Οι οικονομικές κυρώσεις συνηθίζεται να εμφανίζονται ως η «καλή εναλλακτική» στον πόλεμο. Στην περίπτωση του Ιράν αυτή η προπαγάνδα έχει κορυφωθεί.
Είναι τέτοιος ο φόβος για το τι θα προκαλέσει ένας πόλεμος, που το μπαράζ σκληρών κυρώσεων αντιμετωπίζεται ως δείγμα διαλλακτικότητας από τη Δύση. Οι ευρωπαϊκές κυρώσεις, που τέθηκαν σε εφαρμογή τον Ιούλη, και οι κλιμακούμενες κυρώσεις από τις ΗΠΑ έχουν ήδη οδηγήσει σε δραματική υποτίμηση του ιρανικού νομίσματος, καλπασμό του πληθωρισμού και εκτίναξη των τιμών των τροφίμων, ισοπεδώνοντας την αγοραστική ικανότητα των απλών Ιρανών, που στέκονται σε ουρές για να αγοράσουν επιδοτούμενα τρόφιμα, όπως στη διάρκεια του πολέμου με το Ιράκ. Το καθεστώς όμως μπορεί και επιβιώνει και διαχειρίζεται τη «μαύρη αγορά» την οποία πληρώνουν οι φτωχοί. Επιπλέον, η «ερμηνεία» των κυρώσεων στο εξωτερικό αντιμετωπίζει τους Ιρανούς στις συναλλαγές τους σε διάφορες χώρες (π.χ. Ολλανδία, Αμερική) με ρατσιστικές διακρίσεις (π.χ. απαγορεύοντας πρόσβαση σε καταστήματα υπολογιστών, αποκλείοντας φοιτητές από ερευνητικά προγράμματα κλπ). Ακόμα και όταν δεν είναι απλά προάγγελοι πολέμου, οι οικονομικές κυρώσεις δεν παύουν να είναι μια συλλογική τιμωρία που γονατίζει λαούς, οι οποίοι δίνουν το δικό τους σκληρό αγώνα ενάντια στα καθεστώτα που «τιμωρούνται» από τη Δύση…