Γράμμα από έναν ανθρακωρύχο της Αστούρια

Δούλεψα για 25 χρόνια στα ορυχεία. Κατέβηκα για πρώτη φορά μέσα στο ορυχείο όταν ήμουν 18 και θα ήθελα να πω ότι εκπλήσσομαι από πολλά σχόλια που διαβάζω για τη δουλειά στα ορυχεία και την πρόωρη συνταξιοδότηση. Θα σας πω τη δική μου άποψη.

Ένα, ο αγώνας που δίνουν αυτήν τη στιγμή οι ανθρακωρύχοι δεν είναι γιατί ζητάνε λεφτά. Είναι για σεβασμό της συμφωνίας που υπογράφηκε πέρσι ανάμεσα στο Υπουργείο Βιομηχανίας και τα συνδικάτα που πρόβλεπε επιδότηση μέχρι το 2018. Αυτά τα λεφτά προέρχονται από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα και όχι από την ισπανική κυβέρνηση. Δεν είναι λεφτά που συγκεντρώθηκαν από τον ισπανικό λαό για να βοηθηθούμε εμείς, όπως νομίζουν πολλοί επικριτές μας.  

Όσον αφορά αυτά τα λεφτά, αυτό που αναρωτιέμαι (όπως σχεδόν όλες οι οικογένειες των ανθρακωρύχων) είναι πού πήγε το κομμάτι των χρημάτων των Ταμείων των Ορυχείων που υποτίθεται θα κατευθυνόταν στη δημιουργία άλλων βιομηχανιών στις περιοχές με κάρβουνο, μετά το κλείσιμο των ορυχείων; Λοιπόν, όπως και σε πολλούς άλλους κλάδους, αυτά τα χρήματα τα διαχειρίζονται οι πολιτικοί και τα συνδικάτα. Με μερίδα αυτών των χρημάτων, για παράδειγμα, ο κύριος GabinodeLorenzo, πρώην δήμαρχος του Οβιέδο, πλήρωσε για νέο φωτισμό στους δρόμους της πόλης του, το νέο Συνεδριακό και Εκθεσιακό Μέγαρο και πολλά άλλα τέτοια σχέδια. Η κυρία Felgeroso, πρώην δήμαρχος της Χιχόν, τα ξόδεψε στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο και άλλα έργα.

Στη ValledeTuron, στο κοίτασμα άνθρακα Caudal, όπου ζω, έχουν πεθάνει 600 άνθρωποι στα ορυχεία (τουλάχιστον αυτούς ξέρουμε, καθώς στον εμφύλιο πόλεμο έκαψαν τα παλιότερα αρχεία) από το 1889 ως το 2006 που τα έκλεισαν. Έχτισαν βέβαια ένα αθλητικό κέντρο, το οποίο όταν το άνοιξαν δεν είχε καν τουαλέτες και πρακτικά έχει μείνει αχρησιμοποίητο. Παντού γύρω μας, υπάρχουν σωροί από ερείπια, τα οποία προσπαθούν να καθαρίσουν κομματάκι-κομματάκι. Αλλά από επαναβιομηχανοποίηση, η οποία θα δημιουργήσει σταθερές δουλειές για να συνεχίσει να υπάρχει ζωή στην περιοχή, σχεδόν τίποτα.

Δύο, με εντυπωσιάζει ότι αρκετοί άνθρωποι διαφωνούν με αυτήν την επιδότηση. Δεν ήθελα να το γράψω αυτό, αλλά υπάρχουν επιδοτήσεις και σε άλλους κλάδους όπως η αγροτική παραγωγή, το ψάρεμα και πολλοί άλλοι. Προσωπικά χαίρομαι γι’ αυτό, προτιμώ οι επιδοτήσεις να πηγαίνουν στους εργάτες και όχι σε αυτούς τους κλέφτες που μας ληστεύουν κάθε μέρα.

Τρία, μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, νομίζω πως πολλοί από σας δεν ξέρετε ότι οι ανθρακωρύχοι δούλευαν μία επιπλέον ώρα δωρεάν κάθε μέρα για πολλά χρόνια, προκειμένου να επισκευάσουν ό,τι κατέστρεψε ο φρανκισμός, σε μια εποχή που στα σπίτια μας δεν υπήρχε αρκετό φαγηγό για όλους.

Τέσσερα. Το 1962, οι ανθρακωρύχοι ξεκίνησαν μια απεργία που απλώθηκε σε όλη την Ισπανία, στην οποία κερδίσαμε πολλά από τα δικαιώματα που όλος ο ισπανικός λαός απολαμβάνει μέχρι σήμερα και που τώρα προσπαθούν να μας τα αρπάξουν πίσω. Σε αυτήν την απεργία, υπήρξαν πολλοί ξυλοδαρμοί, πολλοί φυλακισμένοι και πολλοί εξόριστοι σε άλλες επαρχίες της Ισπανίας, χωρισμένοι από τις οικογένειές τους, στις οποίες επέστρεψαν μόνο το 1980.

Πέντε. Όσον αφορά τη σύντομη συνταξιοδότηση, είναι μύθος ότι οι ανθρακωρύχοι μπορούν να συνταξιοδοτηθούν στα 40, ενώ μιλάτε για τέτοιες ποσότητες ευρώ λες και κερδίσαμε το λότο. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Στις συντάξεις που παίρνουν οι άνθρωποι που συνταξιοδοτήθηκαν πρόωρα, ένα κομμάτι τους προέρχεται από τις δικές τους εισφορές. Οι εισφορές μας φτάνουν το 50%, δηλαδή για κάθε δύο χρόνια δουλειάς, πληρώνουμε έναν επιπλέον χρόνο κοινωνικής ασφάλισης, για παράδειγμα δούλεψα στα ορυχεία για 25 χρόνια και κατέβαλα εισφορές για 37μιση χρόνια κοινωνικής ασφάλισης, πόσοι από σας νομίζετε ότι έχετε καταβάλει το ίδιο επίπεδο εισφορών;

Έξι. Λέτε πως το κάρβουνο που εισάγεται από το εξωτερικό είναι φτηνότερο από το ισπανικό. Δεν είμαι σίγουρος, αλλά κι αν δεχτούμε ότι είναι αλήθεια, θέλετε να μας δείτε να δουλεύουμε σαν σκλάβοι όπως σε άλλες χώρες; Εγώ δεν θέλω κανένας εργάτης πουθενά στον κόσμο να είναι σκλάβος. 

Θα το γράψω αυτό, γιατί πραγματικά συνέβη. Έχω δουλέψει μαζί με συναδέλφους από την Τσεχία και την Πολωνία. Όταν ήρθαν στην Αστούρια και άρχισαν να αγοράσουν πράγματα από τα μαγαζιά, ήταν ενθουσιασμένοι γιατί μπορούσαν να αγοράσουν τις ποσότητες που χρειάζονταν και στη δική τους χώρα δεν μπορούσαν να το κάνουν αυτό. Στα πρώτα χριστούγεννα που πέρασαν μαζί μας, αγόρασαν ένα turron (παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο γλυκό) στον καθένα από μας. Τους ρωτήσαμε γιατί το έκαναν αυτό και είπαν πως στη χώρα τους δεν φτάναν τα λεφτά για να κάνουν κάτι τέτοιο και οι μισθοί τους έφταναν μόνο για φαγητό και αυτό όχι καλό. Αυτό που θέλω να πω είναι πως αν δεν υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας θα υποφέρουμε το ίδιο.

Εφτά. Όσον αφορά τα μπλόκα στους δρόμους θα πω κάτι σε όποιον παραπονιέται που οι ανθρακωρύχοι τον δυσκολεύουν να πάει στη δουλειά ή στη σχολή και που λέει πως όταν έχει προβλήματα στη δικιά τους εταιρία δεν πάει στους χώρους δουλειάς των άλλων «να τους ενοχλήσει». Θα τους πω ότι κάθε φορά που σύντροφοι από άλλες βιομηχανίες ήρθαν να ζητήσουν βοήθεια για να υπεραπιστούν τις δουλειές τους, απεργήσαμε για 24 ώρες, δίνοντας τη στήριξή μας και εδώ και σε αγώνες στο εξωτερικό.

Την εποχή των απεργιών των Άγγλων ανθρακωρύχων, σταματήσαμε τη δουλειά και κάναμε έρανο για να τους στείλουμε χρήματα για να μπορούν να θρέψουν τις οικογένειές τους. Αμφιβάλλει κανείς πως θα ενωνόμασταν με κάθε εργάτη που υποφέρει; Αλλά φαίνεται πως σήμερα θεωρείται υπερβολική προσπάθεια ακόμα και να το να ζητά κανείς από άλλους για υποστήριξη. Το να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο είναι βασικό, αλλά αυτό που κάνουμε είναι το αντίθετο και έτσι αυτοί στην κορυφή πάντα παίζουν με πλεονέκτημα.

Αν όλοι οι Ισπανοί εργάτες ήταν τόσο ενωμένοι όσο οι ανθρακωρύχοι, οι άρχοντες αυτές της χώρας θα το σκεφτόντουσαν πάρα πολύ και πολύ σκληρά για να κάνουν τις περικοπές που κάνουν τώρα, σας βεβαιώνω. Σκεφτείτε ποιος πραγματικά σας εμποδίζει να πάτε για δουλειά ή στην τάξη, όταν οι απολύσεις έχουν γίνει τόσο εύκολες και στην παιδεία γίνονται περικοπές. Οι άνθρωποι που σας εμποδίζουν είναι οι πολιτικοί.

Θέλω επίσης να πω  σε αυτούς που λένε πως πρέπει να πάμε στη Μαδρίτη, έξω από το Υπουργείο και «να αφήσουμε όλους τους άλλους στην ησυχία τους», ναι, πήγαμε εκεί, αλλά η λογοκρισία στα μίντια σημαίνει πως ίσως δεν σας έχουν πει όλα τα γεγονότα.

Πιστεύω ακράδαντα πως ένας εργάτης που υπερασπίζεται τα δικαιώματά του δεν είναι τρομοκράτης, όπως μας αποκαλούν τώρα επειδή υπερασπιζόμαστε την ζωή των οικογενειών μας.  

Σας καλώ όλους να βγείτε από τα σπίτια σας και να υπερασπιστείτε αυτά που σας ανήκουν. Μένοντας στο σπίτι, τους αφήνετε να φέρουν την πείνα στις ζωές σας.

Θέλουν τα παδιά μας και τα δικά σας παιδιά να είναι αγράμματα όπως εμείς, που βλέπουμε τους τοίχους των σχολείων μόνο απέξω κι όχι από μέσα, επειδή ένας αγράμματος λαός εξουσιάζεται πιο εύκολα.

Να είστε πάντα ενημερωμένοι. Να αμφισβητείτε ότι βλέπετε στην τηλεόραση, τώρα πια εσείς έχετε ίντερνετ, κινητά, μπορείτε να επικοινωνείτε μεταξύ σας διαρκώς, μπορείτε να οργανωθείτε. Με όποιον τρόπο θέλετε, είτε ειρηνικά είτε άμεσα στα οδοφράγματα, αλλά οργανωθείτε! Βάλτε στόχους για να τους κατακτήσετε γρήγορα, καθώς η κυβέρνηση κινείται πολύ γρήγορα όταν τα πράγματα είναι υπέρ της και το ξέρουν.

Βγάλτε τη λέξη «φόβος» και τη φράση «γιατί, αφού δεν θα αλλάξει τίποτα» από τα μυαλά σας και πάρτε στα χέρια σας το μέλλον σας.

Αν υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνετε σε αυτά που έγραψε ή θέλετε να με ρωτήσετε κάτι συγκεκριμένο, αν μπορώ, θα απαντήσω με ευχαρίστηση.

Πολλά ευχαριστώ σε όσους μας έχουν υπσοτηρίξει από άλλες επαρχίες και από άλλες χώρες.

Γεια σας.

Juan Jose Fernandez, Αστούρια

Πηγή: Libcom.org