο συντονισμό και την κλιμάκωσή τους. Να παλέψει για αποφάσεις από ομοσπονδίες του δημοσίου για συμμετοχή στην απεργία. Να κάνει τη 17 Γενάρη σκαλοπάτι σύνδεσης των εργαζομένων που αντιστέκονται και αφετηρία της αντεπίθεσής τους. Κάνοντας την παννατική απεργία των εργατικών κέντρων υπόθεση όλων των εργαζομένων, να δείξει ότι όλοι οι εργαζόμενοι έχουμε κοινό αντίπαλο και με κοινή πάλη μπορούμε να τον νικήσουμε, ανατρέποντας και την κυβέρνηση Παπαδήμου.