Γενική απεργία στο Βέλγιο

Η κυβέρνηση συνασπισμού, που συγκροτήθηκε (μετά από μήνες «ακυβερνησίας») άρον άρον για να επιβάλει την τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας και να «αντιμετωπίσει» την κρίση χρέους, που χτυπά πλέον και την καρδιά της ευρωζώνης, έχει ανακοινώσει την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και ένα πρόγραμμα λιτότητας ύψους 11 δισ. ευρώ. Υπό των πίεση (και την πρόφαση) των «οίκων αξιολόγησης», ο βελγικός καπιταλισμός ετοιμάζεται και αυτός για τη δική του επίθεση στη βελγική εργατική τάξη.

Απέναντι σε αυτά τα μέτρα, τα βελγικά συνδικάτα προχώρησαν στην πρώτη γενική απεργία από το 1993. Η συμμετοχή των εργαζομένων ήταν συντριπτική στους περισσότερους κλάδους, οδηγώντας σε παράλυση τη βελγική οικονομία. Όλες οι συγκοινωνίες (τρένα, λεωφορεία, τραμ) έμειναν ακινητοποιημένες, πολλά σχολεία έμειναν κλειστά, τα νοσοκομεία και τα ΜΜΕ λειτούργησαν μόνο με προσωπικό ασφαλείας. Πέρα από τις δημόσιες υπηρεσίες, η απεργία πάγωσε την παραγωγή στις μονάδες της Audi και της Volvo. H κινητοποίηση των εργαζομένων στην καρδιά της Ευρώπης είχε και διεθνή αντίκτυπο: Οι διεθνείς υπερταχείες δεν πραγματοποίησαν τα δρομολόγιά τους, ενώ ο προγραμματισμός των συνδικάτων για αποκλεισμό των αεροδρομίων αρκούσε για να ματαιώσει τις πτήσεις μιας σειράς ιδιωτικών αεροπορικών εταιρειών «χαμηλού κόστους» (όπως η διαβόητη Ryanair).

Η 24ωρη γενική απεργία στο Βέλγιο ήταν ένα μικρό δείγμα, αλλά πολύ σημαντικό. Η ίδια η κήρυξη της απεργίας –μετά από 2 δεκαετίες– και η ακόλουθη επιτυχία της έγιναν «πρώτο θέμα» στον ευρωπαϊκό αστικό Τύπο. Δείχνει επίσης πως, καθώς γενικεύεται η κρίση και η επίθεση των από πάνω, γενικεύεται και η αντίσταση. Το εργατικό κίνημα του ευρωπαϊκού «Νότου» αρχίζει να αποκτά πολύτιμους (και πολύ ισχυρούς) συμμάχους στην ίδια την «καρδιά» της Ευρώπης. Τα βελγικά συνδικάτα υπογράμμισαν αυτή τη διάσταση, οργανώνοντας την κινητοποίησή τους τη μέρα της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες, δίνοντας έναν πανευρωπαϊκό συμβολισμό στην απεργία.