Χωρίς τέλος φαίνεται πως είναι ο ξεπεσμός και η μετατόπιση της ΔΗΜΑΡ σε όλο και πιο δεξιές θέσεις.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Η «κυβερνώσα αριστερά» είναι φανερό πια και για τους πιο δύσπιστους ότι είναι μόνο «κυβερνώσα» και καμιά σχέση δεν έχει με την Αριστερά. Ο Φ. Κουβέλης και η ηγετική ομάδα του κόμματος παίζουν τα ρέστα τους ως δύναμη σταθεροποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος, προσπαθώντας με επικοινωνιακά κόλπα να κρύψουν την ολόπλευρη στήριξή τους στις μνημονιακές πολιτικές.
Μανιτάκης
Η στάση του προερχόμενου από τη ΔΗΜΑΡ υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Α. Μανιτάκη, στο θέμα των απολύσεων στο δημόσιο είναι χαρακτηριστική. Αφού εδώ και μέρες πάλευε να μας πείσει ότι πρόκειται για «μετακινήσεις» και όχι απολύσεις, έφτασε στο σημείο να απειλεί ότι θα κόψει τη μισθοδοσία όλων των υπό διαθεσιμότητα, μπροστά στο φούντωμα των καταλήψεων σε δήμους και υπουργεία.
Δεν δίστασε μάλιστα να δηλώσει στη βουλή ότι «στο προγενέστερο καθεστώς, πριν από την ύφεση και το μνημόνιο, ζούσαμε σε ένα καθεστώς υπέρμετρης φιλελευθεροποίησης και δικαιωματοκρατίας». Μας είπε δηλ., λίγο πιο ευγενικά από τον Σαμαρά και τον Βορίδη, ότι για την κρίση φταίνε οι πολλές «ελευθερίες», οι κατακτήσεις των συνδικάτων και οι δήθεν υπέρμετρες παροχές στους εργαζόμενους.
Κουβέντα δεν ακούστηκε επίσης –από τα ιδιαίτερα «ευαίσθητα» σε θέματα «δημοκρατικής νομιμότητας» στελέχη της ΔΗΜΑΡ– για το γεγονός ότι το κοινοβούλιο, στο οποίο ορκίζονται όλη μέρα στα κανάλια, έχει ουσιαστικά καταργηθεί και όλα τα σφαγιαστικά μέτρα υλοποιούνται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.
Ίδια σιωπή συνενοχής υπάρχει και για την αμφισβήτηση του νόμου για την ιθαγένεια, την ανακατάληψη των πόλεων και τα ρατσιστικά πογκρόμ του Δένδια. Όσο για το υποκριτικό «παρόν» στα μέτρα του Μνημονίου 3, καταργήθηκε από το «ναι» στον προϋπολογισμό του 2013, ο οποίος απαιτεί την εφαρμογή της πλειονότητας των αντεργατικών μέτρων του πολυνομοσχεδίου, που ήταν «κόκκινη γραμμή» για τη ΔΗΜΑΡ και δεν τα ψήφισε.
Τριγμοί
Οι παραπάνω πολιτικές επιλογές προκαλούν εδώ και καιρό τριγμούς στο εσωτερικό του κόμματος. Οι βουλευτές Βουδούρης και Μουτσινάς, που δεν ακολούθησαν τη γραμμή στις ψηφοφορίες για το πολυνομοσχέδιο και τον προϋπολογισμό, ουσιαστικά αποτελούν ξένο σώμα, ενώ ακολούθησε η παραίτηση του Α. Νεφελούδη (μέλους της εκτελεστικής επιτροπής και εκ των ισχυρών διαφωνούντων με την πλειοψηφία) από τη θέση του υπεύθυνου για θέματα αυτοδιοίκησης.
Ανάλογα μηνύματα διαφωνίας για την κατρακύλα της ΔΗΜΑΡ φτάνουν και από τη βάση του κόμματος, τα οποία η ηγεσία εκλαμβάνει ως εντολή συμμετοχής στη συγκυβέρνηση με πρωτοκλασάτα στελέχη!
Η πλήρης απαξίωση του πολιτικού προσωπικού της άρχουσας τάξης γίνεται προσπάθεια να μετριαστεί με την παρουσία του «δημοφιλούς» (κατά τα γκάλοπ) Φ. Κουβέλη. Το ζήτημα βέβαια δεν είναι η αγωνιώδης προσπάθεια των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ να σωθούν από την κατάρρευση, άλλα ότι η «αριστερά της ευθύνης» κάνει ό,τι μπορεί για να τα καταφέρουν.
Κεντροαριστερή ανασύνθεση
Στο όνομα μιας κάποιας «ανασυγκρότησης» του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, η ΔΗΜΑΡ προσπαθεί να πλασαριστεί ως «αναγκαίος» διαμεσολαβητής με την κοινωνική οργή, για λογαριασμό του συστήματος πάντα, θέλοντας να καλύψει το πολιτικό κενό στο χώρο του κέντρου.
Το μόνο που υποτιμούν βέβαια ο Ν. Μπίστης και οι φίλοι του είναι ότι η σοσιαλδημοκρατία μπορούσε να παίξει έναν τέτοιο ρόλο σε περιόδους ανάπτυξης του καπιταλισμού. Στις σημερινές συνθήκες της μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης, κάθε «ενδιάμεσος» σχηματισμός, αντί να καλύψει κάποιο κενό, κινδυνεύει να βρεθεί κυριολεκτικά στο κενό.