ΑΟΖ: Η εξωτερική πτυχή μιας ταξικής πολιτικής

Το μνημόνιο δεν σταματά με εθνικές εξορμήσεις

Πολλοί στην Ελλάδα χρησιμοποιούν ως παράδειγμα προς μίμηση για την ανακήρυξη της ΑΟΖ τη μικρή –πλην αποτελεσματική στον τομέα αυτό– Κύπρο. Πράγματι, το 2004, ο τότε κεντροδεξιός πρόεδρος Τάσος Παπαδόπουλος είχε ανακηρύξει μονομερώς την κυπριακή ΑΟΖ. Η Τουρκία διαμαρτυρήθηκε αλλά η απόφαση του «αντιιμπεριαλιστή» προέδρου έγινε αμέσως αποδεκτή και από την Ε.Ε. και από τις ΗΠΑ! Η αριστερή κυπριακή κυβέρνηση του ΑΚΕΛ συνέχισε στην ίδια γραμμή, δηλ. στη γραμμή της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των Ελληνοκύπριων καπιταλιστών. Μόνον που τώρα έγιναν βήματα που στο παρελθόν θα θεωρούνταν ιεροσυλία, πιθανόν ακόμη και από τον Παπαδόπουλο. Κυρίως αναφερόμαστε στις διαπραγματεύσεις και τελικά στη συνεργασία με το Ισραήλ όσον αφορά τον αμοιβαίο καθορισμό των ΑΟΖ των δύο χωρών (η σχετική συμφωνία υπογράφτηκε τον Δεκέμβρη του 2010), αλλά και στην παραχώρηση της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων που ανακαλύφθηκαν σε αμερικανική πολυεθνική: Η μόνη εταιρεία που υπέβαλε «σοβαρή» πρόταση ήταν η Noble Energy, μια από τις 10 μεγαλύτερες παγκοσμίως, με έδρα στο Χιούστον, μέσω της κοινοπραξίας με την ισραηλινή εταιρεία Delek.

Πρότυπο

Το να θεωρεί η Δεξιά και οι εθνικιστές ως πρότυπο αυτήν την πολιτική της Κύπρου είναι φυσιολογικό. Αλλά όταν και η Αριστερά αναδεικνύει ως πρότυπο ανεξάρτητης πολιτικής την κυπριακή τακτική και στρατηγική, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Στα μέσα Μάρτη επισκέφτηκε την Κύπρο αντιπροσωπία του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον Α. Τσίπρα. Όπως μας πληροφόρησε στη συνέχεια η Ρ. Δούρου, μέλος της Π.Γ. του Συνασπισμού και υπεύθυνη Ευρωπαϊκής Πολιτικής, «μέχρι σήμερα ο χειρισμός του θέματος της ΑΟΖ εκ μέρους της Λευκωσίας είναι αψεγάδιαστος: σέβεται το διεθνές δίκαιο, προωθώντας παράλληλα τα ενεργειακά συμφέροντα της χώρας σε ένα πλαίσιο ειρήνης και ενότητας του συνόλου του κυπριακού λαού, αφήνοντας εκτεθειμένη την Τουρκία, η οποία καταφεύγει στα γνωστά της μέσα: τις απειλές και την ψευδολογία». Δυστυχώς τίποτε από όλα αυτά δεν είναι αλήθεια.

Διεθνές Δίκαιο

Η επίκληση του Διεθνούς Δικαίου (τόσο από την Κύπρο όσο και από την Ελλάδα) για την ανακήρυξη της ΑΟΖ και για την οριοθέτησή της, έχει κοντά ποδάρια. Πρώτον, το διεθνές δίκαιο είναι η αποκρυστάλλωση του «δίκαιου του ισχυρότερου», δηλ. των μεγάλων ιμπεριαλισμών του πλανήτη και όχι ένα «φυσικό δίκαιο». Η εφαρμογή όσων προβλέπονται για τις ΑΟΖ σε τόσο στενές περιοχές όπως το Αιγαίο, θα σήμαινε όχι μόνον θαλάσσιο αποκλεισμό της Τουρκίας, αλλά επέκταση του δικαιώματος εκμετάλλευσης εκ μέρους της Ελλάδας μέχρι… τα περίχωρα της Άγκυρας: Η ΑΟΖ φτάνει τα 200 ναυτικά μίλια από τις ακτές της κάθε χώρας. Γι’ αυτό και πολλοί στην Ελλάδα πιστεύουν ότι κανένα διεθνές δικαστήριο δεν θα δικαιώσει τις διεκδικήσεις της Αθήνας αγνοώντας την τεράστια ακτογραμμή της Τουρκίας.

Αλλά ακόμη κι αν δεχτούμε ότι υπάρχει νομιμότητα στο διεθνές δίκαιο, η νομιμότητα αυτή εξαφανίζεται τη στιγμή που αρχίζει η συνεργασία με το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ. Η χώρα αυτή έχει παραβιάσει εκατοντάδες αποφάσεις του ΟΗΕ, τις περισσότερες από κάθε άλλη, ενώ έχει εισβάλει και προσαρτήσει εδάφη και χωρικά ύδατα ΟΛΩΝ των γειτονικών χωρών, οι οποίες βέβαια αμφισβητούν την ΑΟΖ του Ισραήλ. Σε επιστολή του προς τον γγ του ΟΗΕ, ο υπουργός Εξωτερικών του Λιβάνου Αντάν Μανσούρ, έχει καταγγείλει ότι η συμφωνία Κύπρου-Ισραήλ «αποτελεί απειλή γιατί παραβιάζει τη λιβανική κυριαρχία, βλάπτει τα οικονομικά συμφέροντα του Λιβάνου και υποσκάπτει την ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή». Η Κύπρος είχε έρθει σε συμφωνία και με το αιματοβαμμένο καθεστώς Μουμπάρακ όσον αφορά την οριοθέτηση των ΑΟΖ των δύο χωρών. Αντίστοιχη συμφωνία είχε ο Μουμπάρακ και με το Ισραήλ. Η ανατροπή του δικτάτορα σημαίνει ότι πιθανόν οι συμφωνίες αυτές είναι στον αέρα.

Το σιωνιστικό καθεστώς του Ισραήλ δεν υπερασπίζει με την πολεμική μηχανή του μόνο τα «δικά» του χωράφια. Τον Σεπτέμβριο του 2011 το «Βήμα» έγραφε: «Χθες έκαναν την εμφάνισή τους (σύμφωνα με την εφημερίδα «Φιλελεύθερο») στα θαλάσσια οικόπεδα 11 (Λεβιάθαν) και 12 (Αφροδίτη) μη επανδρωμένα ισραηλινά αεροσκάφη, τα οποία περιπολούν την περιοχή. Οι Ισραηλινοί έχουν ενεργοποιήσει και το εβραϊκό λόμπι στις Ηνωμένες Πολιτείες έναντι των τουρκικών απειλών. Το εβραϊκό λόμπι συνεργάζεται στενά και με το ελληνικό»!

Στις 9/9/2011 ο ίδιος ο Κύπριος πρόεδρος καλούσε σε πολεμική ετοιμότητα: «Επιβάλλεται επαγρύπνηση και ετοιμότητα, λόγω της τουρκικής αλαζονείας και των απειλών που εκτοξεύονται σε μία προσπάθεια εκβιασμού της Κυπριακής Δημοκρατίας να μην εκμεταλλευτεί την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη», είχε δηλώσει.

Ο εκπρόσωπος Τύπου του υπουργείου Εξωτερικών Γρηγόρης Δελαβέκουρας είχε πει ότι είναι αυτονόητο ότι «προετοιμαζόμαστε για κάθε ενδεχόμενο. Η Ελλάδα προασπίζεται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου σε συνεχή συντονισμό με την Κυπριακή δημοκρατία». Πού φτάνει αυτός ο συντονισμός; Κατά τη διάρκεια της επίσημης επίσκεψης στο Ισραήλ, ο Έλληνας υπουργός Άμυνας, Π. Μπεγλίτης, δήλωσε με κυνικότητα: «Να μου επιτρέψετε να πω ότι συμμεριζόμαστε απόλυτα τις ανησυχίες γύρω από την ασφάλεια του κράτους του Ισραήλ. Υποστηρίζουμε το Ισραήλ και υποστηρίζουμε το νόμιμο δικαίωμά του που απορρέει από το Διεθνές Δίκαιο στην αυτοάμυνα και βεβαίως καταδικάζουμε όλες εκείνες τις τρομοκρατικές ενέργειες από οργανώσεις που δρουν από τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη εναντίον πολιτών του κράτους του Ισραήλ». Φυσικό συμπλήρωμα αυτής της πολιτικής είναι η αμυντική και στρατιωτική συμφωνία Ελλάδας – Ισραήλ που υπογράφτηκε τον Σεπτέμβριο.

Η «σοσιαλιστική» και «αψεγάδιαστη» κυπριακή κυβέρνηση προτιμά να συνεργάζεται με τους σιωνιστές και τους Αμερικανούς της Noble Energy, όχι μόνο αγνοώντας τα συμφέροντα και τα δίκαια των Παλαιστινίων, αλλά και των άλλων αραβικών λαών.

Αριστερά

Είτε με λίγους είτε με πολλούς αστερίσκους το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς υποστηρίζει το δικαίωμα της Ελλάδας (και της Κύπρου) να ανακηρύξουν τις ΑΟΖ τους. Το ΚΚΕ έχει επανειλημμένα ζητήσει ανακήρυξη ελληνικής ΑΟΖ (βλ. ερώτηση της Παπαρήγα στη Βουλή στις 11/1/2011), ενώ δεν θεωρεί ότι πρέπει να υπάρξει προσφυγή στα διεθνή δικαστήρια καθώς είναι πιθανό να μη δικαιώσουν την Ελλάδα. Αντίστοιχες θέσεις έχουν οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και οργανώσεις που βρίσκονται εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς όλες οι προσεγγίσεις γίνονται από τη σκοπιά των «εθνικών δικαίων» και όχι από ταξική σκοπιά. Διαφέρουν ελάχιστα από τις προτάσεις του ΠΑΣΟΚ και της Δεξιάς. Η Ρ. Δούρου στο κείμενο που αναφέραμε, καταγγέλλει τη πιθανότητα μονομερούς ανακήρυξης ΑΟΖ και προκρίνει το δρόμο «της υπεύθυνης, μεθοδικής και στηριζόμενης σε μακρόπνοο στρατηγικό σχεδιασμό πολιτικής, μέσω διαπραγματεύσεων με τις γειτονικές χώρες» για την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Ωστόσο, η καταδίκη του πολέμου ως μορφή επίλυσης του ζητήματος δεν αρκεί: οι συμφωνίες Κύπρου-Ισραήλ δείχνουν ότι δεν χρειάζονται πάντα πόλεμοι για να αδικείς άλλους λαούς.

Ταξική πολιτική

Τι συμφέρον έχει η ελληνική εργατική τάξη, ειδικά στις μέρες μας, να διεκδικεί μεγαλύτερο μερίδιο θαλασσών και κοιτασμάτων από άλλες χώρες, εφόσον ξέρουμε ότι ούτε ψίχουλο από αυτά τα «κέρδη» δεν πρόκειται να φτάσουν στο τραπέζι της; Επίσης τι συμφέρον έχει από τους ελληνοτουρκικούς ανταγωνισμούς για το ποια χώρα θα καλύψει το κενό της Αιγύπτου αναδεικνυόμενη σε νέο μεγάλο χωροφύλακα του ιμπεριαλισμού στην περιοχή, ο οποίος –σε συνεργασία πάντα με το Ισραήλ– θα απειλεί τους εξεγερμένους λαούς των αραβικών χωρών;

Όπως έγραψε ένας σύντροφος από την ΟΚΔΕ, η βελτίωση της ζωής των εργατών στην Ελλάδα δεν εξαρτάται από την ικανότητά τους να πολεμήσουν εναντίον των εργατών των άλλων χωρών, αλλά από την ικανότητά τους να πολεμήσουν εναντίον των Ελλήνων καπιταλιστών. Ακόμη και στην περίπτωση που υπήρχε στην Ελλάδα κυβέρνηση Αριστεράς, λαϊκή εξουσία, ή ακόμη και σοβιέτ, η τακτική ενός τέτοιου κράτους δεν θα έπρεπε να είναι να «πάρουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε» με βάση το «διεθνές δίκαιο» της θάλασσας, αλλά να καταγγείλουμε το διεθνές ιμπεριαλιστικό δίκαιο και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποκτήσουμε διεθνιστική συμπαράσταση από λαούς άλλων χωρών. Ο πραγματικός μας σύμμαχος είναι το εργατικό κίνημα στην Τουρκία και όχι οι μελλοντικοί ιδιοκτήτες των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου.