Ο μακρόχρονος αγώνας των εργολαβικών του ΑΠΘ έχει αναδείξει βασικά προβλήματα του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς.
Ημερ.Δημοσίευσης
Ο αγώνας έχει διάρκεια (55 μέρες απεργία και κατάληψη), συχνές μαζικές συνελεύσεις, διάθεση εξωστρέφειας (διαδήλωση κάθε 3-4 μέρες) και καίρια αιτήματα (διατήρηση μισθών, κατάργηση εργολαβιών). Αιτήματα επιβίωσης, αφού οι νέες συμβάσεις που υπουργείο και πρυτανεία προτίθενται να υπογράψουν, προβλέπουν... πείνα, με 586 ευρώ μεικτά. Αλλά και αφού αρκετοί απ’ τους εργαζόμενους αντιμετωπίζουν την απειλή της απόλυσης ή έχουν ήδη απολυθεί.
Μολαταύτα, υπάρχει πρόβλημα. Η απεργία τα βάζει με τα μνημόνια και την κεντρική κυβερνητική πολιτική, αμφισβητώντας το πάρτι των αεριτζήδων ιδιωτών με το δημόσιο πλούτο. Όπως πρέπει. Όμως δεν έχει επιτευχθεί ο συντονισμός με άλλους χώρους. Ίσως πει κανείς ότι οι απεργοί μπορούν να κάνουν περισσότερα σε αυτή την κατεύθυνση, με εξορμήσεις και εκκλήσεις συμπαράστασης στη βάση άλλων σωματείων. Είναι χαρακτηριστικό ότι ολόγυρά τους, στα σπαρμένα σε όλη την πόλη εργοτάξια, οι εργολαβικοί του Μετρό (δύο… ξεχωριστά σωματεία) αντιμετωπίζουν παρόμοια ή ίδια προβλήματα με τους εργολάβους της Αττικό Μετρό.
Αλλά η βασική ευθύνη είναι αλλού. Αν παραδεχτεί κανείς την πλήρη ανεπάρκεια (το λιγότερο...) των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στα συνδικάτα, τότε είναι η, θεωρητικά πιο έμπειρη απ’ τους εργάτες, Αριστερά που οφείλει να παρεμβαίνει. Απαντώντας στις πανταχόθεν κατηγορίες κατά των απεργών για τη «δυσλειτουργία» του ΑΠΘ. Κυρίως, αναλαμβάνοντας το συντονισμό και τη μετάδοση των αγώνων, καταρχήν σε συγγενείς χώρους, όπως οι άλλοι εργολαβικοί ή όπως οι πανεπιστημιακοί (όσοι αντιτίθενται στα μνημόνια) κι οι φοιτητές.
Παρόλο που και τα δύο κόμματα της Αριστεράς συμπαρίστανται (με διαφορετική δυναμικότητα το καθένα), κανένα από τα δύο δεν έχει κάνει ό,τι μπορεί σε αυτή την κατεύθυνση.
Από τη μεριά μας, οι σύντροφοι της ΔΕΑ το προσπαθήσαμε. Ανακαλύψαμε ότι είναι υπερώριμες οι συνθήκες και ευήκοα τα... εργατικά ώτα. Με ενημερώσεις και καλέσματα στην Αριστερά των σωματείων του Μετρό, έγιναν βήματα. Η παρουσία της απεργιακής πορείας του Μετρό μέσα στη ΓΣ του ΑΠΘ χειροκροτήθηκε. Η κοινή απεργιακή πορεία των τριών ασυντόνιστων εργολαβικών σωματείων την επόμενη μέρα, ανέβασε το ηθικό όλων. Προφανώς αυτά είναι πολύ λίγα και θέλουν συνέχεια. Δείχνουν όμως την κατεύθυνση.
Στην πόλη, οι απεργοί του ΑΠΘ παραμένουν στο πόστο τους. Η ΠΟΕ-ΟΤΑ ξεκίνησε. Το Μετρό είναι αναγκασμένο να ξαναβγεί στο δρόμο. Τι θα κάνουμε στον ΣΥΡΙΖΑ για όλα αυτά;