Ο ΣΥΡΙΖΑ, που καλείται από το εκλογικό αποτέλεσμα να παίξει αυτό το ρόλο, έχει αυξημένα καθήκοντα και βρίσκεται μπροστά σε αποφάσεις. Δεν θα μπορούμε να συνεχίσουμε με δύο τακτικές (όπως συμβαίνει το τελευταίο διάστημα).
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Όσο περνούν οι μέρες και η πίεση από την τρόικα για μια ακόμα περίφημη «δόση» μεγαλώνει, τόσο η συγκυβέρνηση αφήνει πίσω τα όποια «φύλλα συκής» για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ακόμα πιο βάρβαρα μέτρα (περικοπές μισθών και συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις, νέα χαράτσια κλπ), που θα κάνουν τη ζωή των εργαζομένων ακόμα πιο δύσκολη και που μπορούν να επιβληθούν μόνο με άγρια καταστολή.
Για να αντιμετωπίσουμε αυτής της κλίμακας την επίθεση, τον ταξικό πόλεμο που κλιμακώνεται, χρειαζόμαστε μια μαχητική αριστερή αντιπολίτευση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που καλείται από το εκλογικό αποτέλεσμα να παίξει αυτό το ρόλο, έχει αυξημένα καθήκοντα και βρίσκεται μπροστά σε αποφάσεις. Δεν θα μπορούμε να συνεχίσουμε με δύο τακτικές (όπως συμβαίνει το τελευταίο διάστημα).
Η τακτική ότι βρισκόμαστε σε «αναμονή» για να κυβερνήσουμε, της προσμονής ότι η συγκυβέρνηση θα καταρρεύσει μόνη της μέσα από τα αδιέξοδά της και μετά έρχεται η σειρά μας, είναι προβληματική. Είναι εντελώς αβάσιμο να θεωρείς ότι μπορείς να εκφράσεις τα συμφέροντα και των «από πάνω» και των «από κάτω» σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης. Θεωρώντας ότι, μόνο αν γινόταν αυτό, θα μπορούσε να υπάρξει μια ομαλή διαδοχή της κυβέρνησης από τον «επόμενο».
Αντίθετα είναι απόλυτα βέβαιο ότι η μάχη θα γίνεται όλο και σκληρότερη και άρα τέτοια «μεσοβέζικα» περιθώρια δεν υπάρχουν. Οι υψηλοί κοινοβουλευτικοί τόνοι δεν κρύβουν την αμηχανία θέσεων που υπάρχει.
Οι δηλώσεις Σταθάκη για αποδοχή των συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ), οι δηλώσεις κορυφαίων στελεχών για «συγκεκριμένη» αντιμετώπιση ιδιωτικοποιήσεων (ανάλογα με την περίπτωση) δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές από τον κόσμο μας.
Χρειάζεται καθαρή δήλωση μάχης ενάντια σε όλες τις ιδιωτικοποιήσεις και δέσμευση για επαναφορά στο δημόσιο, όταν γίνουμε κυβέρνηση.
Εξίσου ισοροπιστική είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στα ευρωπαϊκά ζητήματα. Όλες οι ευρωπαϊκές αποφάσεις σημαίνουν άγρια λιτότητα και μνημόνια σε όλες τις χώρες. Χρειάζεται να καταγγελθούν άμεσα και όχι να ζητάμε «σύνοδο κορυφής» με μόνο θέμα την Ελλάδα ή εφαρμογή των αποφάσεων για όλους!
Η θέση «καμιά θυσία για το ευρώ», για να μην είναι μόνο σύνθημα, σημαίνει μονομερείς αποφάσεις και ρήξη με τις αποφάσεις της ΕΕ και όχι «ιδιαίτερο ρόλο της ΕΚΤ». Για να ανατρέψουμε το μνημόνιο, χρειάζεται να οργανώσουμε, πραγματικά, την αντίσταση ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης. Η ίδια η ζωή αποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια διαλόγου (τι «υπεύθυνη αντιπολίτευση» να κάνεις στη Χαλυβουργία ή στα νοσοκομεία που κλείνουν;).
Όλες οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προσανατολιστούν σ’ αυτή τη μάχη και να «χτίσουμε» τις ανάλογες συμμαχίες. Η συνεργασία με τον κόσμο της Αριστεράς, τον κόσμο που μας ψήφισε «φεύγοντας» από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα. Μαζί να δώσουμε τις μάχες που επόμενου διαστήματος. Η υπερψήφιση από τον ΣΥΡΙΖΑ της πρότασης κατάργησης του μνημονίου, που καταθέτει το ΚΚΕ, είναι σημαντικό βήμα σ’ αυτή την κατεύθυνση. Κυρίως όμως θα χρειαστεί να ενισχύσουμε τις «από κάτω» διεργασίες, τις προσπάθειες κοινής δράσης στα καυτά μέτωπα της περιόδου.
Σ’ αυτά τα καθήκοντα έχει να απαντήσει η προσπάθεια ενιαιοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ και μετεξέλιξής του σε ενιαίο πολιτικό φορέα. Χρειαζόμαστε μια ενιαιοποίηση στην πολιτική γραμμή και συνεπώς την αντίστοιχη ενιαιοποίηση και στη δράση και στη συγκρότηση.
Μέχρι στιγμής το βάρος (ως ένα βαθμό φυσιολογικά) έχει δοθεί στη λειτουργία της κοινοβουλευτικής ομάδα και σε εσωτερικές «ρυθμίσεις». Από όλα τα παραπάνω όμως προκύπτει ότι χρειαζόμαστε ένα εργαλείο μάχης κι όχι έναν εκλογικό μηχανισμό με κέντρο την κοινοβουλευτική ομάδα.
Η εγγραφή νέων μελών στο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ουσιαστική διαδικασία ενεργής συμμετοχής του κόσμου. Η διάθεση ένταξης και προσφοράς στους αγώνες και την Αριστερά, που δείχνουν χιλιάδες άνθρωποι, να μη γίνει ευκαιρία αναβάπτισης διάφορων παραγόντων, προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και «ανανηψάντων» αριστερών.
Όλα αυτά τα θέματα πρέπει γρήγορα να συζητηθούν στις συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ (σε πολλές περιοχές μπλοκάρονται συστηματικά). Η διαδικασία προς την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του φθινοπώρου χρειάζεται ουσιαστική συζήτηση, αλλά και ενεργή συμμετοχή στα κινήματα αντίστασης. Η συμμετοχή, αλλά κυρίως η οργάνωση, των μαχών που έχουμε μπροστά μας είναι η καλύτερη εγγύηση για την ενίσχυση του αριστερού, ριζοσπαστικού χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ.