Η κυβέρνηση της Αριστεράς μπροστά στην εξουσία του κεφαλαίου

Τα οχυρά της άρχουσας τάξης πέρα από το κοινοβούλιο

Στις 6 Μαΐου αμφισβητήθηκε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των κομμάτων της άρχουσας τάξης: των τραπεζιτών, των μεγαλοβιομηχάνων, των εφοπλιστών και των μεγαλοεργολάβων. Αυτό μπορεί να επαναληφθεί, πιθανά με ακόμη καλύτερους όρους, και στις 17 Ιούνη. Ωστόσο, το κοινοβούλιο είναι μόνο ένα από τα οχυρά του συστήματος –και μάλιστα όχι το πιο σημαντικό. Υπάρχουν τα εργοστάσια, οι τράπεζες, οι δυνάμεις καταστολής, τα δικαστήρια και τα ΜΜΕ.

Η άρχουσα τάξη βασίζει την εξουσία της στις σχέσεις παραγωγής, δηλ. στον έλεγχο που έχει πάνω στη διαδικασία με την οποία δημιουργείται ο πλούτος. Συνήθως μέσω ιδιωτικής ιδιοκτησίας, ελέγχει τα εργοστάσια, τις μεταφορές, τις τράπεζες κι άλλες υπηρεσίες του τριτογενή τομέα.

Η ιδιοκτησία ή ο έλεγχος των μέσων παραγωγής είναι ένα από τα βασικά οχυρά του συστήματος που ο πολιτικός σεισμός της «ελληνικής άνοιξης» δεν άγγιξε καθόλου. Οι εφοπλιστές εξακολουθούν να ελέγχουν τους στόλους τους, ο Λάτσης, ο Σάλλας και ο Κωστόπουλος έχουν στα χέρια τους τις τράπεζές τους, οι Γιαννακόπουλοι τη φαρμακοβιομηχανία τους. Οι καπιταλιστές ελέγχουν απόλυτα, το εμπόριο και τη λιανική αγορά τροφίμων και μιας σειράς άλλων αγαθών.

Αστυνομία

Ένας άλλος σπουδαίος μηχανισμός του συστήματος είναι οι ένοπλες δομές που έχουν δημιουργηθεί κυρίως για να προστατεύουν τα δύο οχυρά που αναφέραμε παραπάνω. Την πολιτική εξουσία και τα μέσα παραγωγής (όταν αυτά κινδυνεύουν π.χ. από εργατικές καταλήψεις). Για το ρόλο της αστυνομίας δεν χρειάζεται να πούμε πολλά πράγματα, μιας και αυτός αποκαλύφθηκε στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις των πλατειών. Η κτηνώδης βία, ο χημικός πόλεμος (με όπλα που απαγορεύεται να χρησιμοποιηθούν ακόμη και ενάντια σε στρατιώτες πλέον), οι λυσσαλέοι ξυλοδαρμοί και το άσβεστο μίσος που τρέφουν για τον λαό οι ένοπλες εμπροσθοφυλακές του καπιταλισμού, δεν οφείλονται σε ψυχικές διαταραχές ούτε σε υπερβολικές προσωπικές πρωτοβουλίες υπουργών, ταξίαρχων ή απλών αστυνομικών. Αποκαλύπτονται σε όλη τους την έκταση σε περιόδους κοινωνικής πόλωσης, αλλά οφείλονται στο ρόλο που καλούνται να παίξουν εξαρχής αυτές οι δυνάμεις. Ρόλος που διαμορφώνεται μέσα από τη σωματική, τεχνική και ιδεολογική εκπαίδευση που παρέχεται στα στρατολογημένα μέλη τους -ανεξάρτητα από το αν αυτά συνήθως προέρχονται από τις τάξεις των εργαζομένων.

Γι’ αυτό αυτά τα σώματα, μαζί με τα παρακολουθήματά τους –τις μυστικές υπηρεσίες, το παρακράτος κ.λπ.- δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν υπέρ του λαού, ακόμη κι αν ο λαός αλώσει το πρώτο οχυρό, το κοινοβούλιο -ιδιαίτερα δε μετά τις πληροφορίες για την πολιτική σύνθεση της ΕΛΑΣ και ειδικά των δυνάμεων των ΜΑΤ, όπως αυτή εκφράστηκε στις εκλογές: στα εκλογικά τμήματα που ψήφιζαν αστυνομικοί η Χρυσή Αυγή πήρε περίπου το 50% των ψήφων. Αυτό ίσως εξηγεί το μίσος με το οποίο έχουν χτυπήσει τα ΜΑΤ απεργούς, εκπροσώπους της Αριστεράς όπως τον ίδιο τον Μανώλη Γλέζο.

Δυστυχώς αντίστοιχα συμπεράσματα με την αστυνομία μπορεί να εξάγει κανείς και για πολλές στρατιωτικές μονάδες ή για ολόκληρα σώματα.

Το υπουργείο λέγεται «Προστασίας του Πολίτη», όμως κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι αυτή η αστυνομία μπορεί να προστατεύσει το λαό (από ποιον άραγε;). Το πρόβλημα είναι ότι μια τέτοια αστυνομία δεν μπορεί καν να υπερασπίσει μια φιλολαϊκή κυβέρνηση. Θα υπερασπίσουν άραγε οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής τον Τσίπρα;

Τύπος
Επίσης στις εκλογές δεν ψηφίζουμε ούτε τους ανώτατους δικαστές ούτε τα στελέχη που πλαισιώνουν το βαθύ κράτος. Για παράδειγμα, τα μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας που απέρριψαν την προσφυγή της ΑΔΕΔΥ, του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και της ΕΣΗΕΑ αποφασίζοντας κατά συντριπτική πλειοψηφία (!) ότι το μνημόνιο είναι συνταγματικό «γιατί είναι προς το δημόσιο συμφέρον», παραμένουν στις θέσεις τους και μετά τις εκλογές. Ο Προβόπουλος παραμένει στη θέση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας. Τι μπορεί άραγε να περιμένει μια φιλολαϊκή κυβέρνηση από όλους αυτούς; Στην καλύτερη περίπτωση μια συστηματική υπονόμευση και στη χειρότερη ανοικτές προβοκάτσιες.

[[{"type":"media","view_mode":"file_styles_medium","fid":"568","attributes":{"class":"media-image","id":"4","typeof":"foaf:Image"}}]]

Στις εκλογές δεν ψηφίζουμε επίσης για την «τέταρτη εξουσία», τον Τύπο. Οι μεγαλοεκδότες, οι μεγαλοκαναλάρχες και οι μεγαλοδημοσιογράφοι ήταν στη θέση τους και στις 7 Μάη και θα είναι και στις 18 Ιούνη. Γι’ αυτό παρατηρεί κανείς το αναντίστοιχο: ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνά δημοσκοπικά πλέον το 20%-22%, η μιντιακή τυραννίδα είναι μαζικά και φανατικά εναντίον του. Από τις 50 περίπου καθημερινές και εβδομαδιαίες εφημερίδες οι 48 είναι κατά του ΣΥΡΙΖΑ –και κυρίως οι ναυαρχίδες του Τύπου. Χαρακτηριστική περίπτωση ήταν για το προκλητικό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Τα Νέα» με τον τίτλο «Σύρριζα στον γκρεμό!» το οποίο συνοδευόταν από το ανατριχιαστικό σκίτσο με την ανθρώπινη φιγούρα που τινάζει τα μυαλά της σχηματίζοντας το χάρτη της Ελλάδας. Από κοντά και η «Καθημερινή» με αντίστοιχο τίτλο συσπείρωσης των καθεστωτικών δυνάμεων: «Νέες εκλογές, με τη χώρα στο “κόκκινο”-Την αδιαλλαξία Τσίπρα καταγγέλλουν Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης».

Το ίδιο ισχύει και για τις λεγόμενες «free press» εφημερίδες, αλλά και για τα περισσότερα ιδιωτικά τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια. Όλος αυτός ο εσμός το προηγούμενο διάστημα υπεράσπισε με ζήλο το μνημόνιο και «κυνήγησε» με ασίγαστο πάθος κατά σειρά γιατρούς, φαρμακοποιούς, νοσηλευτές, ταξιτζήδες, γεωργούς, μαθητές, φοιτητές, καθηγητές, εργάτες, λιμενεργάτες, δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους. Και θα συνεχίσει να το κάνει και αύριο.

Αυτενέργεια
Ψήγματα αμφισβήτησης αυτών των δεύτερων, τρίτων, τέταρτων και πέμπτων εξουσιών, των υπόλοιπων δηλ. οχυρών του συστήματος, δόθηκαν αρκετές φορές στη διάρκεια του αγώνα κατά του μνημονίου: Καταλήψεις εργοστασίων αλλά και υπουργείων, όπως του υπ. Οικονομικών. Χρήση των ΜΜΕ από τους απεργούς εργαζόμενους (βλ. «Ελευθεροτυπία» και ALTER), αλλά και παρεμβάσεις διαδηλωτών στα δελτία ειδήσεων.

Όμως, στην πορεία για το ξήλωμα του μνημονίου και των υπόλοιπων πολιτικών της άρχουσας τάξης θα χρειαστεί πολύ περισσότερη αυτενέργεια ώστε να αντιμετωπιστούν σοβαρά αυτά τα οχυρά. Τα εργατικά συμβούλια στην επαναστατημένη Ρωσία το 1917, το πέρασμα των αστυνομικών με τους εξεγερμένους Πολωνούς εργάτες το 1980, οι λαϊκές μορφές εξουσίας στην Ελλάδα του ΕΑΜ αποτελούν τις ιστορικές παραδόσεις για το πώς ανατρέπεις τα οχυρά του καπιταλισμού, για το πώς παίρνεις την εξουσία. Το εργατικό κίνημα δεν διαλέγει τις στιγμή που θα πρέπει να κάνει μια ιστορική κίνηση. Η στιγμή αυτή εμφανίζεται συχνά απότομα και η ηγεσία της Αριστεράς δεν μπορεί να περιμένει να «ωριμάσουν» οι συνθήκες ώστε να έχει εξασφαλίσει την κατάληψη όλων των οχυρών του συστήματος. Όμως για να διασφαλίσει έστω και το οχυρό της κυβέρνησης θα πρέπει να προσπαθήσει να ελέγξει και τα υπόλοιπα οχυρά. Ο Τσάβες στη Βενεζουέλα είχε συντριπτική πλειοψηφία στο λαό, στα συνδικάτα και στο στρατό, αλλά κινδύνεψε από τη μιντιακή τυραννίδα. Ας μην το ξεχνάμε.