Παρά τους θεατρινισμούς, και ο Κουβέλης και ο Βενιζέλος βρίσκονται με την πλευρά του μνημονίου και της τρόικας. Γιατί αυτά τα οποία έχουν ήδη συμφωνήσει να ψηφίσουν, δηλ. τα δημοσιονομικά, και για τα οποία δεν γίνεται καμία συζήτηση, είναι ήδη φρικιαστικά.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
«Δεν θα κάνουμε πίσω, ούτε για να πάρουμε φόρα»
Το τελευταίο διάστημα ο Στουρνάρας, που ίσως δεν διαθέτει τις υποκριτικές δυνατότητες του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέλη, φαίνεται όλο και περισσότερο σαν ένας δευτεροκλασάτος υπαλληλίσκος που δεν διαπραγματεύεται απολύτως τίποτε –ούτε με την τρόικα ούτε, πολύ περισσότερο με τα ελληνικά αφεντικά. Όμως τότε γιατί καθυστερούν τα μέτρα; Είναι σαφές πως η καθυστέρηση στην ανακοίνωση των μέτρων δεν οφείλεται στη διαπραγμάτευση αλλά σε εκείνο που φοβίζει την κυβέρνηση, δηλ. στην οργή της κοινωνίας, αλλά και στο τι θα κάνουν οι ίδιοι οι βουλευτές της, οι οποίοι δεν έχουν πεισθεί ότι αξίζει να θυσιάσουν το κοινοβουλευτικό τους μέλλον για την ψήφιση αυτών των μέτρων.
Οι δύο από τους εταίρους της κυβέρνησης μοιάζουν να στηλώνουν τα πόδια, βλέποντας τον κίνδυνο εκλογικής κατάρρευσης. Ο Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ δεν δέχονται τις ρυθμίσεις στα εργασιακά του ιδιωτικού τομέα, ενώ και ο Βενιζέλος αναγκάστηκε να βάλει και αυτός αντιπολιτευτικές πινελιές ζητώντας να περνούν από τη Βουλή οι ιδιωτικοποιήσεις (ποιος να θυμάται τι έλεγε και τι ψήφιζε ως υπουργός Οικονομικών).
Συμβόλαια θανάτου
Ωστόσο, παρά τους θεατρινισμούς, και ο Κουβέλης και ο Βενιζέλος βρίσκονται με την πλευρά του μνημονίου και της τρόικας. Γιατί αυτά τα οποία έχουν ήδη συμφωνήσει να ψηφίσουν, δηλ. τα δημοσιονομικά, και για τα οποία δεν γίνεται καμία συζήτηση, είναι ήδη φρικιαστικά. Ας πάρουμε ένα μόνον παράδειγμα: To 3o μνημόνιο, σύμφωνα με τη μετάφραση που έχει κάνει το Press Project, επιτάσσει ότι το Δεκέμβριο του 2012 θα πρέπει να έχει μειωθεί κατά 10% ο αριθμός των γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία σε σχέση με τον Ιούνιο του 2012 (!), ενώ επίσης επιτάσσει μια περαιτέρω μείωση του αριθμού των γιατρών κατά 10% το 2013, δηλ. συνολικά 20% σε 18 μήνες! Επίσης προβλέπει τη μείωση κατά 13% των δαπανών για τα νοσοκομεία, δηλ. «ουσιαστικά τη μείωση των κλινών», όπως γράφει κυνικά. Μόνον εξ αιτίας αυτού το μέτρου θα πεθάνουν χιλιάδες άνθρωποι που αλλιώς θα επιζούσαν. Και μόνον αυτό είναι επαρκής λόγος για κάποιον «στοιχειωδώς υπεύθυνο» να καταψηφίσει το νέο μνημόνιο. Όμως και τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης δεν έχουν καμία αντίρρηση επ’ αυτών!
Βέβαια, δεν είναι μόνον αυτή η βαρβαρότητα στην οποία συμφωνούν: Συμφωνούν επίσης στις περικοπές συντάξεων έως και 12%, στη μείωση των εφάπαξ κατά 23%, καθώς και στη μείωση μισθών και κοινωνικών επιδομάτων (π.χ. καταργούνται όλα τα ειδικά εποχικά επιδόματα ανεργίας). Οι συνολικές περικοπές μισθών, επιδομάτων και συντάξεων θα φτάσουν τα 6,3 δισ. ευρώ μόνον μέσα στο 2013. Συμφωνούν επίσης στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης κατά δύο χρόνια, στην αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, στην απομάκρυνση 25.000 υπαλλήλων από το Δημόσιο, στη μείωση στους 2.000 αντί 15.300 αναπληρωτών καθηγητών στα σχολεία, στην παράταση της –δήθεν προσωρινής– «εισφοράς αλληλεγγύης» έως το 2018, στην κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών, στην αύξηση της φορολογίας των αγροτών, στα δραματική μείωση των ειδικών μισθολογίων των ΔΕΚΟ (μέχρι και κατά 35%), στην κατάργηση όλων των οικογενειακών επιδομάτων και όλων των δώρων, στην υποχρεωτική ένταξη όλων ανεξαιρέτως των ταμείων στον θνησιγενή ΕΟΠΥΥ του Λοβέρδου, καθώς και στην αύξηση της τιμής των εισιτηρίων κατά 25% και των τιμολογίων της ΔΕΗ κατά 8%.
Και σε αυτά ήρθε να προστεθεί η ευρωπαϊκή επιτροπεία και ο ειδικός λογαριασμός, δηλ. ο απόλυτος έλεγχος ότι τα χρήματα που δίνονται από τα δάνεια θα πηγαίνουν πρώτα στην αποπληρωμή των προηγούμενων δανείων. Την ίδια στιγμή οι δανειστές απαιτούν άλλα 150 μέτρα πέραν των «γνωστών» 89. Ψιλοπράγματα δηλαδή…
Επιμήκυνση
Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές συζητούσε η ομάδα εργασίας του Γιούρογκρουπ για να διαπιστώσει αν πληρούνται οι προϋποθέσεις για την καταβολή άμεσα των 31,5 δισ. στην Ελλάδα, καθώς και για το πώς και αν μπορεί να χορηγηθεί στην Αθήνα η παράταση δύο ετών για τη «δημοσιονομική προσαρμογή». Η ελληνική πλευρά διεκδικεί τη δυνατότητα επαναγοράς χρέους από την δευτερογενή αγορά μέσω δανείου από τους μηχανισμούς στήριξης, τη μείωση των επιτοκίων των δανείων που έχει ήδη λάβει, την παράταση της λήξης των δανείων αυτών και την παράταση έως το 2023 (αντί του 2020) της προθεσμίας για μείωση του χρέους στο 120% του ΑΕΠ. Τα συμπεράσματα της ομάδας εργασίας θα αποτελέσουν το αντικείμενο του έκτακτου Eurogroup που διεξάγεται στις 31/10.
Σύμφωνα με το Ρόιτερ, το οποίο επικαλείται την προκαταρκτική έκθεση του ΔΝΤ που παρουσιάστηκε στην ανωτέρω ομάδα εργασίας του Γιούρογκρουπ, ο παραπάνω στόχος δεν θα επιτευχθεί και το ελληνικό χρέος θα βρίσκεται πάνω από 120% του ΑΕΠ το 2020 (στο 136%). Όμως, ακόμη κι αν υλοποιηθεί η επιμήκυνση της προσαρμογής (μείωση του ελλείμματος κατά 1,5% ανά έτος αντί 3% όπως ήταν αρχικά στο μνημόνιο), ακόμη κι αν υπάρξει έκτακτη χρηματοδότηση και μείωση των επιτοκίων, ο λαός δεν θα έχει να ωφεληθεί τίποτε. Είναι δυνατό να πιστέψει κανείς ότι, όταν το 2023 επιτευχθεί ο «στόχος» του χρέους για 120% του ΑΕΠ, δεν θα απαιτηθούν και πάλι νέα μνημόνια, αφού σήμερα λαμβάνονται μέτρα λιτότητας σε χώρες όπως η Ισπανία και η Κύπρος όπου το χρέος δεν ξεπερνά το 70% του ΑΕΠ;
Επιπλέον, το κόστος της πιθανής επιμήκυνσης θα φτάσει τα 38 δισ. ευρώ, σύμφωνα με το ΔΝΤ. Αυτά δεν είναι λεφτά που θα πάνε στο λαό, αλλά λεφτά που θα δανειστεί η Ελλάδα για να μπορεί να πληρώνει για μεγαλύτερο διάστημα τα χρήματα που ήδη χρωστάει. Πρόκειται για λεφτά που θα πάνε στους δανειστές αλλά που θα προστεθούν ως χρέος στην πλάτη του λαού.
Αντίσταση
Η κυβέρνηση Σαμαρά βρίσκεται ζαλισμένη από τις πιέσεις της τρόικας, αλλά και από τις πιέσεις των ντόπιων εργοδοτών οι οποίοι τη στηρίζουν, αλλά ζητούν μες στην αναμπουμπούλα κι αυτοί να κερδίσουν σε βάρος των εργαζομένων. Η κυβέρνηση είναι πρόθυμη να κάνει κάθε τέτοια υποχώρηση. Οι «κόκκινες γραμμές» της δεν βρίσκονται προς την πλευρά της τρόικας και των εργοδοτών, αλλά προς την πλευρά του λαού. Όμως και από αυτή την πλευρά υπάρχει πίεση και μάλιστα σοβαρή. Από τις 26 Σεπτέμβρη και μετά το εργατικό κίνημα μπήκε και πάλι σε θερμούς ρυθμούς κινητοποιήσεων απαιτώντας να σταματήσει η καταστροφή του κόσμου της εργασίας. Μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις γίνονται διαρκώς. Στις 28 Οκτώβρη έγιναν σε όλη την Ελλάδα ογκώδεις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας δίπλα στις παρελάσεις. Παρά την καταστολή, ο λαός διαδήλωσε σχεδόν παντού –ακόμη και στη Λέρο διαδήλωσαν εκατοντάδες άνθρωποι. Στη Θεσσαλονίκη επιστρατεύθηκαν ένοπλοι φαντάροι και αστυνομικοί με πολιτικά για να στηθεί ο θίασος της παρέλασης με ασφάλεια απέναντι στον εχθρό λαό.
Σε αυτή τη λαϊκή δυναμική πρέπει να στηριχθεί η Αριστερά με ακόμη περισσότερους δεσμούς. Ο κόσμος πρέπει να είναι κάθε μέρα στους δρόμους για να αποφευχθεί μία από τις χειρότερες καταστροφές στην ιστορία του εργατικού κινήματος. Η στροφή της κυβέρνησης στον αυταρχισμό, η επιστράτευση των ναζί, οι διαρκείς απόπειρες φίμωσης ακόμη και γνωστών δημοσιογράφων, φανερώνουν αδυναμία και όχι δύναμη. Η συγκέντρωση στις 31/10 της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, η απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 14/11 σε συντονισμό με απεργίες σε όλη τη νότια Ευρώπη, και κυρίως οι κινητοποιήσεις την ημέρα που θα ψηφίζονται τα μέτρα, είναι σταθμοί που πρέπει να πυκνώσουν στην προσπάθεια ανατροπής του μνημονίου και της κυβέρνησης. Καμία αναβολή δεν χωράει. Η κυβέρνηση δεν θα πέσει μόνη της από τα πάνω. Όπως είπε και ο Κ. Αρβανίτης (η εκπομπή του οποίου κόπηκε από την ΝΕΤ επειδή μίλησε για βασανιστήρια διαδηλωτών), «δεν πρέπει να κάνουμε πίσω ούτε για να πάρουμε φόρα».