Από πού πάμε για το «μετατροϊκανό ξέφωτο»;

Ο Αλ. Τσίπρας κατέληξε στην ομιλία του στη ΔΕΘ με την εξής δήλωση: Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι η επιλογή της οικονομικής, κοινωνικής και γεωπολιτικής ασφάλειας και σταθερότητας («Αυγή», 16/9)!

Εξ όσων γνωρίζω, οι εργαζόμενοι διέθεταν και διαθέτουν μέσα στον καπιταλισμό εργαλεία «ασφάλειας και σταθερότητας»: τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Αν συνυπολογίσουμε τον παράγοντα της γεωπολιτικής «ασφάλειας», τότε, ίσως, θα πρέπει να προσθέσουμε στη λίστα των «εργαλείων» και τα αμιγώς αστικά κόμματα του κέντρου, αλλά και της Δεξιάς. Αντίθετα, η Αριστερά και ειδικότερα η ριζοσπαστική Αριστερά, προέκυπταν και προκύπτουν ως αναγκαίες δυνάμεις στον αντίποδα της «σταθερότητας», στην υπόσχεση της «αλλαγής» και πιο συγκεκριμένα της ανατροπής της υπάρχουσας κατάστασης των πραγμάτων…

Σταθερότητα

Ψιλά γράμματα; Κάθε άλλο. Γιατί, άλλωστε, οι δεξιοί, οι κεντρώοι και οι σοσιαλδημοκράτες παραιτήθηκαν από τη «σταθερότητα» των κομμάτων τους και μπήκαν στην κρεατομηχανή των μνημονίων; Μήπως από τη σκοπιά της «ασφάλειας και της σταθερότητας» του συστήματος δεν υπάρχει πραγματικά εναλλακτική λύση στη μνημονιακή βαρβαρότητα; Μήπως το δίλημμα μνημόνια ή ανατροπή από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων και στην προοπτική του σοσιαλισμού, είναι δίλημμα πραγματικό και αναπόφευκτο; Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα έπαιρνε θέση: προεκλογικά ζητήσαμε «μήνυμα ανατροπής στην Ελλάδα και στην Ευρώπη», ενώ θέσαμε το δίλημμα: ή αυτοί ή εμείς…

Στις επεξεργασίες του Γραφείου Τύπου του ΣΥΝ σχετικά με την «παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στη ΔΕΘ», διάβασα για «ρεαλιστική προγραμματική πρόταση», για «ρεαλιστικό σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας(;) και ανάπτυξης(;)», για «ώριμη και υπεύθυνη δύναμη που θα αναλάβει πρωτοβουλίες στον ευρωπαϊκό χώρο», ενώ παρατήρησα την απόλυτα απουσία κάποιων λέξεων όπως εργαζόμενοι, εργατικό κίνημα, Αριστερά, σοσιαλισμός κλπ. Συνήθως αυτός ο συνδυασμός επιλογών και απαλείψεων προειδοποιεί για μια βίαια πολιτική στροφή. Στο ίδιο συμπέρασμα έφτασε ο Παντ. Καψής που, από τις στήλες του «Έθνους», αφού χαιρέτησε τους «νεωτερισμούς», έσπευσε να ζητήσει την καρατόμηση των αριστερών τάσεων και στελεχών στο ΣΥΡΙΖΑ και στον ΣΥΝ, θυμίζοντας τις μαζικές διαγραφές του Αντρέα Παπανδρέου στην πορεία του προς την κυβερνητική εξουσία το 1981.

«Συμπλέγματα»

Η ομιλία του Αλ. Τσίπρα είχε κάποιες «νέες ιδέες» για την οικονομία και την ανάπτυξη: τα πέντε «συμπλέγματα»(!) που θα πρέπει να στηριχθούν (αγροτοδιατροφικό, τουριστικό, ενεργειακό, βιομηχανίας περιβαλλοντικών τεχνολογιών, κατασκευαστικό) και στόχους όπως η αύξηση των δημόσιων επενδύσεων, η ανάπτυξη των δημόσιων μαζικών μεταφορών, η μείωση της ελλειμματικότητας της οικονομίας(;), η εθνική προγραμματική συμφωνία με τους εφοπλιστές(;), η δημιουργική αξιοποίηση της γεωστρατηγικής σημασίας της χώρας(;) κλπ. Πρόκειται για ιδέες «ανασυγκρότησης» προφανώς μέσα στη συνέχεια του καπιταλισμού. Και το ερώτημα παραμένει: η υπαρκτή κυρίαρχη τάξη γιατί δεν επιλέγει αυτές τις ιδέες αλλά, αντίθετα, ταυτίζει το μέλλον της με τις μνημονιακές πολιτικές; Μήπως γιατί γνωρίζει καλύτερα από εμάς ότι αυτά είναι «ματζούνια» απολύτως ανεπαρκή για να αντιμετωπιστεί μια βαθύτατη κρίση του συστήματος; Και αντίστροφα: Αν για να ανατρέψουμε τα μνημόνια οφείλουμε να αμφισβητήσουμε την κυριαρχία των καπιταλιστών, τότε γιατί να αυτοπεριορίζουμε τα προγράμματά μας σε στόχους όπως η «προγραμματική συμφωνία» με τους εφοπλιστές;

Ευρωζώνη

Ο Αλ. Τσίπρας έκανε επίσης λόγο για «δημιουργική αξιοποίηση της συμμετοχής της χώρας μας στην ΕΕ και στην ευρωζώνη» και απαντώντας σε δημοσιογράφο δήλωσε ότι στην πολιτική μας «δεν υπάρχουν σενάρια έξω από το ευρώ». Πρόκειται για σαφή αναδίπλωση από τη θέση «καμιά θυσία για το ευρώ» και διάψευση της (και) δικής του προεκλογικής θέσης ότι «το ευρώ δεν είναι φετίχ». Πρόκειται για στροφή σε συντηρητικότερη θέση, αλλά και σε απολύτως λάθος χρόνο, αφού οι πραγματικές εξελίξεις στην ευρωζώνη είναι στην αντίστροφη κατεύθυνση.

Η υπόσχεση για «μετατροϊκανό ξέφωτο» δεν είναι ούτε σαφής ούτε αρκετή. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να μείνει σταθερά προσδεδεμένη στις αναγκαιότητες του εργατικού κινήματος, της Αριστεράς, της προοπτικής σοσιαλιστικής αλλαγής της κοινωνίας.

Αυτό θα είναι το κρίσιμο ζητούμενο για τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ που στους μήνες που έρχονται έχει μπροστά του μεγάλα κινηματικά καθήκοντα, αλλά και σημαντικές διεργασίες συγκρότησης. Αυτή η δύναμη θα δώσει δημοκρατικά και τις τελικές απαντήσεις.

Και εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι οι Κασσάνδρες των απέναντι -για άλλη μια φορά- θα διαψευστούν.