Δεν υπάρχει «ρεαλιστικό» κυβερνητικό πρόγραμμα διαχείρισης της κρίσης που θα συνδυάζει την εξυπηρέτηση των εργατικών και λαϊκών αναγκών με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ντόπιας κυρίαρχης τάξης και των δανειστών.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Η συζήτηση που αφορά στο «είδος» και τον «τρόπο» της αντιπολίτευσης που πρέπει να ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης σ’ αυτή τη συγκυρία (συζήτηση που άνοιξε αμέσως μετά τις εκλογές και πήρε επίκαιρα χαρακτηριστικά μετά την ομιλία του προέδρου της ΚΟ Α.Τσίπρα στην ΔΕΘ, στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, στη Γραμματεία, στην ΚΟ και στην επιτροπή προγράμματος, αλλά και στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στις συνελεύσεις των τοπικών επιτροπών και ευρύτερα στην κοινωνία) αποκτά νέα διάσταση και νόημα μετά την απεργιακή κινητοποίηση την Τετάρτη, 26 Σεπτέμβρη.
Γενική Απεργία
Σ’ αυτή τη Γενική Απεργία δόθηκε μια πρώτη απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα που αφορά στην κατάσταση του αγωνιστικού φρονήματος και της κινηματικής ετοιμότητας της κοινωνίας γενικότερα και του εργατικού κινήματος πιο συγκεκριμένα, μετά από πολλούς μήνες ύφεσης της κοινωνικής κινητικότητας, στα πλαίσια της πολύμηνης εκλογοκεντρικής διαδικασίας που προηγήθηκε.
Η Γενική Απεργία είχε όλα τα στοιχεία των σημαντικών κινητοποιήσεων της πρώτης «μνημονιακής» διετίας και ποιοτικά ακόμη περισσότερα. Από την άποψη της συμμετοχής ήταν μια μαζικότατη κινητοποίηση όχι μόνο στην Αθήνα, όπου η διαδήλωση αφορούσε πολλές δεκάδες χιλιάδες κόσμο, αλλά και σε όλη τη χώρα με διαδηλώσεις συγκρίσιμες με τις μεγαλύτερες μέχρι σήμερα συγκεντρώσεις ενάντια στα μνημονιακά μέτρα. Πέρα όμως από τον αριθμό, οφείλουμε να σταθούμε στο πλήθος και την ποικιλία των εργατικών σωματείων και ομοσπονδιών που έλαβαν μέρος, τα οποία μας δίνουν ένα μέτρο για τη διάθεση του κόσμου της εργασίας να μπει επικεφαλής ενός νέου γύρου ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνικής αντίστασης, χωρίς ν’ αφήνει κανένα περιθώριο «εργασιακής ειρήνης» στη νεοεκλεγείσα κυβέρνηση.
Για το εργατικό και λαϊκό κίνημα είναι σαφές πως δεν υπάρχουν διλήμματα σχετικά με το αν είναι πολύ νωρίς για να απαιτηθεί η πτώση της κυβέρνησης. Αυτό είναι ένα καίριο συμπέρασμα, με άμεσες συνέπειες για τις πολιτικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ.
Πολύ περισσότερο που αυτές οι εξελίξεις λαμβάνουν χώρα στο πλαίσιο ανάλογων σημαντικών εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, αλλά και στη Γαλλία. Η ορθή επιμονή στο κριτήριο ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό και συνακόλουθα και η λύση του, αποκτά πραγματικό και χρήσιμο νόημα, πρωτίστως όταν μπορεί να αναγνωρίσει τα κινηματικά χαρακτηριστικά της συγκυρίας στην Ευρώπη. Η κοινωνική κινητικότητα στις χώρες του Νότου είναι το ευνοϊκό ευρωπαϊκό πλαίσιο για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις ριζοσπαστικές πολιτικές επιλογές, όταν οι ίδιοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, και ιδιαίτερα ο ισπανικός, απαντούν και απορρίπτουν δυναμικά τις δήθεν περίτεχνες διαπραγματεύσεις των κυβερνήσεών τους (π.χ. Ραχόι-Μόντι).
Ρήξη
Ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επειδή επέλεξε την απόρριψη του «ρεαλισμού» του πολιτικού συστήματος εξουσίας και των συνακόλουθων διλημμάτων με πρώτο το νομισματικό εκβιασμό, καθώς έγινε ξεκάθαρο στα μάτια του και συνεχίζει καθημερινά να αποκαλύπτεται ότι πίσω απ’ όλες τις δικαιολογίες για τη σκληρή λιτότητα υπάρχει απύθμενο ψέμα, ταξική μονομέρεια και άμεση διαπλοκή με τη ντόπια ολιγαρχία του κεφαλαίου, αλλά και τα διεθνή κέντρα, ιδιαίτερα της ΕΕ. Επέλεξε τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή αυτός πρότεινε το δρόμο της ρήξης και της μεροληψίας υπέρ του κόσμου της εργασίας και της κοινωνικής πλειοψηφίας, έναντι των δήθεν «εθνικών λύσεων» στο όνομα της, πάση θυσία, παραμονής στο ευρώ.
Βέβαια ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι ένας πολιτικός φορέας με στοιχημένη εκφώνηση και ενιαίο λόγο, ούτε όλος αυτός ο κόσμος, που τον εμπιστεύτηκε, έχει ενιαίο πολιτικό και ταξικό κριτήριο και συνείδηση. Ωστόσο το προεκλογικό σήμα που εξέπεμψε ο ΣΥΡΙΖΑ και παραλίγο να τον οδηγήσει άμεσα στην κυβέρνηση, καθορίστηκε από τις συγκεκριμένες δεσμεύσεις που, δια στόματος του προέδρου της ΚΟ, πήρε στην Αθηναΐδα:
• Κυβέρνηση της Αριστεράς – επιμονή στην ενότητα της Αριστεράς.
• Καμιά θυσία για το ευρώ – το ευρώ δεν είναι φετίχ.
• Μονομερής, άμεση ανατροπή του μνημονίου και διεκδίκηση διαγραφής χρέους.
• Προστασία των μισθών και των συντάξεων, εγγύηση της λειτουργίας των δημόσιων σχολείων και νοσοκομείων, απόρριψη των ιδιωτικοποιήσεων και εθνικοποίηση των τραπεζών και των ΔΕΚΟ, βαριά φορολόγηση του κεφαλαίου και παύση πληρωμών προς τους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους.
Εξάλλου αυτό είναι και το πλαίσιο που στηρίζει την ενότητα του ίδιου «πολύχρωμου» και πολυτασικού ΣΥΡΙΖΑ.
«Ρεαλισμός»
Η άποψη ότι σήμερα, από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι αναγκαίο να «εξειδικεύσουμε» τις προγραμματικές μας αιχμές, ώστε να γίνουν πιο «ρεαλιστικές», πιο «κοστολογημένες», να «στρογγυλέψουμε» το λόγο μας, να γίνουμε αποδεκτοί συνομιλητές από τους πολιτικούς και ταξικούς μας αντιπάλους στο εσωτερικό, αλλά και στην Ευρώπη, είναι λανθασμένη.
Ανεξάρτητα από τις προθέσεις μιας τέτοιας κατεύθυνσης, αυτή καθαυτή κρύβει μιαν αδυναμία εκτίμησης για το τι θα έχει να αντιμετωπίσει μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» σήμερα και ακόμη περισσότερο τις πολιτικές προϋποθέσεις για να μπορέσει η Αριστερά να πάρει την κυβέρνηση. Δεν υπάρχει «ρεαλιστικό» κυβερνητικό πρόγραμμα διαχείρισης της κρίσης που θα συνδυάζει την εξυπηρέτηση των εργατικών και λαϊκών αναγκών με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ντόπιας κυρίαρχης τάξης και των δανειστών. Αν η Αριστερά αναλάβει τέτοιες υποχρεώσεις, απλά θα οδηγηθεί, αμέσως ή λίγο αργότερα, στην καταστροφή, μαζί με τις ελπίδες και τις προσδοκίες ενός ολόκληρου κόσμου που πήρε μέσα στην κρίση τολμηρές αποφάσεις.
Γι’ αυτό σήμερα, στο δρόμο της συγκρότησης μαζικού, δημοκρατικού πολιτικού φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, στη συγκυρία της ταχύτατης αποκάλυψης του προεκλογικού ψεύδους της τρικομματικής κυβέρνησης για δήθεν επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, της κυβέρνησης που παραπαίει από τις εσωτερικές αντιφάσεις και τα σκάνδαλα, την ώρα της επιστροφής και αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος σε Ελλάδα και Ευρώπη, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ανανεώσει και να τονίσει την αποφασιστικότητά του για ρήξη με το μνημονιακό, τροϊκανό, νεοφιλελεύθερο πλαίσιο της ΟΝΕ-ΕΕ και της ντόπιας άρχουσας τάξης, δίνοντας νέα ώθηση ριζοσπαστικοποίησης και ταξικής μεροληψίας στο λόγο, στις προγραμματικές αιχμές και στη δράση του μέσα στην κοινωνία.