Τα προηγούμενα χρόνια η σεχταριστική γραμμή της «ταξικής καθαρότητας» ήταν βλαπτική για το εργατικό κίνημα. Στις σημερινές συνθήκες είναι καταστροφική. Στη Χαλυβουργία με εξαιρετικά οδυνηρό τρόπο φάνηκαν τα όρια και τα αποτελέσματά της.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Το τελευταίο δίμηνο, παρόλη την πυκνότητα των γεγονότων, το ΚΚΕ κινήθηκε έχοντας κατεβάσει τον πήχη σε κάθε επίπεδο: κινηματικό, πολιτικό, κοινοβουλευτικό. Εύλογη εξήγηση είναι η καθήλωση των ποσοστών του στις εκλογές της 17ης Ιούνη. Δεν είναι η μόνη. Η ήττα της απεργίας στη Χαλυβουργία βάρυνε ακόμη περισσότερο. Κανένας εργαζόμενος, κανένας αγωνιστής της Αριστεράς δεν χάρηκε γι’ αυτή την κατάληξη και θα μπορούσε να επιδράσει παραλυτικά σε όλο το εργατικό κίνημα. Αυτό δεν έγινε. Γιατί στους αγώνες συμμετέχει ένα τεράστιο δυναμικό πολύ πέρα από τις «ταξικές δυνάμεις» του ΠΑΜΕ. Γιατί το 27% του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές δίνει ελπίδα στους αγώνες του κόσμου μας, αφήνει ανοιχτή την προοπτική της ανατροπής των συσχετισμών προς όφελος των εργαζομένων.
Χαλυβουργία
Ο αγώνας της Χαλυβουργίας είχε μεγάλη σημασία. Γιατί πρώτη φορά μετά από χρόνια σε ένα εργοστάσιο στο χτυπημένο ιδιωτικό τομέα οι εργαζόμενοι μπήκαν σε απεργία διαρκείας, αρνούμενοι τη μείωση των μισθών και τον εκβιασμό της απόλυσης. Την πρωτοβουλία πήραν σ. του ΠΑΜΕ, αξιοποιώντας τις δυνάμεις στο χώρο. Το ΚΚΕ κινητοποίησε τις δυνάμεις του, όμως η απεργία δεν θα άντεχε τόσους μήνες, χωρίς την αλληλεγγύη που έδειξαν εργαζόμενοι, σωματεία, δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Αυτή τη δυναμική αρνήθηκε να αξιοποιήσει το ΚΚΕ. Ήταν «η δική του απεργία» και τα στελέχη του την καθοδηγούσαν με τη γραμμή του σεχταρισμού και της περιχαράκωσης.
Η κατάπτυστη στάση της ΓΣΕΕ, που άφησε ακάλυπτους τους χαλυβουργούς, δεν είναι δικαιολογία. Γιατί οι δυνάμεις που ήθελαν να συμπαρασταθούν οργανωμένα, ήταν πολλές και από κοινού με το ΠΑΜΕ θα μπορούσαν να διαμορφώσουν άλλη κατάσταση. Ήταν καθαρό ότι ο ιδιοκτήτης, ο Μάνεσης, ο ΣΕΒ και το πολιτικό προσωπικό τους θα έκαναν τα πάντα για να νικήσουν, επιστρατεύοντας κάθε μηχανισμό. Μετά τις εκλογές και την ανάδειξη της νέας μνημονιακής κυβέρνησης τα χέρια τους λύθηκαν. Απορρίφθηκε η πρόταση συμβιβασμού του σωματείου. Τα ΜΑΤ ανέλαβαν το άνοιγμα του εργοστασίου. Ακόμα και εκείνη την ημέρα το ΚΚΕ ήταν επιθετικό απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ και σε άλλους συμπαραστάτες. Ακόμα χειρότερα, επέλεξε η απογευματινή συγκέντρωση να κρατήσει λίγο, αποσύροντας γρήγορα τα μπλοκ του. Οι εργάτες μπήκαν υπογράφοντας και αργότερα έξι συνδικαλιστές απολύθηκαν.
Τα προηγούμενα χρόνια η σεχταριστική γραμμή της «ταξικής καθαρότητας» ήταν βλαπτική για το εργατικό κίνημα. Στις σημερινές συνθήκες είναι καταστροφική. Στη Χαλυβουργία με εξαιρετικά οδυνηρό τρόπο φάνηκαν τα όρια και τα αποτελέσματά της. Παλιότερα μπορούσε να συντηρεί τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις του ΚΚΕ, τώρα γυρίζει μπούμερανγκ.
Ανάγκη ενότητας
Τώρα που η κυρίαρχη τάξη στοχεύει στη συντριβή των εργαζομένων, τώρα που τα ΜΑΤ φτάνουν έξω από τις πύλες των νοσοκομείων, όπως στο 7ο Θεραπευτήριο και το Αγία Όλγα, τώρα που οι φασίστες οργανώνουν τάγματα εφόδου, η ενότητα στη δράση σε κινηματικό και πολιτικό πεδίο είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την άμυνα και την αντεπίθεση της εργατικής τάξης και της Αριστεράς για την ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων.
Η ηγεσία του ΚΚΕ γύρισε την πλάτη στη μάχη για την κυβέρνηση της Αριστεράς, αφαιρώντας από το κίνημα τη δυνατότητα να προχωρήσει πιο μπροστά από το σύνθημα της ανατροπής της κυβέρνησης και των μνημονίων. Στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στην ομιλία της η Αλ. Παπαρήγα είπε, και σωστά, ότι κανένας αγώνας δεν πήγε χαμένος. Όμως αρνήθηκε να βγάλει τα χρήσιμα συμπεράσματα από τον αγώνα της Χαλυβουργίας. Συνέχισε την επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ, διαστρεβλώνοντας για άλλη μια φορά τις θέσεις του.
Από τη δική μας τη μεριά πρέπει να επιμείνουμε στο στόχο της συμπαράταξης της Αριστεράς. Να αναλάβουμε πιο θαρρετά την οργάνωση ενωτικών αγώνων διαρκείας. Να επιμείνουμε στο ριζοσπαστικό πρόγραμμα που απαντά στην κρίση, από τη μεριά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και στην προοπτική του σοσιαλισμού.