Αντιδραστική στροφή σε όλα τα μέτωπα - Νέα μέτρα επί χάρτου: Η κυβέρνηση συσσωρεύει το υλικό της ανατροπής της

Ο Βρούτσης και ο Σαμαράς εκτόξευσαν απειλές κατά του βασικού εργαλείου που έχει η εργατική τάξη στον καπιταλισμό για να διεκδικεί τα δικαιώματά της, δηλ. της απεργίας. Όπως δήλωσε ο Σαμαράς στη «Realnews»: «Κάθε μέρα έχουμε απεργίες, καταλήψεις δρόμων ή δημοσίων γραφείων, μπλοκάρει το κέντρο της πόλης, ή οι εθνικοί δρόμοι, και παραλύουν τα πάντα. Τότε κανένα πρόγραμμα δεν μπορεί να βγει. Μερικοί αυτό επιδιώκουν αλλά δεν θα τους αφήσουμε».

Έτσι, με τερτίπια που είχε αποπειραθεί να χρησιμοποιήσει και το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80 (άρθρο 4), η μνημονιακή κυβέρνηση επιθυμεί να καταργήσει ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία. Το επιχείρημα είναι γνωστό: πρέπει, λένε, η πρόταση για απεργία να πάρει το 51% όλων των εργαζομένων για να είναι νόμιμη. Ωραία φάρσα: για μία απεργία χρειάζεται το 51% και δεν αρκεί η απόφαση του σωματείου, ενώ για να εκλέγονται κυβερνήσεις που επιβάλλουν θανατηφόρα μνημόνια για το 99% του λαού, αρκεί το 35% των ψηφοφόρων δηλ. αρκεί να συμφωνεί το 12% του συνόλου του λαού.

Μισθοί και φόροι
Στις απειλές κατά του δικαιώματος στην απεργία ήρθε να προστεθεί και η περαιτέρω απειλή για τον κατώτατο μισθό. Ο πολυθεσίτης Γ. Μέργος -μεταξύ άλλων και γενικός γραμματέας του υπ. Οικονομικών- δήλωσε πως ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα, αυτός των 580 ευρώ (και 511 για τους νέους) είναι ακόμη πολύ υψηλός για να γίνουν επενδύσεις! Το γιατί γίνονται επενδύσεις στη Σουηδία που έχει τριπλάσιους μισθούς από τους ελληνικούς και το γιατί δεν γίνονται στη Βουλγαρία που έχει υποτριπλάσιους από τους ελληνικούς, δεν είναι κάτι που αισθάνεται ότι χρειάζεται να εξηγήσει αυτός ο κύριος που είναι και καθηγητής (στη Βουλγαρία όπου ο μισθός είναι γύρω στα 150 ευρώ, οι άμεσες ξένες επενδύσεις μειώθηκαν κατά 40% το 2011 έναντι του 2010, ενώ στον κλάδο των ακινήτων η επενδυτική ύφεση έφτασε στο 60% στο πρώτο εννιάμηνο του 2012).

Από την άλλη, η κατάρρευση των φορολογικών εσόδων, όπως διαφάνηκε από τα στοιχεία του Γενάρη, ανάγκασε την κυβέρνηση να «καταπιεί» την δεκεμβριανή αισιοδοξία του «πήραμε τη δόση» και να μετατραπεί σε λυσσασμένο ζώο που του πήρανε το φαΐ από το πιάτο. Γιατί με τι άλλο μοιάζει η εντολή του γενικού γραμματέα φορολογικών εσόδων για κατάσχεση μισθών, συντάξεων, καταθέσεων, ενοικίων και κάθε άλλου εισοδήματος 2,5 εκατ. οφειλετών (δηλ. των μισών νοικοκυριών της χώρας). Όπως σωστά παρατηρεί ο Η. Ιωακείμογλου, αυτή η κυβέρνηση δεν θέλει απλώς να κατασχέσει τους σημερινούς μισθούς των εργαζομένων. Θέλει να κατασχέσει και τους προηγούμενους (που τυχόν έχουν αποκρυσταλλωθεί σε ακίνητα ή καταθέσεις), καθώς και τους επόμενους, αφού η ατέλειωτη υπερφορολόγηση σήμερα θα κατατρώγει και τις μελλοντικές αποδοχές της εργατικής τάξης.

Αυταρχισμός
Φυσικά, η εφαρμογή τέτοιων τερατωδών σχεδίων απαιτεί αντιδραστική στροφή σε όλα τα επίπεδα: αυταρχισμό, καταστολή, λογοκρισία, περαιτέρω «αγκάλιασμα» των παρακρατικών ναζιστικών εφεδρειών του συστήματος.
Έτσι, μετά την επιστράτευση απεργών, γίναμε μάρτυρες της πρωτοφανούς μετά τη δεκαετία του 1950 εκούσιας φυσικής βίας εκ μέρους των επίσημων δυνάμεων της αστυνομίας ενάντια σε βουλευτές της Αριστεράς και μάλιστα σε ειρηνική εκδήλωση (βλ. ξυλοδαρμό των βουλευτών Μπάρκα και Διαμαντόπουλου στη συγκέντρωση των νέων του ΣΥΡΙΖΑ έξω από ένα -από τα- γραφεία του Μέργου). Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και η σύλληψη στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ στη Χαλκιδική, με την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας σε επίθεση ενάντια στη διαβόητη εταιρία χρυσού (αν εφαρμοζόταν, ακόμη και με τον πιο ήπιο τρόπο, η ίδια λογική και για τα ρατσιστικά εγκλήματα, σήμερα θα ήταν στη φυλακή ολόκληρη η κοινοβουλευτική ομάδα και όλα τα μεγαλοστελέχη της Χρυσής Αυγής).

Παράλληλα επιχειρείται φίμωμα των ελάχιστων φωνών που έχει η Αριστερά: Παρά την εμετική στήριξη που έχει η τροϊκανή κυβέρνηση από τα μεγάλα ΜΜΕ, ο Σαμαράς θέλει δικό του επικοινωνιακό μπαϊράκι σε γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο. Η «Αυγή» αποκάλυψε αυτό το σχέδιο Σαμαρά γράφοντας τόσο για το ρόλο της εφημερίδας «Παραπολιτικά» όσο και για το ρόλο του εφοπλιστή Μαρινάκη για τον οποίο όλη η «αγορά» του Τύπου βοά ότι είναι ο πραγματικός ιδιοκτήτης της εν λόγω εφημερίδας. Ο Μαρινάκης έστειλε εξώδικο στην εφημερίδα ότι δεν έχει σχέση με τα «Παραπολιτικά», ενώ ο αχυράνθρωπος εκδότης της τελευταίας προχώρησε σε αγωγή ύψους 300.000 ευρώ κατά της «Αυγής» ισχυριζόμενος ότι δεν έχει καμία σχέση με τη Νέα Δημοκρατία και για να το αποδείξει αυτό χρησιμοποιεί ως δικηγόρο του τον… Βορίδη. Ηλιθιότητα και πρόκληση σε ένα πακέτο άραγε;

Τέλος, αντιδραστική στροφή έκανε η κυβέρνηση και στο ζήτημα της παραχώρησης ιθαγένειας σε μετανάστες, καταργώντας το νόμο Ραγκούση –προκειμένου εμφανώς να προσεταιριστεί ακόμη περισσότερο τους ψηφοφόρους αλλά και την ηγεσία των ναζιστών, με τους οποίους έτσι κι αλλιώς συνεργάζεται ατύπως.

Σκαντζόχοιρος
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι η κυβέρνηση Σαμαρά μοιάζει με τίγρη που βγάζει νύχια. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, κανένας κλάδος δεν θα τολμούσε να προχωρήσει σε κινητοποιήσεις μετά τις επιστρατεύσεις σε μετρό και λιμάνια. Αντίθετα, η κυβέρνηση πιο πολύ μοιάζει με σκαντζόχοιρο που βγάζει αγκάθια επειδή βρίσκεται σε θέση άμυνας. Και αυτό συμβαίνει επειδή η πίεση επάνω της αυξάνεται, εξαιτίας τριών κυρίως παραγόντων:

Πρώτον, οι φανερές κινητοποιήσεις. Η προκήρυξη της γενικής απεργίας στις 20 Φλεβάρη δίνει τη δυνατότητα στο εργατικό κίνημα να ξαναπιάσει μαζικά το νήμα των πανελλαδικών κινητοποιήσεων, που είχαν υποχωρήσει μετά τον Οκτώβρη του 2012. Την ίδια στιγμή κινητοποιούνται –για πρώτη φορά έπειτα από πάρα πολύ καιρό– οι  αγρότες, με αιτήματα ατόφια αντιμνημονιακά. Στις αρχές Φλεβάρη βρέθηκαν ουσιαστικά σε απεργία διαρκείας οι δημοσιογράφοι των δημόσιων ΜΜΕ (γεγονός που βεβαίως αποσιωπήθηκε με συνειδητή πειθαρχία από τα ιδιωτικά ΜΜΕ). Στις Σκουριές οι κάτοικοι επιμένουν επίσης στον πολύχρονο αγώνα τους όσο κι αν τους αγνοούν επιδεικτικά τα ΜΜΕ.

Δεύτερον, είναι η υπόκωφη οργή, η οργή χωρίς φωνή. Παρότι δεν έχει εκραγεί, όλοι γνωρίζουν ότι το κοινωνικό ηφαίστειο συσσωρεύει ενέργεια: ανεργία (1,5 εκατ. άνεργοι, δηλ. 1,1 εκατ. περισσότεροι από ό,τι ήταν το 2007, με προοπτική μάλιστα να φτάσουν τα  2,3 εκατ. μέσα στο 2013 σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ) φτώχεια (4 εκατ. κάτω από το όριο), υγεία, ασφάλιση, παιδεία –όπου και να κοιτάξει κανείς βλέπει εύφλεκτο κοινωνικό υλικό να συσσωρεύεται σε μεγάλες –πρωτοφανείς ιστορικά– ποσότητες.

Διαφωνίες
Τρίτο πρόβλημα που έχει ο Σαμαράς είναι οι εσωτερικές δυσκολίες, δηλ. η απειλή στη συνοχή της κυβέρνησης εξαιτίας των διαρκών διαφωνιών. Είναι προφανής η διαφωνία ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ σε πιθανό νόμο για ουσιαστική απαγόρευση των απεργιών. Όμως ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δεν είναι οι «αριστεροί» της συγκυβέρνησης. Ο Στουρνάρας δήλωσε στα μέσα του μήνα ότι «δεν συζητάμε για απολύσεις στο Δημόσιο αυτή τη στιγμή», εννοώντας ότι θα το… συζητήσουμε μια άλλη στιγμή. Η δήλωση δεν ενόχλησε καθόλου τους πασοκοδημαρίτες, ωστόσο ενόχλησε λαϊκούς δεξιούς της ΝΔ, οι οποίοι τα έχουν βάλει εδώ και καιρό με τον υπουργό Οικονομικών. Σε δηλώσεις του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο Νικήτας Κακλαμάνης ζήτησε ήδη, εμμέσως πλην σαφώς, την παραίτηση Στουρνάρα. Το ίδιο και με την περίπτωση της πρότασης Μέργου περί περαιτέρω μείωσης του κατώτατου μισθού. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης χαρακτήρισε «εκτός λογικής και εφικτού» τη λήψη νέων μέτρων και η Μαριέτα Γιαννάκου μίλησε για «μεγάλο πολιτικό λάθος». Αν ακόμη κι αυτοί δεν στηρίζουν νέα μέτρα, τότε θα χρειαστεί περαιτέρω αντιδημοκρατική και αντισυνταγματική εκτροπή προκειμένου να περάσει ο Σαμαράς νέο πακέτο, αφού αυτό δεν θα ψηφιζόταν μέσα στη Βουλή.

Κοντολογίς με τούτα και με κείνα ξεφούσκωσε άδοξα η κυβερνητική φούσκα της αισιοδοξίας που υπήρχε τον Δεκέμβρη. Η κυβέρνηση είναι και πάλι κοινωνικά απομονωμένη και προσπαθεί με βία και, πιθανώς, με ανασχηματισμό να κερδίσει χρόνο. Εκείνο που χρειάζεται από την πλευρά μας είναι να οργανώσουμε ένα γερό και ενιαίο τράνταγμα από την πλευρά του κινήματος. Αν πάρει μια τέτοια ενιαία και διαρκή πολιτική πρωτοβουλία η Αριστερά –χωρίς να περιμένει μοιρολατρικά ότι το μνημόνιο θα αντιστραφεί εξαιτίας των διαφωνιών του ΔΝΤ με την ΕΚΤ– τότε, μπορεί πραγματικά η μισητή αυτή κυβέρνηση να πέσει.