Συμβολή στη συζήτηση για το Σχέδιο Διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ

Το Σχέδιο Διακήρυξης που η γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε προς συζήτηση στις συνελεύσεις των οργανώσεων του ενωτικού εγχειρήματος της ριζοσπαστικής αριστεράς, δίνει τα ερεθίσματα για μια σημαντική πολιτική συζήτηση, σε μια κρίσιμη περίοδο.

Κα­τα­νο­ώ­ντας την πο­ρεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς τον ενιαίο φορέα, ως πο­ρεία οι­κο­δό­μη­σης κυ­ρί­ως πο­λι­τι­κής ενό­τη­τας ενός με­γά­λου τμή­μα­τος της αρι­στε­ράς, θα επι­κε­ντρώ­σου­με τη συμ­βο­λή μας σε πα­ρα­τη­ρή­σεις επί του πο­λι­τι­κού – προ­γραμ­μα­τι­κού σκέ­λους του σχε­δί­ου. Αυτό δεν ση­μαί­νει ότι υπο­τι­μού­με τις επι­λο­γές ιδε­ο­λο­γι­κού – στρα­τη­γι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού. Αντί­θε­τα, θε­ω­ρού­με, για πολ­λούς λό­γους, πο­λύ­τι­μη τη δε­δη­λω­μέ­νη έντα­ξη της προ­σπά­θειας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή - σο­σια­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή. Όμως θε­ω­ρού­με αυ­το­νό­η­το ότι οι ιδε­ο­λο­γι­κές απο­χρώ­σεις και δια­φο­ρές με­τα­ξύ των ρευ­μά­των και τά­σε­ων που συ­νυ­πάρ­χουν στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, θα συ­νε­χί­σουν να υπάρ­χουν για με­γά­λο διά­στη­μα σχε­τι­κά με ζη­τή­μα­τα της σο­σια­λι­στι­κής ανα­τρο­πής. Στο μέτρο που η πο­λι­τι­κή ενό­τη­τα πα­ρα­μέ­νει ισχυ­ρή, θε­ω­ρού­με ότι αυτές οι δια­φο­ρές μπο­ρούν να εξα­κο­λου­θούν να απο­τε­λούν πλού­το και όχι πηγή προ­βλη­μά­των και δυ­σλει­τουρ­γιών για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Θε­ω­ρού­με ότι η προ­σο­χή των μελών και των ορ­γα­νώ­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ανά­με­σα στα ζη­τή­μα­τα που θέτει το σχέ­διο, πρέ­πει να στρα­φεί και στα εξής ση­μεία:

1. Επι­μέ­νου­με στη διεκ­δί­κη­ση της κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς ή έχου­με «νέες ιδέες» μπρο­στά στα αδιέ­ξο­δα και στη σήψη της τρι­κομ­μα­τι­κής;

Το Σχέ­διο Δια­κή­ρυ­ξης δη­λώ­νει ως βα­σι­κό στόχο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τη διεκ­δί­κη­ση μιας κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς «στη­ριγ­μέ­νης σε ένα ευρύ μέ­τω­πο κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων». Για να επι­τύ­χου­με το στόχο αυτό, δη­λώ­νει ότι: α) «επι­μέ­νου­με στην ανά­γκη για κοινή δράση και συ­μπα­ρά­τα­ξη της αρι­στε­ράς»,  β) «συμ­βάλ­λου­με με όλες τις δυ­νά­μεις μας στην ανά­πτυ­ξη ενός ισχυ­ρού κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος και ενός με­γά­λου πο­λι­τι­κού κι­νή­μα­τος» και γ) «ισχυ­ρο­ποιού­με και διευ­ρύ­νου­με τον ίδιο τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ» (Προ­οί­μιο). Η θέση αυτή είναι σωστή, πρέ­πει να δια­φυ­λα­χθεί και να επι­βε­βαιω­θεί από την Πα­νελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη.

Η θέση αυτή τί­θε­ται σε αμ­φι­σβή­τη­ση από το­πο­θε­τή­σεις, όπως:

Ι) Κυ­βέρ­νη­ση αντι­μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων. Πρό­κει­ται για κα­λυμ­μέ­νη πρό­τα­ση συ­γκυ­βέρ­νη­σης με τους Ανε­ξάρ­τη­τους Έλ­λη­νες του Πάνου Κα­μέ­νου. Είναι μια πρό­τα­ση που επι­χει­ρεί να λύσει τα προ­βλή­μα­τα συμ­μα­χιών και το πι­θα­νό αριθ­μη­τι­κό ζή­τη­μα κοι­νο­βου­λευ­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας, αλλά δη­μιουρ­γεί σο­βα­ρό­τα­τα ζη­τή­μα­τα πο­λι­τι­κού και στρα­τη­γι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το κόμμα του Π. Κα­μέ­νου πέρα από την αντι­μνη­μο­νια­κή ρη­το­ρι­κή του, πα­ρα­μέ­νει υπο­στη­ρι­κτής της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής, πα­ρα­μέ­νει κόμμα της σκλη­ρής Δε­ξιάς και απο­τε­λεί τον πι­θα­νό­τα­το πόλο μιας εθνι­κι­στι­κής (και τυ­χο­διω­κτι­κά φι­λο­πό­λε­μης) στρα­τη­γι­κής διε­ξό­δου του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού από την κρίση.

ΙΙ) Κυ­βέρ­νη­ση κοι­νω­νι­κής (ή εθνι­κής) σω­τη­ρί­ας. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πέ­ρα­σε με επι­τυ­χία, αυτή τη δο­κι­μα­σία στο με­σο­διά­στη­μα των εκλο­γών του πε­ρα­σμέ­νου Μάη – Ιούνη. Οφεί­λει να αντέ­ξει στην σχε­τι­κή πίεση και σή­με­ρα, ακόμα και κάτω από την απει­λή σο­βα­ρού οι­κο­νο­μι­κού αδιε­ξό­δου ή «ατυ­χή­μα­τος». Η συ­γκυ­βέρ­νη­ση με πλατύ φάσμα αστι­κών δυ­νά­με­ων (συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας και το κόμμα του Σα­μα­ρά;) σε κάθε πε­ρί­πτω­ση θα λει­τουρ­γεί ως πα­ρά­γων επα­να­στα­θε­ρο­ποί­η­σης του συ­στή­μα­τος και σε ευθύ αντα­γω­νι­σμό τόσο με τις προ­ο­πτι­κές της αρι­στε­ράς όσο και με τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της νε­ο­λαί­ας. Όποιο φτια­σί­δω­μα αυτής της «λύσης» (π.χ. κυ­βέρ­νη­ση «ει­δι­κού σκο­πού») δεν είναι δυ­να­τόν να κα­λύ­ψει πει­στι­κά το πρό­βλη­μα, ενώ κα­νείς δεν δι­καιού­ται να ξεχνά την αρ­νη­τι­κή πείρα του 1989….

2. Ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και δια του σ. Αλέξη Τσί­πρα στη βουλή έχει πλέον με σα­φή­νεια δε­σμευ­τεί για τη «μο­νο­με­ρή πράξη» της κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων και όλων των συ­νο­δευ­τι­κών νόμων λι­τό­τη­τας.

Οφεί­λει να συν­δυά­σει τη θέση αυτή με μια εξί­σου μο­νο­με­ρή δέ­σμευ­ση υπέρ των  αι­τη­μά­των των αγώ­νων του κό­σμου μας. Η απο­κα­τά­στα­ση των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων, η εγ­γύ­η­ση της βιω­σι­μό­τη­τας του δη­μό­σιου σχο­λεί­ου και νο­σο­κο­μεί­ου, η αντι­στρο­φή της «ελα­στι­κο­ποί­η­σης» των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, πρέ­πει να γί­νουν ση­μαί­ες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και να υπη­ρε­τη­θούν με όποιο ανα­γκαίο μέσον.

Κα­τα­νο­ού­με τις οι­κο­νο­μι­κές δυ­σκο­λί­ες που θα έχει να αντι­με­τω­πί­σει μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς και κατά συ­νέ­πεια τους χρό­νους και τις προ­σπά­θειες που θα χρεια­σθούν στο μέ­τω­πο αυτό. Στο προ­ε­κλο­γι­κό πρό­γραμ­μα της «Αθη­να­ΐ­δας» δώ­σα­με μιαν απά­ντη­ση (υπό­σχε­ση για άμεση απο­κα­τά­στα­ση των κα­τώ­τα­των μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, δέ­σμευ­ση ότι οι μέσοι μι­σθοί και συ­ντά­ξεις θα απο­κα­τα­στα­θούν στα­δια­κά). Η θέση αυτή δια­φέ­ρει από θέ­σεις κε­ντρι­κών στε­λε­χών μας που σή­με­ρα μι­λούν για «πά­γω­μα» των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων στο ση­με­ρι­νό επί­πε­δο, δε­σμευό­με­νοι ου­σια­στι­κά ότι δεν θα παρ­θούν πρό­σθε­τα μέτρα λι­τό­τη­τας πέρα από αυτά που ήδη έχουν εμπε­δώ­σει τα Μνη­μό­νια. Πρό­κει­ται για δια­φο­ρε­τι­κές πο­λι­τι­κές και αυτή η «αμ­φι­ση­μία» πρέ­πει να λυθεί μέσα στις δια­δι­κα­σί­ες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

3. Σχε­τι­κά με τους πό­ρους χρη­μα­το­δό­τη­σης των φι­λερ­γα­τι­κών – φι­λο­λαϊ­κών μέ­τρων μιας κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς.

Πρό­κει­ται για το σο­βα­ρό­τε­ρο επι­χεί­ρη­μα των αντι­πά­λων μας. Η απά­ντη­ση οι­κο­δο­μεί­ται από μια σα­φέ­στε­ρη δέ­σμευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε τρία ζη­τή­μα­τα:

α) Άμεση ανα­στο­λή πλη­ρω­μής τόκων - δια­γρα­φή του χρέ­ους.

Εμείς, όπως και πολ­λοί άλλοι και άλλες σύ­ντρο­φοι και συ­ντρό­φισ­σες, υπο­στη­ρί­ζου­με την πο­λι­τι­κή της άμε­σης μο­νο­με­ρούς ανα­στο­λής πλη­ρω­μής τόκων και δια­γρα­φής του χρέ­ους. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει επι­λέ­ξει μια πιο «σύν­θε­τη», αλλά και αντι­φα­τι­κή προ­σέγ­γι­ση, ανοι­χτή σε επι­κίν­δυ­νες ερ­μη­νεί­ες: έλεγ­χος, δια­γρα­φή με­γά­λου μέ­ρους, απο­πλη­ρω­μή με μο­ρα­τό­ριουμ και ρήτρα ανά­πτυ­ξης, στο πλαί­σιο μιας γε­νι­κό­τε­ρης ρύθ­μι­σης σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο. Ωστό­σο, κυ­ριο­λε­κτι­κά από την «επό­με­νη μέρα» θα προ­κύ­ψει το κρί­σι­μο δί­λημ­μα: μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα εξα­κο­λου­θή­σει να πλη­ρώ­νει τους τό­κους και τα χρε­ο­λύ­σια στους ντό­πιους και διε­θνείς το­κο­γλύ­φους; Αν συ­νε­χί­σου­με να πλη­ρώ­νου­με τους τό­κους (με τα ση­με­ρι­νά δε­δο­μέ­να, ξε­περ­νούν τα 11 δισ. ευρώ ετη­σί­ως), οδη­γού­μα­στε σε πλήρη αφαί­μα­ξη και στην ανά­γκη επι­βο­λής ενός «πα­κέ­του» λι­τό­τη­τας, αντί­στοι­χου με του Στουρ­νά­ρα, κάθε χρόνο. Όσον αφορά το χρέος,  είναι πρα­κτι­κά αδύ­να­τη η πλη­ρω­μή χρε­ο­λυ­σί­ων (είναι πάνω από το 50% των δη­μό­σιων δα­πα­νών ετη­σί­ως) χωρίς εξω­τε­ρι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση. Επει­δή λοι­πόν η τρόι­κα δεν θα συ­νε­χί­σει να χρη­μα­το­δο­τεί μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς που θα ανα­τρέ­ψει τη λι­τό­τη­τα και τα μνη­μό­νια, η επι­λο­γή είναι ανα­πό­φευ­κτη και πρέ­πει να γίνει με σα­φή­νεια, που θα ενερ­γο­ποιεί κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις ενώ θα επι­διώ­κει να εξου­δε­τε­ρώ­νει άλλες…

β) Φο­ρο­λό­γη­ση του κε­φα­λαί­ου και του πλού­του.

Το Σχέ­διο Δια­κή­ρυ­ξης, σωστά, προ­τεί­νει μέτρα φο­ρο­λό­γη­σης του συσ­σω­ρευ­μέ­νου πλού­του. Όμως συ­σκο­τί­ζει το κρί­σι­μο ζή­τη­μα της φο­ρο­λό­γη­σης των κερ­δών των επι­χει­ρή­σε­ων. Η προ­ε­κλο­γι­κή θέση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για συ­ντε­λε­στή 45% πρέ­πει να επα­νέλ­θει ή να αντι­κα­τα­στα­θεί από κά­ποια άλλη συ­γκε­κρι­μέ­νη επι­λο­γή.

Σε αντί­θε­ση με τη φι­λο­λο­γία του συρ­μού, στην πε­ρί­ο­δο της κρί­σης εκα­το­ντά­δες με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις πραγ­μα­το­ποιούν ση­μα­ντι­κά κέρδη. Ακόμα και το ΔΝΤ και η Ε.Ε. υπο­γραμ­μί­ζουν, σή­με­ρα, ότι είναι αδύ­να­τη η αντι­με­τώ­πι­ση του προ­βλή­μα­τος στα δη­μό­σια οι­κο­νο­μι­κά, όσο συ­νε­χί­ζε­ται η φο­ρο­λο­γι­κή ασυ­λία του κε­φα­λαί­ου. Ασφα­λώς μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή οφεί­λει να συν­δυά­ζε­ται με μέτρα συ­νο­λι­κού ελέγ­χου της οι­κο­νο­μί­ας που θα κα­τα­στέλ­λουν τις δυ­να­τό­τη­τες δρα­πέ­τευ­σης κε­φα­λαί­ων και επι­χει­ρή­σε­ων. Η επι­λο­γή αυτή είναι επί­σης ανα­πό­φευ­κτη και πρέ­πει να γίνει με συ­νει­δη­τό τρόπο, που θα απο­δει­κνύ­ει ότι αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε τον «με­τα­βα­τι­κό» χα­ρα­κτή­ρα της πο­λι­τι­κής μιας κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς προς τη γε­νι­κό­τε­ρη σο­σια­λι­στι­κή ανα­τρο­πή.

γ) Εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και των ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων ΔΕΚΟ, υπό δη­μό­σιο δη­μο­κρα­τι­κό, ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο.

Πρό­κει­ται για την τρίτη πλευ­ρά δια­σφά­λι­σης πόρων, αλλά και ερ­γα­λεί­ων στή­ρι­ξης, μιας φι­λερ­γα­τι­κής – φι­λο­λαϊ­κής πο­λι­τι­κής. Επί­σης πρό­κει­ται για προ­ε­κλο­γι­κή δέ­σμευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ («Αθη­να­ΐ­δα») που πρέ­πει να επα­να­δια­τυ­πω­θεί και να υπο­στη­ρι­χθεί με συ­νέ­πεια.

Πρέ­πει να επι­μεί­νου­με, στην απο­φα­σι­στι­κή εφαρ­μο­γή του προ­γράμ­μα­τός μας για εθνι­κο­ποι­ή­σεις (πρώτα απ’ όλα των τρα­πε­ζών, αλλά και των ΔΕΚΟ που έχουν ιδιω­τι­κο­ποι­η­θεί ή είναι σε δια­δι­κα­σία ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης) χωρίς απο­ζη­μί­ω­ση των με­γα­λο­με­τό­χων και χωρίς «σε­βα­σμό» των νόμων και των ρυθ­μί­σε­ων της αγο­ράς ή των ευ­ρω­παϊ­κών οδη­γιών για τον ελεύ­θε­ρο αντα­γω­νι­σμό κ.λπ. Με δε­δο­μέ­νη την κοι­νω­νι­κή και οι­κο­νο­μι­κή κα­τάρ­ρευ­ση που έχει δη­μιουρ­γή­σει η εφαρ­μο­γή των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών, με δε­δο­μέ­να τα άδεια δη­μό­σια τα­μεία που θα πα­ρα­λά­βει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από τις μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις και τη στε­νό­τη­τα πόρων, ούτε εφι­κτό είναι αλλά ούτε και κοι­νω­νι­κά δί­καιο να γίνει έστω και μία εθνι­κο­ποί­η­ση εμ­βέ­λειας με εξα­γο­ρά με­το­χι­κών «πα­κέ­των» από τους κα­πι­τα­λι­στές με­γα­λο­με­τό­χους. Και μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς δεν θα μπο­ρέ­σει να ασκή­σει φι­λο­λαϊ­κή πο­λι­τι­κή ούτε και να αντέ­ξει στα χτυ­πή­μα­τα των δυ­νά­με­ων του συ­στή­μα­τος αν δεν προ­χω­ρή­σει άμεσα σε ένα πρό­γραμ­μα μα­ζι­κών εθνι­κο­ποι­ή­σε­ων. 

4. Αντι­με­τώ­πι­ση των εκ­βια­σμών της ΕΕ.

Κατά την προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο δια­τυ­πώ­σα­με τη θέση «καμιά θυσία για το ευρώ». Η θέση αυτή ση­μαί­νει:  α) Ότι μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς θα αρ­νη­θεί τις άγριες θυ­σί­ες λι­τό­τη­τας που η υπαρ­κτή ΕΕ απαι­τεί ως προ­ϋ­πο­θέ­σεις για τη σω­τη­ρία του ευρώ. β) Ότι μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς θα με­τα­φέ­ρει την άρ­νη­σή της να υπο­τα­χθεί στη λι­τό­τη­τα σε ευ­ρω­παϊ­κό πεδίο, υπο­λο­γί­ζο­ντας στην υπο­στή­ρι­ξη των ερ­γα­τι­κών λαϊ­κών κι­νη­μά­των και της αρι­στε­ράς. γ) Ότι μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς δεν μπο­ρεί να ταυ­τι­στεί με τμή­μα­τα των ευ­ρω­η­γε­σιών (π.χ. Ολάντ, Ραχόϊ, Μόντι κλπ) που μπο­ρεί να υπο­στη­ρί­ζουν πιο ευ­έ­λι­κτες τα­κτι­κές για την αντι­με­τώ­πι­ση του χρέ­ους, επι­μέ­νουν όμως στα προ­γράμ­μα­τα λι­τό­τη­τας ως προ­ϋ­πό­θε­ση για έξοδο από την κρίση της ευ­ρω­ζώ­νης.

Σή­με­ρα το ξέ­σπα­σμα των αγώ­νων στον ευ­ρω­παϊ­κό νότο και η διεισ­δυ­τι­κό­τη­τα της θέσης μας σε άλλες δυ­νά­μεις της αρι­στε­ράς, επι­βάλ­λουν ως ελά­χι­στο ενο­ποι­η­τι­κό στοι­χείο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, την επι­μο­νή στη θέση «καμιά θυσία για το ευρώ» και την ει­λι­κρι­νή υπο­στή­ρι­ξή της στην κα­θη­με­ρι­νή πο­λι­τι­κή δράση.

5. Επι­βε­βαί­ω­ση του γνή­σια αντι­ρα­τσι­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα της πο­λι­τι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Το Σχέ­διο Δια­κή­ρυ­ξης υπο­βαθ­μί­ζει τα αντι­ρα­τσι­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά που έχει κα­τα­γρά­ψει η με­γά­λη πλειο­ψη­φία των δυ­νά­με­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αυτά που κα­τα­λο­γί­ζουν οι αντί­πα­λοί μας και αυτά που γνώ­ρι­ζε ο κό­σμος όταν μας εκτί­να­ξε στο 27%. Η ανα­φο­ρά στο «Δου­βλί­νο ΙΙ» δεν αρκεί, αφο­ρώ­ντας στο δη­μο­κρα­τι­κό δι­καί­ω­μα με­τα­να­στών να απο­κτή­σουν τα­ξι­διω­τι­κά έγ­γρα­φα για να φύ­γουν από τη χώρα, ενυ­πάρ­χει στα προ­γράμ­μα­τα δυ­νά­με­ων όπως το ΛΑΟΣ, ακόμα και της Χρυ­σής Αυγής. Το κρί­σι­μο ζή­τη­μα για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι η θέση υπέρ της νο­μι­μο­ποί­η­σης και της δια­σφά­λι­σης ίσων δι­καιω­μά­των για τους με­τα­νά­στες που επι­θυ­μούν να πα­ρα­μεί­νουν στη χώρα. Και από τη θέση αυτή δεν είναι δυ­να­τόν να υπάρ­ξει υπο­χώ­ρη­ση.

Στη βάση αυτή ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να επι­μεί­νει σε τρεις βα­σι­κές θέ­σεις:

I)Το πρό­βλη­μα δεν είναι οι με­τα­νά­στες αλλά ο ρα­τσι­σμός: Αν απο­δε­χτού­με ότι οι με­τα­νά­στες είναι το πρό­βλη­μα (υπο­σχό­με­νοι να το λύ­σου­με «με ευαι­σθη­σία και αν­θρω­πιά»), έχου­με ήδη κάνει την πρώτη και κα­θο­ρι­στι­κή υπο­χώ­ρη­ση.

II)Απο­φα­σι­στι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση με τις κρα­τι­κές και ευ­ρω­παϊ­κές πο­λι­τι­κές ελέγ­χου στα σύ­νο­ρα: Ενά­ντια στα σώ­μα­τα κε­φα­λο­κυ­νη­γών, τη FRONTEX, τη με­τα­τρο­πή του Λι­με­νι­κού σε πο­λε­μι­κό σώμα κατά των με­τα­να­στών, τους φρά­χτες και τα ναρ­κο­πέ­δια.

III)Νο­μι­μο­ποί­η­ση όλων των με­τα­να­στών που επι­θυ­μούν να πα­ρα­μεί­νουν στη χώρα.

Η ιστο­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­δει­κνύ­ει ότι η ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή απο­δί­δει –ακόμα και εκλο­γι­κά– και όχι η προ­σαρ­μο­γή στις πιέ­σεις και η διο­λί­σθη­ση σε συ­ντη­ρη­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις.

6. Ποια διεύ­ρυν­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ;

Αρ­χί­σα­με την πα­ρέμ­βα­σή μας με τη θέση που λέει ότι η διεκ­δί­κη­ση μιας κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς ταυ­τί­ζε­ται με την επι­μο­νή στην πο­λι­τι­κή ενό­τη­τας της αρι­στε­ράς, με τις συ­στη­μα­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς την κα­τεύ­θυν­ση του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και άλλων δυ­νά­με­ων της αρι­στε­ράς. Αυτήν τη «διεύ­ρυν­ση» θα συ­νε­χί­σου­με να υπο­στη­ρί­ζου­με ως προ­τε­ραιό­τη­τα.

Αυτός ο προ­σα­να­το­λι­σμός δεν εξαρ­τά­ται από τις λα­θε­μέ­νες απα­ντή­σεις των ηγε­σιών των άλλων σχη­μά­των. Όσο π.χ. η ηγε­σία του ΚΚΕ θα βυ­θί­ζε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο στον απο­μο­νω­τι­σμό, στην ιδιό­μορ­φη – έμ­με­ση αλλά σαφή – άρ­νη­ση των δυ­να­το­τή­των νίκης του κό­σμου μας, τόσο πε­ρισ­σό­τε­ρο και όχι λι­γό­τε­ρο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα πρέ­πει να επι­μέ­νει, με σο­βα­ρό­τη­τα και υπευ­θυ­νό­τη­τα, στις πρω­το­βου­λί­ες κοι­νής δρά­σης και προ­ο­πτι­κής. Επί­σης, αυτός ο προ­σα­να­το­λι­σμός δεν βρί­σκε­ται σε καμιά αντί­φα­ση με τη διεκ­δί­κη­ση εκ μέ­ρους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με­γά­λων τμη­μά­των της κοι­νω­νι­κής βάσης της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Αντί­θε­τα, η επι­μο­νή στους αγώ­νες, στη ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή, στη δια­τύ­πω­ση εναλ­λα­κτι­κών πο­λι­τι­κών λύ­σε­ων, προ­σέλ­κυ­σε χι­λιά­δες και χι­λιά­δες λαϊ­κούς αν­θρώ­πους που πα­λαιό­τε­ρα ενα­πό­θε­ταν τις ελ­πί­δες τους στον σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό δρόμο. Το 27% ήταν απο­τέ­λε­σμα μιας συ­νο­λι­κής δια­δρο­μής και στά­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και όχι κά­ποιων «με­τα­γρα­φών».

Στις συν­θή­κες σήψης και κα­τάρ­ρευ­σης του ορ­γα­νω­μέ­νου κορ­μού του ΠΑΣΟΚ, ισχυ­ρι­ζό­μα­στε ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα πρέ­πει να είναι διεκ­δι­κη­τι­κός και τολ­μη­ρός στη βάση, αλλά αντί­θε­τα εξαι­ρε­τι­κά προ­σε­κτι­κός στις με­τα­κι­νή­σεις «κο­ρυ­φής». Ομά­δες και στε­λέ­χη με κυ­βερ­νη­τι­κές ευ­θύ­νες, ή κε­ντρι­κούς πο­λι­τι­κούς ρό­λους, πι­στεύ­ου­με ότι δεν έχουν θέση ούτε στις ορ­γα­νώ­σεις, ούτε στα ψη­φο­δέλ­τια τους ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.