Χρέος: και γιατί δεν το διαγράφουμε όλο;

Φωτογραφία

Η αμηχανία της μεγάλης πλειοψηφίας της αριστεράς απέναντι στο κούρεμα του κρατικού χρέους είναι εντελώς παράλογη. Μας λένε οι από πάνω ότι «διαγράψαμε 100 δις από το χρέος, τη μεγαλύτερη διαγραφή στην ιστορία». Και η αριστερά απαντάει με ήξεις αφήξεις και ναι μεν αλλά. Όμως η διαγραφή των 100 δις είναι γεγονός, δεν είναι;

Ημερ.Δημοσίευσης
Συντάκτης
Μήτσος Γκορίτσας

Αντί για αμηχανία, η αριστερά θα έπρεπε να βγει και να πει: «διαγράφτηκαν 100 δις και καμιά καταστροφή δεν έγινε όπως κινδυνολογούσατε δυο χρόνια τώρα. Η Ελλάδα κηρύχτηκε χρεοκοπημένη, τα CDS ενεργοποιήθηκαν και παρόλα αυτά ο ουρανός εξακολουθεί να στέκει στη θέση του και να μην μας έχει πλακώσει. Γιατί, λοιπόν, δεν διαγράφουμε άλλα 130 δις αντί να πάρουμε το νέο δάνειο και να υπογράψουμε νέα μνημόνια;» Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της αριστεράς θα έπρεπε να κυκλοφορούν την άλλη μέρα με τίτλο «χρέος: και γιατί δεν το διαγράφουμε όλο;».

 

Προφανώς μια τέτοια τοποθέτηση θα έπρεπε να στηρίζεται σε επιχειρήματα και ανάλυση της πραγματικότητας που να απαντάνε στην κυρίαρχη προπαγάνδα. Υπάρχουν τέτοια επιχειρήματα; Για να δούμε μερικά.

 

Μας λένε ότι η διαγραφή έγινε χωρίς καταστροφή γιατί μας βοήθησε η Ε.Ε. και το νέο μνημόνιο. Πέρα από την προφανή ανακολουθία των αφεντικών (στο πρώτο μνημόνιο μας έλεγαν ότι γίνεται για να αποφευχθεί η πτώχευση, δηλαδή το αντίθετο από αυτό που έγινε τώρα, και ότι έστω και ένα ευρώ χρέους να μην πληρωθεί θα επέλθει χρεοκοπία και καταστροφή), το επιχείρημα αυτό είναι εντελώς ψεύτικο. Οι πιστωτές δέχτηκαν τη διαγραφή «εθελοντικά» γιατί απλούστατα κινδύνευαν να μην πάρουν τίποτα και η Ελλάδα να κηρύξει άμεσα στάση πληρωμών. Και η ελληνική κυβέρνηση και η Μέρκελ και ο Σαρκοζί και το ΔΝΤ και οι υπόλοιποι, ξεκαθάρισαν ότι δεν πρόκειται να δώσουν ούτε ευρώ για να συνεχίσει να αποπληρώνεται το εναπομείναν χρέος αν δεν γίνει το «κούρεμα», είτε «εθελοντικά» είτε αναγκαστικά. Με δυο λόγια, αυτό που αποδείχτηκε, είναι ότι η περίφημη «δύναμη των αγορών» είναι αέρας κοπανιστός. Τα κράτη έχουν την πολιτική εξουσία και μπορούν να πουν όποτε θέλουν «δεν πληρώνω τίποτα» και οι «αγορές» να μην μπορούν παρά να κάνουν την κότα: ούτε στρατό έχουν να στείλουν, ούτε αστυνομία για να πιάσουν το ελληνικό και οποιοδήποτε κράτος από το αυτί.

 

Μας λένε ότι η διαγραφή έγινε γιατί ήταν υπό το «ελληνικό δίκαιο» και ότι τώρα που θα είναι υπό «αγγλικό δίκαιο», δεν μπορεί να γίνει τίποτα και οι «επενδυτές» έδεσαν το γάιδαρό τους. Και αυτό είναι παραμύθι. Ακόμα και το «ελληνικό δίκαιο», προβλέπει ότι υποχρεωτική μπορεί να γίνει η συμμετοχή αν συμφωνήσουν στην διαγραφή οι ομολογιούχοι που κατέχουν το 66% τουλάχιστον. Αν οι ομολογιούχοι δεν φοβόνταν τη χρεωκοπία θα μπορούσαν να αρνηθούν και να κινηθούν δικαστικά εναντίον του κράτους (χωρίς να καταφέρουν τίποτα βέβαια). Αλλά μήπως με το «αγγλικό δίκαιο» είναι πιο «εξασφαλισμένοι»; Και αυτό είναι παραμύθι γιατί όπως είπαμε ούτε στρατό ούτε αστυνομία έχουν για να επιβάλουν τις αποφάσεις τους και ούτε το βρετανικό ναυτικό με τις κανονιοφόρους του πρόκειται να καταφτάσει στον Πειραιά για να τις επιβάλλει. Δυο παραδείγματα γιατί η κινδυνολογία περί «αγγλικού δικαίου» είναι μια φούσκα για να τρομάζουν τα εύπιστα παιδιά που «δεν τρώνε το φαί τους», ανάμεσά τους και πολλοί στην Αριστερά.

 

Το πρώτο παράδειγμα αφορά το χρέος που κουρεύτηκε ή θα κουρευτεί, δηλαδή αυτό που έχουν ιδιώτες ομολογιούχοι σήμερα. Από τα 200 δις περίπου που πάνε για κούρεμα, περίπου 30 από αυτά δεν είναι στο ελληνικό αλλά στο «αγγλικό δίκαιο» (η προθεσμία «διαπραγμάτευσης» με αυτούς τους ομολογιούχους έχει παραταθεί για μερικές βδομάδες). Κι όμως και αυτοί οι «εξασφαλισμένοι» ομολογιούχοι, έχουν δηλώσει μέχρι στιγμής «εθελοντική» συμμετοχή στο κούρεμα κατά 65%! Αν φτάσουν το 75%, τότε το κούρεμα θα γίνει υποχρεωτικό για όλους αυτούς και νομικά. Αλλά και χωρίς την τήρηση του νόμου, ο Βενιζέλος και οι υπόλοιποι ήδη απειλούν, ότι όσοι δεν συμμετάσχουν τελικά στο εθελοντικό κούρεμα, δεν πρόκειται να πάρουν φράγκο και ας πάνε στα αγγλικά δικαστήρια να βρουν το «δίκιο τους».

 

Το δεύτερο παράδειγμα αφορά τα καινούρια ομόλογα που παίρνουν αυτοί που συμμετέχουν ήδη στο κούρεμα του χρέους υπό το «ελληνικό δίκαιο». Υποτίθεται ότι αυτοί παίρνουν 15% άμεσα και 32% της αξίας του παλιού χρέους σε μακροχρόνια ομόλογα υπό το  τάχα παντοδύναμο «αγγλικό δίκαιο». Ξέρετε πόσο τιμούνται αυτά τα καινούρια «εξασφαλισμένα» ομόλογα ήδη στην αγορά ομολόγων; Μόλις στο 15% με 20% της ονομαστικής τους αξίας! Δηλαδή αυτοί που πήραν μετά το κούρεμα ένα καινούριο «εξασφαλισμένο υπό το αγγλικό δίκαιο» ομόλογο των 100 ευρώ, μπορούν αυτή τη στιγμή να το πουλήσουν το πολύ 20 ευρώ! Από τα δυο αυτά παραδείγματα φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι «επενδυτές» δεν νοιώθουν καθόλου «εξασφαλισμένοι» με το «αγγλικό δίκαιο» και αντίθετα θεωρούν βέβαιη την χρεοκοπία της Ελλάδας το επόμενο διάστημα (εκτός αν υπάρξει νέο δάνειο και νέα παράταση χρόνου και για το ελληνικό χρέος αλλά και για το ευρώ συνολικά - γιατί μια πλήρη στάση πληρωμών θα οδηγήσει σε φαινόμενο ντόμινο και αργά ή γρήγορα στη διάλυση της ευρωζώνης).

 

Λοιπόν η Αριστερά αντί να φοβάται τους ψεύτικους μπαμπούλες όπως του «αγγλικού δικαίου», αντί να ψάχνει και να υπόσχεται αντινεοφιλελεύθερα, κεινσιανά, πατριωτικά, παραγωγικής ανασυγκρότησης και άλλα «μίγματα πολιτικής» που θα βγάλουν «τη χώρα από την κρίση» (με ευρώ ή με δραχμή - είναι αδιάφορο), οφείλει να καταλάβει ότι η κρίση δεν είναι της «χώρας» αλλά του καπιταλισμού ως σύστημα παγκόσμια και η μόνη «έξοδος από την κρίση» είναι η «έξοδος» από τον καπιταλισμό. Και ακριβώς γι’ αυτό να αντιληφτεί ότι οι μόνες άμεσες ρεαλιστικές διεκδικήσεις δεν είναι ένα «καλό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση», αλλά ένα καλό σχέδιο για την υπεράσπιση των εργαζομένων από την κρίση και το φόρτωμά της στους καπιταλιστές.

 

Όσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχει και κρίση: το θέμα που έχει να λύσει η αριστερά είναι να παλέψει για το ποιος θα την πληρώσει άμεσα (και η διεκδίκηση στάσης πληρωμών και πλήρους διαγραφής του χρέους είναι ένα από αυτά τα μέτρα που φορτώνουν την κρίση στους καπιταλιστές αντί σε μας) και προοπτικά να παλέψει για την κατάληψη της εξουσίας από τους εργάτες που θα υπηρετεί τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι το σύστημα του κέρδους όπως κάνουν τα σημερινά αστικά κράτη οδηγώντας σήμερα την κοινωνία όλο και πιο βαθιά στη βαρβαρότητα.

 

ΥΓ. Δυο άρθρα από αστικές πηγές που κάπως διαφωτίζουν εν μέρει τα παραμύθια που ακούμε:

http://www.euro2day.gr/ftcom_gr/194/articles/684341/ArticleFTgr.aspx ("Αναπτυσσόμενα" τα νέα ελληνικά ομόλογα, 9/3/12)

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=13354 (PSI: στο φως της επόμενης μέρας, 10/3/12)

Λέξεις Κλειδιά

Φύλλο Εφημερίδας

Κατηγορία