Αυτή την ώρα στα ΜΜΕ βρίσκονται σε εξέλιξη σοβαρές μάχες: στον Alter, στην Ελευθεροτυπία, στον Κόσμο του Επενδυτή. Σε επιχειρήσεις, δηλαδή, που οι ιδιοκτήτες, επικαλούμενοι αδυναμία ακόμα και να πληρώνουν μισθούς, οδήγησαν τους εργαζόμενους σε ακραία διλήμματα και εισέπραξαν αγωνιστικές απαντήσεις με χαρακτηριστικά διάρκειας, που πλέον έχουν γίνει σύμβολα αντίστασης για όλο τον κλάδο.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Όμως η επίθεση των αφεντικών είναι πιο γενικευμένη: στον ΔΟΛ, στον Πήγασο, στου Αλαφούζου και στη συνέχεια σε όλα τα μικρότερα «μαγαζιά», οι εκδότες και οι καναλάρχες προωθούν συστηματικές απολύσεις και μείωση μισθών με τη μέθοδο των «ατομικών συμφωνιών». Η ΣΣΕ κινδυνεύει να μετατραπεί σε μακρινή ανάμνηση, σε έναν κλάδο που το προϊόν της εργασίας (ενημέρωση) έχει γενικότερη κοινωνική και δημοκρατική σημασία.
Κίνδυνοι διάσπασης
Μπροστά σε αυτή την εξέλιξη, η διάσπαση των εργαζομένων αποτελεί μεγάλο κίνδυνο. Διάσπαση αφενός μεταξύ των –πιο προνομιούχων– δημοσιογράφων και του –πιο προλεταριοποιημένου– τμήματος των τεχνικών και διοικητικών. Διάσπαση αφετέρου και στο εσωτερικό των δημοσιογράφων: από τη μια μεριά, το μεσοανώτερο τμήμα που επιδιώκει κυρίως να κρατήσει τη δουλειά του και, ταυτιζόμενο με τους εργοδότες, αποδέχεται τις απολύσεις (άλλων) συναδέλφων και τη μείωση μισθών. Από την άλλη, το μεσοκατώτερο τμήμα των συντακτών που, μαζί με ένα παλιότερο συνδικαλισμένο κομμάτι, δίνει τη μάχη της αλληλεγγύης ενάντια στις απολύσεις και αντιστέκεται στη μείωση μισθών συνεχίζοντας να διεκδικεί ΣΣΕ.
Η διάσπαση αυτή ήρθε στην επιφάνεια κατά τις περσινές ήττες της ΕΣΗΕΑ στον Πήγασο, κατά τις «σιωπηλές» υποχωρήσεις στα μεγάλα κανάλια και κατά τις περσινές και φετινές αναμετρήσεις στον ΔΟΛ. Η συγκρότηση του φιλοεργοδοτικού τμήματος έχει θέσει ευθέως σε αμφισβήτηση τη δυνατότητα απεργιακών κινητοποιήσεων με βάση τις αποφάσεις του δ.σ. της ΕΣΗΕΑ. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ΕΣΗΕΑ οι όποιες απεργιακές αποφάσεις δεν κινδυνεύουν μόνο από τα δικαστήρια, αλλά και από «συνελεύσεις» συντακτών (π.χ., στα Νέα ή στο Έθνος), που, κάτω από το άγρυπνο μάτι των αρχισυντακτών και των διευθυντών, απειλούν ότι θα αποφασίζουν απεργοσπασία. Κάθε σοβαρή τακτική ανασυγκρότησης οφείλει να παίρνει υπόψη και να απαντά σε αυτό το πρόβλημα.
Δημοψήφισμα
Αυτό το ζήτημα επιδίωξε να λύσει η πρόταση και η τακτική της Συσπείρωσης για έκτακτη γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΑ και για ψηφοφορία δημοψηφισματικού χαρακτήρα σχετικά με τη διεκδίκηση της ΣΣΕ.
Η συνέλευση ήταν ένα βήμα μπροστά. Η συμμετοχή (πάνω από 1.200 άτομα) ξεπέρασε το σκόπελο της απαρτίας, όπου οι εργοδοτικοί στήριξαν αρχικά τις ελπίδες τους. Οι προτάσεις συγκροτήθηκαν σε τρεις και τέθηκαν σε ψηφοφορία με κάλπη στην ΕΣΗΕΑ στις 30 και 31 Γενάρη. Η συμμετοχή ξεπέρασε τις προβλέψεις, αφού ψήφισαν 2.187 συνάδελφοι/ισσες. Το αποτέλεσμα ήταν αντιφατικό: Στην 1η θέση αναδείχθηκε η φιλοεργοδοτική πρόταση με 897 ψήφους. Στηρίχθηκε από συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και της Δημ.Αρ. (!), η οποία είχε μάλιστα πρωταγωνιστικό ρόλο. Μιλούσε για «διαπραγμάτευση», αποδεχόταν τη μείωση μισθών και απέρριπτε τις «τυφλές» απεργίες… Στη 2η θέση, με 809 ψήφους, η ενωτική πρόταση της Συσπείρωση και του χώρου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που πρότεινε απεργιακό αγώνα με διάρκεια για τη διεκδίκηση ικανοποιητικής ΣΣΕ. Στην 3η θέση, με 348 ψήφους, η πρόταση των συνδικαλιστών του ΚΚΕ, που πρότεινε επίσης απεργιακό αγώνα με διάρκεια, αλλά με το πλαίσιο του… ΠΑΜΕ! Στην πραγματικότητα, το απεργιακό τμήμα πλειοψήφησε. Όμως η διασπαστική τακτική του ΚΚΕ άφησε την πρώτη θέση στους εργοδοτικούς, δίνοντας στους εκδότες ένα δημαγωγικό πλεονέκτημα.
Ευθύνες
Η επόμενη μέρα φέρνει τους πάντες μπροστά σε σοβαρές ευθύνες. Οι φιλοεργοδοτικοί θα προσγειωθούν ανώμαλα: γιατί οι εκδότες δεν διαπραγματεύονται, δεν υπογράφουν ΣΣΕ ούτε ακόμα και με μείωση μισθών (απαιτώντας «σφαγή» της τάξης του 20%-25%) και, κυρίως, είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν τις μαζικές απολύσεις.
Το ΚΚΕ οφείλει να εγκαταλείψει τη δήθεν καθαρότητα, που οδηγεί σε διευκόλυνση της απεργοσπασίας. Το τμήμα της Συσπείρωσης και των συντρόφων του «Μετώπου Ανατροπής» οφείλει να βρει το δρόμο να συνεχίσει τη μάχη με συγκεκριμένες παρεμβάσεις: καλύπτοντας με αλληλεγγύη τους συναδέλφους/ισσες που αρνούνται να υπογράψουν, στηρίζοντας τους αγώνες που συνεχίζονται (Alter, Ελευθεροτυπία, Επενδυτής), επιδιώκοντας νέες, «στοχευμένες» απεργίες σε κάθε νέο χτύπημα των αφεντικών. Και, πάνω απ’ όλα, προσπαθώντας συστηματικά να ξαναμπεί με όρους πλειοψηφικούς το ζήτημα της γενικευμένης απεργιακής διεκδίκησης της ΣΣΕ.
Τα αφεντικά στον Τύπο θα αξιοποιήσουν τις νέες συμφωνίες της κυβέρνησης με την τρόικα, επιχειρώντας το «μεγάλο ρεσάλτο» προς τις ατομικές ή επιχειρησιακές συμβάσεις και την αντικατάσταση των σωματείων μας από «Ενώσεις Προσώπων». Η Αριστερά στον κλάδο οφείλει να επιμείνει συστηματικά στην υπεράσπιση των συμβάσεων και του συνδικαλισμού, μέσα από σοβαρές και οργανωμένες προσπάθειες για μια απεργιακή αντεπίθεση. Είναι ο μόνος δρόμος για την ανασυγκρότηση.