Αναγκαία βήματα προς το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη (ΠΣ) της 29-30/11 και 1/12 ήταν ένα βήμα μπροστά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η θετική όψη, αυτή που κυριάρχησε, οφείλεται στη συμμετοχή του κόσμου της Αριστεράς: οι εκατοντάδες συνελεύσεις, οι εγγραφές δεκάδων χιλιάδων μελών, το «σώμα» των 3.000 εκλεγμένων αντιπροσώπων, είναι μια δύναμη που αλλάζει πολλά από τα δεδομένα.

Σε αυτή τη διαδικασία έχει γίνει ήδη μια «οργανωτική» κατάκτηση, μια κατάκτηση δημοκρατίας: οι τοπικές και κλαδικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πλέον θεσμοθετηθεί, όπως και η έννοια του «μέλους», η δυνατότητα λήψης αποφάσεων και η εκλογή συλλογικών καθοδηγητικών οργάνων.

Πρόγραμμα δράσης
Στον επόμενο γύρο των συνελεύσεων, μαζί με την αποτίμηση της ΠΣ, κατά τη γνώμη μας, η προσοχή πρέπει να συγκεντρωθεί στην εκπόνηση τοπικών προγραμμάτων δράσης (που θα μετατρέψουν της Τ.Ο. σε μάχιμα όργανα), στη συζήτηση του «κεντρικού» προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ (με τη θεσμοθέτηση του δικαιώματος των ΤΟ να ελέγχουν τις «στροφές» της πολιτικής ηγεσίας) και στην ανάδειξη ενδιάμεσων οργάνων (τοπικών και κλαδικών), που θα επιτρέπουν το σχεδιασμό και την υλοποίηση κινηματικών πρωτοβουλιών μεγάλης κλίμακας.

Ταυτόχρονα, σημαντικά θα είναι τα καθήκοντα της νεοεκλεγμένης ΚΕ, που θα πρέπει να θέσει υπό συλλογικό και πολιτικό έλεγχο το κοινοβουλευτικό, μιντιακό και κομματικό «σταρ σύστεμ» του ΣΥΡΙΖΑ.

Με τέτοια, συγκεκριμένα, βήματα μέχρι το Πρώτο Ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, εμείς θα είμαστε ικανοποιημένοι. Γιατί τα «ζαχαρωμένα τραγούδια» που ακούσαμε στην ΠΣ, είτε περί της δυνατότητας άμεσης μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα, κάποιο, «κόμμα-κίνημα», είτε περί της –τάχα– «άμεσης κατεδάφισης των μηχανισμών και της νομενκλατούρας», μέσω μιας κάποιας άμεσης μετάβασης σε «αμεσοδημοκρατικές λειτουργίες», συνήθως οδηγούν στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: στη διαιώνιση των ανεξέλεγκτων δυνατοτήτων του υπαρκτού «σταρ σύστεμ», μέσω της αμεσοδημοκρατικής επίκλησης (για ακόμα μια φορά) του «κόμματος των μελών».

Μια παλιά παράδοση μέσα στην Αριστερά λέει ότι το οργανωτικό είναι άρρηκτα δεμένο με το πολιτικό ζήτημα. Και πράγματι. Η πολιτική γραμμή δημιουργεί το πλαίσιο συντροφικότητας, αλληλεγγύης, πειθαρχίας που είναι απαραίτητο υπόβαθρο για κάθε οργανωτική επιλογή.

Πολιτική γραμμή
Στο ζήτημα της αποσαφήνισης της πολιτικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, υπήρξαν τα μεγαλύτερα κενά της ΠΣ και αυτό έγινε με ευθύνη και επιλογή του «κέντρου» του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χρεωθεί την άποψη ότι μόνη λύση απέναντι στη μνημονιακή λαίλαπα είναι μια κυβέρνηση της Αριστεράς, με εντολή από τον κόσμο να φέρει τα πάνω-κάτω. Τα κείμενα –τόσο της Διακήρυξης, όσο και της Πολιτικής Απόφασης– επαναλαμβάνουν αυτή τη θέση. Όμως πόσο σταθερή είναι αυτή η επιλογή ακόμα και μέσα στα «επιτελεία» του ΣΥΡΙΖΑ;
Στις παραμονές της έναρξης των συζητήσεων στη Βουλή για το Μνημόνιο 3, είχαμε με τον επίσημο τρόπο στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ την πρόταση για «αντιμνημονιακή κυβένρηση», δηλαδή μια συμμαχία με τους Ανεξάρτητους  Έλληνες του Πάνου Καμένου. Την ημέρα της λήξης της ΠΣ, η «Αυγή» κυκλοφόρησε με τον τίτλο: «Έτοιμοι για κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας». Οι διαφορές αυτές είναι σημαντικές πολιτικά και θα έπρεπε να συζητηθούν ανοιχτά μπροστά στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πιστωθεί πολιτικά την άποψη για μονομερή κατάργηση των μνημονίων και όλων των συνοδευτικών νόμων λιτότητας και μάλιστα σε σημαντικό βαθμό μέσω των τοποθετήσεων του σ. Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή. Μια εβδομάδα, μόλις, μετά την ΠΣ, ο σ. Γιάννης Δραγασάκης μας δηλώνει από το «Βήμα» ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες παρά μόνον αν προκληθεί», ότι συζητά για «επαναδιαπραγμάτευση, χωρίς μονομερείς ενέργειες», διευκρινίζοντας μάλιστα ότι αυτά «δεν αποτελούν προσωπική άποψη, αλλά προγραμματική θέση». Κατά τα άλλα, ασφαλώς, ο σ. Γ. Δραγασάκης τάσσεται υπέρ της «βίαιης ωρίμανσης» του ΣΥΡΙΖΑ και δηλώνει ότι «δεν θέλουμε κόμματα μέσα στο κόμμα».

Αυτά σημαίνουν ότι οι βασικές προγραμματικές επιλογές παραμένουν αμφίσημες και θα έπρεπε, επίσης, να συζητηθούν ανοιχτά μπροστά στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ.

Αριστερή Πλατφόρμα
Σε αυτή την πολιτική πραγματικότητα πάταγε η πρωτοβουλία του Αριστερού Ρεύματος και του R Project (ΔΕΑ, ΑΠΟ, Κόκκινο, ανένταχτοι) να κατεβάσουν ξεχωριστή «λίστα» στις εκλογές για την ΚΕ.

Είναι γνωστό ότι τόσο το Αριστερό Ρεύμα –που κατέθεσε «τροπολογίες» στο σχέδιο Διακήρυξης– όσο και το R Project –που κατέθεσε «κείμενο συμβολής στη συζήτηση» με τις υπογραφές 6 μελών της Γραμματείας–  προτείνουν στον ΣΥΡΙΖΑ μια συγκλίνουσα πρόταση με τις εξής συντεταγμένες: κυβέρνηση Αριστεράς, επιμονή στην τακτική της ενότητας δράσης της Αριστεράς, σκληρότερη και σαφέστερη θέση για το χρέος και το ευρώ, πιο άμεση δέσμευση πάνω στα αιτήματα του κόσμου ενάντια στη λιτότητα.

Η εμφάνιση της «Αριστερής Πλατφόρμας» αντιμετωπίστηκε από ορισμένους με τον μπαμπούλα της… διάσπασης. Πρόκειται για εξωφρενική κατηγορία. Δεν υπάρχει τίποτα στα πεπραγμένα ή στην ανάλυση ούτε των στελεχών του Αριστερού Ρεύματος, ούτε των εκπροσώπων του R Project, που να επιτρέπει τη διατύπωση τέτοιου υπαινιγμού.
Άλλοι προτίμησαν, ξανά, τα «ζαχαρωμένα λόγια» της δημοκρατίας των «ενιαίων λιστών», ενάντια –τάχα– στους «μηχανισμούς» (την ώρα που ο θόρυβος των «μηχανών» της ελεγχόμενης και επιλεκτικής σταυροδοσίας μέσα στην, τάχα, ενιαία λίστα, ακουγόταν ολοκάθαρα στην αίθουσα…).

Η πρωτοβουλία για την «Αριστερή Πλατφόρμα» περιέχει μήνυμα προς πολλούς αποδέκτες. Μήνυμα προς τους απέναντι, προς τους καθεστωτικούς, ότι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει συζήτηση, υπάρχει αντίσταση (ασφαλώς πολύ πλατύτερη από τις δυνάμεις της Αριστερής Πλατφόρμας) στις όποιες πιέσεις για «προσαρμογή».

Μήνυμα προς την «άλλη Αριστερά», προς το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανοιχτό πεδίο αριστερής συζήτησης και ότι η υποτίμησή του αποτελεί εγκληματικό λάθος.

Μήνυμα, τέλος, προς τα ίδια τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ: ότι η περίοδος είναι κρίσιμη, ότι θα απαιτηθούν μεγάλες αποφάσεις, ότι ο μόνος δρόμος για να διασφαλιστεί η πορεία του εγχειρήματος είναι η συμμετοχή όλων σε όλα τα επίπεδα της διεργασίας…

Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι σε κανένα σημείο της διαδικασίας δεν επιλέξαμε να σηκώσουμε «τείχος» απέναντι στους συντρόφους που επέλεξαν το «ενιαίο ψηφοδέλτιο». Όχι μόνο γιατί κατανοούμε ότι στο εσωτερικό του συμπιέστηκαν πολλές και διαφορετικές απόψεις (τάσεις του ΣΥΝ, ΑΝΑΣΑ, ΚΟΕ, ΕΚΜ κλπ.). Κυρίως γιατί πιστεύουμε ότι ο καθένας θα κριθεί τελικά μπροστά στις μάχες και στα μεγάλα πολιτικά διλήμματα που έρχονται, όπου και θα διαμορφωθούν με μεγαλύτερη σαφήνεια οι «τάσεις» που φυσιολογικά ενυπάρχουν σε ένα τόσο πλατύ και πρωτότυπο εγχείρημα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΠΣ μας έβγαλε –όλους– ισχυρότερους. Αυτό οφείλουμε να το επιβεβαιώσουμε στα καθήκοντα που θα σηκώσουμε και στην πορεία προς το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.