Ο αγώνας ενάντια στη διαθεσιμότητα στο Δημόσιο: Δεν θα περάσουν οι απολύσεις

Σε δήμους, υπουργεία, πανεπιστήμια, Αποκεντρωμένες διοικήσεις, οι εργαζόμενοι γίνονται μια γροθιά και φωνάζουν αποφασιστικά ότι το μέτρο δεν θα περάσει. Και σημείωσαν την πρώτη έστω και μικρή επιτυχία.

Ανάγκασαν τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (ΥΔΜΗΔ) Α. Μανιτάκη να παραδεχθεί την προσωρινή του ήττα και να γαυγίζει σαν το σκυλί που νόμισε ότι θα δαγκώσει τον αντίπαλό του αλλά τελικά έφαγε κλωτσιά στα μούτρα. Αυτή η κλωτσιά, δηλαδή οι κινητοποιήσεις των εργαζόμενων, ήταν τόσο δυνατή που τον υποχρέωσε να μην πάρει κανένα στοιχείο και καμιά διαπιστωτική πράξη από τα αρμόδια γραφεία προσωπικού, στις ημερομηνίες που είχε ζητήσει. Αυτό τον ανάγκασε να εκδόσει νέα εγκύκλιο με την οποία επιμένει να απειλεί. Τους εργαζόμενους στις υπηρεσίες που δεν αποστέλουν τις λίστες με τα ονόματα, αλλά και όλους τους ΙΔΑΧ (χωρίς τις εξαιρέσεις) με απολύσεις, τους προϊστάμενους των υπηρεσιών και τους διευθυντές με πειθαρχικές διώξεις. Η πράξη του δείχνει την απόλυτη αδυναμία της κυβέρνησης να νομιμοποιήσει την πολιτική των μνημονίων.

Κινητοποιήσεις
Στους δήμους οι εργαζόμενοι δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ο αγώνας πρέπει να έχει διάρκεια. Καταλήψεις στα γραφεία προσωπικού, στα γραφεία υπηρεσιών των δήμων (που δεν επηρεάζουν τις κοινωνικές ανάγκες) και γενικευμένες στάσεις εργασίας, 24ωρες απεργίες, αποχή από την εργασία τα Σαββατοκύριακα, μοτοπορείες, συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Διαδηλώσεις μαζικές και μαχητικές. Διαδηλώσεις που κάθε φορά γίνονται όλο και μεγαλύτερες.

Οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται και στα πανεπιστήμια (βλέπε σελ. 14). Με καταλήψεις στα γραφεία προσωπικού, αλλά και απεργίες συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους οι εργαζόμενοι σε πολλές Αποκεντρωμένες Διοικήσεις, στην Κρήτη, την Κομοτηνή κ.α. Ενώ στο χορό των κινητοποιήσεων όχι για τη διαθεσιμότητα, αλλά για την εφαρμογή του πειθαρχικού, μπήκε με 48ωρη απεργία και ο σύλλογος εργαζομένων του Ενιαίου Ταμείου Ανεξάρτητα Απασχολούμενων, όπου 4 εργαζόμενοί του κινδυνεύουν να τεθούν σε αργία.

Στα υπουργεία οι κινητοποιήσεις δυσκολεύουν, παρά την πολύ μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων, στη συγκέντρωση που κάλεσε η ΑΔΕΔΥ με στάση εργασίας στις 22 Νοέμβρη. Εκεί είχαμε μαζική συμμετοχή των εργαζομένων του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων (ΥΠΑΑΤ). Το υπουργείο με τον πιο παρατεταμένο και μαζικό αγώνα μέχρι σήμερα.

ΥΠΑΑΤ
Η απεργία κράτησε με καθημερινές συνελεύσεις πρωτοφανούς μαζικότητας και συσπείρωσης και κινητοποιήσεις, πάνω από 10 μέρες. Με περιφρουρήσεις κατά τη διάρκεια όλου του 8ωρου έξω από τα περισσότερα κτίρια, με προσπάθεια συντονισμού με τους εργαζόμενους σε άλλα υπουργεία (κυρίως το Υγείας) και το Δήμο Αθήνας. Την Παρασκευή 16 Νοέμβρη οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν πορεία από το υπουργείο, στο Πολυτεχνείο όπου και κατέθεσαν στεφάνι. Πριν το Πολυτεχνείο πέρασαν από το κατειλλημένο κτίριο του Δήμου Αθήνας στη Λιοσίων εκφράζοντας τη συμπαράστασή τους στους εκεί εργαζόμενους.

Οι εργαζόμενοι του υπουργείου άσχετα με το αν είναι μόνιμοι ή όχι, ΠΕ ή ΔΕ, συμμετείχαν μαζικά στην απεργία κατανοώντας ότι αν οι πρώτες απολύσεις περάσουν τότε ο σίφουνας του μνημονίου θα τους παρασύρει όλους. Σημαντικό ρόλο έπαιξε η παράταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο υπουργείο, η Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο ΥΠΑΑΤ.

Ενημερώνοντας κατ’ αρχάς, παρόλο που είναι η «κανονική» δουλειά του σωματείου, βάζοντας καθημερινά την ανάγκη για συντονισμό με άλλους χώρους, τη σημασία της διάρκειας των κινητοποιήσεων, καλώντας καθημερινά συμπαραστάτες στις κινητοποιήσεις. Ο ενιαίος σύλλογος δεν είναι «μαθημένος» σε αποφασιστικές απεργίες και στην οργάνωσή τους ώστε να μπορούν να αντέξουν στον χρόνο. Το ΠΑΜΕ είναι εξαιρετικά δύσπιστο προς τη διάθεση των εργαζομένων και κινείται από την πρώτη στιγμή ζητώντας εγγυήσεις «σθεναρού, αγωνιστικού φρονήματος». Έτσι, μόλις εμφανίστηκε μια μικρή, φυσιολογική κάμψη του αυθόρμητου των απεργών, λόγω της χρονικής διάρκειας της απεργίας και αφού δεν οργανωνόταν διάφορες δράσεις εξωστρέφειας, η συνδικαλιστική ηγεσία (ΠΑΣΚΕ) και το ΠΑΜΕ, στη συνέλευση της Παρασκευής 23/11, πρότειναν αποκλιμάκωση των επαναλαμβανόμενων 24ωρων.

Η Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο ΥΠΑΑΤ έβαλε πρόταση για συνέχεια όπως πριν και κέρδισε τη συνέλευση. Τη Δευτέρα, όμως, ο ενιαίος σύλλογος και οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ άφησαν την τύχη των κινητοποιήσεων αποκλειστικά στους απεργούς και στην Πρωτοβουλία Εργαζομένων. Με αυτούς τους όρους, η απεργία δεν ήταν δυνατό να συνεχίσει και η συνέλευση οδηγήθηκε σε απόφαση για 4ωρη στάση την Τρίτη 27 Νοέμβρη και νέα συνέλευση μέχρι την επόμενη Τρίτη για να αποφασίσουν το πώς θα συνεχίσουν. Η Πρωτοβουλία φρόντισε, τουλάχιστον, στην απόφαση της συνέλευσης να μη σταματούν οι δράσεις ως τότε. Θα ξαναγίνουν συναντήσεις με σωματεία εποπτευόμενων φορέων του υπουργείου αλλά και άλλων υπουργείων, ενώ την Τετάρτη 28 Νοέμβρη η Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο ΥΠΑΑΤ, καλεί στις 3 το μεσημέρι, σε συζήτηση απολογισμού των κινητοποιήσεων ως τώρα και κυρίως, προγραμματισμού της συνέχειας, της κλιμάκωσης, του συντονισμού μέχρι τη νίκη.

Αυτό το ερώτημα απασχολεί το σύνολο των εργαζομένων που κινητοποιούνται. Βλέπουν σαφώς μια κυβέρνηση αδύναμη να εφαρμόσει το μέτρο όσο διαρκούν οι κινητοποιήσεις. Βλέπουν όλο και περισσότερους συναδέλφους τους να συμμετέχουν με πείσμα στους αγώνες και να απονομιμοποιείται πλήρως η μνημονιακή πολιτική. Αλλά βλέπουν ότι λείπουν δύο παράγοντες που είναι καθοριστικοί.

Αριστερά
Ο πρώτος είναι η ξεκάθαρη στήριξη και αποφασιστικότητα από τις παρατάξεις της Αριστεράς, μιας και η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ)  μέχρι τώρα ξεπουλάει αυτό τον αγώνα για να σώσει τη συγκυβέρνηση Σαμαρά από τα χειρότερα. Η οργή των εργαζομένων θα φτάσει και στα… γιαούρτια σε τέτοιους γραφειοκράτες. Η Αριστερά, αν θέλει να προλάβει την παντελή απαξίωση του συνόλου των σωματείων, που θα αποβεί σε βάρος της εργατικής τάξης, πρέπει να αλλάξει άρδην τη στάση της.

Οι παρατάξεις του ΣΥΝ, του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην τελευταία ΕΕ της ΑΔΕΔΥ αντί για απεργία διαρκείας πρότειναν μια 24ωρη απεργία, κάτι που δεν μετέφερε την πίεση των κινητοποιήσεων στους γραφειοκράτες εργατοπατέρες και τους έδωσε το δικαίωμα να αποφασίσουν απλά μια τρίωρη στάση. Η στάση τους πρέπει να είναι διαφορετική στο επερχόμενο Γενικό Συμβούλιο, τη Δευτέρα 3 Δεκέμβρη και η πρόταση για απεργία διαρκείας αδιαπραγμάτευτη.

Άλλωστε οι εργαζόμενοι στο δημόσιο έχουν να αντιμετωπίσουν δύο νέες εγκυκλίους. Η πρώτη αφορά τις λίστες προεγγραφών με τις οποίες θα απολύονται εργαζόμενοι όχι μόνο που έχουν καταδικαστεί αλλά και που εκκρεμούν και δεν έχουν τελεσιδικήσει υποθέσεις για πειθαρχικά παραπτώματα, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το τεκμήριο της αθωότητας. Η δεύτερη αφορά την κατάργηση όλων των συλλογικών συμβάσεων, του 13ου και 14ου μισθού, την επέκταση του δήθεν ενιαίου μισθολογίου στους ΟΤΑ και αλλού. Σε κάθε χώρο θα χρειαστούν απεργιακές επιτροπές αγώνα, με πρώτο στόχο το συντονισμό, αλλά και την επαφή με την κοινωνία, καθώς και απεργιακά ταμεία.

Ταυτόχρονα, ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να «οργανώσει την ανατροπή, για να τελειώνουμε με την κυβέρνηση της καταστροφής», όπως δήλωσε ο Α. Τσίπρας στις διαδικασίες εκλογής αντιπροσώπων στο Περιστέρι, χρειάζεται να παρατάξει τον κόσμο του, αλληλέγγυο, στο πλευρό των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει, άμεσα, σε κάθε γειτονιά, κάθε τοπική επιτροπή να σχηματίσει επιτροπές συμπαράστασης στους απεργούς των δήμων και όσων σωματείων κινητοποιούνται, μιας και την τελευταία βδομάδα σε πολλούς δύσκολους χώρους του ιδιωτικού τομέα (ΙΚΕΑ, Forthnet, Wind κ.α.) ξεσπούν, επίσης, αγώνες ενάντια στις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών. Αυτά χρειάζεται να οργανώσει ο ΣΥΡΙΖΑ αντί για συναντήσεις με διάφορους γραφειοκράτες συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, με θέμα… τις καρέκλες.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που ξεπούλησαν πολλούς αγώνες είναι «κόκκινο πανί» για τους «κανονικούς» εργαζόμενους, απόλυτα δικαιολογημένα. Αν δεν αντικαταστήσουμε αυτές τις εικόνες στα μάτια της εργατικής τάξης, με πρακτικές συνδικαλιστών που βγαίνουν μπροστά από τους εργαζόμενους, αντί να καλύπτονται πίσω τους, τότε, αφενός θα έχουμε την τύχη του εξευτελισμού αυτών των συνδικαλιστών και κυρίως, μια κυβέρνηση που δεν θα στηρίζει και δεν θα στηρίζεται από τους εργαζόμενους. Δεν θα βελτιωθεί η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν στενάξει από τη λεηλασία του κεφαλαίου.

Ένα ζωντανό, μαχητικό, κίνημα του κόσμου της δουλειάς και των συμπαραστατών της αριστεράς μπορεί να οδηγήσει τους αγώνες στη νίκη, να αλλάξει πραγματικά τους συσχετισμούς στα συνδικάτα, να γίνει ο καλύτερος προπομπός για μια κυβέρνηση της Αριστεράς.