Αμέσως μετά τη 48ωρη Γενική Απεργία στις 6-7 Νοέμβρη, οπότε μετά βίας ψηφίστηκε το τρίτο μνημονιακό τερατούργημα, ξέσπασε ένα εντυπωσιακό νέο κύμα απεργιών και καταλήψεων στο δημόσιο τομέα.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Η πρεμούρα του «υπεύθυνου αριστερού» Μανιτάκη να απολύσει 2.000 ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, δημοσίους υπαλλήλους μέσα σε 10 μέρες, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στο σύνολο του στενού κι ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Η εγκύκλιος με την «περίφημη» διαθεσιμότητα-κινητικότητα, τα πειθαρχικά με την κατάργηση του τεκμηρίου της αθωότητας, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου για «αυτόματες» απολύσεις, έχουν γίνει λίγο ως πολύ γνωστά στο σύνολο της κοινωνίας. Το τι πραγματικά συμβαίνει όμως, εδώ και ένα μήνα, στους εργασιακούς χώρους του δημοσίου είναι πολύ λίγο γνωστό.
Αναβρασμός
Με την ΠΟΕ-ΟΤΑ να πρωτοστατεί σε πολλών μορφών αγώνες, με δυναμικά και μαζικά συλλαλητήρια, με απεργίες υπουργείων για περισσότερο από μια εβδομάδα (ΥΠΑΑΤ, ΥΠΕΚΑ), με πολυήμερα κλεισίματα και περιφρουρήσεις (αποκεντρωμένη διοίκηση), με καταλήψεις πανεπιστημίων από εργαζόμενους-διοικητικούς και συνεργασία με φοιτητές και ΔΕΠ (Γεωπονικό, Πάντειο, Καποδιστριακό, Ιωαννίνων, Αιγαίου, Ιόνιο κλπ), με κινητοποιήσεις σε ΟΣΕ, υπουργείο Υγείας και πολλά άλλα, οι δημόσιοι υπάλληλοι έσπασαν το φράγμα των συμβολικών κινητοποιήσεων και, όπου μπόρεσαν, επέβαλαν μαχητικούς τρόπους πάλης με διάρκεια, ενάντια σε ένα πολύ βασικό τμήμα του Μνημονίου 3.
Ο αναβρασμός στο δημόσιο εμφανίζεται με διαδοχικούς αγώνες που καθημερινά ξεδιπλώνονται σε διάφορους χώρους. Τα ερωτήματα και η αγωνία όλων μας είναι: Μπορεί ένας κλάδος να νικήσει μόνος του; Πού είναι οι «άλλοι» φορείς; Τι κάνει η ΑΔΕΔΥ τόσον καιρό;
Στο θέμα του συντονισμού έχουν γίνει ειλικρινείς και επίμονες προσπάθειες. Η αρχή έγινε με το Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων Ιδιωτικού και Δημόσιου, ακολούθησε ο Συντονισμός των 151 Φορέων ενάντια στην εφεδρεία (το μοναδικό συντονιστικό όπου συμμετέχει και το ΠΑΜΕ), ενώ πρόσφατα δημιουργήθηκε και ο Συντονισμός Δημοσίου. Συγχρόνως, πολλές απόπειρες μικρότερων συντονισμών γίνονται κατά ομάδες χώρων, προκειμένου να αντιμετωπιστεί, επιτέλους, η απομόνωση των αγώνων που επιβάλλουν ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στην ΑΔΕΔΥ.
Ο κόσμος σε κάθε χώρο δουλειάς έχει καταλάβει πολλά από την πολιτική και οικονομική κατάσταση, δεν παραμυθιάζεται εύκολα πια, έχει τη διάθεση να «πληρώσει» τις απεργίες του, ακόμα και να αντιμετωπίσει τον εισαγγελέα ως καταληψίας, θέλει να ανατρέψει τα μνημόνια που του ρημάζουν τη ζωή, ψάχνεται πώς να το κάνει.
Βρίζει τις ηγεσίες, δεν βλέπει όμως και ποιους θα μπορούσε να εμπιστευτεί για να τον οδηγήσουν σε αποτελεσματικούς αγώνες, πού να στηριχτεί για να έχει σχέδιο, οργάνωση και στόχο τη νίκη. Ο κόσμος μας περιμένει περιεχόμενα, ζητάει σύνδεση με άλλους χώρους που κινητοποιούνται, υπεράσπιση των αγώνων του απέναντι στις συκοφαντίες που εξαπολύονται, ταξική αλληλεγγύη, ενότητα στη δράση, κεντρική πολιτική στήριξη.
Αριστερά
Η Αριστερά, όμως, πρέπει και να θέλει και να μπορεί να γείρει τη ζυγαριά προς όφελος της εργατικής τάξης.
Χρειάζεται να έχουμε την κοινή εικόνα ότι οι εργαζόμενοι δείχνουν προτίμηση, αυτό το διάστημα, προς τους μαχητικούς αγώνες, οργανωμένους συλλογικά. Αυτό που τους κρατάει πίσω είναι η συνήθεια ετών της ανάθεσης και τα διαλυμένα σωματεία.
Δυστυχώς, οι σύντροφοι του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ δεν «πιστεύουν στα μάτια τους». Ακόμα και όταν βλέπουν ξεκάθαρα δυναμική διάθεση από εργατικά τμήματα, δεν τα εμπιστεύονται, ζητάνε εγγυήσεις διαρκούς αγωνιστικότητας και πίστη στη λαϊκή εξουσία. Κινούνται με τρομερή επιφυλακτικότητα απέναντι στις αναδυόμενες, ισχυρές και μαχητικές μειοψηφίες εργαζομένων που κατεβαίνουν, είτε για πρώτη φορά, είτε μετά από χρόνια, στο πεζοδρόμιο.
Στην ουσία, αντίστοιχη έλλειψη εμπιστοσύνης προς το νεοεμφανισθέν αγωνιστικό κι επίμονο κομμάτι των εργαζομένων δείχνει και τμήμα των συνδικαλιστών της Αυτόνομης Παρέμβασης. Η χρόνια λειτουργία του συστήματος της ανάθεσης έχει προκαλέσει στρεβλώσεις.
Πολλοί από τους συνδικαλιστές της Αριστεράς έχουν ξεχάσει την επαφή με τον κόσμο της βάσης των συνδικάτων, οι περιοδείες γραφείο-γραφείο έχουν εκλείψει, οι συνεδριάσεις των παρατάξεων είναι ανύπαρκτες, δεν υπάρχει «χώρος» δράσης για τους συναδέλφους.
Η αυξανόμενη ροή κόσμου προς το ΣΥΡΙΖΑ, ως πολιτικό φορέα που επιχειρεί με ειλικρίνεια την ενότητα, στη δράση, της Αριστεράς, έχει αντίκτυπο και στις συνδικαλιστικές παρατάξεις στους χώρους. Αγωνιστές της βάσης προσπαθούν και δημιουργούν νέες συνδικαλιστικές ομάδες, σε συνεργασία σε πάρα πολλές περιπτώσεις με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και πολλούς ανένταχτους συναδέλφους, ενεργοποιούν και μαζικοποιούν παλιότερα σχήματα, με κινητήρια δύναμη τη σπίθα των συναδέλφων που τώρα συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις με πείσμα.
Ο «Ριζοσπάστης» (9/12) σε άρθρο του με τίτλο «Ανασύνταξη του εργατικού κινήματος – Κρίσιμο ζήτημα η μαζικοποίηση και λειτουργία των συνδικάτων» αναγκάζεται να αναγνωρίσει το φαινόμενο: «ειδική σημασία έχει η έγκαιρη αντιμετώπιση “αντιμνημονιακών” και “ανεξάρτητων” συνδυασμών που πυκνώνουν με την (ανοιχτή ή όχι) παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο…».
Πολιτική έκφραση
Η συμμετοχή αυτού του κόσμου πρέπει να τύχει καλύτερης υποδοχής και δημιουργίας δομών που θα εξασφαλίζουν τη φωνή και τη γνώμη του κάθε μέλους.
Η «αυτάρκεια» των αγώνων είναι ψευδαίσθηση. Η πολιτική λύση δεν θα έρθει χωρίς τους εργατικούς αγώνες, αλλά ούτε οι εργατικοί αγώνες μπορούν να ολοκληρωθούν χωρίς πολιτική έκφραση.
Αν όλη η Αριστερά έθετε ως στόχο να ρίξει την τρισάθλια συγκυβέρνηση και να βάλει την κυβέρνηση της Αριστεράς ως μεταβατικό σκαλοπάτι για τη συνολική αλλαγή του καπιταλιστικού συστήματος, τότε η απεύθυνση των αριστερών συνδικαλιστικών παρατάξεων στον εργαζόμενο κόσμο θα ήταν πιο πλήρης και πιο πειστική.
Το σκληρό και αδιάκοπο σφυροκόπημα του συστήματος προς την παραμικρή κατάκτηση της εργατικής τάξης έχει ζαλίσει και την Αριστερά. Πολλοί σύντροφοι από όλα τα κόμματα της Αριστεράς ασχολούνται με τα «αποτελέσματα» της επίθεσης, όπως η ανεργία, η αλληλεγγύη στους φτωχούς στις γειτονιές. Η πρόληψη όμως είναι καλύτερη από τη θεραπεία. Χωρίς να υποτιμάται η ανάγκη και για τέτοιες ενέργειες, το βάρος είναι απαραίτητο να δοθεί στις αντιστάσεις για να μη χειροτερέψουν τα πράγματα.
Δεν δικαιούμαστε, ούτε προλαβαίνουμε να χάσουμε την ευκαιρία που δίνει η μαχητική διάθεση των εργαζομένων αυτή την περίοδο.
Χρειάζεται, επειγόντως, όλη η Αριστερά να συνεργαστεί και να αναδείξει σε όλο του το μεγαλείο το κίνημα που βγάζει αγώνες σαν τα μανιτάρια, ειδικά στο δημόσιο χώρο τώρα, να το αντιμετωπίσει ως παράδειγμα προς μίμηση, να το βοηθήσει με όλους τους τρόπους, να «βαδίσει» μαζί του για να ρίξει την κυβέρνηση.
Η προπαγάνδιση της πολύ «λίγης», για το μέγεθος της μνημονιακής επίθεσης, 24ωρης απεργίας της ΑΔΕΔΥ, στις 19/12, δίνει τη δυνατότητα για συζήτηση και προετοιμασία για μεγαλύτερης διάρκειας και με πολιτικά αιτήματα επόμενους αγώνες. Άμεσα, αλλά χωρίς να απογοητευόμαστε ή να παρακάμπτουμε μικρότερες κινητοποιήσεις.