Όλα δείχνουν ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα είναι ο νέος αρχηγός στο ΠΑΣΟΚ. Ο αδηφάγος υπουργός Οικονομικών του ΓΑΠ και του Παπαδήμου, ο φανατικότερος υποστηρικτής του «μονόδρομου» προς το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, μετά την παταγώδη αποτυχία του στην παλαιότερη εσωκομματική σύγκρουση με τον ΓΑΠ, φαίνεται να αναλαμβάνει πλέον τη θέση του μηχανοδηγού στο τρένο του ΠΑΣΟΚ.
Ημερ.Δημοσίευσης
Βέβαια, στο μεταξύ το άλλοτε κραταιό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα έχει μετατραπεί σε τρενάκι: οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ως «πάτωμα» το 8% και ως «οροφή» το 20-22%. Παρ’ όλα αυτά αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στους νέους υποψήφιους αρχηγούς του παραδοσιακού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.
Ο Ευ. Βενιζέλος αναδείχθηκε στο ΠΑΣΟΚ κατά τη σκοτεινή περίοδο μετά το 1989, ως υπερασπιστής της εξίσου σκοτεινής καμαρίλας γύρω από τον μισοτελειωμένο Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν είχε καμία εμπλοκή στη «μεγάλη» περίοδο της μεταπολίτευσης και στους αγώνες που, μεταξύ άλλων, είχαν ως αποτέλεσμα τη συγκρότηση του σοσιαλδημοκρατικού ΠΑΣΟΚ σε ρήξη με τον κεντρώο χώρο. Δυνάμωσε πολιτικά στη Θεσσαλονίκη, στο χώρο της (πάλι) σκοτεινής σύμπλευσης σοσιαλδημοκρατών-δεξιών και ακροδεξιών με άξονα τα «εθνικά» και επίδικο την υποστήριξη της εκκλησίας.
Στον προηγούμενο γύρο αντιπαράθεσης για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πρόβαλε ως σύμβολο ολοκληρωμένης στροφής προς το «κέντρο» –με πρότυπο το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ– και ηττήθηκε με χαρακτηριστική ευκολία από τον ΓΑΠ(!), που συσπείρωσε την πλειοψηφία του «ιστορικού» ΠΑΣΟΚ και τη συντριπτική πλειοψηφία των συνδικαλιστών του κόμματος.
Σήμερα, βέβαια, τα πράγματα έχουν αλλάξει: η σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη έχει ολοκληρωθεί, η περίοδος ΓΑΠ αποδείχθηκε καταστροφή και μεγάλο τμήμα του «παλαιού» ΠΑΣΟΚ και των συνδικαλιστικών δυνάμεών του στρέφεται προς τον Ευ. Βενιζέλο με κριτήριο κυρίως την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και επιβίωση.
Απέναντί του, ως «αριστερή» υποψηφιότητα στέκεται ο Χρ. Παπουτσής. Ο άλλοτε πρόεδρος της ΕΦΕΕ των μεγάλων διαδηλώσεων της μεταπολίτευσης, στην πραγματικότητα δεν μπορεί ούτε καν να ψελλίσει πρόταση αριστερής στροφής. Τα χρόνια του ως υπουργός των ΜΑΤ στην εποχή του Συντάγματος, ως υπουργός Ναυτιλίας στην εποχή του «Σάμινα», η απόλυτη σιωπή του απέναντι στα μνημόνια και το ΔΝΤ δεν επιτρέπουν τέτοια δημαγωγία. Ακόμα και η υποψηφιότητα του Χρ. Παπουτσή είναι απόδειξη της ήττας όποιας «αριστερής» αναζήτησης στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, της αποτυχίας των σοσιαλδημοκρατών «παλαιάς κοπής» να συγκροτήσουν μια στοιχειώδη αριστερή τάση μέσα στο κόμμα τους κατά την περίοδο της σοσιαλφιλελεύθερης μετάλλαξης. Με αποτέλεσμα η διαφαινόμενη ήττα τους από τον Ευ. Βενιζέλο να είναι πιθανό να έχει ατιμωτικές διαστάσεις.
Έτσι αρκετοί «πασοκογενείς» στρέφουν την προσοχή τους προς τους διαγραμμένους. Ο «χώρος» γύρω από την Λ. Κατσέλη και τον Καστανίδη δεν έχει ακόμα αποφασίσει αν θα προχωρήσει σε κομματική συγκρότηση. Όμως και εδώ το έδαφος είναι υπονομευμένο. Ο Καστανίδης δεν αντέδρασε δημοσίως ούτε στις χειρότερες στιγμές του ΓΑΠ. Η Λ. Κατσέλη υλοποίησε, ως υπουργός Εργασίας, τα ακραία αντεργατικά και αντιασφαλιστικά μέτρα του Μνημονίου 1, υψώνοντας μια χλωμή αντίδραση μόνο στη νομοθετική κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
Η πιθανή νίκη του Ευ. Βενιζέλου φαίνεται να παρέχει κοινοβουλευτικά τις μεγαλύτερες προοπτικές μιας κάποιας ανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ. Πολιτικά δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν είναι τυχαίο ότι βασικοί υποστηρικτές του δηλώνουν από τώρα πρόθυμοι να συγκυβερνήσουν με το Σαμαρά. Η κλιμάκωση της μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ προς ένα ακραιφνές κεντρώο κόμμα, προσηλωμένο στη δικομματική εναλλαγή στην εξουσία, θεωρητικά μπορεί να έχει κάποιες προοπτικές. Θα εξαρτηθεί από την πορεία της κρίσης. Και σίγουρα θα αφορά άλλον κόσμο και άλλα ακροατήρια. Δημιουργώντας μέσα στους εργαζόμενους ένα πολιτικό κενό που η Αριστερά θα έχει τις μεγαλύτερες ευκαιρίες για να εκφράσει.