Ο κίνδυνος της Χρυσής Αυγής και πώς να τον αντιμετωπίσουμε

«Χρυσή Εφεδρεία» του συστήματος

Είναι γεγονός ότι η  φθορά  της -μόλις τριών μηνών- κυβέρνησης  είναι  πολύ πιο γρήγορη από την εφαρμογή των μέτρων που έχουν αποφασιστεί. Η αδυναμία της να περάσει τη συμφωνία με τη Siemens στη βουλή και οι αποδοκιμασίες από μέλη της ΔΑΚΕ σε βουλευτές και υπουργούς της ΝΔ ήταν κάποια περιστατικά που ήρθαν να δέσουν με τα πιο πρόσφατα γκάλοπ. Και αυτά έχουν σοβαρές συνέπειες.

Αυταρχική δημοκρατία

Το πολιτικό σύστημα ( κοινοβούλιο, αστικά δημοκρατικά κόμματα και πολιτικό προσωπικό), που μέχρι τώρα λειτουργούσε κυρίως στη βάση κοινωνικής  συγκατάθεσης από τους «από κάτω», φαίνεται αναποτελεσματικό για να περάσει τη μνημονιακή πολιτική. Ας μην ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ το 2009 είχε 44% και μέσα σε τρία χρόνια έπεσε στο 12% και καταβυθίζεται συνεχώς. Γι’ αυτό για την άρχουσα τάξη  άνοιξε ο δρόμος για εξάπλωση της καταστολής, σαν την κύρια μέθοδο διακυβέρνησης. Η επέκταση του αστυνομικού κράτους σαν ιδεολογία ( τι προτιμάτε ελευθερία ή ασφάλεια;) δεν είναι άσχετη με την έξαρση της αστυνομικής βίας (πλαστικές σφαίρες στους κατοίκους της Χαλκιδικής που αγωνίζονται ενάντια στο ορυχείο χρυσού).

Μαζί όμως με την επιλογή της «αυταρχικής δημοκρατίας» έρχεται και η άνοδος του φασισμού, που αναδεικνύεται σαν εφεδρική πολιτική λύση.

Μέσα σ’ αυτό το φόντο, η Χρυσή Αυγή τους τελευταίους μήνες έχει αναπτύξει μια έντονη δράση. Η καλοκαιρινή επίθεση που σχεδίασε, είχε πέντε άξονες. Ξεκίνησε με την οργάνωση φιλανθρωπικής αλληλεγγύης μόνο για Έλληνες, αξιοποιώντας προσφορές της Εκκλησίας και επιχειρηματικών κύκλων. Η αρχή στη Νίκαια ήταν χλωμή, στη συνέχεια στο Σύνταγμα πήρε θετική δημοσιότητα από τα ΜΜΕ, αλλά ναυάγησε στον Άγιο Παντελεήμονα...

Δεύτερος άξονας ήταν η τραμπούκικη και δολοφονική δράση με πολλά θύματα, συμπληρωματική στα «κενά» που άφηνε η επιχείρηση «Ξένιος Ζευς».

Τρίτος άξονας ήταν η προστασία δήθεν  των μικρεμπόρων, από το παρεμπόριο. Ο πραγματικός στόχος όμως, από τις επιχειρήσεις  εκκαθάρισης των αλλοδαπών μικροπωλητών από τις  λαϊκές αγορές  ήταν άλλος. Ήταν να συγκαλύψει τις ευθύνες της κυβέρνησης και των μεγάλων εταιριών για το «θάνατο του εμποράκου».

Τέταρτος άξονας ήταν η συνεργασία με βιομήχανους για την «αντικατάσταση» των μεταναστών εργατών που χρησιμοποιούν, με Έλληνες «μαύρους» που θα παίρνουν το ίδιο μεροκάματo και δεν θα συνδικαλίζονται. Η εγγύηση γι’ αυτό θα είναι οι τακτικές  επισκέψεις συνεργείων φασιστών που θα ελέγχουν απ’ την μια την φυλετική καθαρότητα του εργατικού προσωπικού και απ’ την άλλη τον ατομικό κατακερματισμό και την συνδικαλιστική απάθειά του.

Και τέλος ήταν η ψεύτικη καμπάνια αιμοδοσίας «μόνο για Έλληνες», που είχε περισσότερο προπαγανδιστικό χαρακτήρα. Για όλη αυτή τη δράση της η Χρυσή Αυγή έχει ανταμειφθεί με την εξάπλωση των οργανώσεών της και τη θεαματική της άνοδο στα γκάλοπ αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι έχει καταγραφεί σαν μια χρήσιμη και βοηθητική δύναμη για τους εργοδότες και την κυβέρνηση. Και αυτό αντανακλάται στον αστικό τύπο.

Γιατί φουσκώνουν οι «φουσκωτοί»;

Παρόλα αυτά, το ερώτημα για το δυνάμωμα των φασιστών παραμένει. Για εμάς, η αύξηση της δράσης και της επιρροής της Χρυσής Αυγής οφείλεται στην άμεση στήριξη και κάλυψη των κρατικών μηχανισμών (από τις μοτο-πορείες μέχρι τη «Ραφήνα») και στη χρηματοδότηση από τμήματα της καπιταλιστικής ολιγαρχίας. Και όχι μόνο...

Τα ΜΜΕ επίσης υποδέχτηκαν φιλικά την «καλοκαιρινή επίθεση» των φασιστών όχι μόνο διαθέτοντας χρόνο, αλλά και στήνοντας εκπομπές για την άμεση προβολή των απόψεών τους.

Για το τρικομματικό κυβερνητικό μπλοκ όμως, η κυρίαρχη άποψη είναι η  «θεωρία των δύο άκρων». Προσπαθεί έτσι να εξισώσει τις απεργίες και τις  διαδηλώσεις με τη φασιστική βία  ενάντια στους μετανάστες, στους αριστερούς αγωνιστές, στους ομοφυλόφιλους κ.λ.π.  υποστηρίζοντας ότι και οι δύο πλήττουν εξίσου τη δημοκρατία.

Από τις πιο χοντροκομμένες μέχρι τις πιο εκλεπτυσμένες εκδοχές της αυτή η θεωρία δεν μπορεί να πείσει κανέναν ότι η Κερατέα (η μάχη των κατοίκων ενάντια στην χωματερή και οι συγκρούσεις τους με τα ΜΑΤ επί πολλές βδομάδες) είναι το ίδιο με τη Ραφήνα (το κυνήγι αλλοδαπών μικροπωλητών από φασίστες τραμπούκους).

Η απάντηση της Αριστεράς

Για την Αριστερά το ζήτημα της Χρυσής Αυγής έχει αποκτήσει κομβική σημασία, γιατί είναι ο αντίθετος πολιτικός πόλος που διεκδικεί να εκφράσει τη δυσαρέσκεια ενάντια στο Μνημόνιο. Η αντιφασιστική απάντηση όμως δεν μπορεί να οικοδομηθεί, αν η Αριστερά δεν πάρει μια ξεκάθαρη θέση σε μερικά θεμελιακά ερωτήματα και το πρώτο είναι για   τους μετανάστες εργάτες. Όσο λάθος είναι ο ισχυρισμός των φασιστών ότι η Αριστερά είναι μια ΜΚΟ που φροντίζει τους μετανάστες, άλλο τόσο λάθος και πολύ πιο επικίνδυνη είναι η υποχώρηση της Αριστεράς στη θέση ότι οι μετανάστες δημιουργούν τα προβλήματα φτώχειας στους Έλληνες. Προβλήματα έχουν όλοι οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας Έλληνες και μετανάστες. Και υπεύθυνοι γι’ αυτό είναι οι τραπεζίτες και ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα. Η λεγόμενη «ρεαλιστική πατριωτική προσέγγιση» δείχνει να αγνοεί ότι από τη διαίρεση των εργαζομένων σε Έλληνες και μετανάστες, και με πρώτα θύματα τους μετανάστες, ξεκινούν όλες οι επιθέσεις στις δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις ολόκληρης της εργατικής τάξης και στη συνέχεια της κοινωνίας.

Ο ρατσισμός σε κάθε παραλλαγή του είναι μια πολύ πρακτική και χρήσιμη θεωρία για την καπιταλιστική ολιγαρχία.  Έτσι μειώθηκαν οι μισθοί, κατέρρευσε το ασφαλιστικό με τη μαύρη εργασία και διαλύθηκε το σύστημα της δημόσιας υγείας. Γιατί πάντα υπάρχει το ερώτημα: «Μετά τους μετανάστες ποιος έχει σειρά;». Γι’ αυτό αιτήματα όπως η νομιμοποίηση και ασφάλιση των μεταναστών είναι εξίσου κρίσιμα όσο και η διατήρηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας  και του βασικού κατώτερου μισθού.

Αριστερά χρειάζεται να κάνει και ένα δεύτερο βήμα που θα στενέψει καθοριστικά τον ζωτικό πολιτικό χώρο των φασιστών. Τα προβλήματα επιβίωσης, που απασχολούν τον απλό λαϊκό κόσμο, πρέπει να μπουν σε απόλυτη προτεραιότητα. Σ’ ένα μεγάλο αγωνιστικό κομμάτι το σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» γίνεται όλο και πιο επίκαιρο. Αυτός είναι ο άξονας της ταξικής, και όχι της εθνικιστικής, απάντησης στα μνημόνια.

Τέλος, για να είναι αποτελεσματική η απάντησή μας, πρέπει να συγκροτήσουμε το πιο πλατύ μέτωπο αντιφασιστικής δράσης. Τα κόμματα της Αριστεράς και τα εργατικά συνδικάτα αποτελούν αναμφισβήτητα τη σπονδυλική στήλη αυτής της αντιφασιστικής  συμμαχίας. Και σ’ αυτό το σημείο οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ  για μαζικές πρωτοβουλίες είναι οι πιο καθοριστικές, καθώς είναι η συντριπτικά μεγαλύτερη δύναμη της Αριστεράς. Στη βάση αυτής της συμμαχίας μπορούμε –χωρίς να τρέφουμε αυταπάτες για το κράτος–  να εξασκήσουμε και πίεση πάνω του, για να ελέγξει και να δικάσει τις παράνομες και εγκληματικές δραστηριότητες της Χρυσής Αυγής, τηρώντας τους νόμους, χωρίς να τρέφουμε αυταπάτες για την αποτελεσματικότητα και τις πραγματικές προθέσεις των κρατικών μηχανισμών.

Τις τελευταίες βδομάδες, αυτές οι ιδέες δοκιμάστηκαν στην πράξη και απέδειξαν τη χρησιμότητά τους. Τα σωματεία των εργαζόμενων γιατρών στα νοσοκομεία, όπου κινήθηκαν, μπλόκαραν τη ρατσιστική καμπάνια αιμοδοσίας των φασιστών. Το σωματείο εργαζομένων στα εμφιαλωμένα ποτά στην Εύβοια και τη Βοιωτία αντέδρασε στους φασίστες μπράβους των εργοδοτών. Στο Αιγάλεω, η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία, συσπειρώνοντας σχεδόν όλη την Αριστερά και τους συλλόγους των εκπαιδευτικών, απέτρεψε την παρέλαση της Χρυσής Αυγής στο πανηγύρι του Εσταυρωμένου. Σε πανηγύρι της Κυπαρισσίας οι νεοναζί αποκρούστηκαν και κυνηγήθηκαν από μετανάστες μικροπωλητές και τελικά φυγαδεύτηκαν από την αστυνομία. Αυτό είναι το μοντέλο που προτείνουμε να απλωθεί παντού για να είναι νικηφόρα η απάντηση της Αριστεράς στη φασιστική απειλή.