Nαυτεργάτες: Μια απεργία που έπρεπε να συνεχιστεί

Οι ναυτεργάτες από τη Δευτέρα 19 Μάρτη, με απόφαση της ΠΝΟ, απεργούσαν, διεκδικώντας την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Επίσης διεκδικούσαν να παραμείνει αυτοτελής ο Οίκος Ναύτου, μετά την ένταξή του στον ΕΟΠΥΥ, και να μην περικοπούν οι συντάξεις του ΝΑΤ. Στις κινητοποιήσεις συμμετείχαν και οι εργαζόμενοι του Οίκου Ναύτου, του Γραφείου Ευρέσεως Ναυτικής Εργασίας και του ΝΑΤ.

Απέναντί τους βρέθηκαν άμεσα η κυβέρνηση και οι εφοπλιστές. Οι εφοπλιστές παρά το γεγονός ότι είναι οι πιο ευνοημένοι φορολογικά επιχειρηματίες από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, πληρώνοντας μηδαμινές εισφορές στο κράτος, και παρότι χρηματοδοτούνται αδρά για τα δρομολόγια στις λεγόμενες άγονες γραμμές, ισχυρίζονται ότι κινδυνεύουν με πτώχευση. Στο ίδιο μετερίζι με τους εφοπλιστές βρέθηκαν οι πιο γνήσιοι πολιτικά εκφραστές τους, η Άννα Διαμαντοπούλου από το ΠΑΣΟΚ και η Ντ. Μπακογιάννη, που μαζί με τα μεγάλα ΜΜΕ πίεσαν όσο μπορούσαν για το κλείσιμο της απεργίας, φέρνοντας με τη μέθοδο του κοινωνικού αυτοματισμού «αντίπαλους» τους ναυτεργάτες με τους αγρότες.

Πέρα από τα υπερκέρδη των εφοπλιστών, οι υποστηρικτές του μνημονίου, με πατριωτικές κραυγές στα κανάλια για το πλήγμα που δέχεται η οικονομία της χώρας και η αγροτική παραγωγή, αυτό που ήθελαν να εξασφαλίσουν ήταν να μην υπάρχει καμιά κινητοποίηση σε μια προεκλογική περίοδο που θέλουν την ατζέντα να πάει σε άλλα θέματα από το μνημόνιο, το οποίο καταδικάζει σε εξαθλίωση όλους τους εργαζόμενους, αλλά και τους αγρότες.

Αυτό η Αριστερά χρειάζεται να το λάβει σοβαρά υπόψη της, όχι για να παίξει το ρόλο της υπεύθυνης αντιπολίτευσης, αλλά για να οργανώσει αγώνες διαρκείας, εξασφαλίζοντας τη μέγιστη δυνατή προετοιμασία των εργαζομένων που κινητοποιούνται και ζητώντας εξαρχής τη συμπαράσταση άλλων κλάδων, που μπορεί να εμφανιστούν ως τάχα θιγόμενοι από την κινητοποίηση, και το συντονισμό μαζί τους. Βάζοντας επίκεντρο στους αγώνες την ανατροπή των μνημονίων και όσων τα στηρίζουν.