Ανεξάρτητα από το αν θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσει (ή να διαχειριστεί) ένα εθνικό νόμισμα ή αν θα παραμείνει στο ευρώ, η ελληνική Αριστερά θα πρέπει με κάθε τρόπο να αναπτύξει τη διεθνιστική αλληλεγγύη, τη συνεργασία, την κοινή δράση με την Αριστερά και την εργατική τάξη των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Ένα μέρος της Αριστεράς εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι, ανεξάρτητα από το αν και πόσο χρειάζεται η διεθνιστική απεύθυνση, η αλληλεγγύη, η συνεργασία και η κοινή δράση της ελληνικής εργατικής τάξης με την υπόλοιπη εργατική τάξη της ΕΕ, εκείνο που προέχει είναι η έξοδος από το ευρώ –τόσο χρονικά όσο και από άποψη σημαντικότητας.
Διεθνισμός
Όμως οι εξελίξεις στην Ευρώπη σε περίπτωση ντόμινο θα είναι ραγδαίες, τα διακυβευόμενα χρηματικά ποσά αστρονομικά και, συνακόλουθα, η τυφλή βία στην οποία θα καταφύγουν οι άρχουσες τάξεις ανυπολόγιστη. Γι’ αυτό το πρόταγμα πρέπει να είναι αντίστροφο: ανεξάρτητα από το αν θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσει (ή να διαχειριστεί) ένα εθνικό νόμισμα ή αν θα παραμείνει στο ευρώ, η ελληνική Αριστερά θα πρέπει με κάθε τρόπο να αναπτύξει τη διεθνιστική αλληλεγγύη, τη συνεργασία, την κοινή δράση με την Αριστερά και την εργατική τάξη των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Η επαπειλούμενη σύρραξη μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας για κάποια νησιά και το δηλητήριο του εθνικισμού που εύκολα απλώνουν οι άρχουσες τάξεις στους εργαζόμενους δείχνουν τους κινδύνους για την ίδια την ειρήνη και το πόσον επείγον είναι να καλλιεργήσει η Αριστερά τις ιδέες του διεθνισμού.
Θα πρέπει επίσης από σήμερα και άμεσα ο ΣΥΡΙΖΑ να θέτει με κάθε ευκαιρία το ζήτημα του σοσιαλισμού. Γιατί, χωρίς κοινωνική ανατροπή τα μέτρα δεν θα έχουν ποτέ τέλος, ακόμη και εκτός ευρώ. Στη Σερβία που το χρέος είναι μόνον 50% του ΑΕΠ και δεν υπάρχει ευρώ, η κυβέρνηση λέει ότι είναι «αναγκασμένη» να προχωρήσει σε περικοπές με τον υπουργό Οικονομικών να κραδαίνει τη γνωστή μονότονα εκβιαστική μανιέρα που θα αντηχεί πια σε όλη τη «γηραιά ήπειρο»: «Θα ζήσετε χειρότερα αλλά δεν θα πεθάνετε».
Το ζήτημα είναι πέρα από νομίσματα, ακόμη και πέρα από μνημόνια: Η δυσανεξία των ευρωπαϊκών λαών εκφράστηκε και με την πρόσφατη δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε στη γαλλική «Φιγκαρό», σύμφωνα με την οποία η συντριπτική πλειοψηφία των Γάλλων (64%) θα ψήφιζε σήμερα κατά της Συνθήκης του Μάαστριχτ, το οποίο προβλέπει κυρίως τη νομισματική ένωση. Το 63% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι το ευρώ είχε αρνητικές συνέπειες στην απασχόληση (μόνον το 6% θεωρεί ότι το κοινό νόμισμα μείωσε την ανεργία), ενώ το 89% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι το ευρώ είναι υπεύθυνο για την άνοδο των τιμών (μόνον το 5% θεωρεί ότι το ευρώ είχε ευεργετικές συνέπειες στο πληθωρισμό). Γενικότερα από την επικύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η ΕΕ βαίνει ως επί το πλείστον «προς την κακή κατεύθυνση» για το 67% των Γάλλων, έναντι του 33% που πιστεύει το αντίθετο. Η έρευνα δείχνει επίσης μεγάλη επιφυλακτικότητα απέναντι σε μια ενισχυμένη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με μια ενιαία οικονομική και δημοσιονομική πολιτική, την οποία απορρίπτουν οι έξι Γάλλοι στους δέκα (60% έναντι 40%).
Η Γερμανία
Όμως το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι η ίδια η Γερμανία. Όπως πολύ παραστατικά δείχνει το δισέλιδο αφιέρωμα της Κ. Μπαλή στην «Αυγή» της 16/9, οι Γερμανοί εργαζόμενοι και άλλα λαϊκά στρώματα δεν ζουν σήμερα σε κάποιο παράδεισο που θα ζηλεύαμε εμείς. Παράδειγμα οι μισθοί: Εκατομμύρια άνθρωποι με κανονική δουλειά (πενθήμερο-οκτάωρο) δεν μπορούν να ζήσουν από αυτή και χρειάζεται να κάνουν και δεύτερη απασχόληση. Περίπου 1.300.000 πλήρως απασχολούμενοι αναγκάζονται να ζητήσουν –κρυφά από τους γνωστούς τους για λόγους αξιοπρέπειας– το κοινωνικό βοήθημα (το λεγόμενο «επίδομα ανεργίας ΙΙ) προκειμένου να ξεπεράσουν το επίπεδο της φτώχειας και να ζήσουν με μία δουλειά. Την ίδια στιγμή όλο και περισσότεροι Γερμανοί δουλεύουν για 400 μόλις ευρώ (η αγορά εργασίας των λεγόμενων «temps»).
Τα ίδια και με τις συντάξεις: Η υπουργός Εργασίας φον ντερ Λάιεν υπολόγισε ότι ένας εργαζόμενος που σήμερα αμείβεται με 2.500 ευρώ μικτά το μήνα, το 2030 θα παίρνει σύνταξη μόλις 688 ευρώ (ένα ποσό που δεν εξασφαλίζει ούτε στέγαση), παρότι μπορεί να έχει συμπληρώσει 35ετία. Στη Γερμανία τα όρια συνταξιοδότησης έχουν ήδη ανέβει στα 67 χρόνια.
Μήπως τα πράγματα είναι καλύτερα στην παιδεία; Κάθε άλλο: Μόλις ένα στα δύο παιδιά πηγαίνει στο γυμνάσιο, ολοκληρώνει δηλ. τη 13ετή (πλέον περιορισμένη σε 12ετή) μέση εκπαίδευση και δίνει εξετάσεις για το Abitur, το γενικό απολυτήριο που ανοίγει τις πόρτες για το πανεπιστήμιο. Και μόνο ένα στα πέντε παιδιά που δεν έχουν σπουδαγμένους γονείς φτάνει στο Abitur! Ενώ στις υπόλοιπες αναπτυγμένες χώρες το 37% των νέων ανθρώπων μαθαίνουν περισσότερα γράμματα από τους γονείς τους, στη Γερμανία αυτός ο δείκτης προόδου είναι μόλις στο 20%!
Αφού στην καλύτερη χώρα της ΕΕ, η οποία ακόμη δεν έχει μπει στην κρίση και έχει ανάπτυξη, οι εργαζόμενοι χάνουν διαρκώς, τότε έχουμε ένα ατράνταχτο επιχείρημα να μιλάμε για σοσιαλισμό και όχι για απλή έξοδο της Ελλάδας από την κρίση. Γιατί, αλήθεια, σε ποια χώρα θα θελήσουμε να μοιάσουμε αν απλώς «βγούμε από το μνημόνιο»; Η Γερμανία δείχνει ότι για τους εργαζόμενους δεν υπάρχουν περιθώρια εντός του καπιταλισμού ακόμη κι αν αυτός ο καπιταλισμός (ο ευρωπαϊκός) είναι ο υποτιθέμενα πιο ανθρώπινος καπιταλισμός του πλανήτη.