Οι μνημονιακοί δαγκώνουν, αλλά τα καύσιμά τους εξαντλούνται

Μετά τη διαθεσιμότητα-απόλυση που προωθεί με μνημονιακό οίστρο ο Μανιτάκης, ήρθε το φορολογικό νομοσχέδιο, στο οποίο συμφωνούν Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης. Στο στόχαστρο είναι και πάλι οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, καθώς και οι φτωχοί αγρότες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Το νομοσχέδιο κατεβαίνει πάλι ως κατεπείγον, δηλ. οι βουλευτές δεν θα διαβάσουν τίποτε από τα προαποφασισμένα προς ψήφιση μέτρα, προκειμένου βεβαίως να… διασωθεί η χώρα, να πάρουμε τη δόση και να μείνουμε στο ευρώ.

Ωστόσο, την ώρα που οδεύαμε στο τυπογραφείο, η καταβολή της δόσης των 34 δισ. ευρώ δεν είχε επίσης εξασφαλιστεί, επειδή ακόμη δεν είχε κριθεί ικανοποιητικό το ύψος της επαναγοράς ομολόγων. Αλλά ακόμη κι αν η επαναγορά ικανοποιήσει τους δανειστές, δηλ. το ΔΝΤ, το πρόβλημα της μείωσης του χρέους απλώς θα έχει ανακυκλωθεί, αφού πρώτον η Ελλάδα δανείζεται τουλάχιστον 10 δισ. ευρώ από τον EFSF για την επαναγορά και, δεύτερον, μετά την επαναγορά οι ελληνικές τράπεζες θα έχουν υποστεί νέο κούρεμα, άρα θα πρέπει ο ελληνικός λαός να επωμιστεί και άλλα δάνεια για να τις ξανασώσει από τη βέβαιη κατάρρευση.

Φορολόγηση
Τα τρία κλιμάκια που, στην καλύτερη περίπτωση, θα προβλέπονται στο νέο φορολογικό νομοσχέδιο (21%, 36% και 40%) δείχνουν εξαρχής πως δεν υπάρχει καμία διάθεση για προοδευτική φορολόγηση, αλλά για προσπάθεια επιβολής τελικά ενός ενιαίου συντελεστή, δηλ. του πιο άδικου συστήματος που μέχρι τώρα έχει εφαρμοστεί σε κάποιες χώρες της Α. Ευρώπής.

Επίσης, η κατάργηση των φοροαπαλλαγών στοχεύει αποκλειστικά στα χαμηλά εισοδήματα: Οι φοροαπαλλαγές για δαπάνες υγείας μειώνονται ραγδαία, ενώ οι εργαζόμενοι χάνουν επίσης τις φοροελαφρύνσεις λόγω παιδιών, διδάκτρων και στεγαστικών δανείων.

Οι εργαζόμενοι με μπλοκάκι θα πληρώσουν και για φέτος το τέλος επιτηδεύματος των 500 ευρώ, που μπορεί να φτάσει και τα 650 ευρώ. Οι περίπου 1.000.000 αγρότες θα πρέπει να ανοίξουν βιβλία εσόδων-εξόδων με ό,τι παραπάνω δαπάνες σημαίνουν αυτά.

Το πάρτι
Υπάρχουν όμως κάποιοι που θα κάνουν πάρτι από το πρωτοχρονιάτικο δωράκι της συγκυβέρνησης, κι αυτοί δεν είναι άλλοι από τις Α.Ε. και τις ΕΠΕ, δηλ. τις νομικές μορφές με τις οποίες οργανώνονται οι μεγάλοι καπιταλιστές: Αυτές οι εταιρίες, που μέχρι σήμερα πλήρωναν με συντελεστή 40%, στο εξής θα πληρώνουν με συντελεστή 32,8%, πράγμα που σημαίνει δισεκατομμύρια λιγότερα σε φόρους. Ενώ το 2004 η συμμετοχή των επιχειρήσεων στο σύνολο των άμεσων φόρων που συλλέγονταν ήταν 28,6%, δηλ. ήταν ήδη χαμηλή, στη συνέχεια εξακολούθησε να μειώνεται ραγδαία: Το 2010, πρώτη χρονιά του μνημονίου, το ποσοστό μειώθηκε σχεδόν στο μισό (15,6%), ενώ στη συνέχεια κατέρρευσε: το 2011 ήταν 13,4%, το 2012 ήταν 7,9% και το 2013 προϋπολογίζεται στο 7,4%! Οι άμεσοι φόροι των επιχειρήσεων το 2012 ως ποσοστό επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του Δημοσίου είναι μόλις 3,5% και για το 2013 προβλέπεται να είναι 3,3%!  Τι άλλο μπορεί να ζητήσει ένας καπιταλιστής;

Αυτό το φορολογικό νομοσχέδιο επιβάλλεται σε μια κοινωνία ήδη κατεστραμμένη. Σύμφωνα με τη Eurostat, το 3ο τρίμηνο του 2012 η ύφεση έφτασε στο 7,2% του ΑΕΠ σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2011, δηλ. πολύ χειρότερα από την εποχή Παπανδρέου τον οποίο τότε ο Σαμαράς κατήγγειλε για το μνημόνιο και την «αντιαναπτυξιακή» πολιτική του. Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, το ποσοστό της ανεργίας τον Σεπτέμβριο έφτασε στο 26%. Η Ελλάδα του Σαμαρά και των «σοσιαλιστών» Βενιζέλου και Κουβέλη πήρε έτσι την πρωτιά στην ανεργία στην ΕΕ και –το κυριότερο– ξεπέρασε το ανώτατο ποσοστό (25%) που είχε φτάσει η ανεργία στις ΗΠΑ την περίοδο της κρίσης μετά το 1929. Πρόκειται για την καπιταλιστική παράνοια σε όλο της το μεγαλείο: την ίδια στιγμή που υπάρχει πτώση της παραγωγής, οι νόμοι της αγοράς και του κέρδους επιβάλλουν να κάθεται άπρακτο το πιο παραγωγικό, το πιο δραστήριο κομμάτι της κοινωνίας.

Συμφέροντα
Η αντεργατική λιτότητα επιβάλλεται με τη βοήθεια της Ε.Ε. και του ΔΝΤ επειδή η ελληνική άρχουσα τάξη δεν έχει εξασφαλίσει το συσχετισμό δυνάμεων ώστε να επιχειρήσει από μόνη της ένα τέτοιο χτύπημα στους εργαζόμενους. Μεγάλο μέρος της άρχουσας τάξης (π.χ. τα ολιγοπώλια που ελέγχουν τον κλάδο των τροφίμων) απολαμβάνει ήδη τα οφέλη αυτής της γραμμής, καθώς βλέπει τους μισθούς να καταρρέουν, τις τιμές να παραμένουν σταθερές ή να αυξάνονται και τη φορολόγησή της να μειώνεται. Αυτή η συμμαχία, ωστόσο, πιθανόν να μη διαρκέσει επ’ αόριστον, καθώς άλλα κομμάτια του ελληνικού κεφαλαίου έχουν αποκλίνοντα συμφέροντα με αυτά των δανειστών. Τώρα, κάποιοι από τους Έλληνες καπιταλιστές ανακαλύπτουν τον «κίνδυνο αφελληνισμού» των ελληνικών τραπεζών και άλλων ελληνικών επιχειρήσεων. Ο κίνδυνος είναι πραγματικός και δεν αφορά μόνον την Ελλάδα. Ήδη η πολιτική κρίση στην Ιταλία, μία άλλη χώρα που πλησιάζει σε μνημόνιο, οφείλεται και σε τέτοιες ανησυχίες. Η αντιευρωπαϊκή πολιτική του κόμματος του Μπερλουσκόνι εκφράζει τους φόβους τμημάτων της ιταλικής άρχουσας τάξης που θεωρεί ότι απειλείται από τους Γερμανούς καπιταλιστές.

Πόλωση
Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, οι εκφραστές της ελληνικής άρχουσας τάξης είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν με το μνημόνιο. Γι’ αυτό η ΝΔ, ενόψει της διαδήλωσης στη μνήμη του Γρηγορόπουλου, έκανε την ένευ προηγουμένου για τα μεταπολιτευτικά χρονικά, επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτού του είδους οι ανακοινώσεις, που δεν διαφέρουν σε τίποτε από αυτές της Χρυσής Αυγής, δείχνουν δύο πράγματα:

Πρώτον πανικό, καθώς τα καύσιμα των πολιτικών εκφραστών του μνημονίου εξαντλούνται. Ήδη στις δημοσκοπήσεις η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναμφισβήτητη, ενώ η παράσταση νίκης φτάνει και τις 25 μονάδες διαφορά. Η προσπάθεια να φανεί το ίδιο εμφυλιοπολεμική με τους φασίστες δεν θα βοηθήσει τη ΝΔ: ο κόσμος της απομακρύνεται όχι γιατί το κόμμα ξέχασε το έπος του «Μακρυγιάννη», αλλά γιατί του καταστρέφει τη ζωή.

Το ΠΑΣΟΚ εμφανιζόταν στα γκάλοπ ήδη ως έβδομο κόμμα πριν ακόμη αποσκιρτήσει ο Λοβέρδος, μπαίνοντας έτσι στην επικίνδυνη ζώνη, όπου η απειλή να βρεθεί εκτός βουλής χέρι-χέρι με τον Καρατζαφέρη, είναι πολύ ρεαλιστική. Το δε κόμμα-δημιούργημα του ίδιου του Λοβέρδου μόνο γέλιο προκαλεί, ήδη με το όνομά του. Τέλος στη ΔΗΜΑΡ, εκτός από τις κοινοβουλευτικές απώλειες και τη δημοσκοπική φθορά, καταγράφεται εσωκομματική οργανωμένη αντιπολίτευση με τη μορφή τάσης, όπως ανακοινώθηκε στις 2/12.

Το χειρότερο, όμως, για το μνημονιακό μπλοκ είναι ότι βυθίζεται η ιδεολογική του ναυαρχίδα, δηλ. η εξύψωση του ευρώ και της ΕΕ ως απόλυτου φετίχ της σωτηρίας. Σύμφωνα με την έρευνα της Metron Analysis, στο ερώτημα αν τα μεγάλα προβλήματα της χώρας μπορούν να αντιμετωπιστούν καλύτερα στο πλαίσιο ευρύτερων ενώσεων, όπως η ΕΕ, θετικά απαντά μόνο το 34%, ενώ το 63% θεωρεί ότι αυτή η επίλυση μπορεί να γίνει καλύτερα στο πλαίσιο του εθνικού κράτους –είναι χαρακτηριστικό ότι τον Μάρτιο του 2010 τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν ακριβώς αντίστροφα.

Δεύτερον, η επίθεση της ΝΔ δείχνει ότι, παρά τα όσα πιστεύουν πολλοί στο ΣΥΡΙΖΑ, οι πολιτικοί εκφραστές του μνημονίου δεν προτίθενται -επειδή ακριβώς ταυτίζονται με τους πολιτικούς εκφραστές της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα- να ρισκάρουν τα συμφέροντα αυτής της τάξης. Δεν πρόκειται να αφήσουν όμορφα και ήσυχα τον ΣΥΡΙΖΑ να έρθει κοινοβουλευτικά στην εξουσία. Ακόμη και εκείνα τα κομμάτια του κεφαλαίου που έχουν αποκλίνοντα συμφέροντα από τους δανειστές, θα προτιμήσουν σε κάθε περίπτωση να χάσουν τις επιχειρήσεις τους από αυτούς τους ξένους δανειστές παρά από το ελληνικό εργατικό κίνημα που γι’ αυτούς, -δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα- «προσωποποιείται» στον ΣΥΡΙΖΑ. Η άρχουσα τάξη δεν θα εγκαταλείψει στην τύχη μιας Κυριακής εκλογών αυτά που έχτιζε εδώ και δεκαετίες –πολύ δε περισσότερο που αυτή η Κυριακή εκλογών δεν θα έρθει χωρίς γενίκευση απεργιών, όπως αυτή της 19/12, και γενναίας στήριξής τους από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τη μόνη Αριστερά που η άρχουσα τάξη θα ανεχθεί στην εξουσία, θα είναι μια Αριστερά τύπου ΑΚΕΛ. Αλλά αυτή η Αριστερά δεν θα ανταποκρίνεται ούτε στις ελπίδες εκατομμυρίων ανθρώπων ούτε στα ιστορικά της καθήκοντα..