Φυσικά, παρόλο που ο νόμος πλαίσιο παραμένει ανεφάρμοστος, η κυβέρνηση συνεχίζει να μειώνει μισθούς καθηγητών, να κλείνει εστίες, να κόβει τη χρηματοδότηση.
Ημερ.Δημοσίευσης
Η κυβέρνηση επιμένει στην εφαρμογή του, διαλύοντας τις σχολές
Τον προηγούμενο χρόνο, από το Σεπτέμβρη μέχρι και το Μάη, τα πανεπιστήμια ήταν ένας χώρος που βρισκόταν διαρκώς σε βρασμό. Ο λόγος ήταν πως η κυβέρνηση Παπανδρέου και μετέπειτα η κυβέρνηση Παπαδήμου επιχείρησαν να εφαρμόσουν το νόμο πλαίσιο, που αποτελούσε ταφόπλακα για τα πανεπιστήμια.
Το Σεπτέμβρη έγιναν μαζικές καταλήψεις πανεπιστημίων σε όλη τη χώρα, σαν μια πρώτη δυναμική αντίδραση. Τον υπόλοιπο χρόνο η κυβέρνηση έθεσε σαν στόχο να εκλεγούν συμβούλια διοίκησης (τα οποία αποτελούνταν σχεδόν μισά-μισά από πανεπιστημιακούς και εξωπανεπιστημιακούς παράγοντες), σε αντικατάσταση των πρυτανικών συμβουλίων. Αυτές οι εκλογές θα ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα για την εφαρμογή του νόμου πλαίσιο και για τη σταδιακή επικράτηση των δυνάμεων της αγοράς στα πανεπιστήμια. Η προσπάθεια και των δύο κυβερνήσεων απέτυχε παταγωδώς, λόγω των συντονισμένων, μαζικών και μαχητικών αντιδράσεων της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Ανεφάρμοστος
Φυσικά, παρόλο που ο νόμος πλαίσιο παραμένει ανεφάρμοστος, η κυβέρνηση συνεχίζει να μειώνει μισθούς καθηγητών, να κλείνει εστίες, να κόβει τη χρηματοδότηση. Η μεγαλύτερη απειλή της Διαμαντοπούλου μάλιστα ήταν ότι, χωρίς συμβούλια διοίκησης, κανένα πανεπιστήμιο δεν θα χρηματοδοτείται. Υποτίθεται πως σε όλη τη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου, το υπουργείο υποσχόταν πως θα κάνει κάποιες αλλαγές, χωρίς βέβαια να μπαίνει ποτέ σε συζήτηση η ακύρωση του νόμου πλαίσιο.
Μέσα στο κατακαλόκαιρο λοιπόν, ο υπουργός Παιδείας της τρίτης κατά σειρά μνημονιακής κυβέρνησης συναντήθηκε με την ΠΟΣΔΕΠ (ομοσπονδία των πανεπιστημιακών καθηγητών), με αντιπροσώπους των καθηγητών των ΤΕΙ, καθώς και με τους πρυτάνεις και τους προέδρους των ΤΕΙ. Ο υπουργός εμφανίστηκε ξεκάθαρα υπέρ της εφαρμογής του νόμου, παρόλο που οι προκάτοχοί του απέτυχαν πλήρως. Σε αυτό το μίνι διάλογο συζητήθηκαν αρχικά (ο Αρβανιτόπουλος ανέφερε πως επίκεινται κι άλλες) οι εξής αλλαγές. Πρώτο, να παραταθεί η θητεία των πρυτάνεων. Δεύτερο, η εκλογή κοσμήτορα να γίνεται από την κοινότητα και όχι από τα συμβούλια. Τρίτο, οι εκλογές να γίνονται από τα πρυτανικά συμβούλια και όχι από οργανωτική επιτροπή. Και τέταρτο, παρόλο που δεν έχουν γίνει εκλογές, η χρηματοδότηση δεν θα κοπεί μέχρι να γίνουν.
Αλλαγές
Στην πραγματικότητα αυτές οι αλλαγές ούτε να θολώσουν τα νερά δεν μπορούν. Στο μεγαλύτερο μέρος τους αφορούν μόνο τις πρυτανικές αρχές και ουσιαστικά το υπουργείο τους πετάει κάποια ξεροκόμματα από τη μία, αλλά από την άλλη τους καθιστά υπεύθυνους για την εφαρμογή του νόμου. Παράλληλα υπόσχεται χρηματοδότηση, όταν ήδη τα περισσότερα ιδρύματα υπολειτουργούν. Μάλιστα πρυτάνεις και πρόεδροι ΤΕΙ έχουν δηλώσει ότι πιθανότατα τα ιδρύματα δεν θα ανοίξουν για το νέο ακαδημαϊκό έτος.
Συνολικά το υπουργείο αυτή τη στιγμή, πέρα από τις μικρές αλλαγές στο νόμο, έχει ξεκινήσει την πλήρη εφαρμογή του. Έχει στείλει τελεσίγραφο να διακοπούν οι ερευνητικές δραστηριότητες, αλλά και να παγώσουν οι μισθοί. Παράλληλα οι εστίες κλείνουν και οι φοιτητές πληρώνουν τα συγγράμματά τους.
Το άλλο μέτωπο που ανοίγει η κυβέρνηση είναι η εφαρμογή του «Καλλικράτη» στα ιδρύματα. Κόβοντας από παντού, το υπουργείο ετοιμάζεται να κλείσει πολλά ιδρύματα πανελλαδικά. Στο όνομα του «εξορθολογισμού» έχει βάλει στόχο τον περιορισμό των εισακτέων (όταν κάθε Σεπτέμβρη γίνεται μάχη για μια θέση στους βρεφονηπιακούς σταθμούς, η κυβέρνηση λέει «τι τους θέλουμε τόσους νηπιαγωγούς;») και το άνοιγμα του δρόμου στους ιδιοκτήτες κολεγίων.
Αντίσταση
Όπως ολόκληρη η κοινωνία λοιπόν, ο χώρος της παιδείας χτυπιέται βάναυσα, βιώνοντας μια ταξική επίθεση που δεν έχει υπάρξει όμοιά της. Σε αυτό το πλαίσιο όμως πρέπει να θυμηθούμε πως δώσαμε τη μάχη πέρσι, κάνοντας βήματα μπροστά, και να δούμε τα καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας.
Κοιτώντας το χάρτη του αγώνα, βλέπουμε πως, εκτός από καταλήψεις και μαζικές συνελεύσεις φοιτητών, αναπτύχθηκαν πανελλαδικά, κεντρικά, αλλά και ανά σχολή, πρωτοβουλίες αγώνα που συμμετείχαν μέσα φοιτητές, εργαζόμενοι, αλλά και καθηγητές. Είδαμε καταλήψεις εργαζομένων από τα κάτω με συμπαράσταση από φοιτητές. Είδαμε τους καθηγητές να παρακάμπτουν την ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ (η οποία ακόμα και τώρα συνεχίζει να ονομάζει, όσους αντιστέκονται στο νόμο, προβοκάτορες και βίαιες μειοψηφίες) και να συντονίζονται από τα κάτω με την πανελλαδική συνάντηση των συλλόγων ΔΕΠ.
Πέρσι δόθηκε μια διαρκής μάχη που όμως δεν πήρε γενικότερα χαρακτηριστικά. Φέτος, που η επίθεση αναμένεται ακόμα πιο σκληρή, οφείλουμε να βαθύνουμε την κοινή δράση και την ενότητα μεταξύ των κομματιών του πανεπιστημίου, αλλά και της Αριστεράς. Και παράλληλα πρέπει να κάνουμε τα πάντα, ώστε τα πανεπιστήμια να γίνουν πραγματικά κέντρα αγώνα των εργαζομένων και της νεολαίας για τις μάχες που έρχονται.