Μια σειρά από ομοσπονδίες και πρωτοβάθμια σωματεία ξεσηκώνονται για να αντιμετωπίσουν την πιο βάρβαρη επίθεση που έχουν δεχτεί οι εργαζόμενοι εδώ και δεκαετίες.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Ξεσηκωμός παντού!
Ξεσηκώνονται και απαιτούν γενικευμένη ανυπακοή στα μέτρα κυβέρνησης-τρόικας. Ξεσηκώνονται και απαιτούν κινητοποιήσεις διαρκείας, για να ανατραπούν μια και καλή οι πολιτικές των μνημονίων. Ξεσηκώνονται και απαιτούν να είναι οι «από πάνω» αυτοί που θα πληρώσουν την κρίση.
Αυτή η πίεση έχει ήδη φέρει τους πρώτους καρπούς. Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ υποχρεώθηκαν να καλέσουν σε απογευματινό συλλαλητήριο τη Δευτέρα 8 Οκτώβρη στο Σύνταγμα. Επίσης προχωράνε σε μια σειρά δράσεων, αλλά και συσκέψεων με Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα της Αττικής, παραστάσεις διαμαρτυρίας κλπ.
Το πλαίσιο όμως στο οποίο θέλουν να κατευθύνουν αυτές τις δράσεις είναι για πέταμα. Καταλήγουν να επιδιώκουν το διάλογο με την κυβέρνηση, αλλά και τους εργοδότες. Δηλαδή τη γνωστή συνταγή ήττας που προσπαθούν οι ηγεσίες των δύο συνομοσπονδιών να επιβάλλουν στο συνδικαλιστικό κίνημα και που έχει οδηγήσει στο συντριπτικό χάσιμο εργασιακών δικαιωμάτων, σε μείωση μισθών που ξεπερνάει το 35% την τελευταία διετία, σε στρατιές εκατομμυρίων ανέργων, ανασφάλιστων και επισφαλώς απασχολούμενων εργαζόμενων.
Οι γραφειοκρατικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν θέλουν να αντιληφθούν τίποτα από τις ανατροπές που έχουν συντελεστεί στο μυαλό χιλιάδων εργαζόμενων, μέσα από την ωμή βία με την οποία εξαθλιώνεται η ζωή τους μέρα με τη μέρα τα τελευταία χρόνια. Ο κόσμος που πλυμμήρισε επανειλλημένα τους δρόμους στις 48ωρες γενικές απεργίες, δείχνει διατεθειμένος να το ξανακάνει, ειδικά αν η απεργία αποκτήσει χαρακτηριστικά πολιτικού αγώνα διαρκείας. Η μαζική συμμετοχή των εργαζόμενων του υπουργείου Οικονομικών στην τριήμερη απεργία είναι ένα τέτοιο μικρό δείγμα.
Μεγάλη είναι πια και η ευθύνη της Αριστεράς. Οι εργαζόμενοι δείχνουν την τελευταία διετία όλο και περισσότερη εμπιστοσύνη τόσο στους συνδικαλιστές της Αριστεράς, με σημειωμένες αρκετές ανατροπές υπέρ της σε εκλογές σωματείων, όσο και συνολικά με την καταγραφή των μεγαλύτερων ιστορικά ποσοστών της στις τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές.
Οι παρατάξεις και οι αγωνιστές της Αριστεράς στο επόμενο διάστημα μπορούν να καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό την πορεία του κινήματος. Οργανώνοντας κινητοποιήσεις, προσπαθώντας να συνδέσουν τα αιτήματα κάθε χώρου με το αίτημα για ανατροπή της κυβέρνησης, δίνοντας συνέχεια στην πολιτικοποίηση των εργαζομένων, που γίνεται πια με όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς.
Κυρίως όμως στηρίζοντας το αίτημα ομοσπονδιών, εργατικών κέντρων και σωματείων, όπως η ΠΟΕ-ΟΤΑ, η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, η ΟΛΜΕ, τα σωματεία εργαζομένων στις συγκοινωνίες κ.ά. για επαναλαμβανόμενες απεργίες από τη μέρα ανακοίνωσης των μέτρων.
Σε αυτή την κατεύθυνση ήταν σημαντική και η σύσκεψη που πραγματοποίησε ο Συντονισμός Πρωτοβάθμειων Σωματείων τη Δευτέρα 1 Οκτώβρη, όπου αποφάσισε τη στήριξη του προγράμματος δράσης που έχει εξαγγείλει η ΠΟΕ-ΟΤΑ. Αντίστοιχη στήριξη χρειάζεται να δοθεί και στις υπόλοιπες κινητοποιήσεις και πρωτοβουλίες. Όπως αυτή της ΟΛΜΕ που καλεί με ανακοίνωσή της, μετά την πανεργατική απεργία στις 26 Σεπτέμβρη, σε συνέχιση των κινητοποιήσεων και καλεί «κάθε ΕΛΜΕ, κάθε σχολείο να γίνει κέντρο αγώνα».
Εξίσου σημαντική προσπάθεια, εκτός από το συντονισμό αυτών των πρωτοβουλιών, είναι η στήριξη των κινητοποιήσεων που έχουν ήδη ανακοινωθεί και πραγματοποιούνται. Η 24ωρη απεργία των εργαζομένων στην Εμπορική Τράπεζα, οι κινητοποιήσεις γιατρών, νοσηλευτών και λοιπού προσωπικού στα νοσοκομεία, οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα ΜΜΕ, των πανεπιστημιακών κ.ά.